Γιατί δεν μπορούμε να αντέξουμε την αγάπη και ζητάμε συνέχεια κάτι άλλο;

Είσαι 5 χρόνια μόνη. Δεν πιστεύεις στην αγάπη, στη μοναδικότητα του ζευγαριού και στην αλληλοκατανόηση γιατί έχεις αποτύχει στη μεγάλη σχέση της ζωής σου, η οποία τινάχτηκε στον αέρα για έναν «ασήμαντο» (σύμφωνα με την άλλη πλευρά) λόγο. Τώρα πόσο ασήμαντος λόγος ήταν ένα κεράτωμα που κράτησε κοντά ενάμιση χρόνο, βάλε με το νου σου Μυρτώ. Τέλος πάντων, ξαφνικά γνωρίζεις κάποιον άλλο και ανακαλύπτεις πάλι την επιθυμία για ζωή και για όνειρα, θες να μοιραστείς τη ζωή σου μαζί του και θέλει κι ο άλλος το ίδιο, σου ορκίζεται αφοσίωση, δοξάζει τον Θεό (λέμε τώρα) που βρήκε το άλλο του μισό και σώθηκε από τη μιζέρια του. Για ένα χρόνο περνάς υπέροχα, όλα τέλεια, φουλ χαρά κι ευτυχία, αλλά με το που συμπληρώνεις δεκατρείς μήνες ακριβώς, έρχεται η ζωή και σου λέει «έλα, μαλάκω, σώπαινε, ξαναμπές στη φωλιά σου». Το «άλλο σου μισό» έφαγε φρίκη από την πολλή αγάπη και τις άπειρες υποσχέσεις που έδωσε, οπότε τώρα ζητάει χρόνο να βρει τον εαυτό του που ξανάπεσε στις μιζέριες και δεν αντέχει το κάθε μέρα μαζί. Και έρχομαι και σε ρωτάω, γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούμε να αντέξουμε την αγάπη και γιατί ζητάμε συνέχεια κάτι άλλο από αυτό που έχουμε, Μυρτώ μου; Τι είναι η αγάπη στο κάτω-κάτω και εξατμίζεται τόσο γρήγορα;