Ανταρκτική: Δεκαπέντε ιστορίες από την Κλερ Κίγκαν

Όσοι αγαπούν το γράψιμο του Ρέιμοντ Κάρβερ, του Τζον Τσίβερ αλλά και του Τζον Φάντε θα βρουν απαυγάσματα των κόσμων τους στα διηγήματα της Ιρλανδής Κλερ Κίγκαν. Ίσως μερικοί από εμάς να έχουν δει την ταινία που βασίστηκε στη νουβέλα της «Μικρά πράγματα σαν κι αυτά» («Small Things Like These»), όμως, όσο καλή κι αν ήταν η ταινία, δεν φτάνει τη σαγήνη του ίδιου του βιβλίου – σπάνια γίνεται επιτυχημένη μεταφορά λογοτεχνίας στο σελιλόιντ.

Το διήγημα που δίνει τον τίτλο του, «Ανταρκτική», στη συλλογή ξεκινάει ως εξής:

«Κάθε φορά που η ευτυχισμένη στον γάμο της γυναίκα έφευγε από το σπίτι της, αναρωτιόταν πώς θα ένιωθε αν κοιμόταν με άλλον άντρα. Εκείνο το Σαββατοκύριακο ήταν αποφασισμένη να το μάθει. Ήταν Δεκέμβρης· ένιωθε την αυλαία να πέφτει για ακόμα μια χρονιά. Ήθελε να το δοκιμάσει προτού γεράσει. Ήταν σίγουρη ότι θα απογοητευόταν...»

Αχ, θέλω πολύ να σας αφηγηθώ πώς τελειώνει αυτή η περιπέτεια που ξεκινάει η γυναίκα η οποία σχεδιάζει να απατήσει τον άντρα της, αλλά δεν θα το κάνω – κι ας με τρώει το χέρι μου καθώς αιωρείται πάνω από το πληκτρολόγιο.

Κι ύστερα, στο δεύτερο διήγημα, μια σαραντάρα που ζει απομονωμένη σε κάποια αγροικία συνάπτει εξωσυζυγικές σχέσεις με τον γιατρό της περιοχής. Συναντιούνται σε απόμερα ξενοδοχεία, σε μοναχικά καφέ, στο ίδιο το σπίτι της. Ώσπου μια ωραία πρωία, ο μοιχός γιατρός ανακαλύπτεται από τη γυναίκα του. Θα τον χωρίσει; Θα τον κρατήσει; Και η δύστηνος σαραντάρα με τα πρόωρα ασπρισμένα μαλλιά; Εκείνη τι θα απογίνει;

Κι ύστερα είναι κι εκείνος ο ταχυδρόμος Σμέδερς, ο οποίος αποπλανεί νεαρά κορίτσια με αντάλλαγμα μικρά δωράκια που φαντάζουν εκθαμβωτικά σε μια ξεχασμένη από τον Θεό πολίχνη της Ιρλανδίας.

Δεν θα αναφερθώ στο διήγημα με τις κατσαρίδες, γιατί ξέρω ότι το γυναικείο φύλο τρέφει μια ενστικτώδη αποστροφή προς αυτό το καφετί ζωύφιο, που έγινε η αφορμή για να γράψει ο Κάφκα τη «Μεταμόρφωσή» του.

Ένα άλλο διήγημα στη συνέχεια, μιλάει για μια συγγραφέα που επιστρέφει στον τόπο της γιατί κάτι θέλει να πει στον άντρα που τη φλέρταρε κάποτε. Να πώς η συγγραφέας –η Κλερ Κίγκαν συγκεκριμένα, σε μετάφραση Μαρτίνας Ασκητοπούλου– περιγράφει την άφιξή της εκεί:

«Οι γυναίκες από το σόι μου με περικυκλώνουν στην κρεβατοκάμαρα, έχουν φέρει τσάι, πορσελάνινες κούπες και τσαγιέρες που ξέθαψαν από τον μπουφέ, τα πιατικά κουδουνίζουν πάνω στον δίσκο. Είναι γυναίκες της επαρχίας, μεγαλόσωμες, που βαυκαλίζονται ότι μου έμαθαν τι είναι σωστό και τι λάθος, καλούς τρόπους και την αξία της σκληρής δουλειάς. Ξερακιανές, κυκλοθυμικές γυναίκες που τα ’χουν παρατήσει και νομίζουν ότι αυτό θα πει ευτυχία. Είμαστε οι κόρες των γυναικών που καθησυχάζουν τους άντρες, άντρες που δεν λένε ποτέ όχι. Τώρα πίνουν τσάι από τα καλύτερα σερβίτσια τους, με ρωτάνε για το μέλλον μου, με ρωτάνε “Τι είπαμε ότι κάνεις τώρα;’” και “Τι θα κάνεις τώρα;”, που δεν είναι ακριβώς το ίδιο.

“Θα γράψω”, τους απαντάω. Ένα πρόστυχο μυθιστόρημα, μου ’ρχεται να προσθέσω, κάτι χυδαίο και άσεμνο, το Φάνυ Χιλ μπροστά του θα μοιάζει με το προσευχητάρι σας».

Πάντα μου άρεσαν κάτι τέτοιες ηρωίδες.