Θρανίο

1985. Καθόμασταν στο ίδιο θρανίο, σου είπα σ' αγαπάω, ήμουν 17 και εσύ 15. Μια χρονιά μαζί και μετά χαθήκαμε...έγινες γράμμα, σημάδι στο χέρι μου μια μέρα μετά τον χωρισμό μας. Αλλάξαμε και οι δύο πολλές αγκαλιές, σχεδόν όλες ψάχνοντας.. Ίσως εσύ εμένα και εγώ εσένα. Τώρα εδώ και τρία χρόνια, 35 χρόνια μετά, ζούμε ό,τι πιο απόλυτο υπάρχει σε έρωτα και αγάπη σε αυτή τη ζωή. Σε λατρεύω, Αναστασία μου, όσο τίποτα. Και ο μόνος σκοπός πια είναι το μαζί για πάντα κάτω από την ίδια στέγη και ΜΑΖΊ. Σε ευχαριστώ που υπάρχεις στη ζωή μου όλα αυτά τα χρόνια, αγρίμι μου. Ο Δημήτρης σου...