Προδημοσίευση: Εσύ είσαι το placebo του Dr Joe Dispenza

Πόσο πιθανό είναι να θεραπευτεί κανείς µόνος του – χωρίς φαρμακευτική αγωγή ή χειρουργείο; «H αλήθεια είναι ότι συμβαίνει πολύ πιο συχνά από ό,τι θα υπέθετε κανείς» ισχυρίζεται ο Dr Joe Dispenza και µας δείχνει τον τρόπο στο βιβλίο του «Εσύ είσαι το placebo» (εκδόσεις Key Boobs).

Ο Dr Joe Dispenza μιλάει για την προσωπική του εμπειρία. Το 1986, ύστερα από ένα σοβαρό ατύχημα που του προκάλεσε βαριές βλάβες στη σπονδυλική στήλη, βρέθηκε ενώπιον του διλήμματος να χειρουργηθεί, όπως του σύστηναν οι γιατροί, και να χάσει την κινητικότητά του ή να στραφεί στη δύναμη του νου, εφαρμόζοντας  διαλογισμό και εστίαση στο πρόβλημα για να αυτοθεραπευτεί. Εννιά εβδομάδες αργότερα, ανέκαμψε πλήρως, χωρίς να υποβληθεί σε επέμβαση.

Στο βιβλίο του «Εσύ είσαι το placebo», στο οποίο, συνδυάζει τις τελευταίες έρευνες στη νευροεπιστήμη, τη βιολογία, την ψυχολογία, την ύπνωση, τη συμπεριφορική μάθηση και την κβαντική φυσική για να αποκαλύψει την λειτουργία του φαινομένου του πλασέμπο, αποπειράται να δείξει πώς το φαινομενικά αδύνατο μπορεί να γίνει δυνατό. Η Athens Voice  προδημοσιεύει ένα απόσπασμα από το βιβλίο, που κυκλοφορεί την Πέμπτη 20/2 .

Προδημοσίευση από το βιβλίο «Εσύ είσαι το placebo» του Dr Joe Dispenza

Αφύπνιση

Ποτέ μου δεν είχα σχέδια να κάνω κάτι τέτοιο. Η δουλειά με την οποία ασχολούμαι σήμερα ως ομιλητής, συγγραφέας και ερευνητής με βρήκε από μόνη της. Προκειμένου να αφυπνιστούμε, μερικές φορές κάποιοι χρειαζόμαστε ένα κάλεσμα αφύπνισης. Το 1986 έλαβα αυτή την κλήση. Μια όμορφη μέρα του Απριλίου στη Νότια Καλιφόρνια είχα το προνόμιο να με πατήσει ένα SUV, στη διάρκεια ενός αγώνα τριάθλου στο Παλμ Σπρινγκς. Εκείνη η στιγμή άλλαξε τη ζωή μου και μου έδωσε το έναυσμα για όλο αυτό το ταξίδι. Ήμουν 23 ετών τότε, με ένα σχετικά νέο χειροπρακτικό ιατρείο στη Λα Τζόλα της Καλιφόρνια και είχα προπονηθεί σκληρά για αυτό το τρίαθλο επί μήνες.

Είχα ολοκληρώσει το κολυμβητικό σκέλος και βρισκόμουν στο ποδηλατικό σκέλος του αγώνα όταν συνέβη. Πλησίαζα σε μια δύσκολη στροφή, όπου ήξερα ότι θα μπαίναμε στην κανονική ροή της κυκλοφορίας. Ένας αστυνομικός, με την πλάτη του στα αυτοκίνητα που έρχονταν από την αντίθετη κατεύθυνση, μου έκανε νόημα να στρίψω δεξιά, ώστε να συνεχίσω στη διαδρομή του αγώνα.

Καθώς κατέβαλλα εντατική προσπάθεια και ήμουν ολότελα αφοσιωμένος στον αγώνα, δεν πήρα τα μάτια μου από πάνω του. Την ώρα που προσπερνούσα δύο ποδηλάτες στη συγκεκριμένη στροφή, ένα κόκκινο τετρακίνητο Bronco, που έτρεχε με περίπου 90 χιλιόμετρα την ώρα, χτύπησε το ποδήλατό μου από πίσω.

Το επόμενο πράγμα που κατάλαβα ήταν ότι εκτοξεύτηκα στον αέρα και στη συνέχεια προσγειώθηκα με την πλάτη μου. Λόγω της ταχύτητας του οχήματος και των αργών αντανακλαστικών της ηλικιωμένης γυναίκας που οδηγούσε το Bronco, το SUV συνέχισε να έρχεται προς το μέρος μου και σύντομα συναντήθηκα ξανά με τον προφυλακτήρα του. Γράπωσα μεμιάς τον προφυλακτήρα, για να αποφύγω να με πατήσει το αυτοκίνητο και να μην αφήσω το σώμα μου να χωθεί ανάμεσα στο μέταλλο και στην άσφαλτο. Έτσι, σύρθηκα για λίγο κάτω στον δρόμο, μέχρι η οδηγός να καταλάβει τι συνέβαινε. Όταν τελικά το όχημασταμάτησε απότομα, κουτρουβάλησα εκτός ελέγχου για περίπου είκοσι μέτρα.

Θυμάμαι ακόμη τον ήχο των ποδηλάτων που περνούσαν με ταχύτητα και τις τρομαγμένες φωνές και τις βρισιές των αναβατών που με προσπερνούσαν· δεν ήξεραν αν έπρεπε να σταματήσουν και να βοηθήσουν ή να συνεχίσουν τον αγώνα. Καθώς βρισκόμουν εκεί, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να παραδοθώ. Σύντομα θα ανακάλυπτα ότι είχα σπάσει έξι σπονδύλους: είχα κατάγματα συμπίεσης στους θωρακικούς 8, 9, 10, 11 και 12 και στον οσφυϊκό 1 (σε μια έκταση από τις ωμοπλάτες μου μέχρι τα νεφρά μου). Οι σπόνδυλοι στοιβάζονται σαν  μεμονωμένα μπλοκ στη σπονδυλική στήλη και, όταν χτύπησα στο έδαφος με τέτοια δύναμη, κατέρρευσαν και συμπιέστηκαν από την πρόσκρουση. Ο όγδοος θωρακικός σπόνδυλος, το κορυφαίο τμήμα που έσπασα, είχε καταρρεύσει σε ποσοστό άνω του 60% και το κυκλικό τόξο που περιέχει και προστατεύει τον νωτιαίο μυελό είχε σπάσει και είχε συμπιεστεί σε σχήμα πλεχτής κουλούρας.

Όταν ένας σπόνδυλος συντρίβεται και σπάει, το οστό πρέπει να πάει κάπου. Στην περίπτωσή μου, ένας μεγάλος όγκος θραυσμάτων που έσπασαν κινήθηκε προς τα πίσω, προς τον νωτιαίο μυελό μου. Σίγουρα η εικόνα δεν ήταν καλή. Σαν να βρισκόμουν σε ένα κακό όνειρο που είχε ξεφύγει από κάθε μέτρο, ξύπνησα το επόμενο πρωί έχοντας ένα πλήθος από νευρολογικά συμπτώματα, συμπεριλαμβανομένων πολλών διαφορετικών τύπων πόνου· ποικίλου βαθμού μουδιάσματα, μυρμήγκιασμα και κάποια απώλεια αίσθησης στα πόδια μου, καθώς και ορισμένες αποκαρδιωτικές δυσκολίες στον έλεγχο των κινήσεών μου. Αφού λοιπόν έκανα όλες τις εξετάσεις αίματος, τις ακτινογραφίες, τις αξονικές και τις μαγνητικές τομογραφίες στο νοσοκομείο, ο ορθοπαιδικός χειρουργός μού έδειξε τα αποτελέσματα και μου μετέφερε με θλίψη τα νέα:

Προκειμένου να περιοριστούν τα οστικά θραύσματα που βρίσκονταν πλέον πάνω στον νωτιαίο μυελό μου, χρειαζόμουν χειρουργική επέμβαση για την εμφύτευση μιας ράβδου Harrington. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να κοπούν οι πίσω πλευρές των σπονδύλων από δύο έως τρία τμήματα πάνω και κάτω από τα κατάγματα και στη συνέχεια να βιδωθούν και να στερεωθούν δύο ράβδοι από ανοξείδωτο χάλυβα 12 ιντσών κατά μήκος των δύο πλευρών της σπονδυλικής μου στήλης. Στη συνέχεια θα προχωρούσαν στην απόξεση ορισμένων θραυσμάτων από το οστό του ισχίου μου, ώστε να τα επικολλήσουν πάνω στις ράβδους. Θα ήταν μια δύσκολη χειρουργική επέμβαση, όμως τουλάχιστον αυτό σήμαινε ότι θα είχα την ευκαιρία να περπατήσω ξανά. Ακόμα κι έτσι, ήξερα ότι πιθανότατα θα εξακολουθούσα να είμαι ως έναν βαθμό ανάπηρος και θα έπρεπε να συμβιώνω με τον χρόνιο πόνο για το υπόλοιπο της ζωής μου. Περιττό να πω ότι δεν μου άρεσε αυτή η προοπτική.

Από την άλλη, εφόσον επέλεγα να μην υποβληθώ στην επέμβαση, η παράλυση φάνταζε σίγουρη. Ο καλύτερος νευρολόγος στην περιοχή του Παλμ Σπρινγκς, ο οποίος συμφώνησε με τη γνώμη του πρώτου χειρουργού, μου είπε ότι δεν γνώριζε κανέναν άλλο ασθενή στις Ηνωμένες Πολιτείες στην κατάστασή μου που να είχε αρνηθεί τη χειρουργική επέμβαση. Η σφοδρότητα του ατυχήματος είχε συμπιέσει τον σπόνδυλο Τ-8 σε σφηνοειδές σχήμα, που θα εμπόδιζε τη σπονδυλική μου στήλη να αντέξει το βάρος του σώματός μου, εφόσον επιχειρούσα να σηκωθώ όρθιος: η σπονδυλική μου στήλη θα κατέρρεε, σπρώχνοντας αυτά τα θρυμματισμένα κομμάτια του σπονδύλου βαθιά μέσα στον νωτιαίο μυελό μου, προκαλώντας άμεση παράλυση από το στήθος μου και κάτω. Ούτε αυτό ήταν μια ελκυστική επιλογή.

Μεταφέρθηκα σε νοσοκομείο στη Λα Τζόλα, πιο κοντά στο σπίτι μου, όπου έλαβα δύο επιπλέον γνωματεύσεις, συμπεριλαμβανομένης μίας από τον κορυφαίο ορθοπαιδικό χειρουργό στη Νότια Καλιφόρνια. Δεν αποτέλεσε έκπληξη το γεγονός ότι και οι δύο γιατροί συμφώνησαν ότι θα έπρεπε να προχωρήσω στη χειρουργική επέμβαση για την τοποθέτηση της ράβδου Harrington. Οι απόψεις όλων των γιατρών συνέτειναν ουσιαστικά στην ίδια επιλογή: είτε να κάνω την επέμβαση είτε να μείνω παράλυτος και να μην περπατήσω ποτέ ξανά. Αν ήμουν εγώ ο επαγγελματίας ιατρός που έκανε τη σύσταση, το ίδιο πράγμα θα συνέστηνα: ήταν η ασφαλέστερη επιλογή. Όμως, δεν ήταν η επιλογή που επέλεξα για τον εαυτό μου.

Ίσως ήμουν απλά νέος και παράτολμος εκείνη την περίοδο της ζωής μου, πάντως αποφάσισα να κινηθώ αντίθετα με την ιατρική πεπατημένη και τις συστάσεις των ειδικών. Πιστεύω ότι υπάρχει μια νοημοσύνη, μια αόρατη συνείδηση, μέσα στον καθένα μας που είναι ο δωρητής της ζωής. Μας υποστηρίζει, μας συντηρεί, μας προστατεύει και μας θεραπεύει κάθε στιγμή. Δημιουργεί σχεδόν εκατό τρισεκατομμύρια εξειδικευμένα κύτταρα (ξεκινώντας από μόλις δύο), επιτρέπει στην καρδιά μας να χτυπάει εκατοντάδες χιλιάδες φορές την ημέρα και μπορεί να οργανώσει εκατοντάδες χιλιάδες χημικές αντιδράσεις σε ένα μόνο κύτταρο, κάθε δευτερόλεπτο, κι αυτές δεν είναι παρά μερικές από τις πολλές άλλες εκπληκτικές λειτουργίες του σώματός μας. Σκέφτηκα τότε ότι, εφόσον αυτή η νοημοσύνη ήταν πραγματική, και εφόσον εκούσια, πλήρως, με προσοχή και αγάπη επιδείκνυε τέτοιες εκπληκτικές ικανότητες, ίσως θα μπορούσα να αποσπάσω την προσοχή μου από τον εξωτερικό μου κόσμο, ώστε να αρχίσω να στρέφομαι μέσα μου και να συνδεθώ μαζί της – αναπτύσσοντας μια σχέση μαζί της.

Όμως, ενώ θεωρητικά αντιλαμβανόμουν ότι το σώμα έχει συχνά την ικανότητα να αυτοθεραπεύεται, τώρα έπρεπε να εφαρμόσω κάθε κομμάτι της φιλοσοφίας που γνώριζα, προκειμένου να περάσω αυτή τη γνώση στο επόμενο επίπεδο και ακόμα παραπέρα, ώστε να δημιουργήσω μια πραγματική εμπειρία θεραπείας. Και, καθώς δεν πήγαινα πουθενά και δεν έκανα τίποτα άλλο εκτός από το να ξαπλώνω μπρούμυτα, αποφάσισα δύο πράγματα. Πρώτον, κάθε μέρα θα εστίαζα όλη μου τη συνειδητή προσοχή σε αυτή τη νοημοσύνη μέσα μου και θα της έδινα ένα σχέδιο, ένα πρότυπο, ένα όραμα, με πολύ συγκεκριμένες εντολές, και στη συνέχεια θα παρέδιδα τη θεραπεία μου σε αυτό τον ανώτερο νου που έχει απεριόριστη δύναμη, επιτρέποντάς του να αναλάβει τη θεραπεία για λογαριασμό μου. Και, δεύτερον, δεν θα άφηνα καμία σκέψη την οποία δεν θα ήθελα να βιώσω να περάσει από τον νου μου. Ακούγεται εύκολο, σωστά;

Μια ριζοσπαστική απόφαση

Κόντρα στις συμβουλές των θεραπόντων ιατρών μου, έφυγα από το νοσοκομείο με ασθενοφόρο, το οποίο με μετέφερε στο σπίτι δύο στενών φίλων, όπου έμεινα για τους επόμενους τρεις μήνες προκειμένου να επικεντρωθώ στη θεραπεία μου. Είχα μια αποστολή. Αποφάσισα ότι θα άρχιζα κάθε μέρα να ανακατασκευάζω τη σπονδυλική μου στήλη, σπόνδυλο τον σπόνδυλο, και θα έδειχνα σε αυτή τη συνείδηση, εφόσον έδινε σημασία στις προσπάθειές μου, τι ήθελα. Ήξερα ότι θα απαιτούσε την απόλυτη παρουσία μου·  δηλαδή, να είμαι παρών στη στιγμή – χωρίς να σκέφτομαι ή να μετανιώνω για το παρελθόν μου, να ανησυχώ για το μέλλον, να έχω εμμονή με τις συνθήκες της εξωτερικής μου ζωής ή να εστιάζω στον πόνο και στα συμπτώματά μου. Ακριβώς όπως, σε κάθε σχέση που έχουμε με οποιονδήποτε, όλοι ξέρουμε πότε κάποιος είναι παρών ή όχι μαζί μας, σωστά;

Επειδή η συνείδηση είναι επίγνωση, η επίγνωση είναι προσοχή και η προσοχή είναι παρουσία και παρατήρηση, αυτή η συνείδηση θα είχε επίγνωση του πότε ήμουν παρών και πότε όχι. Θα έπρεπε να είμαι απόλυτα παρών όταν θα αλληλεπιδρούσα με αυτό τον νου·  η παρουσία μου θα έπρεπε να ταιριάζει με την παρουσία του, η θέλησή μου θα έπρεπε να ταιριάζει με τη θέλησή του και ο νους μου θα έπρεπε να ταιριάζει με τον νου του. Έτσι, για δύο ώρες δύο φορές την ημέρα, στρεφόμουν μέσα μου και άρχιζα να δημιουργώ μια εικόνα του επιδιωκόμενου αποτελέσματος: μια πλήρως θεραπευμένη σπονδυλική στήλη. Φυσικά, αντιλαμβανόμουν το πόσο ασυνείδητος και μη συγκεντρωμένος ήμουν. Είναι ειρωνικό. Συνειδητοποίησα τότε πως, όταν προκύπτει κάποια κρίση ή τραυματική κατάσταση, ξοδεύουμε πολλή από την προσοχή και την ενέργειά μας σκεπτόμενοι αυτό που δεν θέλουμε αντί για αυτό που θέλουμε. Κατά τη διάρκεια εκείνων των πρώτων εβδομάδων αυτή ακριβώς την τάση εκδήλωνα και εγώ, ανά πάσα στιγμή κατά πώς φαινόταν.

Κι ενώ συνεχίζονταν οι διαλογισμοί μου για τη δημιουργία της ζωής που ήθελα, με μια πλήρως θεραπευμένη σπονδυλική στήλη, ξαφνικά συνειδητοποιούσα ότι ασυνείδητα σκεφτόμουν αυτό που μου είχαν πει οι χειρουργοί λίγες εβδομάδες πριν: ότι μάλλον δεν θα περπατούσα ποτέ ξανά. Βρισκόμουν στη διαδικασία της εσωτερικής αναδόμησης της σπονδυλικής μου στήλης και ξαφνικά συνειδητοποιούσα ότι αγχωνόμουν για το αν θα έπρεπε να πουλήσω το χειροπρακτικό μου ιατρείο. Ενώ έκανα βήμα βήμα νοητική πρόβα για να περπατήσω ξανά, έπιανα τον εαυτό μου να φαντάζεται πώς θα ήταν να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι – καταλαβαίνετε το τι συνέβαινε.

Έτσι, κάθε φορά που έχανα τη συγκέντρωσή μου και το μυαλό μου περιπλανιόταν σε οποιεσδήποτε ξένες σκέψεις, ξεκινούσα από την αρχή και ξαναέκανα όλο το σχήμα της απεικόνισης από την αρχή. Ήταν κουραστικό, απογοητευτικό και, ειλικρινά, ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που είχα επιχειρήσει ποτέ.

Όμως, σκεφτόμουν ότι η τελική εικόνα που ήθελα να έχει ο παρατηρητής μέσα μου έπρεπε να είναι καθαρή, αμόλυντη και αδιάκοπη. Προκειμένου αυτή η νοημοσύνη να επιτύχει αυτό που ήλπιζα –αυτό που ήξερα ότι ήταν ικανή να κάνει–, έπρεπε από την αρχή μέχρι το τέλος να παραμείνω συνειδητός και να μη χάσω τη συγκέντρωσή μου. Τελικά, μετά από έξι εβδομάδες μάχης με τον εαυτό μου και προσπάθειας να είμαι παρών με αυτή τη συνείδηση, κατάφερα να περάσω τη διαδικασία της εσωτερικής μου ανασυγκρότησης χωρίς να χρειαστεί να σταματώ και να ξεκινώ από την αρχή. Θυμάμαι τη μέρα που το έκανα για πρώτη φορά: ήταν σαν να χτυπάω μια μπάλα του τένις στο τέλειο σημείο. Υπήρχε κάτι το σωστό σε αυτό.

Έκανε κλικ. Έκανα κλικ. Και ένιωσα πλήρης, ικανοποιημένος και ολοκληρωμένος. Για πρώτη φορά ήμουν πραγματικά χαλαρός και παρών – στο μυαλό και στο σώμα. Δεν υπήρχε καμία νοητική φλυαρία, καμία ανάλυση, καμία σκέψη, καμία εμμονή, καμία προσπάθεια· κάτι αλάφρυνε, επικράτησε μια μορφή γαλήνης και σιωπής. Ήταν σαν να μη με ένοιαζαν πια όλα αυτά για τα οποία θα έπρεπε να ανησυχώ στο παρελθόν και στο μέλλον μου. Και αυτή η συνειδητοποίηση εδραίωσε το ταξίδι για μένα, γιατί ακριβώς εκείνη την εποχή, καθώς δημιουργούσα αυτό το όραμα για το τι ήθελα, ανακατασκευάζοντας τους σπονδύλους μου, άρχισε να γίνεται ευκολότερο κάθε μέρα που περνούσε.

Το σημαντικότερο, εν τω μεταξύ, ήταν ότι άρχισα να παρατηρώ κάποιες πολύ σημαντικές φυσιολογικές αλλαγές. Εκείνη τη στιγμή άρχισα να συσχετίζω αυτό που έκανα μέσα μου για να προκαλέσω αυτή την αλλαγή με αυτό που συνέβαινε έξω από μένα – στο σώμα μου. Αμέσως μόλις έκανα αυτή τη συσχέτιση, άρχισα να δίνω ακόμη μεγαλύτερη προσοχή σε αυτό που έκανα και το έκανα με μεγαλύτερη πεποίθηση· και το έκανα ξανά και ξανά. Το αποτέλεσμα ήταν να συνεχίζω να το κάνω με κάποια χαρά και έμπνευση, αντί να φαντάζει μια τόσο φοβερή, προβληματική προσπάθεια. Οπότε, ξαφνικά, αυτό που αρχικά μου είχε πάρει δύο ή τρεις ώρες για να το πετύχω σε μια συνεδρία, μπορούσα να το κάνω σε συντομότερο χρονικό διάστημα.

Πλέον, είχα αρκετό χρόνο στη διάθεσή μου. Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι πώς θα ήταν να ξαναδώ ένα ηλιοβασίλεμα από την ακροθαλασσιά ή να φάω μεσημεριανό με τους φίλους μου σε ένα τραπέζι σε ένα εστιατόριο, οπότε αποφάσισα ότι δεν θα έπαιρνα ποτέ τίποτα από αυτά ως κάτι το δεδομένο. Με φαντάστηκα, με όλες τις λεπτομέρειες, να κάνω ένα ντους και να νιώθω το νερό στο πρόσωπο και στο σώμα μου, ή απλώς να στέκομαι όρθιος ενώ χρησιμοποιώ την τουαλέτα ή να κάνω μια βόλτα στην παραλία του Σαν Ντιέγκο, με τον άνεμο να φυσάει στο πρόσωπό μου. Αυτά ήταν κάποια πράγματα που δεν είχα εκτιμήσει ποτέ πλήρως πριν από το ατύχημα, αλλά τώρα είχαν νόημα – και διέθεσα χρόνο, δεν βιάστηκα, ώστε να τα αγκαλιάσω συναισθηματικά, μέχρι να νιώσω σαν να βρισκόμουν ήδη εκεί.

Δεν ήξερα τι έκανα τότε, αλλά τώρα ξέρω. Στην πραγματικότητα, είχα αρχίσει να σκέφτομαι αυτές τις μελλοντικές δυνατότητες που υπήρχαν στο κβαντικό πεδίο, και στη συνέχεια αγκάλιαζα συναισθηματικά καθεμία από αυτές. Και, καθώς επέλεγα αυτό το προμελετημένο μέλλον και το πάντρευα με το ανώτερο συναίσθημα του πώς θα ήταν να βρίσκομαι εκεί σε αυτό το μέλλον, το σώμα μου, στην παρούσα στιγμή, άρχισε να πιστεύει ότι βρισκόταν πραγματικά σε εκείνη τη μελλοντική εμπειρία. Καθώς η ικανότητά μου να παρατηρώ το επιθυμητό πεπρωμένο μου γινόταν όλο και πιο έντονη, τα κύτταρά μου άρχισαν να αναδιοργανώνονται. Άρχισα να σηματοδοτώ νέα γονίδια με νέους τρόπους, οπότε τοσώμα μου άρχισε πραγματικά να βελτιώνεται γρηγορότερα.

Αυτό που μάθαινα είναι μία από τις βασικές αρχές της κβαντικής φυσικής: ότι ο νους και η ύλη δεν αποτελούν ξεχωριστές παραμέτρους, ότι οι συνειδητές και ασυνείδητες σκέψεις και τα συναισθήματά μας είναι τα ίδια τα σχέδια που ελέγχουν το πεπρωμένο μας. Η επιμονή, η πεποίθηση και η εστίαση για να εκδηλωθεί οποιοδήποτε πιθανό μέλλον βρίσκεται μέσα στο ανθρώπινο μυαλό και μέσα στο μυαλό των άπειρων δυνατοτήτων στο κβαντικό πεδίο. Και τα δύο αυτά μυαλά πρέπει να συνεργαστούν προκειμένου να προκύψει η οποιαδήποτε μελλοντική πραγματικότητα που δυνητικά ήδη υπάρχει. Συνειδητοποίησα ότι, υπό την έννοια αυτή, είμαστε όλοι θεϊκοί δημιουργοί, ανεξάρτητα από φυλή, φύλο, πολιτισμό, κοινωνική θέση, εκπαίδευση, θρησκευτικές πεποιθήσεις ή ακόμη και λάθη του παρελθόντος. Ένιωσα πραγματικά ευλογημένος, για πρώτη φορά στη ζωή μου.

Πήρα και άλλες σημαντικές αποφάσεις σχετικά με τη θεραπεία μου. Έφτιαξα ένα ολόκληρο θεραπευτικό πρόγραμμα (που περιγράφεται λεπτομερώς στο Evolve Your Brain), το οποίο περιελάμβανε διατροφή, επισκέψεις από φίλους που ασκούσαν ενεργειακή θεραπεία και ένα σύνθετο πρόγραμμα αποκατάστασης. Όμως, τίποτα δεν ήταν πιο σημαντικό για μένα εκείνη την περίοδο από το να έρθω σε επαφή με αυτή τη νοημοσύνη μέσα μου και, μέσω αυτής, να χρησιμοποιήσω το μυαλό μου για να θεραπεύσω το σώμα μου.

Εννιάμισι εβδομάδες μετά το ατύχημα σηκώθηκα και επέστρεψα στη ζωή μου – χωρίς να έχω γύψο στο σώμα ή να έχω υποβληθεί σε χειρουργείο. Είχα φτάσει σε πλήρη ανάρρωση. Άρχισα να βλέπω ξανά ασθενείς μετά από δέκα εβδομάδες και επέστρεψα στην προπόνηση και στην άρση βαρών, συνεχίζοντας παράλληλα την αποκατάστασή μου, στις δώδεκα εβδομάδες. Και τώρα, σχεδόν τριάντα χρόνια μετά το ατύχημα, μπορώ να πω με ειλικρίνεια ότι από τότε δεν είχα σχεδόν ποτέ πόνο στην πλάτη.

Η έρευνα ξεκινά εντατικά

Όμως, δεν ήταν αυτό το τέλος της συγκεκριμένης περιπέτειας. Όπως ήταν φυσικό, δεν μπορούσα να επιστρέψω στη ζωή μου απλώς ως ο παλιός εαυτός μου. Είχα αλλάξει με πολλούς τρόπους. Είχα μυηθεί σε μια πραγματικότητα που κανείς από όσους ήξερα δεν μπορούσε πραγματικά να καταλάβει. Αισθανόμουν μια δυσκολία συνεννόησης με πολλούς από τους φίλους μου και σίγουρα δεν μπορούσα να επιστρέψω στην ίδια ζωή. Τα πράγματα που κάποτε ήταν τόσο σημαντικά για μένα πραγματικά δεν είχαν πλέον σημασία. Οπότε, άρχισα να θέτω μεγάλα ερωτήματα, όπως: Ποιος είμαι; Ποιο είναι το νόημα της ζωής; Τι κάνω εδώ; Ποιος είναι ο σκοπός μου; Ποιος ή τι είναι ο Θεός;

Έφυγα από το Σαν Ντιέγκο σε σύντομο χρονικό διάστημα και μετακόμισα στις βορειοδυτικές ακτές των ΗΠΑ, στον Ειρηνικό, ανοίγοντας τελικά μια κλινική χειροπρακτικής κοντά στην πόλη Ολύμπια, στην πολιτεία της Ουάσιγκτον. Αρχικά, όμως, λίγο έως πολύ αποσύρθηκα από τον κόσμο και μελέτησα την πνευματικότητα. Με τον καιρό, άρχισα επίσης να ενδιαφέρομαι πολύ για τις αυτο-υφέσεις: όταν οι άνθρωποι θεραπεύονται από μια σοβαρή ασθένεια ή πάθηση που θεωρείται ανίατη ή μόνιμη χωρίς τις παραδοσιακές ιατρικές παρεμβάσεις, όπως η χειρουργική επέμβαση ή τα φάρμακα. Εκείνες τις μεγάλες μοναχικές νύχτες κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής μου, όταν δεν μπορούσα να κοιμηθώ, είχα κάνει μια συμφωνία με αυτή τη συνείδηση, ότι, αν κατάφερνα κάποια στιγμή να περπατήσω ξανά, θα περνούσα το υπόλοιπο της ζωής μου ερευνώντας και μελετώντας τη σύνδεση νου-σώματος και την έννοια της επιβολής του νου πάνω στην ύλη. Και αυτό είναι λίγο έως πολύ αυτό που έκανα τις σχεδόν τρεις δεκαετίες που μεσολάβησαν από τότε.

Ταξίδεψα σε πολλές και διάφορες χώρες, αναζητώντας πολλούς ανθρώπους που είχαν διαγνωστεί με ασθένειες και είχαν υποβληθεί σε συμβατικές ή μη συμβατικές θεραπείες, παραμένοντας στην ίδια κατάσταση ή και χειροτερεύοντας, έως ότου, ξαφνικά, έγιναν καλύτερα. Άρχισα να παίρνω συνεντεύξεις από αυτούς τους ανθρώπους, προκειμένου να ανακαλύψω τι κοινό είχαν οι εμπειρίες τους, ώστε να μπορέσω να καταλάβω και να τεκμηριώσω τι τους είχε κάνει να βελτιωθούν, επειδή είχα πάθος να παντρέψω την επιστήμη με την πνευματικότητα. Αυτό που διαπίστωσα ήταν ότι καθεμία από αυτές τις θαυματουργές περιπτώσεις στηριζόταν σε ένα ισχυρό στοιχείο του νου.

Ο επιστήμονας μέσα μου άρχισε να αισθάνεται κατά κάποιον τρόπο μια πνευματική φαγούρα, να γίνεται ακόμα πιο περίεργος. Ξαναμπήκα στη διαδικασία να παρακολουθώ πανεπιστημιακά μαθήματα και να μελετώ τις τελευταίες έρευνες όσον αφορά τις νευροεπιστήμες, ενώ προχώρησα στη μεταπτυχιακή μου εκπαίδευση πάνω στην απεικόνιση του εγκεφάλου, στη νευροπλαστικότητα, στην επιγενετική και στην ψυχονευροανοσολογία. Οπότε σκέφτηκα ότι, τώρα που ήξερα τι είχαν κάνει αυτοί οι άνθρωποι για να γίνουν καλύτερα, και τώρα που ήξερα τα πάντα για την επιστήμη της αλλαγής του μυαλού μας (ή τουλάχιστον νόμιζα ότι τα ήξερα), θα έπρεπε να είμαι σε θέση να το αναπαραγάγω– τόσο σε ασθενείς όσο και σε ανθρώπους που είναι καλά και θέλουν να προβούν σε αλλαγές ώστε να υποστηρίξουν όχι μόνο την υγεία τους, αλλά και τις σχέσεις τους, την καριέρα τους, την οικογένειά τους και τη ζωή τους γενικότερα.

Κάποια στιγμή προσκλήθηκα να συμμετάσχω στην ομάδα των δεκατεσσάρων επιστημόνων και ερευνητών που συμμετείχαν στο ντοκιμαντέρ του 2004 What the Bleep Do We Know! Η ταινία αυτή προκάλεσε αίσθηση αμέσως μόλις κυκλοφόρησε. Το What the Bleep Do We Know! προσκάλεσε τους ανθρώπους να αμφισβητήσουν τη φύση της πραγματικότητας και στη συνέχεια να το δοκιμάσουν στη ζωή τους για να δουν αν η παρατήρησή τους είχε σημασία ή, ίσως πιο σωστά, αν η παρατήρησή τους γινόταν σημασία. Άνθρωποι σε όλο τον κόσμο μιλούσαν για την ταινία και τις έννοιες που υποστήριζε. Στον απόηχο αυτής της συμμετοχής, το πρώτο μου βιβλίο –Evolve Your Brain: The Science of Changing Your Mind– εκδόθηκε το 2007. Και, πολύ γρήγορα μετά την κυκλοφορία του Evolve Your Brain, ο κόσμος άρχισε να με ρωτάει: «Πώς το κάνεις; Πώς αλλάζεις και πώς δημιουργείς τη ζωή που θέλεις;». Σύντομα αυτή κατέληξε να είναι η πλέον συνηθισμένη ερώτηση που μου έκαναν οι άνθρωποι.

Συγκρότησα λοιπόν μια ομάδα και άρχισα να παρουσιάζω σεμινάρια σε ολόκληρες τις Ηνωμένες Πολιτείες και διεθνώς, σχετικά με το πώς είναι καλωδιωμένος ο εγκέφαλος και πώς μπορείτε να επαναπρογραμματίσετε τη σκέψη σας χρησιμοποιώντας νευροφυσιολογικές αρχές. Στην αρχή αυτά τα εργαστήρια ήταν κυρίως μια απλή ανταλλαγή πληροφοριών. Αλλά οι άνθρωποι ήθελαν περισσότερα, οπότε πρόσθεσα διαλογισμούς για να συνδράμουν και να συμπληρώσουν τις πληροφορίες, περιγράφοντας στους συμμετέχοντες πρακτικά βήματα ώστε να προχωρήσουν σε αλλαγές στο μυαλό και στο σώμα τους και, κατά προέκταση, σε αλλαγές και στη ζωή τους. Μετά την παρουσίαση των εισαγωγικών μου εργαστηρίων σε διάφορα μέρη του κόσμου, οι άνθρωποι με ρωτούσαν:

«Τι έχει σειρά;». Οπότε, άρχισα να διδάσκω ένα άλλο επίπεδο στο εισαγωγικό εργαστήριο. Αφού ολοκληρώθηκε αυτό, περισσότεροι άνθρωποι με ρώτησαν αν θα μπορούσα να διδάξω ένα άλλο επίπεδο, ένα πιο προχωρημένο εργαστήριο. Αυτό συνεχίστηκε στα περισσότερα μέρη όπου παρουσίαζα τα εργαστήριά μου. Εγώ, πάλι, επέμενα να σκέφτομαι ότι είχα τελειώσει, ότι είχα διδάξει ό,τι μπορούσα να διδάξω, αλλά ο κόσμος συνέχισε να ζητάει περισσότερα, οπότε μάθαινα κι εγώ περισσότερα και στη συνέχεια τελειοποιούσα τις παρουσιάσεις και τους διαλογισμούς. Αναπτύχθηκε μια δυναμική και εισέπραττα θετικά σχόλια· οι άνθρωποι ήταν σε θέση να εξαλείψουν κάποιες από τις αυτοκαταστροφικές τους συνήθειες και να ζήσουν πιο ευτυχισμένες ζωές. Παρόλο που μέχρι τότε οι συνεργάτες μου και εγώ είχαμε δει μόνο μικρές αλλαγές –τίποτα πραγματικά σημαντικό–, οι άνθρωποι λάτρευαν τις πληροφορίες και ήθελαν να συνεχίσουν την εξάσκηση. Έτσι, συνέχισα να πηγαίνω όπου με καλούσαν. Σκέφτηκα ότι, όταν θα ερχόταν η στιγμή που θα σταματούσαν να με προσκαλούν, θα ήξερα ότι είχα τελειώσει με αυτή τη δουλειά.

Περίπου ενάμιση χρόνο μετά το πρώτο μας σεμινάριο η ομάδα μου και εγώ αρχίσαμε να λαμβάνουμε αρκετά e-mails από τους συμμετέχοντες τα οποία σχολίαζαν τις θετικές αλλαγές που βίωναν κάνοντας τους διαλογισμούς σε σταθερή βάση. Ένα πλήθος αλλαγών άρχισε να εκδηλώνεται στις ζωές των ανθρώπων, και ήταν πανευτυχείς. Τα σχόλια που λάβαμε κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους τράβηξαν την προσοχή τόσο τη δική μου όσο και των συνεργατών μου. Οι συμμετέχοντες άρχισαν να αναφέρουν όχι μόνο υποκειμενικές αλλαγές στη σωματική τους υγεία, αλλά και βελτιώσεις στις αντικειμενικές μετρήσεις, όπως αυτές καταγράφονταν στις ιατρικές εξετάσεις τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις τα αποτελέσματα των εξετάσεων ήταν ακόμη και εντελώς φυσιολογικά! Αυτοί οι άνθρωποι ήταν σε θέση να αναπαραγάγουν τις ακριβείς σωματικές, νοητικές και συναισθηματικές αλλαγές τις οποίες μελέτησα, παρατήρησα και τελικά κατέγραψα στο Evolve Your Brain. Ήταν για μένα απερίγραπτα συναρπαστικό να βλέπω αυτή την εξέλιξη, επειδή ήξερα ότι οτιδήποτε είναι εφικτό να αναπαραχθεί αγγίζει το όριο του να καταστεί επιστημονικός νόμος. Πολλοί άνθρωποι μας έστελναν μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου τα οποία έμοιαζαν να ξεκινούν με την ίδια φράση: «Δεν θα το πιστέψετε, αλλά…».

Εν τω μεταξύ, αυτές οι αλλαγές ήταν πλέον κάτι περισσότερο από σύμπτωση. Στη συνέχεια, λίγο αργότερα μέσα στο ίδιο έτος, κατά τη διάρκεια δύο εκδηλώσεων που πραγματοποιήθηκαν στο Σιάτλ, άρχισαν να συμβαίνουν κάποια εκπληκτικά πράγματα. Στην πρώτη εκδήλωση, μια γυναίκα με σκλήρυνση κατά πλάκας (MS), η οποία χρησιμοποιούσε περιπατητήρα όταν ήρθε στον χώρο, έφτασε να περπατά χωρίς βοήθεια μέχρι να τελειώσει το εργαστήριο. Στη δεύτερη εκδήλωση στο Σιάτλ, εκείνη τη χρονιά, μια άλλη γυναίκα, η οποία υπέφερε από σκλήρυνση κατά πλάκας για δέκα χρόνια, άρχισε να χορεύει και να δηλώνει ότι η παράλυση και το μούδιασμα που αντιμετώπιζε στο αριστερό της πόδι είχαν εξαφανιστεί εντελώς. (Θα διαβάσετε περισσότερα για μία από αυτές τις γυναίκες, και άλλες σαν κι αυτές, στα επόμενα κεφάλαια.) Υπακούοντας στα ζωηρά αιτήματα, το 2010 δίδαξα ένα πιο εξελιγμένο σεμινάριο στο Κολοράντο, όπου οι άνθρωποι άρχισαν να παρατηρούν ότι το αίσθημα της ευζωίας που βίωναν άλλαζε επιτόπου, κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης. Οι άνθρωποι σηκώθηκαν, πήραν το μικρόφωνο και ανέφεραν μερικές ιδιαίτερα συναρπαστικές ιστορίες.

Εκείνη την εποχή με κάλεσαν επίσης να μιλήσω σε πολλούς επιχειρηματικούς ηγέτες σχετικά με τη βιολογία της αλλαγής, τη νευροεπιστήμη της ηγεσίας και τη μεταμόρφωση των ατόμων προκειμένου να μεταμορφώσεις μια ευρύτερη κουλτούρα. Μετά από μια κεντρική ομιλία σε μια τέτοια ομάδα, πολλά στελέχη με πλησίασαν θέλοντας να συζητήσουμε την προσαρμογή των ιδεών αυτών πάνω σε ένα εταιρικό μοντέλο μεταμόρφωσης. Έτσι, δημιούργησα ένα οκτάωρο μάθημα που θα μπορούσε να προσαρμοστεί για εταιρείες και οργανισμούς, και το μάθημα ήταν τόσο επιτυχημένο, που γέννησε το εταιρικό μας πρόγραμμα «30 Days to Genius». Κατέληξα να συνεργάζομαι με εταιρικούς πελάτες όπως, μεταξύ πολλών άλλων, η Sony Entertainment Network, η Gallo Family Vineyards και η εταιρεία τηλεπικοινωνιών WOW! (που αρχικά ονομαζόταν Wide Open West).

Αυτό με οδήγησε στο να προσφέρω κατ’ ιδίαν προγράμματα για ανώτερα διοικητικά στελέχη. Η ζήτηση για τα εταιρικά μας προγράμματα κατέληξε τόσο μεγάλη, ώστε άρχισα να εκπαιδεύω συνεργάτες που θα αναλάμβαναν τη μεταλαμπάδευση αυτών των γνώσεων. Πλέον, έχω περισσότερους από τριάντα ενεργούς εκπαιδευτές, συμπεριλαμβανομένων πρώην διευθυνόντων συμβούλων, εταιρικών συμβούλων, ψυχοθεραπευτών, δικηγόρων, ιατρών, μηχανικών και διδακτόρων, οι οποίοι ταξιδεύουν παντού, διδάσκοντας αυτό το μοντέλο μεταμόρφωσης σε διάφορες εταιρείες. (Τώρα σχεδιάζουμε να αρχίσουμε να πιστοποιούμε ανεξάρτητους συμβούλους πάνω στη χρήση του μοντέλου αλλαγής, ώστε να αναλάβουν τους δικούς τους πελάτες). Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν είχα φανταστεί ποτέ ένα τέτοιο μέλλον για τον εαυτό μου.

Εσύ είσαι το placebo, Dr Joe Dispenza, επιμέλεια: Νίκος Αγγελής, Μετάφραση: Χρήστος Καψάλης, σελ.:408.