Ο καρκίνος ΔΕΝ ΚΟΛΛΑΕΙ

Μυρτώ μου, είμαι προβληματισμένη και στεναχωρημένη με τη συμπεριφορά των ανθρώπων που νόμιζα ότι ήταν κοντά μου, φίλοι μου, δικοί μου άνθρωποι. Βλέπεις διαγνώστηκα με καρκίνο στο αριστερό στήθος πριν από ένα χρόνο και ακολούθησε μια δύσκολη διαδικασία (ίσως γνωρίζεις, ίσως κάτι να ’χεις ακούσει και εύχομαι από μακριά). Σε όλο αυτό το διάστημα, εκτός από την ευκαιρία να γειωθώ και να προσγειωθώ σε σχέση με τα παλιά μου θέλω και τη στάση ζωής μου, είχα κι άλλη μια ευκαιρία, ακόμα πιο χρήσιμη να το πω; Δεν ξέρω. Τέλος πάντων. Κατάλαβα ότι εκτός από τον φόβο για την ασθένεια, ο κόσμος φοβάται και τον ίδιο τον ασθενή. Λες και είναι κολλητικό. Λες και φοβούνται πως αν κάνουν παρέα μαζί σου θα τους κολλήσεις καρκίνο! Για να μην πολυλογώ, εξαφανίστηκαν οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί. Άλλοι δεν σήκωσαν τηλέφωνο, άλλοι μου μιλούσαν στο τηλέφωνο με τη συμπόνια που δείχνουμε στους ετοιμοθάνατους (ούτε λόγος να συναντηθούμε) και μόνο δύο παρέμειναν δίπλα μου σε όλη τη δοκιμασία. Βράχοι. Σε αυτούς τους δύο στέλνω μέσω της στήλης σου τα πιο θερμά φιλιά μου, την καρδιά μου ολόκληρη. Καλά Χριστούγεννα σε όλους και να θυμάστε πως ο καρκίνος ΔΕΝ ΚΟΛΛΑΕΙ!!!!! Νικιέται –εκτός από την ιατρική- και με την αγάπη. Ευχαριστώ. Μαριλένα