ΚΕΔΑ/Ζ, Αύγουστος 2002

Εμφανίζονται κάθε απόγευμα και κατεβαίνουνε μαζί τη σκάλα προς την παραλία σιγά σιγά. Είναι κι οι δυο γύρω στα 70 – 75. Αυτός την υποβαστάζει, σχεδόν αγκαλιαστή την πάει, καθώς εκείνη κατεβαίνει δύσκολα, με μεταλλικά ορθοπεδικά υποστηρίγματα, που αγκαλιάζουν τα πόδια της απ΄ τα γόνατα και κάτω.

Μετά τη σκάλα, βαδίζουν βέβαια απ΄ τα πιο σκληρά, για να μη χώνονται τα μέταλλα στην άμμο. Μόλις φτάνουνε κοντά στη θάλασσα, αυτός φέρνει μια πλαστική καρέκλα. Κρατάει τη γυναίκα όρθια και της βγάζει το φόρεμα ή τη ρόμπα που φοράει. Την καθίζει στην καρέκλα και της φοράει ολόσωμο σωσίβιο, τύπου πλοίου, και σκουφί. Μετά τής βγάζει τα στηρίγματα. Την παίρνει μαζί του και μπαίνουνε στη θάλασσα αργά αργά. Εκεί αυτή πλατσουρίζει στα ρηχά, καθιστή, ενώ εκείνος κολυμπάει γύρω της. Δορυφόρος.

Μόλις τελειώσουνε το μπάνιο, αυτός πλησιάζει και την ορθώνει μες τη θάλασσα. Τη βγάζει έξω και πάνε στην καρέκλα. Εκεί, στα όρθια, της βγάζει σωσίβιο και σκουφάκι, τη σκουπίζει απ΄τα νερά προσεχτικά και της φοράει το ρούχο, ενώ εκείνη τον ψευταγκαλιάζει, αλλάζοντας την αγκαλιά της για να τον διευκολύνει. Μετά αυτός την καθίζει και τής βάζει τα υποστηρίγματα. Κρεμάει στον ώμο την τσάντα με το σωσίβιο και ει τι άλλο, τη σηκώνει και ξεκινάνε να φύγουνε, ανάποδα, το ίδιο αργά όπως είχανε ΄ρθει. Κάθε απόγευμα.

(Από το ανέκδοτο βιβλίο «Αυτά και οι μετακομίσεις»)