Ο φίλος μου έχει χάσει την μπάλα και τη χάνω κι εγώ σιγά-σιγά

Γεια σου, Μυρτώ μου, σου γράφω για ένα σοβαρό θέμα – όσο σοβαρά μπορεί να είναι τα δικά μας θέματα τέτοιες εποχές και έχει να κάνει με, τι άλλο, εμένα και το αγόρι μου. Είμαι 31 κι εκείνος 29. Με όλους τους άλλους είναι ευχάριστος και γλυκός, όλοι τον συμπαθούν και τον γουστάρουν για παρέα, αλλά όταν μένουμε οι δυο μας γίνεται το ανάποδο: γκρίνια, μιζέρια, ακεφιά, παράπονα από όλους κι από όλα στη ζωή του, καβγάδες με τους γονείς του και νεύρα με εμένα. Πιστεύει ότι έχουν πάει όλα στραβά γιατί η δουλειά που κάνει δεν τον ικανοποιεί, επειδή μένει στους γονείς του και είναι 30 χρονών, επειδή θεωρεί πως η μάνα του χώνεται στη ζωή του, κριτικάρει τους φίλους του, ελέγχει τις επιλογές του και τον ζαλίζει όλη μέρα και επειδή οι φίλοι του δεν είναι τόσο διαθέσιμοι για εκείνον όσο ήταν παλιά. Εγώ είμαι στη μέση και προσπαθώ να συμβιβάσω τα ασυμβίβαστα. Κάνω τον καραγκιόζη για να αποφύγω τους καβγάδες και τις εντάσεις ενώ στο τέλος της ημέρας, να σου πω την αλήθεια, νιώθω ριγμένη και θύμα, λες και όλα στριφογυρίζουν γύρω από εκείνον κι εγώ ζω τη ζωή του. Δεν ξέρω πραγματικά τι να κάνω γιατί είναι καλό παιδί και έχει καλή ψυχή, απλά έχει χάσει την μπάλα και φοβάμαι ότι τη χάνω κι εγώ σιγά-σιγά.