Ήθελα να αποβάλω τις «σκιές» της ψυχής μου. Να ξορκίσω το φόβο μου για την ανελέητη αυτή ασθένεια (cancer). Το έργο μου είναι βιωματικό, ένιωσα μέσα από το βλέμμα του πατέρα μου –που χτυπήθηκε και χάθηκε– τον Πόνο. Γι΄ αυτό και βασικός ήρωας στα έργα μου είναι ο κάβουρας και οι δαγκάνες του. (Κάβουρας - cancer - 69 σύμβολο του αστερισμού του καρκίνου.)
Ανέκαθεν βλέπατε τις ακτινογραφίες σαν καμβά ζωγραφικής;
Από μικρή τις αντιμετώπιζα σαν έργα τέχνης. Έργα ζωής. Παρατηρώντας το φως μέσα από τα φιλμ έμενα πάντα έκπληκτη με αυτά τα αριστουργήματα. Η ζωή είναι αριστούργημα! Η ζωή είναι έργο τέχνης αξίας ανεκτίμητης και είμαστε οι ίδιοι οι απόλυτοι «συντηρητές» της. Κρατάμε το πρωτότυπο και προσέχουμε τις απομιμήσεις.
Οι συγκεκριμένες ακτινογραφίες είναι προσφιλών σας προσώπων;
Φυσικά. Για τον απλούστατο λόγο ότι για να συλλέξω το υλικό δεν υπήρχε άλλος τρόπος – ιατρικό απόρρητο. Ως εκ τούτου παρεμβαίνοντας εικαστικά στις ακτινογραφίες συγγενών και φίλων, η συναισθηματική φόρτιση με βοήθησε να εμπνευστώ...
Ανέκαθεν προσπαθούσατε να βρείτε τρόπους μέσα από το σκοτάδι να δημιουργήσετε κάτι φωτεινό;
Είμαι φύσει αισιόδοξο πλάσμα, πάντα βλέπω φως. Το φως είναι παντού, μέσα μου, γύρω μου, το βράδυ, το πρωί. Οι προηγούμενές μου δουλειές είχαν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα – πάντα «naive», γιατί στη ζωή μου ούτως ή άλλως με διακρίνει μια αστείρευτη παιδικότητα. Και σε αυτή τη δουλειά οδηγός μου είναι μόνο το φως.
Η σχέση σας με τη ζωγραφική πότε ξεκινάει; Θα μας συστηθείτε;
Από μικρή ανακάτευα πινέλα και χρώματα, ήθελα να βλέπω τα χέρια μου πιτσιλισμένα. Θαύμαζα τους ζωγράφους και ζήλευα τη ζωή τους και τα έργα τους. Δεν κατάφερα να καλλιεργήσω την αγάπη μου για τη ζωγραφική γιατί ξεκινώντας στο Λονδίνο το ταξίδι αυτό, η ζωή είχε άλλα σχέδια για μένα. Ξεπέρασε την τέχνη κυριολεκτικά! Έτσι ο έρωτας γι’ αυτή έμεινε μερικώς ανεκπλήρωτος. Μου έκανε δώρο δύο υπέροχους γιους και αποφάσισα να γίνω full time μαμά. Ο έρωτας για τους γιους μου (σήμερα 18 ετών ο Στέλιος και 15 ετών ο Γιώργος) είναι πλήρης, είναι εκπληρωμένος. Ζω στη Λάρισα. Υπήρξα μέλος της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας (Παράρτημα Λάρισας). Εύχομαι το βιβλίο να ικανοποιήσει την ανάγκη μου να βοηθάω συνανθρώπους μου, καθώς τα έσοδα θα διατεθούν σε οικογένειες που πάσχουν.
Μπορείτε να μου αναφέρετε μερικές αντιδράσεις ασθενών για το βιβλίο σας;
Στα μάτια τους διακρίνω αρχικά ένα μεγάλο σοκ. Μόλις φτάσουν στην τελευταία σελίδα όλοι μού χαρίζουν ένα γλυκό χαμόγελο που ειλικρινά ζεσταίνει την καρδιά μου. Αν με ρωτάτε πώς μπορεί να αισθάνονται, δεν έχω καμία απάντηση. Άλλωστε πώς μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε δύνη...
Θα βλέπατε μια έκθεση με τα έργα σας; Αν, ναι, πού;
Η έκθεση είναι στα άμεσα σχέδιά μου. Αλλά αυτό θα μου επιτρέψετε να σας το φυλάξω για έκπληξη.
«Τότε έγραφα για πράγματα που δεν είχαμε βρει ακόμα λέξεις να τα περιγράψουν, όπως η τοξική αρρενωπότητα, τα fake news), η κουλτούρα της επαγρύπνησης εναντίον φυλετικών προκαταλήψεων και διακρίσεων»
Το βιβλίο του Σέρχιο Πιτόλ «Η τέχνη της φυγής» (Δώμα, μετ. Αγγελική Βασιλάκου) είναι ο πρώτος τόμος της «Τριλογίας της μνήμης» του Μεξικανού συγγραφέα. Το ξεκίνησα και δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.
Αυτή την εβδομάδα ασχολούμαστε με το πώς μπορεί να μιλήσει κανείς για κουίρ υποκείμενα στην ιστορία, μέσα από το δοκίμιο «Can and should we queer the past» του Justin Bengry
Greekling, όπως Γραικύλος, εκ του Graeculus: φράση υποτιμητική που χρησιμοποιούνταν από τους Ρωμαίους για συμπολίτες τους που ήθελαν να το παίζουν Έλληνες. Κατά (μειωτική) επέκταση: ο υποταγμένος Έλληνας
30°
