Ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης για τη γενιά των ανθρώπων που μεγάλωσαν μέσα στην οικονομική κρίση και για τις αλλαγές που μπορεί να φέρει ο πραγματικός έρωτας
«Βινούσκα» του Βαγγέλη Γιαννίση: Προδημοσίευση από το βιβλίο που θα κυκλοφορήσει στις 6 Μαρτίου από τις εκδόσεις Διόπτρα
Το νέο βιβλίο του Βαγγέλη Γιαννίση με τίτλο «Βινούσκα» είναι ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης, πάνω στο όχημα ενός αστυνομικού. Μιλάει για τη γενιά των ανθρώπων που μεγάλωσαν μέσα στην οικονομική κρίση, για την παρατεταμένη ανεργία των νέων, για την κατάθλιψη, την οικογένεια, την αίσθηση ασφυξίας σε μια δουλειά που θες να αφήσεις, αλλά δεν μπορείς και, φυσικά, για τις αλλαγές που μπορεί να φέρει ο πραγματικός έρωτας.
Η Athens Voice προδημοσιεύει ένα απόσπασμα από το βιβλίο, που κυκλοφορεί την Πέμπτη 6 Μαρτίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.
Προδημοσίευση από το βιβλίο «Βινούσκα» του Βαγγέλη Γιαννίση
Καληνύχτα, µπαµπά
Η πόρτα του διαµερίσµατος τρίζει πάντα όταν ανοίγει.
Ο Λάζαρος περνάει στο σκοτεινό χολ και σχεδόν αµέσως νιώθει µια γνώριµη παρουσία στα πόδια του. Δυο σµαραγδένια µάτια τον προϋπαντούν, ένα µελωδικό πουρπουρητό και ένα φιλικό τρίψιµο στη γάµπα. Κλείνει την πόρτα και σκύβει για να χαιρετήσει τον Χόµπι µε ένα χάδι ανάµεσα στα βελούδινα αφτιά του, προτού σηκωθεί για να ακολουθήσει το φως της τηλεόρασης, που τον οδηγεί στο σαλόνι.
Οι κινούµενες εικόνες της οθόνης αντανακλώνται πάνω στους φακούς των γυαλιών του πατέρα του και ο Λάζαρος τον παρακολουθεί σιωπηλός από την πόρτα για µερικά δευτερόλεπτα προτού ανάψει το φως. Η απότοµη εναλλαγή κάνει τα µάτια του πατέρα του να βλεφαρίσουν. Ο Λάζαρος περιµένει κάποια αντίδραση, κάτι, οτιδήποτε που θα φανερώσει ότι ο πατέρας του έχει αντιληφθεί την παρουσία του, ωστόσο το βλέµµα του παραµένει καρφωµένο στην οθόνη, στα οµιλούντα κεφάλια των πολιτικών που του ανταποδίδουν υπνωτικά τη µατιά µέσα από τον φακό.
«Γύρισα», λέει ο Λάζαρος χαµηλόφωνα.
…µειωθεί η φορολογία των ελεύθερων επαγγελµατιών στο 50% συγκριτικά µε πριν από τέσσερα χρόνια…
…δίχως µια αύξηση στα µερίσµατα των επιχειρήσεων δεν νοείται…
Ο Χόµπι περνάει ανάµεσα από τα πόδια του Λάζαρου και µε ένα σάλτο ανεβαίνει στην αγκαλιά του πατέρα του. Κουλουριάζεται εκεί και απολαµβάνει τα µηχανικά χάδια που δέχεται µε µάτια µισόκλειστα.
Ο Λάζαρος αναστενάζει και πηγαίνει στην κουζίνα. Η λάµπα φθορισµού τρεµοπαίζει προτού αποφασίσει να ανάψει και να φωτίσει τον χώρο: τα πράσινα, στο χρώµα της άγουρης ελιάς, ντουλάπια, τον µαρµάρινο νεροχύτη µε τους λεκέδες από καφέ και µαύρη µούχλα, τον κάποτε λευκό απορροφητήρα, το κουζινάκι και το ψυγείο που λειτουργεί ακατάπαυστα από τη δεκαετία του ’90. Και πάνω στον πάγκο, ένα πιάτο καλυµµένο µε µια ξεδιπλωµένη χαρτοπετσέτα. Το πλησιάζει και την τραβάει· το φαγητό είναι ακόµα εκεί, έτσι όπως το είχε αφήσει µερικές ώρες πριν, προτού φύγει. Μία ντοµάτα και µία πιπεριά γεµιστή, µερικές πατάτες και ένα κοµµάτι φέτα στο µέγεθος σπιρτόκουτου. Το καλύπτει ξανά και επιστρέφει στο σαλόνι.
Η παλάµη του αγγίζει τον ώµο του πατέρα του πάνω από την πιτζάµα. Εκείνος νιώθει τη ζεστασιά του σώµατός του και για πρώτη φορά το βλέµµα του ξεκολλάει από την οθόνη.
«Α, ήρθες;»
Ο Χόµπι τεντώνεται στα πόδια του και αλλάζει θέση.
«Θα µπορούσες να το βάλεις στο ψυγείο, αφού δεν το ήθελες». Παρακολουθεί για λίγο την εκποµπή προτού συνεχίσει.
«Θες να σ’ το φέρω τώρα; Να φάµε παρέα».
«Δεν πεινάω».
…τολµάτε να µιλάτε εσείς, που διορίσατε τους µισούς…
στο σπίτι του κρεµασµένου δεν µιλάνε για σκοινί, κυρία…
«Μπορείς να το χαµηλώσεις; Είµαι κουρασµένος, λέω να πάω για ύπνο».
«Σε ενοχλεί; Χαµηλά το έχω».
Ο Λάζαρος παίρνει το τηλεκοντρόλ από το µπράτσο της πολυθρόνας και χαµηλώνει την ένταση.
«Είναι στο σαράντα, µπαµπά. Να πέσεις κι εσύ, µη µείνεις πάλι ξάγρυπνος όλο το βράδυ».
«Έχεις σχολή αύριο;»
«Δεν πάω πια σχολή, στο µαγαζί έχω να πάω».
«Ξέρεις τι θα έλεγε η µητέρα σου αν ήταν εδώ;»
«Ξέρω». Αλλά δεν είναι. «Καληνύχτα, µπαµπά».
Του φιλάει τα αραιά, γκρίζα µαλλιά στην κορυφή του κεφαλιού και περνάει από την κουζίνα για να πάρει τα γεµιστά, προτού καταλήξει στο δωµάτιό του και κλείσει την πόρτα. Η ένταση της τηλεόρασης από το σαλόνι δυναµώνει ξανά, αλλά ο Λάζαρος είναι πολύ κουρασµένος για να νοιαστεί. Αφήνει το φαγητό στο κρεβάτι και κλείνει τα στόρια του παραθύρου, για να εµποδίσει το αρρωστιάρικο φως από τις λάµπες του δρόµου να µπει στον χώρο του. Ανάβει τη λάµπα στη γωνία και ανοίγει το λάπτοπ. Φοράει τα ασύρµατα ακουστικά και πατάει play στη συλλογή του Spotify, προτού πάρει ένα βιβλίο από το ράφι και καθίσει οκλαδόν στο κρεβάτι µπροστά από το πιάτο.
Μπορεί να µη µιλάει τη γλώσσα στην οποία τραγουδάει η φωνή από τα ακουστικά, αλλά γνωρίζει τη σηµασία των στίχων. Τους έχει αποµνηµονεύσει.
Ανάµεσα σε τόσες αλήθειες και τόσα ψέµατα Βλέπουµε τον κόσµο όπως είναι;
Τα γεµιστά είναι κρύα και έχουν λασπώσει. Μασάει ροµποτικά, κουνώντας το κεφάλι του στον ρυθµό της µελωδίας.
Η πολιτική ορθότητα µου ταιριάζει
Βούλωσέ το, µη µιλάς για σηµαντικά προβλήµατα Επιλεκτική υποκρισία και αµήχανη συµπεριφορά Ο καθένας ερµηνεύει ανάλογα με τα γούστα του
Οι σελίδες του βιβλίου θροΐζουν καθώς ανοίγουν και γυρίζουν, µέχρι να βρει το σηµείο στο οποίο είχε µείνει. Πόσες φορές άραγε να είχε διαβάσει εκείνη την παράγραφο, στην οποία είχε κολλήσει ένας Θεός ξέρει πόσο καιρό τώρα; Reading slump. Δεν ξέρει την ελληνική ονοµασία – υπάρχει, άραγε; Ξέρει όµως ότι δεν θα ήθελε να πεθάνει όπως ο στόχος απόψε, µε ένα µισοδιαβασµένο βιβλίο στο ράφι του.
Θυµάται αµυδρά την πλοκή του βιβλίου και ξαναδιαβάζει την τελευταία παράγραφο µήπως ενεργοποιηθούν οι συνάψεις του εγκεφάλου που θα γαργαλήσουν τη µνήµη του. Μια µπουκιά γεµιστά τον µεταφέρει στο παρελθόν. Ήταν το αγαπηµένο της φαγητό και τα φτιάχνει όπως εκείνη, µε κιµά και κουκουνάρι, παρόλο που δεν αρέσουν έτσι στον πατέρα του. Τα έφτιαχνε έτσι για εκείνον, επειδή ήξερε πως τα προτιµούσε µε κιµά, όχι ορφανά. Και τώρα ήταν κατά το ήµισυ ορφανός.
Νέο τραγούδι, διαφορετική γλώσσα.
Κοίτα! Μία κοιµήθηκε στην αγκαλιά µου και είπε «Δεν θα φύγω»
Έφυγε
Μία είπε «Ακόµη κι αν πεθάνω, δεν τελειώνει εδώ» Τελείωσε
Το στοµάχι του σφίγγεται, αρνείται να δεχτεί άλλο φαγητό. Αφήνει το πιάτο στο πάτωµα, κάτω από το κρεβάτι για να µην το πατήσει όταν σηκωθεί το πρωί, και επιστρέφει στο βιβλίο του. Το ίδιο βιβλίο που διάβαζε όταν η µητέρα του ζούσε ακόµα. Το ίδιο βιβλίο που είχε προσπαθήσει να διαβάσει ξανά και ξανά, δίχως να προχωράει ούτε πρόταση από εκείνη τη µέρα. Μια τέλεια αναλογία για τη ζωή του, από εκείνες που γεννιούνται στα µυαλά των συγγραφέων και µερικές φορές η πραγµατικότητα αντιγράφει. Θέλει να κλάψει, επειδή ξέρει πως ούτε απόψε θα καταφέρει να προχωρήσει παρακάτω, αλλά τα δάκρυα δεν βγαίνουν.
Έχουν γίνει τόσα, όµως ο νεκρός αυτός στέκεται ακόµα.
Βγάζει τα ακουστικά και τεντώνεται για να κλείσει το λάπτοπ. Αφήνει το βιβλίο στο γραφείο του και πέφτει κάτω από τα σκεπάσµατα, δίχως να αλλάξει. Σε µερικές ώρες θα χαράξει και θα πρέπει να ξυπνήσει για να υποκριθεί τον ζωντανό.
Βαγγέλης Γιαννίσης - βιογραφικό
Ο Βαγγέλης Γιαννίσης μπήκε το 2014 στις βιβλιοθήκες των Ελλήνων αναγνωστών με το πρώτο του μυθιστόρημα, Το μίσος, με πρωταγωνιστή τον επιθεωρητή Άντερς Οικονομίδη. Ακολούθησαν άλλα οχτώ βιβλία (Ο χορός των νεκρών, Το κάστρο, Η σκιά, Η γυναίκα του Ίσνταλ, Αμαρόκ, Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173, Ίνκουμπους, Ο άλλος αδερφός), τα πέντε με πρωταγωνιστή τον Ελληνοσουηδό επιθεωρητή. Ο Βαγγέλης αρθρογραφεί τακτικά για το true crime στο blog του. Τα βιβλία του Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173 και Ο άλλος αδερφός έχουν μπει πολλές φορές σε λίστες με τα best sellers των βιβλιοπωλείων.
Σκυλιά σαλονιού, σκυλιά που συνόδευσαν διάσημα ονόματα του Χόλιγουντ, της μόδας, της λογοτεχνίας, της Τέχνης. Όταν η κομψότητα και το κάλλος βγήκαν «βόλτα» με λουρί
Ο Πίτερ Μπερκ εξετάζει τη μακρά ιστορία της ανθρώπινης άγνοιας σε σχέση με τη θρησκεία και την επιστήμη, τον πόλεμο και τις καταστροφές, τις επιχειρήσεις και την πολιτική
Ο Μάικλ Γουλφ κάνει μια ταχύτατη και αιχμηρή καταγραφή της πορείας του Ντόναλντ Τραμπ από την ήττα του στις εκλογές του 2020 μέχρι την επιστροφή του στον Λευκό Οίκο το 2024.
12°
