Μήπως περνάει την κρίση των 40 και νιώθει πως δεν έκανε αυτά που ήθελε;

Δεκαπέντε χρόνια σχέση, γάμος, παιδιά, δέκα χρόνια μικρότερός μου εκείνος, κανένα πρόβλημα για πολύ καιρό και ξαφνικά κάτι πάει στραβά. Για ποιον λόγο, δεν έχω καταλάβει. Ο καλός μου ξενυχτάει, δεν με προσέχει όταν του μιλάω, είναι αφηρημένος όταν προσπαθώ να πιάσω μια συζήτηση από αυτές που κάναμε παλιά, τον ενοχλούν οι ευθύνες του σπιτιού, αγανακτεί με τους τσακωμούς των παιδιών μας. Μια δυο φορές γύρισε στο σπίτι πιωμένος. Την πρώτη ξύπνησα μέσα στη νύχτα και κατατρόμαξα που είδα ότι έλειπε από δίπλα μου. Τελικά τον βρήκα να κοιμάται στον καναπέ. Δεν είπα τίποτα, σκέφτηκα ότι απλά έτυχε. Όταν ξανασυνέβη, μετά από δυο βδομάδες, τον ρώτησα ευθέως αν έχει κάτι που τον απασχολεί, αν τον βασανίζει κάποιο θέμα με εμάς, με τους γονείς, τη δουλειά ή γενικά και μου απάντησε ότι είναι μια χαρά απλά νιώθει λίγο κουρασμένος γιατί του έχουν πέσει όλα μαζί (το καλοκαίρι δεν έκανε διακοπές μαζί μας. Μου ανακοίνωσε επίσης ότι αποφάσισαν με τους φίλους του να ξαναρχίσουν το ποδόσφαιρο, όπως έκαναν παλιά, κάθε Κυριακή. Μυρτώ μου, δεν έχω πρόβλημα να κάνει αυτά που τον ευχαριστούν αλλά η Κυριακή είναι η μόνη μέρα που έχουμε για μας και τα παιδιά μας, να κάνουμε κάτι όλοι μαζί, να πηγαίνουμε στους παππούδες για φαγητό το μεσημέρι και μετά σινεμά οι τέσσερίς μας. Τα απολάμβανε παλιά όλα αυτά. Τι στο διάολο έχει πάθει; Στύβω το μυαλό μου. Μήπως περνάει την κρίση των 40 και νιώθει πως δεν έκανε αυτά που ήθελε; 
Υ.Γ. Πάντως στη ζωή του δεν συμβαίνει κάτι άλλο. Στα ερωτικά μας είναι πολύ τρυφερός και διαθέσιμος όπως ήταν πάντα. Πρόσφατα μάλιστα, την ώρα που κάναμε σεξ, είπε «μου λείπεις». Τι να κάνω, Μυρτώ μου, για να ξαναγίνουμε όπως ήμασταν;