Ο Δ. Κωνσταντινίδης για το βιβλίο του Νιρ Αβισάι Κοέν: Αγαπώ το Ισραήλ, Συμπαραστέκομαι στην Παλαιστίνη

Στην προυσίαση του βιβλίου «Όχι στο όνομά μας - Αγαπώ το Ισραήλ, Συμπαραστέκομαι στην Παλαιστίνη» του Νιρ Αβισάι Κοέν (εκδόσεις Μελάνι), μαζί με τη μεταφράστριά του Βίβιαν Αβρααμίδου Πλουμπή, υπήρχαν δύο ομιλητές ο καθηγητής Δημήτρης Ψυχογιός και ο αρχιτέκτονας Δημήτρης Κωνσταντινίδης. Η Athens Voice δημοσιεύει τις εισηγήσεις τους. 

Ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης για το βιβλίο του Νιρ Αβισάι Κοέν

Eδώ και 29 συναπτά χρόνια διατηρώ μία μανία: τυπώνω και ταχυδρομώ μιά πρωτοχρονιάτικη κάρτα ευχών με μία μαυρόασπρη φωτογραφία και κάποιο σχέδιο. Για το 2025 σχεδίασα και χρωμάτισα την ισραηλινή σημαία. Όταν ο πολύ παλιός και καλός φίλος Δημήτρης Ψυχογιός την έλαβε μου έστειλε για ευχές –αντί για σημαίες– το βιβλίο του Νιρ Αβισάι Κοέν προτείνοντας μου με τη σύμφωνη γνώμη της Βίβιαν Αβρααμίδου Πλούμπη να συμμετάσχω στη σημερινή παρουσίαση ώστε να υπάρχει και μία υποστηρικτική του Ισραήλ άποψη. Έτσι λοιπόν βρέθηκα εδώ.

Το βιβλίο του Νιρ Αβισάι Κοέν διάβασα αμέσως εκείνη την ημέρα. Διάβασα; Κυριολεκτικά το ρούφηξα! Πρόκειται για μια συγκλονιστική κατάθεση βιωμάτων και κριτικών σκέψεων ενός ανθρώπου ο οποίος ζει με τον πιο έντονο και ειλικρινή τρόπο, εκείνο που ο Νίκος Καζαντζάκης πρόσταζε: «Να αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο, αν χαθεί, εγώ θα φταίω».

Μια τέτοια πεποίθηση ξεδιπλώνεται  στις σελίδες αυτού του βιβλίου όπου με συναρπαστικό τρόπο ο αναγνώστης γίνεται μέτοχος δεκάδων συμβάντων της ζωής του Νιρ Αβισάι Κοέν. Εμπειρίες που τον σημαδεύουν βαθιά, ενέργειες οι οποίες μαρτυρούν το υψηλότατο ήθος του συγγραφέα, όπως η διαταγή του προς τους στρατιώτες που διοικεί να μη φορτίζουν τα κινητά τους στο σπίτι ενός Παλαιστινίου όπου διανυκτερεύουν εκτάκτως. Ή η συνάντηση με έναν φτωχό ηλικιωμένο Παλαιστίνιο στον οποίον έχει απαγορευτεί –μάλλον αδικαιολόγητα– να πάει να δουλέψει στο χωράφι του. Ή η εικόνα ενός μικρού κοριτσιού με ξανθά μαλλιά και μακριά πλεξούδα και πρόσωπο αγγέλου που αναγκάζεται να βγει από το σπίτι της με όλη την οικογένεια της, διότι όπως σημειώνει ο Νιρ Αβισάι Κοέν με θλίψη: «έτσι είναι στα κατεχόμενα κάθε παλαιστίνιος είναι ύποπτος τρομοκράτης μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο».

Σίγουρα ο Νιρ Αβισάι Κοέν ανήκει σε εκείνους που η προαναφερθείσα ευθύνη συνδιαλέγεται δημιουργικά με το μαρξιστικό πρόταγμα της 11ης θέσης στον Φόιερμπαχ: «να αλλάξουμε τον κόσμο και όχι μονάχα να τον εξηγούμε» – όμως χωρίς ποτέ να καταφεύγουμε σε τριτοδιεθνιστικές αντιλήψεις και πρακτικές που οδηγούν μονοσήμαντα σε  μανιχαϊστικούς σκοπούς που αγιάζουν αιματοβαμμένα μέσα.
Αντιθέτως, στο βιβλίο ο Νιρ Αβισάι Κοέν δηλώνει απερίφραστα ότι: «μία υγιής κοινωνία είναι αυτή που συζητά μιλάει και αμφιβάλλει για τα πάντα». Συμπορεύεται, δηλαδή, με την μεγάλη πνευματική ευρωπαΐκή παράδοση του Διαφωτισμού η οποία με τις ελληνορωμαϊκές και ιουδαιοχριστιανικές τις ρίζες αποτελεί σήμερα το πολιτικό και πολιτιστικό οξυγόνο αυτού που ονομάζουμε Δύση.

Με πνευματικό και ηθικό εφόδιο τη στράτευσή του στην υπόθεση της ειρήνης, ο συγγραφέας, ισορροπώντας στα τεντωμένα σκοινιά τόσο της αμφιβολίας όσο και της καταγγελίας, καταγράφει άκρως ενδιαφέρουσες πλευρές της ισραηλινής κοινωνίας, του στρατού, των πολιτικών κομμάτων και κινημάτων – ιδιαίτερα αυτών που επιδιώκουν την αραβοϊσραηλινή συνεργασία. Σε συνεχή οδυνηρή επαφή και στωικό διάλογο με την πραγματικότητα υπηρετεί ξανά και ξανά ως έφεδρος την πατρίδα του την ίδια στιγμή που κάποιοι άλλοι, σαν τον ανεκδιήγητο βουλευτή Μπεν Γκβιρ ο οποίος δεν έχει υπηρετήσει στο στρατό ούτε μία μέρα, εκφωνούν πύρινους λόγους υπέρ πολεμικών συγκρούσεων όπου θα σκοτωθούν μόνον άλλοι όπως ο Νιρ Αβισάι Κοέν, τον οποίο και τολμούν να αποκαλούν «προδότη»!

Ξαναδιαβάζοντας το βιβλίο του Νiρ, για δεύτερη φορά, πρόσεξα ότι δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου αναφορές σε αυτούς που θα χαρακτήριζα ως εχθρούς της Δύσης –άρα και του Ισραήλ–, αναφορές οι οποίες ίσως θα εξηγούσαν ή και θα δικαιολογούσαν εν μέρει κάποιες ενέργειες του ισραηλινού στρατού και του ισραηλινού κράτους τις οποίες συχνά κατακρίνει ο συγγραφέας και οι οποίες λαμβάνουν χώρα εν μέσω της περιόδου της δεύτερης Ιντιφάντα ή Ιντιφάντας του Αλ Ακσά.

Αναφέρω επί τροχάδην μερικά μόνο τέτοια συμβάντα:

• Η επίθεση αυτοκτονίας την 1/6/2001 στο νυχτερινό κέντρο Dolphinarium στο Τελ Αβίβ: 18 νεκροί, 70 τραυματίες.
• Η σύλληψη από Ισραηλινούς του πλοίου Karine A στις 3/1/ 2002 το οποίο μετέφερε από το Ιράν με προορισμό τη Γάζα 50 τόνους όπλα μεταξύ των οποίων και πύραυλοι Κατιούσα.
• Η επίθεση αυτοκτονίας  στις 27/3/2002 στο ξενοδοχείο Park στην Νετάνια: 30 νεκροί, 140 τραυματίες.
• Το λιντσάρισμα δύο άοπλων ισραηλινών εφέδρων στις 12/10/2002 μέσα στο Αστυνομικό Τμήμα στην Ραμάλα.
• Μόνο τον Μάρτιο του 2022 μετρήθηκαν 135 νεκροί και 560 τραυματίες Ισραηλινοί. 

Θυμήθηκα ένα σχετικό μου άρθρο δημοσιευμένο στο Βήμα τον Ιούλιο του 2006 με τίτλο «Συμπαράταξη με τον ισραηλινό λαό», που αναφερόταν σε θέματα παραπλήσια με αυτά που βρίσκουμε στο βιβλίο του Νιρ Αβισάι Κοέν και το οποίο θα μπορούσα να είχα γράψει σήμερα 20 σχεδόν χρόνια αργότερα!

Μερικά αποσπάσματα:

«Λάιτμοτίφ αποτελούσαν πάντα στον ελληνικό τύπο οι εξωφρενικές συγκρίσεις του Ολοκαυτώματος με τις ισραηλινές στρατιωτικοπολιτικές πρωτοβουλίες. Ο Μίκης Θεοδωράκης έγραφε στο Βήμα της 2ας Απριλίου 2002: «Και είναι πραγματικά εκπληκτικό και αδιανόητο πως ένας λαός όπως οι Εβραίοι, που γνώρισαν όσο κανένας άλλος τη θηριωδία των ναζιστών, προσπαθεί τώρα να τους μιμηθεί κάνοντας ακριβώς τα ίδια. Τελική λύση εκείνοι εις βάρος των Εβραίων. Τελική λύση αυτοί εις βάρος των Παλαιστινίων.

Επίσης, διαβάζουμε σε επιστολή που δημοσιεύεται: «Το αστέρι του Δαβίδ δεν έχει μεγάλη διαφορά από την σβάστικα» και «η σύγκριση των Ισραηλινών με τους ναζί είναι πράγματι ατυχής μια και τους ναζί κατάφεραν κάποια στιγμή να τους σταματήσουν οι συμμαχικές δυνάμεις ενώ δεν βρίσκεται κανείς που να μπορεί ή να ενδιαφέρεται να σταματήσει τους Ισραηλινούς και την γενοκτονία των Παλαιστινίων.

Θα πρέπει φαίνεται να θυμηθούμε ότι:

Τα 6 εκατομμύρια Εβραίοι σε αντίθεση με τους κατ’αναλογία απειροελάχιστους νεκρούς Παλαιστινίους ήταν όλοι άοπλοι και ανυπεράσπιστοι πολίτες. Δεν ήταν ζωσμένοι εκρηκτικά, δεν είχαν πυραύλους Κατιούσα ούτε Καλάσνικοφ, δεν ήταν κάποιοι απ’ αυτούς ενταγμένοι σε παραστρατιωτικές ή τρομοκρατικές οργανώσεις και δεν είχαν την αμέριστη ηθική και υλική συμπαράσταση ισχυρών περιφερειακών δυνάμεων όπως το Ιράν, η Συρία ή του αλήστου μνήμης Σανταμικό Ιράκ.

Τα 6 εκατομμύρια Εβραίοι δεν είχαν τον ρητό, σαφή και ανυποχώρητο στόχο να σβήσουν από το χάρτη το κράτος της (χιτλερικής τότε) Γερμανίας, ούτε επιδίδονταν επί δεκαετίες σε τυφλές μαζικές δολοφονίες παιδιών που πάνε σχολείο, πολιτών που πάνε στη δουλειά τους ή ψωνίζουν στις λαϊκές αγορές της γειτονιάς τους.

Όταν το 2002 οι Ισραηλινοί μάζευαν καθημερινά ανθρώπινα μέλη στους δρόμους των πόλεών τους, όταν στις τηλεοράσεις απεικονιζόταν γλαφυρότατα το φασιστικό φαινόμενο ενός ολόκληρου λαού που ζούσε σε καθεστώς ομηρίας και απόλυτου τρόμου μέσα στην ίδια του τη χώρα, όταν όσοι ήθελαν μπορούσαν να αναλογιστούν τι σημαίνει να στέλνεις τα παιδιά σου το πρωί στο σχολείο και να μην ξέρεις αν θα τα ξαναδείς, τότε δεν ακούσαμε να υψώνεται κάποια φωνή διαμαρτυρίας.

Ούτε ακούσαμε κάποια φωνή συμπαράστασης η οίκτου για τους Ισραηλινούς οι οποίοι έβλεπαν όπως κι εμείς τους λεβέντες της Χαμάς να παρελαύνουν επιδεικνύοντας ως λάφυρα θρησκευτικά κειμήλια που είχαν αποσπάσει από δολοφονημένους Εβραίους προσκυνητές. Τέλος, ούτε ίδρωσε το αυτί ούτε κουράστηκε κάποιο χέρι γραφιά όταν το 2004 οι Ισραηλινοί αναγκάστηκα να απελευθερώσουν 429 μαχητές Παλαιστινίους για να πάρουν πίσω τις σορούς τριών στρατιωτών τους. Από την εποχή του Πριάμου η πολιτισμένη ανθρωπότητα αντιστέκεται σε τέτοιου είδους βαρβαρότητες.

Κάθε προσπάθεια του Ισραήλ για συμβιβασμό βρίσκει μονότονα αντιμέτωπη την σταθερή αξίωση των Παλαιστίνιων: οι Εβραίοι στη θάλασσα!

Μια ολόκληρη Αριστερά στην Ευρώπη ξεχνώντας τις αντιφασιστικές τις δεσμεύσεις διαβάζει στην τρομοκρατία την υπερβολική μεν, κατανοητή δε, αντίδραση των κατά Φραντς Φανόν “κολασμένων της γης”. Έτσι ολόκληρη η δημοκρατική Δύση ακινητοποιημένη στην μέγγενη μιας προπατορικής αποικιοκρατικής ενοχής, κινδυνεύει να υπογράψει λευκή επιταγή εξιλέωσης στους παρανοϊκούς του πλανήτη, χωρίς να αντιλαμβάνεται όπως το είχε διαισθανθεί ο Αλμπέρ Καμύ ότι η τρομοκρατία δεν “έχει γιατί”» και “επιδιώκει μόνο τη βασιλεία του θανάτου και της λύπης στη γη”.

Κάθε προσπάθεια του Ισραήλ για συμβιβασμό βρίσκει μονότονα αντιμέτωπη τη σταθερή αξίωση των Παλαιστίνιων: οι Εβραίοι στη θάλασσα. Κάθε χειρονομία καλής θέλησης των Ισραηλινών, όπως η απόσυρση από το Λίβανο το 2000, η εγκαθίδρυση της Παλαιστινιακής Αρχής, η πρόσφατη μονομερής αποχώρηση από τη Γάζα, απαντάται με εντατικοποίηση των τρομοκρατικών επιθέσεων. Για κάποιο περίεργο λόγο, η άμυνα του Ισραήλ απέναντι στα ατελείωτα επεισόδια αυτού του ιδιότυπου αλλά πολύ αιματηρού θεάτρου του παραλόγου δεν θεωρείται αυτόχρημα δικαιολογημένη.

Για παράδειγμα, το πολύ τελευταίο επεισόδιο. Γιατί άραγε πρέπει το Ισραήλ να ανέχεται μια παραστρατιωτική οργάνωση όπως η Χεζμπολάχ στα σύνορά της, η οποία βομβαρδίζει ισραηλινές πόλεις, σκοτώνει ή απάγει Ισραηλινούς στρατιώτες και πολίτες; Τι θα ζητούσαμε, ας πούμε, εμείς από την κυβέρνησή μας να κάνει, αν κάποια “σλαβομακεδονική απελευθερωτική οργάνωση” εγκατεστημένη στην νότια Βουλγαρία βομβάρδιζε τη Θεσσαλονίκη;» Αυτά έγραφα το 2006…

Συνεχίζεται και σήμερα η μομφή κατά του Ισραήλ ότι διαπράττει γενοκτονία. Ας μου επιτραπεί, λοιπόν, μία πολύ άχαρη σύγκριση.

Τον Ιούλιο του 1943 συμμαχικά αεροσκάφη βομβάρδισαν το Αμβούργο επί τέσσερις μέρες: θύματα 43.000.
Τον Φεβρουάριο του 1945 συμμαχικά αεροσκάφη βομβάρδισαν την Δρέσδη επί τρεις μέρες: θύματα 30.000.
7μέρες, 73.000 θύματα. Δηλαδή περίπου 10.000 θύματα την ημέρα.

Το 2024 το Ισραήλ βομβάρδιζε την Γάζα επί 15 μήνες δηλαδή 450 ημέρες. Θύματα 45.000, σύμφωνα με την Χαμάς. Πόσοι ένοπλοι, πόσοι άμαχοι; Σε κάθε περίπτωση περίπου 100 θύματα την ημέρα. Εάν τα 100 θύματα την ημέρα είναι γενοκτονία, τότε τι είναι τα 10.000 θύματα την ημέρα; Ο ισραηλινός στρατός κάνει ό,τι μπορεί για να μην υπάρξουν θύματα μεταξύ των αμάχων γι’ αυτό και οι κατ’ αναλογίαν νεκροί στη Γάζα είναι ελάχιστοι. Το ακριβώς αντίθετο κάνει η Χαμάς επιδιώκοντας τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό θυμάτων.

Για να δούμε, όμως, και κάποιους ακόμα αριθμούς που αναφέρονται σε γενοκτονίες.

• Η χιτλερική λαίλαπα εξόντωσε το 66%των ευρωπαίων Εβραίων.
• Οι Χούτου στην Ρουάντα εξόντωσαν το 70% του πληθυσμού των Τούτσι.
• Οι Κόκκινοι Χμέρ εξόντωσαν το 25%των Καμποτζιανών.

Τα θύματα στη Γάζα σύμφωνα με στοιχεία της Χαμάς είναι το 2% του πληθυσμού. Εγώ τολμώ να υποθέσω ότι στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε το 1%. 1% με 2% γενοκτονία; Τότε τι είναι το 70% και το 66% και το 25%; Και να προσθέσουμε και ένα ακόμα ξεροκέφαλο στοιχείο: 5000 κάθε μήνα γεννήσεις κατά μέσο όρο στην Γάζα και ο πληθυσμός αυξήθηκε κατά 3%περίπου. Άραγε σε γενοκτονίες αυξάνονται οι πληθυσμοί;

Ανθρώπους σαν τον Νιρ Αβισάι Κοέν δεν συναντούμε ανάμεσα σ’ αυτούς που χαρακτήρισα εχθρούς της Δύσης

Για να δούμε τώρα και κάποια άλλα στοιχεία που θα φωτίσουν επαρκώς, ελπίζω, το γεγονός ότι ανθρώπους σαν τον Νιρ Αβισάι Κοέν δεν συναντούμε ανάμεσα σ’ αυτούς που χαρακτήρισα εχθρούς της Δύσης.

Δείτε, παρακαλώ:

• Άλ Τζαζίρα - 28/1/2009, δήλωση του ιεροκήρυκα Γιουσούφ αλ Καραντάουi, του πιο σημαντικού ηγέτη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, παρακλάδι της είναι η Χαμάς: «Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας ο Αλλάχ επέβαλε στους Εβραίους άτομα που τους τιμωρούσαν για τη διαφθορά τους. Η τελευταία τιμωρία επιβλήθηκε από τον Χίτλερ, που κατάφερε να τους βάλεις στη θέση τους. Αυτό αποτέλεσε μια θεϊκή τιμωρία. Με τη θέληση του Αλλάχ η επόμενη τιμωρία θα έρθει από τα χέρια ημών των πιστών».
• Στο βιβλίο του συνιδρυτή της Χαμάς Μαχμούντ αλ Ζαχάρ με τίτλο «Το τέλος των Εβραίων», το Oλοκαύτωμα εκθειάζεται και γίνεται έκκληση στους πιστούς του Ισλάμ να το ολοκληρώσουν.
• Ο διάδοχος του αγιατολάχ Χοϊμενί και σημερινός ηγέτης του Ιράν Αλί Χαμεϊνί τον Σεπτέμβριο του 2015 δηλώνει: «Όσο η βρωμερή πληγή και το μολυσμένο απόστημα που ονομάζεται Ισραήλ βρίσκεται στην καρδιά των ισλαμικών εδαφών δεν μπορούμε να αισθανόμαστε ότι έχουμε νικήσει».
• Ο Ραφσαντζανί, Ιρανός πρόεδρος από το 1989 έως το 1997, δηλώνει: «Το Ισραήλ είναι ένας κακοήθης όγκος που πρέπει να ξεριζωθεί».
• Ο Αχμαντινετζάντ, Ιρανός πρόεδρος από το 2005 έως το 2013, δηλώνει: «Το Ισραήλ πρέπει να σβηστεί από τον χάρτη».
• Ας σημειώσουμε εδώ τη σουρεαλιστική καθήλωση των μουλάδων του Ιράν με την επιστροφή του περίφημου 12ου ιμάμη Μάχντι Αλ Μουντ Αζάρ ο οποίος σε ηλικία τεσσάρων χρονών «κρύφτηκε» το 941 μ.Χ. Από τότε κρύβεται και πρόκειται να επιστρέψει μαζί με τις έσχατες μέρες που θα φέρει μαζί του για να νικήσει το κακό και να φέρει τον ισλαμικό παράδεισο σε όλο τον κόσμο. Αυτό θα συμβεί στην πόλη Τζάμκαράν, 150 χιλιόμετρα νότια της Τεχεράνης. Ο Αχμαντινετζάντ κατασκεύασε έναν αυτοκινητόδρομο από το αεροδρόμιο Χομεϊνί της Τεχεράνης μέχρι την Τζάμκαράν, ώστε ο Μάχντι να μπορέσει να ταξιδέψει χωρίς να «κολλήσει στην κίνηση». Ο ίδιος στην πρώτη του ομιλία στα Ηνωμένα Έθνη το 2015 προσευχήθηκε για την ταχεία επιστροφή του Μάχντι, δηλώνοντας ότι οι Εβραίοι και το Ισραήλ είναι τα βασικά εμπόδια για την επιστροφή του.
• Στην προμετωπίδα της ιδρυτικής διακήρυξης της Χαμάς το 1988 παρατίθενται τα λόγια του ιμάμη Χασάν αλ Μπάνα. «Το Ισραήλ θα υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει ωσότου το Ισλάμ το αφανίσει, όπως έχει αφανίσει άλλους πριν από αυτό».
• Στο άρθρο 7 παρατίθεται μία χαντίθ του ιμάμη Μουσλίμ. «Η Ημέρα της Κρίσης δεν θα έρθει έως ότου πολεμήσουν οι Μουσουλμάνοι με τους Εβραίους και τους σκοτώσουν, έως ότου οι Εβραίοι κρυφτούν πίσω από πέτρες και δέντρα, και η πέτρα και το δέντρο πουν: Ω! Μουσουλμάνε, ω Υπηρέτη του Θεού, υπάρχει ένας Εβραίος πίσω μου, έλα και σκότωσέ τον».

Η επιδρομή την 7η Οκτωβρίου 2023 ονομάστηκε από την Χαμάς «Κατακλυσμός του Αλ Ακσά». Η ονομασία συνδυάζει:

• τον κατακλυσμό που έστειλε ο Αλλάχ για να πνίξει όλους τους άπιστους όπως αναφέρεται στο Κοράνι στην σουράτα 11
• το τέμενος Αλ Ακσά της Ιερουσαλήμ που έγινε το σύμβολο της υποτιθέμενης βεβήλωσης  των ιερών μουσουλμανικών τόπων από τους Εβραίους.

Η επιδρομή αυτή παραπέμπει στην αρχέτυπη επιδρομή του Μωάμεθ, που εξαπέλυσε κατά των Εβραίων που ζούσαν στην όαση Χαϊμπάρ το 628 μ.Χ. Τότε υπό τις ιαχές «ω εσύ, νικηφόρε, σκόρπα τον θάνατο» οι άντρες βασανίστηκαν, θανατώθηκαν, οι γυναίκες αιχμαλωτίστηκαν και μεταφέρθηκαν πάνω σε καμήλες στα χαρέμια των νικητών. Έτσι και τώρα η Χαμάς, υπό την ιαχή «Χαϊμπάρ, Χαϊμπάρ! ο στρατός του Μωάμεθ επέστρεψε», επεδείκνυε σαν τρόπαια δυστυχισμένες, γυμνωμένες γυναίκες πάνω σε τζιπ, καρότσες ημιφορτηγών και μοτοσυκλέτες με προορισμό τα τούνελ της Χαμάς στην  Γάζα.

Σήμερα πια ο πόλεμος ενάντια στο Ισραήλ ελάχιστα έχει να κάνει με την αυτοδιάθεση των Παλαιστινίων

Ο πρώτος πύραυλος μεγάλου βεληνεκούς που εκτόξευσε η Χεζμπολάχ κατά του Ισραήλ τον Αύγουστο του 2006 ονομάστηκε Χαϊμπάρ 1. Λίγα χρόνια πριν οι μουλάδες του Ιράν είχαν παρουσιάσει το πρώτο βαλλιστικό τους πύραυλο με την ονομασία Χαϊμπάρ.

• Αλ Τζαζίρα TV, 3 Φεβρουαρίου 2006. Δήλωση του Χαλίντ Μας Αλ της Χαμάς: «….Αύριο το έθνος του Μωάμεθ θα κάτσει στο θρόνο του κόσμου. Απολογηθείτε ευρωπαίοι σήμερα, τύψεις συνειδήσεως αργότερα δεν θα σας βοηθήσουν…»
• Αλ Ακσά TV, 1 Δεκεμβρίου 2023 στην Γάζα – μετά τα γεγονότα της 7^ης Οκτωβρίου 2013. Δήλωση του Φάτι Χαμάντ, μέλους του πολιτικού γραφείου της Χαμάς και πρώην υπουργού των Eσωτερικών: «Οι Παλαιστίνιοι υπήρξαν πάντοτε στρατιώτες. Τώρα ετοιμάζονται να απελευθερώσουν την Ιερουσαλήμ και το τέμενος Αλ Ακσά. Ετοιμάζονται να εγκαθιδρύσουν το χαλιφάτο με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Ινσαλάχ. Πρωτεύουσα όχι μόνον του ανεξάρτητου κράτους της Παλαιστίνης αλλά πρωτεύουσα ολόκληρου του ισλαμικού χαλιφάτου.»
• Αλ Μαζίρα TV, 12 Δεκεμβρίου 2023 στην Υεμένη των Χούθι. Δήλωση του Μαχμούτ Αλ Ζαχάρ: «…Ολόκληρα τα 510 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα του πλανήτη γη θα απελευθερωθούν και δεν θα υπάρχει αδικία, καταπίεση, Σιωνισμός, προδοτική χριστιανοσύνη…»

Δικαιούμαι, νομίζω, να θέσω το ερώτημα: Δεν καθίσταται σαφές από τα προαναφερθέντα παραδείγματα ότι –εάν όχι παλαιότερα– σήμερα πια ο πόλεμος ενάντια στο Ισραήλ ελάχιστα έχει να κάνει με την αυτοδιάθεση των Παλαιστινίων; Και ότι είναι αντιθέτως ένας πραγματικός «ιερός» πόλεμος, μιά τζιχάντ που έχει εξαπολυθεί από ακραίους ισλαμιστές οι οποίοι εκπροσωπούν κοινωνίες διαμετρικά αντίθετες με εκείνες που περιγράφει ο Νιρ Αβισάι Κοέν: Εκείνες που «συζητούν, μιλούν και αμφιβάλουν για τα πάντα».

Προς το τέλος του βιβλίου, ο Νιρ Αβισάι Κοέν αναφέρεται στην ελπίδα για λύση του Μεσανατολικού. Θα αναρωτηθώ ξανά: Πού είναι οι αντίστοιχοι Νιρ Αβισάι Κοέν στον αραβικό κόσμο; Ποιος Παλαιστίνιος τερμάτισε σε κάποιον αγώνα δρόμου με τις δύο σημαίες –Ισραηλινή και Παλαιστινιακή– δίπλα δίπλα; Νομίζω ότι είναι καιρός να καταλάβουμε ότι η όποια δικαίωση των Παλαιστινίων έχει ως απόλυτη προϋπόθεση την ολοκληρωτική και αμετάκλητη συντριβή των σκοταδιστικών καθεστώτων και οργανώσεων όπως Ιράν, Χαμάς, Ισλαμική Τζιχάντ, Χεζμπολάχ, Χούθι κλπ κλπ. 

Διαβάστε εδώ την εισήγηση του Δημήτρη Ψυχογιού.