Γίνεται να θυσιάσεις κάτι τόσο έντονο για μια «υποχρέωση»;

Μυρτώ μου, πες τίποτα, έχω φρικάρει! Γνωριμία πριν από κανένα πεντάμηνο στη δουλειά, εκείνος σε σχέση που πήγαινε για γάμο, εγώ μόνη μου. Τσατάραμε σχεδόν κάθε μέρα δήθεν για θέματα της δουλειάς, συναντιόμασταν στο ασανσέρ ή στην κουζίνα και θέλαμε να πέσουμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου αλλά το παλικάρι βράχος. Ένα βράδυ σε επαγγελματική έξοδο ήρθε μόνος του. Ήπιαμε παραπάνω και δεν συγκρατηθήκαμε. Μου εξομολογήθηκε αυτό για την αγκαλιά που σου είπα παραπάνω και του είπα ότι κι εγώ νιώθω τα ίδια πράγματα. Όχι πως έγινε κάτι φοβερό βέβαια αφού απλά φιληθήκαμε, αλλά, Μυρτώ μου, ήταν σα να έγινε έκρηξη – κεφάλια, σώματα, όλα. Δυστυχώς από το άλλο πρωί άλλαξε τελείως η στάση του απέναντί μου. Συνέχισε να είναι ευγενικός αλλά πήρε αποστάσεις και έγινε απόμακρος. Ξέρω πως είναι πολύ δεμένος με την κοπέλα του λόγω ενός εμφράγματος που πέρασε πέρυσι και αυτή του στάθηκε πολύ, αλλά είναι λόγος αυτός να θυσιάσεις κάτι τόσο έντονο για μια «υποχρέωση»; Τι λες κι εσύ, Μυρτώ μου;