Εύχομαι να μην κάνω ποτέ πέρα τον εαυτό μου για να μη μείνω μόνη

Μυρτώ, ξέρεις κάτι; Αρχίζω να καταλαβαίνω τους άντρες που παραπονιούνται πως δεν βρίσκουν κάποια να συνεννοηθούν γι’ αυτό αποφεύγουν τις πολλές πολλές υποσχέσεις, δεσμεύσεις και δεν συμμαζεύεται. Τείνω να πιστέψω ότι οι συνομήλικές μου έχουν τόσο τυφλωθεί από τον φόβο μη μείνουν μόνες ή τη μανία τους να αποκατασταθούν, που ή αρνούνται να δουν την πραγματικότητα και το παίζουν πασταφλόρες στην κοσμάρα τους ή τα ξέρουν όλα και για να μη χάσουν το «κελεπούρι» τους κάνουν τις χαζές με τα νταλαβέρια των δικών τους. Για να μη σου τρώω χώρο και χρόνο, τα τελευταία δύο χρόνια έμπλεξα αρκετές φορές με κάποιους που είχαν «επίσημες» σχέσεις δύο, τρία και πέντε χρόνια. Όλοι έλεγαν το ίδιο παραμύθι πως «κάτι είχε στραβώσει» και ήθελαν να χωρίσουν αλλά έψαχναν τον τρόπο να το πουν χωρίς να πληγωθεί η κοπέλα που «όσο να ’ναι, τόσα χρόνια μαζί υπάρχει ένα νοιάξιμο» και άλλες τέτοιες μπούρδες που τις άκουγα και γέλαγα από μέσα μου. Απορούσα και απορώ ακόμα, Μυρτώ μου, όλες αυτές τις φορές που δεν σήκωναν τα τηλέφωνα, που εξαφανιζόντουσαν ή τα έκλειναν και έλεγαν μετά δικαιολογίες ότι δεν είχαν σήμα, οι κοπέλες τους έκαναν πως τους πίστευαν ή όντως; Δεν με νοιάζει και πολύ, ο καθένας έχει την ευθύνη των πράξεων και των αποφάσεών του, το μόνο που εύχομαι και τρέμω είναι να μη βρεθώ ποτέ στη θέση τους, να μην κάνω πέρα τον εαυτό μου, την αξιοπρέπειά μου για να μη μείνω μόνη. Αυτά.