Σε είδα στη μικρή πλατεία

Είναι από αυτά που συμβαίνουν όταν περπατάς αμέριμνα και ξαφνικά λάμπουν όλοι οι ήλιοι του σύμπαντος ταυτόχρονα. Σε μια μικρή πλατεία λοιπόν μιας ήσυχης γειτονιάς στα Βριλήσσια, Τετάρτη 26/2 πρωί κατά τις 11, πέρναγα τη στιγμή που έβγαινες από το αυτοκίνητο σου. Ήταν αδύνατον να μην σε κοιτάξω και έκανες και εσύ το ίδιο, γύρισες και με κοίταξες με τρόπο και διάρκεια που δεν μου φάνηκε για τυχαία ματιά. Δεν τόλμησα να σου μιλήσω γιατί ούτε γνώριζα την προσωπική σου κατάσταση, ούτε είναι στον χαρακτήρα μου. Βλέπεις ανήκω σε αυτούς που ακόμα τα σέβονται αυτά. Σκέφτομαι όμως ότι έκανα λάθος αυτή τη φορά που άκουσα τους καλούς μου τρόπους. Αν έχω δίκιο για τον τρόπο που και εσύ με κοίταξες, μακάρι να μας δοθεί η ευκαιρία να ανταλλάξουμε πάλι αυτή την ματιά. Τα γράφω αυτά δίνοντας απειροελάχιστες πιθανότητες να μου ξανασυμβεί η κοσμογονία που ένιωσα κοιτάζοντας σε. Μακάρι να δεις αυτό το μήνυμα και τότε θα μάθουμε αν ο Κοέλιο έχει τελικά δίκιο.