«Το υπουργείο του Χρόνου» της Kaliane Bradley (μετάφραση Ιωάννα Ηλιάδη): Προδημοσίευση από το βιβλίο που θα κυκλοφορήσει στις 27 Μαρτίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιo
Το μυθιστόρημα «Το υπουργείο του Χρόνου» της Kaliane Bradley κυκλοφορεί στις 27 Μαρτίου σε μετάφραση της Ιωάννας Ηλιάδη από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο. Απέσπασε το βραβείο Goodreads Choice στην κατηγορία Science Fiction, ενώ αναδείχθηκε σαν ένα από τα καλύτερα βιβλία της χρονιάς σύμφωνα με πάμπολλα έντυπα παγκοσμίως. Επιπλέον, ξεχώρισε ως το αγαπημένο βιβλίο του Μπαράκ Ομπάμα για το καλοκαίρι του 2024. Μέχρι στιγμής μεταφράζεται σε περισσότερες από 20 χώρες, ενώ μεταφέρεται στη μικρή οθόνη από το διάσημο στούντιο A24 για λογαριασμό των BBC One και BBC iPlayer .
Το μυθιστόρημα της Αγγλοκαμποτζιανής επιμελήτριας εκδόσεων Καλιάν Μπράντλεϊ, «Το υπουργείο του Χρόνου» (520 σελίδες, μετάφραση Ιωάννα Ηλιάδη) κυκλοφορεί στις 27 Μαρτίου από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.
Προδημοσίευση από το βιβλίο «Το υπουργείο του Χρόνου» της Kaliane Bradley
Η γυναίκα που διεξήγε τη συνέντευξη είπε το όνομά μου και αυτό έκανε τις σκέψεις μου να πάρουν μπρος. Εγώ δεν λέω το όνομά μου, ούτε καν νοερά. Εκείνη το είχε προφέρει σωστά, κάτι που σε γενικές γραμμές δεν κάνει κανείς.
«Με λένε Αντέλα» είπε. Φορούσε ένα κάλυμμα οφθαλμού και είχε ξανθά μαλλιά στο χρώμα και στην υφή του άχυρου. «Είμαι η υφυπουργός».
Ήταν ο έκτος μου γύρος συνεντεύξεων. Η δουλειά για την οποία αξιολογούμουν αφορούσε εσωτερική μετάθεση. Απαιτούσε «Διαπίστευση Ασφαλείας», επειδή ήταν άκομψο να χρησιμοποιείται η σφραγίδα «Άκρως Απόρρητο» πάνω σε έγγραφα περί μισθολογικών βαθμίδων. Ουδέποτε είχα πάρει έγκριση για αυτό το επίπεδο ασφάλειας και ως εκ τούτου κανείς δεν ήταν πρόθυμος να μου πει τι είδους δουλειά ήταν. Καθώς οι απολαβές ήταν σχεδόν τριπλάσιες από τον τρέχοντα μισθό μου, δεν είχα αντίρρηση να δοκιμάσω τη γεύση της άγνοιας. Είχε χρειαστεί να πετύχω εξαιρετικές επιδόσεις στις Πρώτες Βοήθειες, στην Προστασία Ευάλωτων Ατόμων και στις εξετάσεις του Υπουργείου Εσωτερικών για τη Ζωή στο Ηνωμένο Βασίλειο για να φτάσω ως εδώ. Ήξερα ότι θα εργαζόμουν σε στενή επαφή με έναν ή περισσότερους πρόσφυγες με προφίλ υψηλού ενδιαφέροντος και ιδιαίτερες ανάγκες, ωστόσο δεν γνώριζα από πού είχαν διαφύγει. Είχα υποθέσει ότι θα επρόκειτο για σημαντικούς πολιτικούς φυγάδες από τη Ρωσία ή την Κίνα.
Η Αντέλα, υφυπουργός ένας Θεός ξέρει τίνος πράγματος, στερέωσε μια ξανθιά τούφα πίσω από το αυτί της με έναν ήχο σαν έντονο τρίξιμο.
«Η μητέρα σου ήταν πρόσφυγας, έτσι δεν είναι;» ρώτησε, κάτι που συνιστά έναν παλαβό τρόπο να ξεκινήσεις μια συνέντευξη εργασίας.
Σχέδιο του Olivier Bonhomme για την Washington Post.
Με είχαν ρωτήσει το ίδιο πράγμα μια δυο φορές κατά τη διάρκεια της διαδικασίας των συνεντεύξεων. Οι άνθρωποι που έκαναν αυτή την ερώτηση συνήθως ύψωναν τραγουδιστά τη φωνή τους, περιμένοντας ότι θα τους διόρθωνα, αφού κανείς δεν είναι από την Καμπότζη. Δεν μοιάζετε Καμποτζιανή, μου είχε πει στις αρχές ένας γελοίος κι ύστερα κοκκίνισε σαν παντζάρι, επειδή η συνέντευξη μαγνητοσκοπούνταν για αξιολόγηση προσωπικού και για εκπαιδευτικούς σκοπούς. Θα δεχόταν παρατήρηση γι’ αυτό το σχόλιο. Μου το λένε συχνά οι άνθρωποι και αυτό που εννοούν είναι: Μοιάζεις να ανήκεις σε μια από τις εθνότητες που κατηγοριοποιήθηκαν μεταγενέστερα ως λευκές –Ισπανίδα ίσως– και επίσης δεν φαίνεται να κουβαλάς στις πλάτες σου κάποια γενοκτονία, κάτι που είναι καλό, επειδή αυτού του είδους τα πράγματα κάνουν τους ανθρώπους να αισθάνονται άβολα.
Δεν ακολούθησε κάποια συναφής με τα περί γενοκτονίας συνέχεια (« Έχετε ακόμα συγγενείς εκεί [μορφασμός κατανόησης];» «Επισκέπτεστε ποτέ τη χώρα [συμπονετικό χαμόγελο];» Όμορφη χώρα [μελαγχολία συνοδεία δακρύων]. Όταν την επισκέφτηκα [ορατή στο κάτω χείλι], οι άνθρωποι ήταν τόσο φιλικοί…»). Η Αντέλα απλώς ένευσε καταφατικά. Αναρωτήθηκα αν θα προχωρούσε στη σπάνια τέταρτη επιλογή ανακηρύσσοντας τη χώρα βρόμικη.
«Ποτέ δεν αναφερόταν στον εαυτό της χρησιμοποιώντας τη λέξη “πρόσφυγας”, ούτε καν “πρώην πρόσφυγας”» πρόσθεσα. «Είναι αρκετά παράξενο να ακούω τους ανθρώπους να το λένε αυτό».
«Οι άνθρωποι με τους οποίους θα δουλεύεις επίσης είναι απίθανο να χρησιμοποιούν τον όρο. Προτιμούμε το “εκπατρισμένος”. Για να απαντήσω στην ερώτησή σου, είμαι η υφυπουργός Εκπατρισμού».
Η Αντέλα σήκωσε τους ώμους της. «Ταξιδεύουμε στον χρόνο» είπε, λες και περιέγραφε μια καφετιέρα. «Καλώς ήρθες στο Υπουργείο».
*
Όποιος έχει παρακολουθήσει ποτέ ταινία με ταξίδια στον χρόνο ή έχει διαβάσει βιβλίο με ταξίδια στον χρόνο ή έχει αφαιρεθεί μέσα σε ένα μέσο μαζικής μεταφοράς που έχει καθυστερήσει σκεπτόμενος την έννοια του ταξιδιού στον χρόνο θα γνωρίζει ότι από τη στιγμή που αρχίζεις να συλλογίζεσαι τους φυσικούς νόμους του πράγματος έχεις να κάνεις με σκέτη μούφα. Πώς λειτουργεί; Πώς γίνεται να λειτουργεί; Υπάρχω ταυτόχρονα στην αρχή και στο τέλος αυτής της αφήγησης, κάτι που συνιστά ένα είδος ταξιδιού στον χρόνο, και βρίσκομαι εδώ για να σου πω να μην ανησυχείς. Το μόνο που χρειάζεται να ξέρεις είναι ότι στο κοντινό σου μέλλον η βρετανική κυβέρνηση ανέπτυξε τα μέσα για να ταξιδέψει στον χρόνο, αλλά δεν είχε πειραματιστεί ακόμα κάνοντάς το πράξη.
Προκειμένου να αποφευχθεί το χάος που εγγενώς συνοδεύει την αλλαγή του ρου της ιστορίας –αν η «ιστορία» μπορούσε να θεωρηθεί ως μια συνεχής και μοναδική χρονολογική αφήγηση, άλλη μια μούφα–, συμφωνήθηκε ότι θα ήταν απαραίτητο να αποσπαστούν άνθρωποι από ιστορικές εμπόλεμες ζώνες, από φυσικές καταστροφές και επιδημίες. Τούτοι οι εκπατρισμένοι στον εικοστό πρώτο αιώνα θα είχαν πεθάνει καθένας στη δική του χρονική γραμμή ούτως ή άλλως. Η απόσπασή τους από το παρελθόν όφειλε να μην επηρεάζει το μέλλον.
Κανείς δεν είχε την παραμικρή ιδέα πώς θα μπορούσε να επιδράσει το ταξίδι στον χρόνο στο ανθρώπινο σώμα. Συνεπώς, ο δεύτερος λόγος που ήταν σημαντικό να επιλέγονται άνθρωποι που θα είχαν πεθάνει στη δική τους χρονική γραμμή είναι το ότι κάλλιστα θα μπορούσαν να πεθάνουν και στη δική μας, όπως τα ψάρια των μεγάλων θαλασσίων βαθών που ανασύρονται στις ακτές. Ίσως το ανθρώπινο νευρικό σύστημα να μπορούσε να αντέξει έναν πεπερασμένο αριθμό εποχών. Αν πάθαιναν το χρονικό αντίστοιχο της νόσου των δυτών και μετατρέπονταν σε ένα γκριζορόδινο ζελέ μέσα σε κάποιο εργαστήριο του Υπουργείου, τουλάχιστον δεν θα επρόκειτο, στατιστικά μιλώντας, για δολοφονία.
Αν οι «εκπατρισμένοι» επιβίωναν, αυτό σήμαινε ότι θα ήταν άνθρωποι, κάτι που περιπλέκει τα πράγματα. Όταν έχεις να κάνεις με πρόσφυγες, ειδικά κατά μαζικό τρόπο, είναι καλύτερο να μην τους σκέφτεσαι ως ανθρώπους. Δημιουργεί προβλήματα στις διατυπώσεις. Παρ’ όλα αυτά, όταν οι εκπατρισμένοι εξετάστηκαν από τη σκοπιά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θεωρήθηκε ότι πληρούσαν τα κριτήρια του Υπουργείου Εσωτερικών για τους αιτούντες άσυλο. Θα ήταν ηθικά μεμπτό να ληφθούν υπόψη μόνο οι βιολογικές επιδράσεις του ταξιδιού στον χρόνο. Προκειμένου να γνωρίζουμε εάν είχαν πράγματι προσαρμοστεί στο μέλλον, οι εκπατρισμένοι έπρεπε να ζουν σε αυτό υπό την παρακολούθηση ενός συνοδού πλήρους απασχόλησης, κάτι που ήταν, όπως αποκαλύφθηκε, η δουλειά για την οποία είχα επιτυχώς αξιολογηθεί. Μας ονόμασαν «γέφυρες», επειδή το «βοηθός» εντασσόταν σε χαμηλότερη μισθολογική βαθμίδα, πιστεύω.
Η γλώσσα έχει διανύσει μεγάλο δρόμο από τον δέκατο ένατο αιώνα. Η λέξη «ελαφρός» σήμαινε «επιπόλαιος». Η λέξη «βλήμα» δεν σήμαινε «βλάκας». Οι φράσεις «άσυλο φρενοβλαβών» και «αιτών άσυλο» χρησιμοποιούν και οι δύο την ίδια βασική έννοια της λέξης «άσυλο»: ένα απαραβίαστο και ασφαλές μέρος καταφυγής.
Μας είπαν ότι θα φέρναμε τους εκπατρισμένους σε ένα ασφαλές μέρος. Αρνηθήκαμε να δούμε το αίμα και τις τρίχες στο πάτωμα του φρενοκομείου.
*
Ήμουν ενθουσιασμένη που είχα πάρει τη δουλειά. Είχα φτάσει στο υψηλότερο σημείο όπου μπορούσα να φτάσω εκεί που ήμουν, στο Τμήμα Γλωσσών του Υπουργείου Άμυνας. Εργαζόμουν ως σύμβουλος μεταφράστρια με ειδίκευση στη Νοτιοανατολική Ασία, και πιο συγκεκριμένα στην Καμπότζη. Τις γλώσσες από τις οποίες μετέφραζα τις είχα μάθει στο πανεπιστήμιο. Παρότι στο σπίτι η μητέρα μου μας μιλούσε χμερ, δεν τα είχα συγκρατήσει από τα χρόνια της διάπλασής μου. Προσέγγισα την κληρονομιά μου σαν ξένη.
Μου άρεσε αρκετά η δουλειά μου στο Τμήμα Γλωσσών, αλλά ήθελα να εργαστώ έξω, στο πεδίο της δράσης, και, όταν απέτυχα δύο φορές στις εξετάσεις πεδίου, ένιωσα ελαφρώς αποπροσανατολισμένη σχετικά με την πορεία της καριέρας μου. Δεν ήταν αυτό που είχαν κατά νου οι γονείς μου για μένα. Όταν ήμουν πολύ μικρή, η μητέρα μου μου έκανε γνωστές τις φιλοδοξίες της. Ήθελε να γίνω πρωθυπουργός. Ως πρωθυπουργός, θα «έκανα κάτι» για τη βρετανική εξωτερική πολιτική κι επιπλέον θα έπαιρνα τους γονείς μου μαζί μου σε πολυτελή κυβερνητικά δείπνα. Θα είχα σοφέρ. (Η μητέρα μου δεν έμαθε ποτέ να οδηγεί· ο σοφέρ ήταν ιδιαίτερης σημασίας.) Δυστυχώς φρόντισε επίσης να με διαφωτίσει για τις καρμικές επιπτώσεις του κουτσομπολιού και των ψεμάτων –η τέταρτη βουδιστική αρχή είναι ξεκάθαρη επ’ αυτού–, συνεπώς στην ηλικία των οκτώ η πολιτική μου σταδιοδρομία είχε τελειώσει προτού καν αρχίσει.
Η μικρή μου αδερφή ήταν πολύ πιο ικανή στο να υποκρίνεται. Εγώ ήμουν ευσυνείδητη απέναντι στη γλώσσα, ενώ εκείνη της ξεγλιστρούσε, τα έβαζε μαζί της. Αυτός είναι ο λόγος που εγώ έγινα μεταφράστρια κι εκείνη έγινε συγγραφέας – ή τουλάχιστον προσπάθησε να γίνει συγγραφέας και τελικά έγινε επιμελήτρια κειμένων. Πληρωνόμουν πολύ καλύτερα από εκείνη και οι γονείς μου καταλάβαιναν τι δουλειά έκανα, άρα θα έλεγα ότι το κάρμα λειτούργησε υπέρ μου. Η αδερφή μου αντέτεινε κάτι του τύπου: Άντε γαμήσου. Ξέρω όμως ότι το εννοεί φιλικά – μάλλον.
*
Ακόμα και την ίδια τη μέρα που επρόκειτο να συναντήσουμε τους εκπατρισμένους εξακολουθούσαμε να διαφωνούμε σχετικά με τη λέξη «εκπατρισμένος».
«Αν είναι πρόσφυγες» είπε η Σιμέλια, μια από τις άλλες γέφυρες «τότε πρέπει να τους λέμε “πρόσφυγες”. Δεν μετακομίζουν σε μια εξοχική αγροικία στην Προβηγκία».
«Δεν είναι απαραίτητο ότι θα αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως πρόσφυγες» είπε η υφυπουργός Αντέλα.
«Τους έχει ρωτήσει κανείς τι πιστεύουν οι ίδιοι;»
«Θεωρούν ότι είναι θύματα απαγωγής, κατά κύριο λόγο. Ο 1916 πιστεύει ότι βρίσκεται πίσω από τις γραμμές του εχθρού. Η 1665 πιστεύει ότι έχει πεθάνει».
«Και θα μας τους παραδώσετε σήμερα;»
«Η ομάδα Ψυχοσωματικής Υγείας πιστεύει ότι η προσαρμογή τους θα επηρεαστεί αρνητικά αν συνεχίσουν να κρατούνται στους θαλάμους» είπε η Αντέλα νέτα σκέτα.
Είχαμε αυτή τη διαφωνία –ή μάλλον η Σιμέλια και η Αντέλα είχαν αυτή τη διαφωνία– σε ένα από τα αμέτρητα δωμάτια του Υπουργείου: υπόλευκο με φώτα ένθετα στο ταβάνι, σπονδυλωτό με έναν τρόπο που υπαινισσόταν ότι το άνοιγμα μιας πόρτας θα οδηγούσε σε έναν άλλο πανομοιότυπο χώρο κι ύστερα σε άλλον κι ύστερα σε άλλον. Αυτού του είδους τα δωμάτια είναι σχεδιασμένα να ενθαρρύνουν τη γραφειοκρατία.
Η συνάντηση αυτή προοριζόταν να είναι η τελευταία άμεση ενημέρωση των πέντε γεφυρών: της Σιμέλια, του Ραλφ, του Άιβαν, του Εντ και εμού. Είχαμε όλοι μας περάσει από μια διαδικασία έξι γύρων συνεντεύξεων κατά την οποία ένα μεταφορικό φτυάρι είχε ξεθάψει όλα μας τα άπλυτα. «Είστε επί του παρόντος ή υπήρξατε ποτέ κατάδικοι ή εμπλέκεστε με άλλον τρόπο σε οποιαδήποτε δραστηριότητα που ενδεχομένως θα υπονόμευε την ασφαλή διαχείριση απόρρητων πληροφοριών;» Ύστερα ακολούθησαν εννέα μήνες προετοιμασίας. Οι ατελείωτες ομάδες εργασίας και οι έλεγχοι ιστορικού. Η κατασκευή πόστων βιτρίνας στα παλιά μας τμήματα (Άμυνας, Διπλωματίας, Υπουργείο Εσωτερικών). Και τώρα ήμασταν εδώ, σε ένα δωμάτιο όπου οι λαμπτήρες αντηχούσαν από τον βόμβο του ηλεκτρικού ρεύματος, έτοιμοι να γράψουμε ιστορία.
«Δεν νομίζετε» είπε η Σιμέλια «ότι το να τους ρίξετε στον κόσμο ενώ πιστεύουν ότι βρίσκονται στη μεταθανάτια ζωή ή στο Δυτικό Μέτωπο ίσως να εμποδίσει την προσαρμογή τους; Ρωτώ τόσο ως ψυχολόγος όσο και ως άνθρωπος με φυσιολογικό επίπεδο ενσυναίσθησης».
Η Αντέλα σήκωσε τους ώμους της.
«Πιθανόν. Αυτή η χώρα όμως δεν έχει δεχτεί ποτέ άλλοτε εκπατρισμένους από την ιστορία. Θα μπορούσαν να πεθάνουν από γενετικές μεταλλάξεις εντός του έτους».
«Nα περιμένουμε κάτι τέτοιο;» ρώτησα θορυβημένη.
«Δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε. Αυτός είναι ο λόγος που έχετε αυτή τη δουλειά».
*
Η αίθουσα που είχε ετοιμάσει το Υπουργείο για την παράδοση απέπνεε έναν αέρα τελετής περασμένων εποχών: ξύλινη επένδυση, ελαιογραφίες, ψηλό ταβάνι. Ήταν αρκετά πιο μεγαλόπρεπη από τα σπονδυλωτά δωμάτια. Πιστεύω ότι η μεταφορά είχε οργανωθεί από κάποιο μέλος της διοικητικής ομάδας με μια αίσθηση μελοδραματισμού. Κρίνοντας από το στιλ του και από τον ιδιαίτερο τρόπο που τα παράθυρα έκοβαν το φως του ήλιου, ο χώρος πιθανότατα είχε μείνει απαράλλαχτος από τον δέκατο ένατο αιώνα. Ο επόπτης μου, ο Κουέντιν, ήταν ήδη εκεί. Φαινόταν να ξεχειλίζει από χολή, κάτι που αποτελεί ένδειξη ενθουσιασμού για κάποιους ανθρώπους.
Δύο πράκτορες έφεραν μέσα τον εκπατρισμένο μου από μια πόρτα στην άλλη άκρη της αίθουσας προτού προσαρμοστώ στη γνώση ότι θα ερχόταν.
Ήταν χλωμός, καταβεβλημένος. Του είχαν κόψει τα μαλλιά τόσο κοντά, που οι μπούκλες του είχαν ισιώσει. Γύρισε το κεφάλι του να κοιτάξει έναν γύρο τον χώρο και είδα προφίλ μια επιβλητική μύτη, σαν λουλούδι θερμοκηπίου που ξεφύτρωνε από το πρόσωπό του. Ήταν εντυπωσιακά ελκυστικός και εντυπωσιακά μεγαλόσωμος. Τα χαρακτηριστικά του είχαν ένα είδος λαμπρής υπερβολής που τον έκανε να μοιάζει εξωπραγματικός.
Στάθηκε πολύ ευθυτενής και έριξε μια ματιά στον επόπτη μου. Κάτι επάνω μου τον είχε κάνει να με κοιτάξει κι ύστερα να αποστρέψει το βλέμμα.
Προχώρησα προς τα μπρος και το βλέμμα του άλλαξε κατεύθυνση. «Ο αντιπλοίαρχος Γκορ;»
«Ναι;»
«Είμαι η γέφυρά σας».
Η εικόνα είναι φτιαγμένη με το πρόγραμμα Copilot.
* * *
«Το υπουργείο του Χρόνου» της Kaliane Bradley: Η υπόθεση του βιβλίου
Στο εγγύς μέλλον μια δημόσια υπάλληλος μαθαίνει πως θα πάρει τον μισθό των ονείρων της αν δεχτεί να λάβει μέρος σε ένα πιλοτικό πρόγραμμα: ένα νεοσύστατο υπουργείο συγκεντρώνει «εκπατρισμένους» από την ιστορία για να διαπιστώσει αν τα ταξίδια στον χρόνο είναι εφικτά. Η δουλειά που της ανατίθεται είναι να λειτουργήσει ως «γέφυρα» για τον «εκπατρισμένο 1847», δηλαδή να παρακολουθεί και να βοηθά τον αντιπλοίαρχο Γκρέιαμ Γκορ, ο οποίος, σύμφωνα με την ιστορία, πέθανε στην Αρκτική το 1845 και γι’ αυτό, τώρα που ζει με μια ανύπαντρη γυναίκα η οποία δείχνει τακτικά τις γάμπες της, περιτριγυρισμένος από παράξενες έννοιες όπως «πλυντήριο», «Spotify» και «κατάρρευση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας», μοιάζει κάπως αποπροσανατολισμένος. Χάρη στην όρεξή του για ανακαλύψεις και καθώς αρχίζει και αναπτύσσει στενούς δεσμούς με τους υπόλοιπους εκπατρισμένους, σύντομα ο Γκορ καταφέρνει να προσαρμοστεί. Παράλληλα η απελπιστικά αμήχανη συγκατοίκηση με τη «γέφυρά» του εξελίσσεται σε κάτι πολύ βαθύτερο και, μέχρι να αποκαλυφθεί τι πραγματικά σκαρώνει το Υπουργείο, εκείνη τον έχει ερωτευτεί αμετάκλητα. Αναγκασμένη να αντιμετωπίσει τις επιλογές που τους έφεραν κοντά, θα πρέπει τελικά να αναμετρηθεί με το αν η απόφαση που θα πάρει στη συνέχεια μπορεί να αλλάξει το μέλλον — και πώς. Το «Υπουργείο του Χρόνου», μια πυρετώδης και συναρπαστική μείξη λογοτεχνικών ειδών και ιδεών, θέτει το ερώτημα τι σημαίνει να αψηφάς την ιστορία, όταν η ιστορία ζει μέσα στο σπίτι σου. Η απάντηση της Kaliane Bradley είναι μια φλογερή, αξέχαστη απόδειξη του τι οφείλουμε ο ένας στον άλλο σε έναν κόσμο που αλλάζει.
Kaliane Bradley - βιογραφικό
Η KalianeBradley (Καλιάν Μπράντλεϊ) είναι Αγγλοκαμποτζιανή, ζει στο Λονδίνο και εργάζεται ως επιμελήτρια. Διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί στο Granta, καθώς και στα περιοδικά Somesuch Stories, The Willowherb Review, Electric Literature, Catapult και Extra Teeth, μεταξύ άλλων. Δημοσιεύει κριτικές για θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις στον Observer, στο Time Out και στο Stage. Έχει τιμηθεί με το Harper’s Bazaar Short Story Prize 2022 και το V.S. Pritchett Short Story Prize 2022. Το «Υπουργείο του Xρόνου» είναι το πρώτο της μυθιστόρημα και αναδείχθηκε το καλύτερο βιβλίο του 2024 σύμφωνα με τα έντυπα The Washington Post, The Guardian, The Times, People, Vanity Fair, Esquire, The Independent, Kirkus Reviews κ.ά. Μεταφράζεται σε 22 χώρες και ετοιμάζεται η τηλεοπτική μεταφορά του από το BBC σε παραγωγή της Α24.
Ο Μάικλ Γουλφ κάνει μια ταχύτατη και αιχμηρή καταγραφή της πορείας του Ντόναλντ Τραμπ από την ήττα του στις εκλογές του 2020 μέχρι την επιστροφή του στον Λευκό Οίκο το 2024.
16°
