Εν εξάρσει. Εμπύρετα, αυτόματα, χωρίς δεύτερη ματιά ή φιλολογική και καλλωπιστική επιμέλεια, πέραν κάποιων ορθογραφικών διορθώσεων λίγο πριν φύγει για το τυπογραφείο. Αμέσως μετά το θάνατο του πατέρα του, Γιάννη Δανιήλ Δούμα, και αφού κλείνεται για είκοσι μέρες στο σπίτι του και γράφει παράφορα, ο Αντώνης Κανάκης αδειάζει. Αυτοψυχαναλύεται, ξεσπάει, θυμάται, οργίζεται, δακρύζει, πεισμώνει, καταρρέει, ξανασηκώνεται, και υπό τη συνθήκη αυτού του ιδιότυπου συγγραφικού πένθους, παραδίδει το παρόν βιβλίο. Δύσκολοι αποχαιρετισμοί ή και «Μπαμπά... (μια κανονική μέρα)».
Το εγκεφαλικό επεισόδιο, οι μαραθώνιες μέρες στην εντατική, το άγχος, η ελπίδα, τα σωληνάκια, οι νοσοκόμες και οι αναμνήσεις από την κοινή τους ζωή, αναπόφευκτα παρούσες τις ώρες που ξενυχτά δίπλα του, ευάλωτος και συναισθηματικός καθώς στέκει μπροστά στον καθηλωμένο άνθρωπό του πριν το αναπόφευκτο. Αυτή είναι η πρώτη ύλη. Σκληρό βιβλίο αλλά και τρυφερό συνάμα: οι σημαντικότερες στιγμές της ζωής του Γιάννη Δανιήλ Δούμα ανασυστήνονται και κοινοποιούνται δημόσια. Το Σικάγο, η Χαλκιδική, ο Nat King Cole, η οικογένεια, οι φίλοι, τα κατοικίδια, το μπασκετάκι, το παζλ δηλαδή μιας αναπνοής διαρκείας όπως διέτρεξε τόπους, ήχους, συμβάντα και στιγμές ιδιαίτερης σημασίας, καθώς και η απόλυτα προσωπική σχέση - αιμάτινος δεσμός μεταξύ αυτού και του γιου του, έως ότου να σημάνει το τέλος περιγράφονται φόρα παρτίδα. Και ανελέητα αθώα, σαν λεύκωμα.
Μόνο που το «Μπαμπά... (μια κανονική μέρα)» δεν είναι ροζ μυθιστόρημα. Το νταλαβέρι με τον Χάρο, που μπαίνει πάντα απρόσκλητος, η τσατίλα, η ζοχάδα, η πρόσκρουση δηλαδή με την πραγματικότητα, χαλούν το ρομαντισμό αυτού του ιδιότυπου bromance. Ζεστά παρελθοντικά ζενερίκ και κρύο παρόν. Η επόμενη μέρα χωρίς αυτόν, μα και πάλι πίσω, εν είδει καραμελωμένου past forward, στιγμές και αναμνήσεις που σφυρηλάτησαν την αναμεταξύ τους συμβίωση και καθόρισαν την πορεία τους. Παραληρηματική αφήγηση, ξεγύμνωμα στα όρια της παιδιάστικης αφέλειας που δείχνει να μην υπολογίζει κανέναν καθωσπρεπισμό και τι θα πει ο κόσμος - ή τα απογευματινάδικα, αφού ο Κανάκης άθελά του τους δίνει σπαρταριστή ύλη για τηλεδραματικές αναλύσεις, το βιβλίο αυτό μοιάζει με ξόρκι. Με κάθαρση και -γιατί όχι;-, δείχνει σαν μια τελευταία, απόλυτη, μακροσκελή κουβέντα ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που ίσως δεν πρόλαβαν να εξομολογηθούν το πόσο σημαντικός ήταν ο καθένας για την ύπαρξη του άλλου.
Όλα τα έσοδα του βιβλίου, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΙΑΝΟΣ, θα διατεθούν για την ενίσχυση του ορφανοτροφείου «Άγιος Στυλιανός» κι όλος μου ο σεβασμός στον Κανάκη που για άλλη μια φορά δεν διστάζει να εκτεθεί και να απογυμνωθεί με ό,τι επιπτώσεις κι αν προκαλέσει αυτή η τελευταία του τρέλα: να κάνει τον κύριο Γιάννη αθάνατο.
Τι τη συγκινεί, τι τη θυμώνει, τι νοσταλγεί στην καθημερινή της ζωή και τι της λείπει από το παρελθόν; Μιλήσαμε μαζί της με αφορμή το πρώτο της βιβλίο με ποιήματα
Πώς η επιμονή, η αφοσίωση στη δημιουργική σου φωνή και μια σειρά από ευφάνταστα σωματικά τελετουργικά μπορούν να δώσουν φτερά στην καλλιτεχνική δημιουργία
Tι μας ενδιαφέρει η πεισιθάνατη αναζήτηση ενός μετανάστη Ιρανού που μέσα σε όλα τα άλλα είναι και ορφανός από μητέρα, ενώ ο πατέρας του δουλεύει σε εκτροφείο ορνίθων;
Μια συζήτηση για το βιβλίο της «Πρόσωπα του μύθου, του θρύλου, της μουσικής» και το πώς οι μύθοι και οι θρύλοι εικονογραφούν ένα είδος πρωτόγονης ψυχολογίας
«Η ζωή με το δικό σου φως» του Abdellah Taïa είναι μια γοητευτική καταβύθιση σ’ έναν κόσμο άγνωστο, σκληρό και ανθρώπινο, όπου οι κατηγοριοποιήσεις και οι κανόνες της Δύσης δεν χωρούν
«Το τρίτο στεφάνι», οι περιπέτειες του λογοτέχνη με τον νόμο στην Αυστραλία και η οριστική επιστροφή του στην Ελλάδα καταγράφονται στο βιβλίο «Το Τέρας και ο Κολοσσός»
