Οι καλοί νέοι Έλληνες συγγραφείς σπανίζουν και ένας από αυτούς ο οποίος έχει ξεχωρίσει τα τελευταία χρόνια, τόσο με το λογοτεχνικό έργο του, όσο και με την αρθρογραφία του και την παρουσία του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ο Στέφανος Λίβος. Στο Μυστικό του Λεβάντε, μέσα από το ημερολόγιο του παππού του και τις διηγήσεις της θείας του, ένας νεαρός ταξιδεύει στο παρελθόν και βρίσκεται αντιμέτωπος με συμβάντα και καταστάσεις που σχετίζονται με την πορεία των μελών της οικογένειάς του και ούτε καν φανταζόταν.
Μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή: «Την είδα πρώτη φορά να κατεβαίνει από ένα λαντό, όταν ήρθαν οικογενειακώς στα Πηγαδάκια. Ο χρόνος πάγωσε, δεν είχα ξαναδεί τίποτα πιο όμορφο στη ζωή μου. Τα μάτια της παιχνιδιάρικα, με μια σαγηνευτική μελαγχολία με προκαλούσαν να παίξω μαζί τους. Εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε ο έρωτάς μου για τη Βιολέτα. Ζήσαμε τη νεότητά μας στα χρόνια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου στη Ζάκυνθο, σε μια εποχή που σημαδεύτηκε από την Κατοχή, ένα ναυάγιο στην Αδριατική και μια δολοφονία... Κυνηγημένοι από τα στερεότυπα, ήμασταν αναγκασμένοι να κρύβουμε την αγάπη μας, μιας και πιστεύαμε σε διαφορετικούς θεούς. Εμείς όμως ξέραμε ότι οι θεοί μας μηχανεύτηκαν έναν ολόκληρο πόλεμο για να γνωριστούμε και μετά να μας χωρίσουν. Ωστόσο, δεν θα υποκύπταμε σε καμία θεϊκή εντολή και σε κανέναν ανθρώπινο νόμο. Η Βιολέτα ήταν το φως που γέμισε την καρδιά μου, ο λεβάντες που μου χάιδεψε την ψυχή. Ο θησαυρός μου, η Βιολέτα μου, ήταν το εισιτήριό μου για την αθανασία, το θαύμα που θα έσωζε τις αναμνήσεις μου, όταν θα τις απειλούσε η λήθη...»
Ο Λίβος συνυφαίνει τη μυθιστορηματική πλοκή με σημαντικά ιστορικά γεγονότα διατηρώντας μια αξιοσημείωτη ισορροπία μεταξύ φανταστικών και πραγματικών στοιχείων. Παράλληλα αναδεικνύει τις πανανθρώπινες αξίες της αγάπης, της αυτοθυσίας, του αλτρουισμού, του ανθρωπισμού, και αποκηρύσσει το ρατσισμό και την ξενοφοβία. Οι διάλογοι αποπνέουν αυθεντικότητα και εκφράζουν απόλυτα την ηλικία κάθε ήρωα, το χαρακτήρα, το μορφωτικό και το κοινωνικό του επίπεδο, ενώ διανθίζονται εύστοχα με στοιχεία της ζακυνθινής ντοπιολαλιάς. Οι ήρωες εμφανίζονται ολοζώντανοι μπροστά στον αναγνώστη και τον συναρπάζουν. Πρόκειται για ανθρώπους με σάρκα και οστά, με πόθους και πάθη, με αισθήματα αγάπης και μίσους· για ανθρώπους που βιώνουν δυσκολίες και δεν χάνουν το κουράγιο τους, ούτε παύουν να ονειρεύονται τις καλύτερες μέρες. Επίσης, μπροστά στα μάτια του αναγνώστη, απεικονίζονται τρισδιάστατα τα τοπία και οι τόποι, τα ευχάριστα και τα τραγικά γεγονότα. Σε όλο το κείμενο, ακριβώς όπως και στη ζωή, οι χιουμοριστικές ατάκες, τα ευτράπελα περιστατικά και οι στιγμές ευθυμίας εναλλάσσονται με το προσωπικό δράμα των ηρώων και τις δραματικές σκηνές του πολέμου. Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσετε φέτος το καλοκαίρι.
Τι να διαβάσω μετά; Ένα βιβλίο που έχουμε παρουσιάσει παλιότερα στη στήλη, την Τελευταία Συγγνώμη, του Μιχάλη Σπέγγου. Επισκεφθείτε τη σελίδα του συγγραφέα.
Τι τη συγκινεί, τι τη θυμώνει, τι νοσταλγεί στην καθημερινή της ζωή και τι της λείπει από το παρελθόν; Μιλήσαμε μαζί της με αφορμή το πρώτο της βιβλίο με ποιήματα
Πώς η επιμονή, η αφοσίωση στη δημιουργική σου φωνή και μια σειρά από ευφάνταστα σωματικά τελετουργικά μπορούν να δώσουν φτερά στην καλλιτεχνική δημιουργία
Tι μας ενδιαφέρει η πεισιθάνατη αναζήτηση ενός μετανάστη Ιρανού που μέσα σε όλα τα άλλα είναι και ορφανός από μητέρα, ενώ ο πατέρας του δουλεύει σε εκτροφείο ορνίθων;
25°
