Η ιδιαίτερη περίπτωση της Μαρίνας Σάττι που κάνει τα πράγματα με τον τρόπο της, έχει επιστρέψει στο κέντρο της πόλης και κάθε Κυριακή μετατρέπει το six d.o.g.s. στην ζούγκλα που θέλει και που μπορεί να χωρέσει 5 φωνές και 4 μουσικούς οι οποίοι φροντίζουν απο κομμάτι σε κομμάτι να σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό και σίγουρα να εξελίσσουν μουσικά το σχήμα που όλοι νομίζουν ότι ξεκίνησε από την ερμηνεύτρια - φαινόμενο του ελληνικού YouΤube που μπορεί «απλά» να σκοράρει singles με εκατομμύρια views.
Η Μαρίνα και οι Φωνές, είναι κάτι πολύ πιο μεγάλο τόσο μουσικά όσο και σαν live show, είναι κάτι πολύ πιο ολοκληρωμένο σαν συναυλιακό κόνσεπτ και η ίδια όπως γίνεται αντιληπτό από την κουβέντα που ακολουθεί, έχει ολοκληρωμένη άποψη για το πως θα μπορούσε να είναι ίσως η πιο ελπιδοφόρα περίπτωση ελληνίδας μουσικού με διεθνείς προοπτικές και έθνικ χρώματα. Μεγαλωμένη σε ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον αλλά παράλληλα με απόλυτη γνώση για το τι συμβαίνει στην ποπ μουσική του σήμερα, φέρνει ένα φρέσκο αέρα στην σκηνή και παντρεύει φουτουριστικές ενορχηστρώσεις με μελωδίες που έχουν αντέξει δεκάδες και εκαντοντάδες χρόνια στις παραδοσιακές του μορφές.
Ακολουθεί μέρος της κουβέντας μας, όπως παρουσιάστηκε από την εκπομπή Athens Incoming για το Athens Voice Radio 102.5 το περασμένο Σάββατο.
Η ποπ περσόνα που υπάρχει σε αυτά τα βίντεο κλιπ συγκρούεται με αυτό το πολυπολιτισμικό; Έχεις στο μυαλό σου αυτά να τα κάνεις ένα στο άμεσο μέλλον;
Για μένα δεν συγκρούεται όλο αυτό. Γιατί το ποπ στοιχείο είναι απλώς μια έξτρα πινελιά, ή ο κώδικας, με τον οποίο επιλέγεις να παρουσιάσεις και να επικοινωνήσεις κάτι. Ξέρεις, επικρατεί η άποψη -όχι μόνο στην Ελλάδα- πως η ποπ συνοδεύεται αυτόματα από ένα κενό, δεύτερο επίπεδο σκέψης. Δεν συμφωνώ καθόλου. Ποπ κάνει και η Bjork, ποπ κάνει και ο Kendrick Lamar, και ο James Blake, ποπ κάνει και η Rosalia. Έχω υπάρξει εσωστρεφής και θλιμμένη κι αυτό για χρόνια αποτελούσε τη βασική πηγή της δημιουργικότητας και της έμπνευσής μου.
Αυτό το δεδομένο που λέει ότι ο καλλιτέχνης γεννιέται μέσα από τον πόνο, το αποστρέφομαι πλέον. Δεν χρειάζεται να υποφέρουμε πάντα για να δημιουργούμε. Όχι.
Είμαι σε μια φάση που θέλω να είμαι χαρούμενη, θέλω να είμαι εξωστρεφής, θέλω να χορεύω και να τραγουδάω. Κι όσο περνάει ο καιρός κι εκτίθεμαι κι εξοικειώνομαι περισσότερο, νιώθω όλο και πιο άνετα να είμαι ο εαυτός μου. Πάντα ντυνόμουν στη ζωή μου με έντονα χρώματα και ξαφνικά όταν έπρεπε να ανέβω στη σκηνή έλεγα «κάτσε να βάλω κάτι πιο ήσυχο για να μην παρεξηγηθεί στη σκηνή». Όμως τελικά το βρίσκω λογικό, πάντα όταν ξεκινάς κάτι, για να συστηθείς, ξεκινάς με το «καλησπέρα» και μετά ξανοίγεσαι. Αυτό συμβαίνει στην οποιαδήποτε σχέση και στην οποιαδήποτε γνωριμία, και κατά κάποιο τρόπο όταν ένας καλλιτέχνης προσπαθεί να γνωριστεί και να επικοινωνήσει με το κοινό, είναι κι αυτή μια τέτοιου τύπου σχέση.
Θα έλεγες ότι αυτή τη στιγμή, πρακτικά ζούμε ή ζεις την εκδοχή της Μαρίνας που θα ήθελες να είναι εκεί έξω και να την ξέρουν όλοι; Αυτή η εκδοχή με τα χρώματα, με τις φωνές, με τα world στοιχεία, παράλληλα το πάντρεμα με την ποπ αισθητική, θεωρείς ότι είναι η καλύτερη φόρμα με την οποία μπορείς να επικοινωνήσεις αυτό που είσαι;
Ναι. Νιώθω ότι αυτό που είμαι σε σχέση κι αυτό που κάνω έχουν την απόλυτη σύνδεση. Ίσως παλιότερα η Μαρίνα στη ζωή μου και η Μαρίνα στη σκηνή δεν είχαν καταφέρει να ευθυγραμμιστούν κυρίως λόγω έλλειψης θάρρους, θα έλεγα. Αλλά ακόμα κι αυτό ήταν η αλήθεια μου εκείνη την εποχή.
Νομίζω ότι είναι μια καλή στιγμή να δώσουμε τα credits εκεί που πρέπει, γιατί υπάρχουν αρκετά για να στηθεί αυτή η παράσταση…
Θα ξεκινήσω καταρχάς από τα ονόματα των κοριτσιών, από τις fonέs, γιατί μετά από δύο χρόνια συνεργασίας, τις θεωρώ ένα με μένα. Είναι οι: Ερασμία Μαρκίδη, Βιργινία Φραγκούλατζη, Έλενα Παπαδημητρίου και Ελένη Ποζατζίδου. Οι μουσικοί: στη γκάϊντα και στο καβάλ είναι ο Κώστας Φόρτσας, στα κρουστά ο Άγγελος Πολυχρόνου, στα πλήκτρα ο Ορέστης Μπενέκας και στα τύμπανα ο Σωτήρης Ντούβας. Στον ήχο και στην παραγωγή, είναι ο Ekelon.
Ένα ξεχωριστό shout out στα παιδιά, στο six d.o.g.s. και τον Κωνσταντίνο Δαγριτζίκο γιατί από τότε που συναντηθήκαμε προσωπικά νιώθω ξανά πολύ χαρούμενη, έχω τεράστια όρεξη και ιδέες, περνάμε καλά μέσα σ’ αυτό το χώρο και σ’ αυτή τη συνθήκη, και το πιο σημαντικό: μιλάω με ανθρώπους που είναι στη φάση μου και συνεννοούμαστε και αυτό μας κάνει όλους να νιώθουμε δημιουργικοί και εμένα να νιώθω ότι είμαι πιο ελεύθερη από ποτέ να είμαι ο εαυτός μου.
Πώς είναι να περιοδεύεις με αυτές τις κοπέλες;
Είναι όπως όλες οι σχέσεις όταν έρχεσαι πολύ κοντά. Έχει πλάκα πάντα να έχεις καλή παρέα, αλλά έχουν υπάρξει και οι δύσκολες στιγμές. Όμως σε καμία περίπτωση δεν θεώρησε ποτέ καμία από εμάς ότι είναι κάτι που θα σταματήσει τη σύμπλευσή μας. Έχουμε γίνει οικογένεια πια κατά κάποιο τρόπο. Πιστεύω και βλέπω καθημερινά ότι όλες έχουμε καθοριστεί κι έχουμε μεγαλώσει μέσα σε αυτήν την ομάδα. Και εγώ προσωπικά, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να σκεφτώ τον εαυτό μου χωρίς εκείνες, ούτε ξέρω τι μπορεί να έκανα τώρα αν δεν τις είχα συναντήσει ποτέ.
Όλο αυτό το πράγμα φαίνεται πως μετατρέπεται σε ένα ιδιαίτερο χώρο στο six dogs τις Κυριακές. Ποιος έχει φροντίσει για αυτό; Για το stage design;
Έχουμε φτιάξει ένα ιδιαίτερο σκηνικό ζούγκλας με φυλλωσιές, κισσούς και λουλούδια που σκαρφαλώνουν στους τοίχους γύρω από τη σκηνή. Ήθελα κάπως να εισάγουμε ένα στοιχείο πιο φολκλόρ, πιο γήινο και «πρωτογενές» που να συνδυάζεται με τα φώτα, τα κοστούμια και τις βίντεο προβολές βίντεο που έχουν ένα αποτύπωμα πιο αιχμηρό, πιο neon, πιο tech και urban. Ακριβώς αυτό που οραματιζόμαστε να πετύχουμε και με τη μουσική. Το σκηνικό το σχεδιάσαμε με τον Γιάννη Αρβανίτη, τα βίντεο δημιούργησε ο Κάρολος Πορφύρης, τα φώτα ο Άλεξ Προδρόμου, το styling η Δάφνη Ηλιάκη, τις χορογραφίες η Moira Bubblez, Μελίνα Χρονοπούλου και Σοφία Κωνσταντινίδου. Και όλη αυτή η ιδέα του YALLA γεννήθηκε από μακροχρόνιες σκέψεις και συζητήσεις και έρευνα που έχω κάνει με τον φίλο και συνεργάτη, Οδυσσέα Κωνσταντίνου.
Και υπάρχει κι ένα guest act…
Είναι οι Senegal Rhythm που παίζουν πριν από εμάς. Τους πέτυχα μια μέρα να παίζουν κρουστά στο Θησείο και να κάνουν χαμό, και τους προσκάλεσα να ανοίγουν το YALLA κάθε Κυριακή στο six d.o.g.s.
Όλο αυτό το πράγμα συμβαίνει με δύο βίντεο κλιπ, όχι δίσκο και δεν ξέρω πότε μπορεί εσύ να έχεις στο μυαλό σου, στον ορίζοντα, να έχεις ένα καινούργιο μουσικό αποτέλεσμα εκεί έξω είτε είναι σινγκλ είτε είναι δίσκος…
Σύντομα θα γίνει αυτό.
Να ρωτήσω αν μιλάμε για ολόκληρη κυκλοφορία, γιατί φαίνεται πως υπάρχει ένα ολόκληρο concept και στις fonέs και στο Yalla ή αν μιλάμε για τη συνήθη, πάγια τακτική σου να πετάς σινγκλ που κάνουν άνω κάτω την εγχώρια δισκογραφία και μετά να επιστρέφεις…
Να σου πω την αλήθεια, πιστεύω υπάρχει λόγος γι’ αυτό που λένε πως «είναι η εποχή των σινγκλ». Τα πράγματα και οι πληροφορίες τρέχουν τόσο γρήγορα στις μέρες μας που -προσωπικά κι εγώ σαν δημιουργός- νιώθω ότι κάθε μήνα έχω κι άλλες επιρροές, καινούργια πράγματα που ακούω και βλέπω και μου αρέσουν ή δε μου αρέσουν, καινούργιες σκέψεις και ιδέες. Οπότε σίγουρα ένα σινγκλ μπορεί να κρατήσει σε κρατήσει «up-to-date» σε σχέση μ’ αυτά, ενώ το άλμπουμ μπορεί να σου πάρει και δυο χρόνια να το ετοιμάσεις ενώ τα πράγματα γύρω σου αλλάζουν κι εσύ ο ίδιος αλλάζεις μέσα σ’ αυτά. Πολλές φορές μου ’χει τύχει να δουλεύω ένα κομμάτι για καιρό και μετά από μήνες που το τελειώνω να νιώθω ότι δεν με αντιπροσωπεύει πια.
Όμως πρακτικά κατάλαβα πως πολλές φορές το σινγκλ μπορεί να δημιουργήσει μια φασαρία που τελικά να μην επιτρέπει στον άλλο να δει όλη την ιστορία ή ολόκληρη την εικόνα. Οπότε σ’ αυτή τη φάση έχω την ανάγκη να παρουσιάσω κάτι πιο ολοκληρωμένο.
Όλη αυτή η υπερπληροφόρηση και το «σπαμάρισμα» που δέχτηκε το κοινό, ήταν αντίστοιχα κάτι που βίωσα κι εγώ από την πλευρά μου. Κι εγώ είδα κι έμαθα πολλά καινούργια πράγματα μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, πράγμα που δεν ευνοούσε τελικά τη δημιουργική διαδικασία, γιατί άλλαζα κι έπρεπε να πάρω χρόνο να με δω και να με καταλάβω την κάθε καινούργια μέρα. Το να καθόμουν να γράψω ένα τραγούδι και να το βγάλω μόνο και μόνο για να ακολουθήσει τη «Μάντισσα» θα ήταν το μόνο εύκολο αλλά θα ήταν ένα ψέμα. Δεν θα ξεκινούσε από μέσα μου, από την ανάγκη να εκφραστώ, αλλά θα ήταν μια κίνηση στο σκάκι. Όχι, αυτό δεν θα το έκανα.
Μου λέει πολύς κόσμος «κάνει κοιλιά», «πρέπει να το κάνεις τώρα που υπάρχει μια φάση που κινείται». Όχι! Η φάση κινείται όταν ο καλλιτέχνης ξέρει τι του γίνεται και δουλεύει πολύ. Οτιδήποτε άλλο δε με αφορά. Οπότε όταν θα είναι η ώρα να υπάρξει κάτι ειλικρινές και κάτι αντιπροσωπευτικό, θα έρθει. Ως τότε εννοείται πως δουλεύουμε και πειραματιζόμαστε διαρκώς.
Η παράσταση Yalla συμβαίνει για τελευταία φορά μέσα στο Νοέμβριο στο six d.o.g.s. την Κυριακή 25 Νοεμβρίου. Διαβάστε περισσότερα στο City Guide της Athens Voice.
12°
