Είμαι 28 και δεν έχω βρει κάποιον να μου δώσει έναν λόγο να κάνω κάτι με χαρά

Μια ζωή με θυμάμαι να βάζω στόχους και να τους χάνω, να ξεκινάω ενθουσιασμένη για κάποιο μεγαλόπνοο σχέδιο και μετά, στην πρώτη στραβή, να τα παρατάω και να νιώθω χειρότερα από πριν, άχρηστη, μηδενικό. Πότε γιατί η σχολή που διάλεξα δεν ήταν για τα κυβικά μου, πότε γιατί το αγόρι που μου άρεσε εμφανιζόταν ξαφνικά με άλλη, πότε γιατί η δίαιτα που ξεκίνησα με εξουθένωσε και τα παράτησα. Πάντα πίστευα ότι θα έρθει μια μέρα που η ζωή μου θα αλλάξει, θα ενεργοποιηθώ και θα γίνω πιο θετική όταν βρω κάποιον να με πιστέψει, να ενδιαφερθεί για το ποια είμαι, πώς νιώθω, τι μουσική μου αρέσει, πώς πίνω τον καφέ μου. Αυτό δυστυχώς, δεν έχει γίνει ακόμα. Τώρα τελευταία, ύστερα από διάφορες αποτυχημένες προσπάθειες για σχέση, αρχίζω να ανησυχώ πως δεν θα γίνει ποτέ. Τον χειρότερο είναι ότι όσο απογοητεύομαι, τόσο βυθίζομαι στην αδράνεια, βαριέμαι να λουστώ, να βγω, να αδυνατίσω, να γυμναστώ, γενικά να ζήσω όπως οι κοπέλες στην ηλικία μου. Είμαι 28 κι ακόμα δεν έχω βρει κάποιον που θα μου δώσει ένα λόγο να κάνω κάτι με χαρά. Η γνώμη σου, Μυρτώ, μετράει πολύ, γιατί δεν χαρίζεσαι αλλά με τον δικό σου προσωπικό τρόπο είσαι δίκαιη και ανθρώπινη. Τι πιστεύεις;