Μr & Μrs Διόπτρα

Διακριτικά σε όλο το κτίριο ακούγεται κλασική μουσική – δημιουργεί ήρεμη διάθεση. Είναι η μουσική που προτιμάει να ακούει ο εκδότης της Διόπτρα, Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος. Καθόμαστε στο γραφείο του και με την Αλεξάνδρα Αυγερινού, διευθύντρια επικοινωνίας και δημοσίων σχέσεων του εκδοτικού οίκου. Είναι ζευγάρι στη ζωή. Είναι όμορφοι, χαμογελαστοί και αυτό που λέμε cool. Είναι νέοι. Καταλαβαίνεις γιατί η «Διόπτρα» είναι επιτυχημένη. Γουστάρουν αυτό που κάνουν.

Στις ημέρες μας η οποιαδήποτε κουβέντα ξεκινάει με σχόλια για την κρίση. Ίσως γιατί το «καλά είμαι» ακούγεται πια ως υπονοούμενο. Έτσι ξεκίνησε και η κουβέντα με τον Κωνσταντίνο, μέχρι να έρθει η Αλεξάνδρα στην παρέα. «Για την κρίση τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχει η Ελληνίδα μάνα. Όταν δεν σου μαθαίνει να σέβεσαι τον διπλανό σου, όταν σου λέει συνεχώς “σαν και εσένα δεν υπάρχει άλλος”, πώς περιμένεις μετά να είσαι ικανός να διαχειριστείς μεγάλες κρίσεις;» λέει γελώντας. «Γεννήθηκα στον Καναδά, σπούδασα έξω, αλλά κυρίως λόγω της δουλειάς μου έχω πολλές σχέσεις με το εξωτερικό. Έχω λοιπόν καταλάβει πως μάλλον με κάποιο λάθος τρόπο λειτουργούμε ως κοινωνία. Έχω γνωρίσει εκατομμυριούχους οι οποίοι μου έχουν διηγηθεί πως για να πάει το παιδί τους διακοπές το βάζουν να δουλέψει το καλοκαίρι προκειμένου να μαζέψει τα χρήματα. Εμείς πάλι πληρώνουμε τις διακοπές των παιδιών μέχρι να γίνουν 25 χρονών…»

Έχετε παιδιά;

Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος: Δίδυμες κόρες, σήμερα δεκαέξι μηνών. Τη Λυδία-Καλλισθένη και την Άννα-Ελένη, τα δεύτερα ονόματά τους είναι τα ονόματα των γιαγιάδων τους. Είναι πολλές φορές που σκέφτομαι πόσα άραγε παιχνίδια πρέπει να έχουν; Μήπως φέρνοντάς τους συνεχώς πράγματα θα χάσουν το νόημα της αληθινής χαράς, αυτή που σου προσφέρουν τα λίγα και πιο αγαπημένα; Θα ήθελα να τα δω να εκτιμούν αυτά που έχουν. Μεγάλωσα σε καταναλωτικό περιβάλλον αλλά με γονείς εγκρατείς. Ωστόσο αφέθηκα στη γοητεία του καταναλωτισμού μέχρι να συνειδητοποιήσω πώς αυτός λειτουργεί παραπλανητικά σε σχέση με το τι είναι πραγματικά ευτυχία. Ακολουθώντας μια συμβουλή τους τελευταίους τρεις μήνες αναρωτιέμαι πολλά βράδια ποια είναι τα 7 πράγματα που έκανα στη διάρκεια της ημέρας και μου έδωσαν ικανοποίηση – σ’ αυτά δεν συμπεριλαμβάνω τον τρόπο που μανατζάρω τη δουλειά μου ώστε όλα να προχωρούν καλώς και να έχουμε όλοι τη δουλειά μας.

Δεν είναι αγχωτικό να βρίσκεις κάθε μέρα 7 πράγματα;

Κ.Π. Όχι. Πρώτα απ’ όλα μαθαίνω να νιώθω ευγνωμοσύνη που είμαι καλά – δεν μιλάω μόνο σε φυσικό επίπεδο, αλλά και ψυχολογικό. Έχω υποχρέωση να είμαι καλά και για δύο επιπλέον λόγους – τα παιδιά μου. Η περσινή χρονιά ήταν φριχτή για μένα, καθώς έπρεπε να λύσω πολλά προβλήματα. Όμως πέρυσι γεννήθηκαν οι κόρες μου και καθώς το άγχος μπορεί να επηρεάσει τον κόσμο δίπλα σου, αν ήθελα να δείξω στα παιδιά μου πως η ζωή είναι όμορφη θα έπρεπε να αλλάξω την οπτική μου απέναντι στα πράγματα. Θα έπρεπε να μετακινηθώ στη φωτεινή πλευρά των πραγμάτων. Ευτυχώς είχα σύμμαχο τη γυναίκα μου, την Αλεξάνδρα, που με άντεξε όλη την προηγούμενη περίοδο (γέλια).

Πώς γνωριστήκατε;

Κ.Π. Νομίζω πως ήταν λίγο γραφτό να γνωριστούμε...

Αλεξάνδρα Αυγερινού.: …σ’ ένα σεμινάριο γρήγορου διαβάσματος (photo reading) το 2008. Μπορεί να είχα σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων, αλλά το έκανα γιατί ως λάτρης των βιβλίων ήθελα να μπορώ να διαβάζω περισσότερα. Ο Κώστας το ήθελε για τη δουλειά του…

Κ.Π. Τόσο εγώ όσο και η Αλεξάνδρα είχαμε ακυρώσει τρεις με τέσσερις φορές τη συμμετοχή μας στο σεμινάριο πριν καταλήξουμε σ’ αυτό που συναντηθήκαμε. Γι’ αυτό λέμε πως ήταν γραφτό…

Α.Α. Καρμικό θα έλεγα… αν σκεφτείς πως από την Αγγλία, όπου δούλευα μετά τις σπουδές μου, ήθελα να το παρακολουθήσω. Μετά από λίγες ημέρες που ξεκίνησε το σεμινάριο κάλεσα τα παιδιά στο σπίτι μου, μεταξύ αυτών και τον Κώστα…

Κ.Π. Είχα καθίσει και περιεργαζόμουν για αρκετή ώρα τη βιβλιοθήκη της… Εκεί ανακάλυψα πως είχε στα αγγλικά πολλά από τα βιβλία που είχαμε μέχρι τότε εκδώσει...

Α.Α. Τότε έμαθα πως ήταν εκδότης –δεν το ήξερα μέχρι εκείνη την ημέρα–, και μάλιστα εκδότης βιβλίων τα οποία ανέκαθεν μου άρεσαν περισσότερο: πνευματικής αναζήτησης και ψυχολογίας! Έτσι άρχισα να τον κοιτάζω λίγο διαφορετικά. (γέλια)

Κωνσταντίνε, περίμενες να δεις τη βιβλιοθήκη για να πειστείς ότι σ’ ενδιαφέρει;

Κ.Π. (γέλια). Όχι ακριβώς. Το πρώτο που πρόσεξα στην Αλεξάνδρα είναι το παιδικό χαμόγελό της. Καταλαβαίνεις πως είναι ένα χαρούμενο παιδί, απλά το τόσο φωτεινό γέλιο της δεν σ’ αφήνει να καταλάβεις αν κρύβει και βάθος αυτό το κορίτσι. Μπροστά στη βιβλιοθήκη μού αποκαλύφθηκε και αυτό. Γενικά ήθελα να παντρευτώ από μικρός, να κάνω οικογένεια, παιδιά κ.λπ. Όταν είχα μια σχέση έκανα την ερώτηση στον εαυτό μου «θα έκανες με αυτή τη γυναίκα ευτυχισμένα παιδιά;», που σημαίνει «θα αγαπάς πολύ τη μάνα τους;». Η απάντηση ήταν αρνητική γι’ αυτό και μετά από λίγο καιρό έφευγα. Την περίοδο που γνώρισα την Αλεξάνδρα, θυμάμαι, πάλευα με την τελειομανία μου, η οποία δεν με άφηνε να χαρώ πράγματα. Πολλοί λένε πως είναι προτέρημα να είσαι τελειομανής, εγώ δεν το πιστεύω. Τέλος πάντων. Βρισκόμουν μέσα σ’ αυτή τη διαδικασία και είχα αποφασίσει πως πρέπει να κάνω πέρα τα εκατόν πενήντα πράγματα που ζητούσα να έχει μια γυναίκα, και πως έπρεπε να προκρίνω τα πιο βασικά. Ένα από αυτά είναι πως θα έπρεπε να επιθυμεί την εξέλιξή της, πως αναζητάει τους τρόπους να γίνει πιο ευτυχισμένη, πως δεν επαναπαύεται… Τα βιβλία στη βιβλιοθήκη της με έπεισαν πως έπρεπε να την ψάξω περισσότερο. Γιατί η βιβλιοθήκη μαρτυράει πολλά για έναν άνθρωπο, αλλά δεν μπορείς να ξέρεις πώς χρησιμοποιεί τα βιβλία του…

Τα βιβλία μπορούν να αλλάξουν έναν άνθρωπο;

Α.Α. Είναι μια διαφωνία μας με τον Κωνσταντίνο. Εγώ πιστεύω πως ναι. Προϋποθέτει πως είσαι έτοιμος να αλλάξεις και πως ψάχνεσαι για να το πετύχεις. Θυμάμαι το «Ξυπνήστε το γίγαντα μέσα σας» του Άντονι Ρόμπινς, που τώρα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις μας, πόσο με είχε επηρεάσει όταν το είχα διαβάσει. Με είχε βάλει σε μια άλλη ρώτα ζωής με τα απτά παραδείγματά του. Ή πώς με επηρέασαν «Ο μοναχός που πούλησε τη Ferrari του» ή «Ο γλάρος», βιβλία που βγήκαν και αυτά μετά από τη «Διόπτρα».

Ακούγοντάς σας καταλαβαίνω πόσο πολύ πιστεύετε στα βιβλία αυτοβοήθειας, προσωπικής ανάπτυξης και βελτίωσης και δεν σας κρύβω πως χαίρομαι που δεν τα βγάζετε μόνο και μόνο γιατί έχουν πέραση. Όμως, δεν μπορώ να επικοινωνήσω μαζί τους…

Α.Α. Είναι θέμα καθαρά αναζήτησης… Εγώ το μόνο που μπορώ να καταθέσω είναι πως ως Αλεξάνδρα όσο περισσότερα βιβλία τέτοιου είδους διαβάζω, πετυχαίνω περισσότερα σε όλους τους τομείς. Το μότο της Διόπτρα «Βιβλίο με θέα τη ζωή» είναι ένα πολύ δυνατό μότο και εκφράζει αυτό που λέω.

Κ.Π. Η ζωή και η επιχείρηση έχουν πολλά κοινά πράγματα. Το business plan δεν είναι τίποτα περισσότερο από την τοποθέτηση των τρόπων για να φτάσεις στο στόχο σου. Κάπως έτσι είναι και η ζωή. Προσπαθείς να βρεις τους τρόπους για να μάθεις ό,τι σε αφορά ώστε να κερδίσεις την ευτυχία. Τα βιβλία έρχονται στο δρόμο σου, βοηθάνε να πάρεις μια κατεύθυνση, αλλά δεν σου αλλάζουν τη ζωή. Εσύ από μόνος σου την αλλάζεις. Όμως είναι ένας τρόπος που μπορεί να σου ταιριάζει ή όχι.

Στην επιλογή των λογοτεχνικών βιβλίων υπάρχει κάποιος γνώμονας – και δεν αναφέρομαι στα αστυνομικά.

Α.Α. Να βγάζουν αισιοδοξία. Να αφήνουν στο τέλος ένα χαμόγελο στα χείλη του αναγνώστη.

Στη διάρκεια παραγωγής του βιβλίου ποια είναι η πιο δημιουργική στιγμή;

Κ.Π. Παλαιότερα είχα αγωνία με το ταχυδρομείο – αν μου έχει στείλει κάποιος ένα χειρόγραφο. Αυτή τώρα έχει αντικατασταθεί με την αγωνία του κλικ στον υπολογιστή. Δημιουργική αγωνία υπάρχει και σε κάθε συνάντηση με το τμήμα δικαιωμάτων.

Α.Α. Έχουν πλάκα οι κωδικοί που χρησιμοποιεί το τμήμα προκειμένου να επισημάνει ένα καινούργιο best seller: Alert-Alert, Alarm, SOS κ.λπ.

Κ.Π. Θυμάμαι πώς ένιωσα με την «Κότα που ονειρευόταν να πετάξει» όταν το διάβασα. Την επομένη τους φώναξα να το κλείσουν όσο-όσο. Το πίστεψα από την πρώτη στιγμή.

Α.Α. Είχε προηγουμένως βάλει όλη την οικογένεια να ξενυχτήσουμε για να το διαβάσουμε (γέλια). Για μένα είναι η ώρα που αναζητάμε το εξώφυλλο και τον τίτλο του βιβλίου. Ο τίτλος είναι μια πολύ μεγάλη διαδικασία που λαμβάνει υπόψη του ένα σωρό παραμέτρους.

Πώς θα χαρακτηρίζατε τα εξώφυλλα των βιβλίων σας;

Κ.Π. Τεχνοκρατικά. Είμαι ένας άνθρωπος που πιστεύει στα νούμερα και τις διαδικασίες. Θα πρέπει τίτλος και εξώφυλλο να ιντριγκάρουν τον αναγνώστη, αλλά να μην είναι παραπλανητικοί. Κάποια εξώφυλλα μπορεί να μην μου αρέσουν προσωπικά, αλλά τα εγκρίνω γιατί καταλήξαμε εκεί μετά από ανάλυση του είδους των αναγνωστών στους οποίους θα απευθυνθεί.

Α.Α. Θέλουμε εκτός από την όραση να ικανοποιείται και η αφή με τα εξώφυλλά μας. Γι’ αυτό εδώ κι ένα χρόνο υπάρχουν στα εξώφυλλα και ανάγλυφα στοιχεία.

Αλήθεια δεν σας ενδιαφέρει να εισχωρήσετε περισσότερο στην ελληνική λογοτεχνία;

Κ.Π. Πάρα πολύ και φέτος θα βγάλουμε περισσότερα από κάθε άλλη χρονιά ελληνικά βιβλία. Όπως επίσης μπαίνουμε και δυναμικά στο χώρο του παιδικού βιβλίου.

Α.Α. Τα οποία τσεκάρονται από τις κόρες μας πρώτα. Μπορεί να είναι πολύ μικρές αλλά σε κάποια ήδη κολλάνε. (γέλια).

Πώς προέκυψε ο τίτλος Διόπτρα;

Κ.Π. Ο εκδοτικός οίκος είναι παιδί του πατέρα μου Γιώργου, που τον δημιούργησε το 1978. Ήταν δικηγόρος και λάτρευε το βιβλίο. Ήθελε ένα όνομα που να έδειχνε μακριά. Αξίζει να σημειώσω μια λεπτομέρεια. Η Διόπτρα γεννήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου του 1978. Η Αλεξάνδρα γεννήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου του 1977. Άλλη μια φοβερή σύμπτωση, ε;

Τι ζώδιο είναι;

Α.Α. Υδροχόος. Γι’ αυτό πετάει η Διόπτρα, αλλά έρχεται ο ωροσκόπος και την κρατάει και στη γη (γέλια). Ο πατέρας του είναι ένας απίστευτος πράος άνθρωπος και για μένα είναι ένα παράδειγμα ζωής. Η πραγματοποίηση του ονείρου του ξεκίνησε με μια αποτυχία και όχι μόνο δεν το έβαλε κάτω, αλλά έφτασε πολύ ψηλά τον εκδοτικό οίκο.

Κ.Π. Ο πατέρας μου όταν σπούδαζε γυρνούσε πόρτα-πόρτα και πουλούσε βιβλία. Θυμάμαι μάλιστα πως είχε ένα κασετοφωνάκι με μια κασέτα, όπου είχε μαγνητοφωνήσει τον εαυτό του να λέει «Γιώργο, σήκω πρέπει να διαβάσεις». Διάβαζε 2-7 η ωρα και μετά έβγαινε και πουλούσε εγκυκλοπαίδειες Γιοβάνη. Το πρώτο βιβλίο που έβγαλε και απέτυχε παταγωδώς, στην πραγματικότητα δεν τον αντιπροσώπευε. Είχε να κάνει με τον ανταρτοπόλεμο. Όπως και το δεύτερο ήταν αποτυχία και είχε να κάνει με επιστημονική φαντασία. Έκανε δύο χρόνια για να ξαναβγάλει, αλλά αυτή τη φορά το είχε σχεδιάσει τελείως διαφορετικά. Έβγαλε βιβλία που μέχρι τότε δεν κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα και αφορούσαν στην υγεία χωρίς φάρμακα. Το πρώτο του ήταν το «Πώς να θεραπεύσετε το άγχος χωρίς φάρμακα», το δεύτερο είχε να κάνει με προβλήματα μαλλιών και το τρίτο που έγινε πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία ήταν το «Τέλεια όραση χωρίς γυαλιά», με ασκήσεις για τα μάτια ώστε να πετάξεις τα γυαλιά σου. Αυτά τα βιβλία τα είχε δει στον Καναδά, όπου είχε πάει από την Κύπρο μετανάστης, να γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία, όμως τον αντιπροσώπευαν και ως είδος. Παρακολουθούσε την κατασκευή του βιβλίου βήμα προς βήμα. Τον θυμάμαι από το να δουλεύει σε αυτοσχέδια μονταζιέρα, μέχρι να κυκλοφορεί με το μηχανάκι, έχοντας σε μια κούτα Νουνού βιβλία. Μεταξύ μας ποτέ δεν ήταν και πολύ καλός οδηγός και χαίρομαι πάρα πολύ που δεν του συνέβη κάτι σοβαρό τόσα χρόνια. Κάποτε τον ρώτησα «μπαμπά, δεν φοβήθηκες ποτέ;» για να μου απαντήσει «δεν προλάβαινα. Κάθε πρόβλημα με έβαζε σε διαδικασία να βρω τρόπο να το ξεπεράσω».

Ήταν αυτονόητο πως θα συνέχιζες την επιχείρηση του πατέρα σου;

Κ.Π. Όχι. Σπούδασα πληροφορική, έκανα μεταπτυχιακό και είχα ξεκινήσει διδακτορικό, ενώ δούλευα σε μια εταιρία πληροφορικής. Μετά από ενάμιση χρόνο ένιωθα περιορισμένος γιατί ως άνθρωπος θέλω περισσότερο να δημιουργώ παρά να υλοποιώ. Έτσι ήρθα εδώ και άρχισα να μαθαίνω δουλεύοντας σε όλα τα τμήματα. Δεν ήταν καθόλου εύκολο στην αρχή η συνύπαρξη πατέρα και γιου. Είχαμε οδηγηθεί σε πολύ μεγάλη σύγκρουση μέχρι που βρήκαμε τον τρόπο να συννενοούμαστε. Σήμερα τον ακούω αλλά και μπορώ να απορρίπτω κάποια από αυτά που λέει χωρίς πρόβλημα.

Εύκολο ή δύσκολο οι σύζυγοι να δουλεύουν μαζί;

Α.Α. Υπάρχουν θετικά όπως και αρνητικά. Για μένα τα πρώτα υπερτερούν. Νομίζω, προϋποθέτει πως το ζευγάρι έχει πάνω κάτω μια παρόμοια σκέψη, κοινούς στόχους και αντιλήψεις κάτι που ανακαλύψαμε πως έχουμε πριν έρθω εδώ. Δεν θα πω πως είναι πάντα εύκολο ή πως δεν υπάρχουν διαφωνίες. Υπάρχει όμως κάτι που είναι πολύ πιο σημαντικό. Στη «Διόπτρα» έχουμε πάρα πολύ ανεπτυγμένο το «Μαζί». Αυτό ξεκινάει από το γεγονός ότι ο Κωνσταντίνος είναι ένας νέος ηλικιακά εκδότης, με σύγχρονες αντιλήψεις, πολύ προσιτός στους πάντες. Το να το λέω βέβαια εγώ ίσως να μην ακούγεται τόσο πειστικό. Αν όμως ρωτήσεις τους συγγραφείς μας σίγουρα θα συμφωνήσουν για το οικογενειακό κλίμα που συναντάς εδώ.

Κ.Π. Οι συγγραφείς για εμάς είναι οι άνθρωποί μας και δεν είναι μόνο στα λόγια. Μετά από ένα χρόνο δουλειάς έχουμε δημιουργήσει μια εφαρμογή, στην οποία ο συγγραφέας μπορεί να μπαίνει και να βλέπει ό,τι αφορά στο βιβλίο του: πωλήσεις, τιμολογήσεις, επιστροφές, διαφημίσεις, προβολές στα βιβλιοπωλεία, τι έχουν γραφτεί. Αν ήμουν συγγραφέας, με τον χαρακτήρα που έχω, θα έτρωγα τα νύχια μου κάθε μέρα για το πώς πάει το βιβλίο. Γι’ αυτό και δημιούργησα αυτήν την εφαρμογή. Να προλάβω την αγωνία των συγγραφέων.

Α.Α. Βέβαια η εφαρμογή δεν αποκαθιστά την ανθρώπινη επαφή, η οποία πάντα υπάρχει… Γιατί το σημαντικό για εμάς δεν είναι ένα μεμονωμένο βιβλίο του συγγραφέα, αλλά ό ίδιος ο συγγραφέας.

Θυμάστε κάποια ωραία ιστορία που έχει συμβεί με συγγραφέα;

Α.Α. To 2013 o διάσημος Αμερικάνος συγγραφέας αστυνομικών John Verdon ήρθε στην Ελλάδα για να παρουσιάσει τα βιβλία του. Είχε καλή γνώμη για τη χώρα μας, αλλά αφού πέρασε τις πρώτες ώρες στην Αθήνα και συναντήθηκε με τους πρώτους αναγνώστες του, πραγματικά ενθουσιάστηκε. Η συμπεριφορά μας, ο τρόπος ζωής μας και γενικότερα το περιβάλλον τού φάνηκαν συναρπαστικά. Mας είχε πει λοιπόν ότι οπωσδήποτε ένας από τους πρωταγωνιστές στο επόμενο βιβλίο του θα είναι Έλληνας. Όταν πολλούς μήνες μετά πήραμε στα χέρια μας το χειρόγραφο του καινούργιου του βιβλίου «Ο Πήτερ Παν πρέπει να πεθάνει», θυμάμαι πως το είχαμε ξεφυλλίσει με αγωνία για να δούμε αν είχε κρατήσει την υπόσχεσή του! Πράγματι ένας Έλληνας κινεί τα νήματα της υπόθεσης – δεν αποκαλύπτουμε πιο πολλά για να μην είναι spoiler. (γέλια)

Τα βιβλία σας τα σημειώνετε;

Α.Α. & Κ.Π. Τα σημειώνω, τα τσακίζω, τα υπογραμμίζω ιδιαίτερα τα βιβλία αυτοβοήθειας. Γι’ αυτό και έχουμε διπλά αντίτυπα στο σπίτι ώστε να μην επηρεάζει η γνώμη του ενός τον άλλο. (γέλια)

Φωτό: Μαριλένα Βαϊνανίδη