- CITY GUIDE
- PODCAST
-
28°
Μια ανάσα στην ξεραΐλα
O Βασίλης Βασιλικός διαβάζει το νέο βιβλίο της Ελένης Πριοβόλου, μια ποιητική ματιά στη μικροαστική φρίκη της ελληνικής επαρχίας
![99016-221561.jpg 99016-221561.jpg](/images/1074x600/3/jpg/sites/default/files/article/2015/06/04/99016-221561.jpg)
Η Ελένη Πριοβόλου είναι μια ταλαντούχα πεζογράφος που έγραψε την «Τριλογία των Αθηνών: Όπως ήθελα να ζήσω - Για τ’ όνειρο πώς να μιλήσω - Το τέλος του γαλάζιου ρόδου», τρία μυθιστορήματα που όχι μόνο αγαπήθηκαν από το αναγνωστικό κοινό (Βραβείο Αναγνωστών του ΕΚΕΒΙ) αλλά ταυτόχρονα σημάδεψαν την πενταετία 2009-2014 με την ποιότητά τους. Τώρα, πάντα από τις εκδόσεις Καστανιώτη, κυκλοφορεί το νέο βιβλίο της «Φωνές στο νερό». Κι ενώ πρόκειται για ένα σύντομα αφήγημα, μόλις 150 σελίδων, με παράλληλες διαφορετικές ιστορίες, αυτές συναρμολογούνται αριστοτεχνικά σε ένα σύντομο και πυκνό μυθιστόρημα.
Στην αρχή νόμισα πως έβλεπα την ταινία του Ζακ Τατί «Οι διακοπές του κυρίου Υλό». Μα όσο προχωρούσα στην ανάγνωση ξεθώριαζε αυτή η επιφανειακή εντύπωση που οφειλόταν στη ρομποτική κίνηση των χαρακτήρων (κι αυτοί σε διακοπές, όπως στην ταινία του Τατί, σε μια λουτρόπολη στο Ιόνιο πέλαγος απέναντι από την Ιθάκη) και κέρδιζαν (οι χαρακτήρες) σε βάθος ανθρώπινου πόνου ξεσκεπάζοντας, με την ηθελημένη σιωπή τους, τη μικροαστική φρίκη της ελληνικής επαρχίας. Να πώς μας παρουσιάζει, για παράδειγμα, έναν από αυτούς, τον απόμαχο ναυτικό, τον Νέστωρα:
«Είκοσι χρόνια αρμένιζε στα πέλαγα. Λάτρεψε τη θάλασσα με τα στοιχειά της. Πάλευε με τη γλύκα του νόστου και τη θαλπωρή του κόρφου εκείνης της μυρωμένης με αρμύρα γυναίκας που άφησε πίσω του. Νοστάλγησε τη ζωή μαζί της από ξημέρωμα σε ξημέρωμα. Πόθησε τη στρογγυλάδα της ζωής και των φεγγαριών στον όρμο του Ιονίου. Μα ποιο όνειρο, όταν γίνει βίωση και πραγματικότητα, συνεχίζει να έχει τη γλύκα του ίδιου του ονείρου; Εκτός κι αν μπορείς να συνεχίζεις να ζεις τη ζωή σαν σε άυλο κόσμο, αδιαφορώντας για τη στενάχωρη πλευρά της πραγματικότητας».
Η λέξη κλειδί είναι το «άυλο». Δηλαδή πώς από μια ύλη μαρτυρική (η ζωή του κάθε ανθρώπου στο σύνολό της) μπορείς να καταλήξεις στην άυλη ευδαιμονία. Κι αυτή μας πλημμυρίζει παρακολουθώντας καθένα ξεχωριστά τους μοναχικούς ήρωες και ηρωίδες του βιβλίου: την Ντόλυ Παρασόλη, που ψαρεύει στον Φάρο κάθε ξημέρωμα με καλάμι χωρίς αγκίστρι, την «ποδηλάτισσα» με το ίδιο πάντα δρομολόγιο να φτάνει στο βράχο κάθε πρωί, πριν οι παραθεριστές κατέβουν στην παραλία για το μπάνιο τους, να γδύνεται και να βουτά γυμνή στο νερό, τον Πολυκράτη τον «τενεκετζή», βλοσυρό κι αμίλητο στο λαγούμι του με τα αλουμίνια που την παρακολουθεί και φτιάχνει τα μπακίρια του στο σχήμα του κορμιού της, τον καπετάν Αντάρα με τον ανέκφραστο για χρόνια καημό, το ηλικιωμένο ζευγάρι των ηθοποιών που κανένας πια δεν τους αναγνωρίζει όσο κι αν δοξάστηκαν στις μέρες του λαμπρού παλιού ελληνικού κινηματογράφου κι «εκείνον τον περίεργο εκειπέρα», όπως λέγαν οι ντόπιοι τον άγνωστο (διάσημο διεθνώς αστροφυσικό που κατέρριψε τη θεωρία «του άτμητου των φωτονίων») και ζούσε αποτραβηγμένος στο εξοχικό του στις παρυφές της πολίχνης κάτω από το θόλο του αστεροσκοπείου που ο ίδιος είχε κατασκευάσει.
Και να που όλοι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται μαζί για πρώτη φορά, στο τελευταίο κεφάλαιο, στο αστεροσκοπείο του «περίεργου», τη νύχτα της «διαστημικής καταιγίδας» παρακολουθώντας έκθαμποι τη «βροχή αστρικής σκόνης που εκτινάσσεται εκείνο το βράδυ του Αυγούστου σε αμέτρητους φαντασμαγορικούς πίδακες από την ουρά του κομήτη 109p/Σουίφτ τατλ».
Εκείνο που πάντα με εντυπωσίαζε στην γραφή της Ε.Π. ήταν η γλώσσα της. Λέξεις και ρήματα που σπάνια τα έχουν χρησιμοποιήσει οι πεζογράφοι, όχι μόνο οι τωρινοί αλλά και οι παλιότεροι. Μια γλώσσα διόλου επιτηδευμένη, που απορροφά από την τρισχιλιετή ιστορία της ό,τι έφτασε μέχρι τις μέρες μας να επιζεί αζήτητο στα ράφια της συλλογικής μας μνήμης. (Κι αυτό τον αθησαύριστο θησαυρό έρχεται, νομίζω, να καλύψει το άρτι εκδοθέν «Λεξικό των απαιτητικών λέξεων της νέας ελληνικής» του Γ. Μπαμπινιώτη.)
Οι αυτοτελείς ιστορίες, με αναδρομές στο παρελθόν, του «Φωνές στο νερό» συμβαίνουν στις μέρες μας (υπάρχουν και λιγοστές, μα καίριες νύξεις για την κρίση), όμως η ποίηση, δηλαδή «οι βακχείες της ψυχής», όπως τις αποκαλεί η συγγραφέας, είναι πανταχού παρούσα.
Διαβάστε το βιβλίο! Ο ζέφυρος που φυσά μέσα στις σελίδες του θα σας δροσίσει. «Σαν κινούμενο μετείκασμα καλοκαιρινού ενυπνίου».
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
![](/images/w400/3/jpg/files/2024-02-02/final-voice-choice4.jpg)
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μια νουβέλα που θα κυκλοφορήσει εντός των επόμενων εβδομάδων από την Κάπα Εκδοτική.
Μια ομάδα σχεδιαστών συγκέντρωσε στο βιβλίο «Travelogue» πρωτότυπες πατέντες από κάθε γωνιά της Ελλάδας
Οικολογία: Γιατί χρειαζόμαστε την άγρια φύση — και γιατί αυτό μάς αφορά όλους
«Τότε έγραφα για πράγματα που δεν είχαμε βρει ακόμα λέξεις να τα περιγράψουν, όπως η τοξική αρρενωπότητα, τα fake news), η κουλτούρα της επαγρύπνησης εναντίον φυλετικών προκαταλήψεων και διακρίσεων»
Ένα βιβλίο γεμάτο χαριτωμένες παρατηρήσεις
Τα λημέρια των συγγραφέων - πεζογράφων, ποιητών, δοκιμιογράφων. Γιατί γράφουν εκεί που γράφουν; Τι φετίχ έχουν; Πώς εμπνέονται σ’ αυτόν τον χώρο;
Το βιβλίο του Σέρχιο Πιτόλ «Η τέχνη της φυγής» (Δώμα, μετ. Αγγελική Βασιλάκου) είναι ο πρώτος τόμος της «Τριλογίας της μνήμης» του Μεξικανού συγγραφέα. Το ξεκίνησα και δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.
Αυτή την εβδομάδα ασχολούμαστε με το πώς μπορεί να μιλήσει κανείς για κουίρ υποκείμενα στην ιστορία, μέσα από το δοκίμιο «Can and should we queer the past» του Justin Bengry
Μια συζήτηση με τον μεταφραστή του βιβλίου, Χαράλαμπο Γιαννακόπουλο
Το επάγγελμα του συγγραφέα είναι πολύ μοναχικό
Τρεις μικροί εκδοτικοί οίκοι, με παιδικά βιβλία που ξεχωρίζουν
Τι σημαίνει να «νιώθεις ότι πεθαίνεις στη θέση ενός άλλου»;
Ένα συλλεκτικό τεκμήριο από τον Θανάση Κ. Κάππο για τον σπουδαίο τραγουδιστή, μέσα από αφηγήσεις ανθρώπων που τον έζησαν από κοντά
Μια ιστορία αγάπης, απώλειας και συμφιλίωσης σε καιρούς ανησυχητικών αλλαγών
Greekling, όπως Γραικύλος, εκ του Graeculus: φράση υποτιμητική που χρησιμοποιούνταν από τους Ρωμαίους για συμπολίτες τους που ήθελαν να το παίζουν Έλληνες. Κατά (μειωτική) επέκταση: ο υποταγμένος Έλληνας
Τα λημέρια των συγγραφέων - πεζογράφων, ποιητών, δοκιμιογράφων. Γιατί γράφουν εκεί που γράφουν; Τι φετίχ έχουν; Πώς εμπνέονται σ’ αυτόν τον χώρο;
Τρεις μικροί εκδοτικοί οίκοι, με παιδικά βιβλία που ξεχωρίζουν
Ο γνωστός συγγραφέας και διαφημιστής μάς μιλάει για το νέο του βιβλίο «Το Φωτόδεντρο»
Πιστεύεται ότι γράφτηκε γύρω στον Απρίλιο-Ιούνιο του 1920 από ένα σανατόριο
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.