Στο βιβλίο του κτηνιάτρου Κλοντ Μπεατά, που μπήκε στη λίστα των πλέον ευπώλητων βιβλίων της Γαλλίας, μαθαίνεις πολλά και άγνωστα μυστικά για τη γάτα σου
Το βιβλίο «The Interpretation of Cats» του κτηνιάτρου Κλοντ Μπεατά ενεργοποιεί την ενσυναίσθηση και παρέχει έναν νέο τρόπο κατανόησης της συμπεριφοράς των γατών
Η γάτα είναι καλή παρέα. Είναι μια ζεστή αγκαλίτσα. Δίνεις αγάπη, παίρνεις αγάπη. Θυμάμαι ένα τι-σερτ που φορούσε μια κοπέλα στο πιλάτες, η οποία επίλεξε να αυτοσαρκαστεί με το σλόγκαν «I was normal three cats ago». Ή τη Μελίσα Μακάρθι να υποδύεται την πράκτορα σε ειδική αποστολή, την οποία όμως… μεταμόρφωσαν για τις ανάγκες της κατασκοπίας σε θείτσα «γατού». Κι αν όλα αυτά διακωμωδούν τους ιδιοκτήτες γατών, τίποτα δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι η γατοπαρέα είναι γλυκιά και ζεστή.
Το βιβλίο του Μπεατά ανεβαίνει σταθερά στη λίστα των γαλλικών μπεστ σέλερ. Τίτλος του βιβλίου, που μόλις μεταφράστηκε και εκδόθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, «The Interpretation of Cats» («Η ερμηνεία των γατών») και βάζει τις γάτες στο ντιβάνι – καθώς και τους συντρόφους τους. «Τι κάνουμε με τις γάτες;», αναρωτήθηκε ο Μπεατά πίνοντας το απεριτίφ του σε ένα καφέ με θέα τον Πύργο του Άιφελ. «Σήμερα, είναι εμβληματικές. Αλλά χθες ήταν διάβολοι – οι οικείοι των μαγισσών. Και αύριο ίσως να ξαναγίνουν διάβολοι. Γιατί δεν τις καταλαβαίνουμε…». Ο σκύλος είναι πιο κοινωνικός. Η γάτα είναι άλλη φάση. Με αυτές τις παραδοχές, ο 65χρονος Γάλλος κτηνίατρος συστήνει στους ανθρώπους να έχουν μια γάτα και έναν σκύλο. Ένα κατοικίδιο από το κάθε είδος, για να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι πόσο διαφορετικά είναι. Ο επιστήμονας και συγγραφέας δεν πιστεύει ότι υπάρχουν φανατικοί «γατόφιλοι» στον αντίποδα των φανατικών «σκυλόφιλων». Επίσης, ο Μπεατά λέει πως το να στερεί κανείς από ένα ζώο τη δυνατότητα αναπαραγωγής σημαίνει κάπως ότι περιορίζει τις ελευθερίες του.
Με το βιβλίο «The Interpretation of Cats» ο συγγραφέας επιθυμεί να γκρεμίσει το στίγμα κατά της διατήρησης των γατών σε εσωτερικούς χώρους. Όπως επισημαίνει, οι γάτες είναι μια σχετικά νέα άφιξη στο ανθρώπινο σπίτι, πολύ πιο πρόσφατη από τους σκύλους. Εξακολουθούν να είναι άγρια ζώα, μικρά, προγραμματισμένα για επαγρύπνηση (και, μερικές φορές, για βία). Όταν τολμούν να βγουν έξω, είναι ταυτόχρονα θηρευτές και θηράματα. Ως εκ τούτου, οι γάτες που είναι ελεύθερες μπορεί να δυσκολεύονται να χαλαρώσουν στην αγκαλιά σας, και είναι επίσης λιγότερο πιθανό να παίξουν – είναι πολύ κουρασμένες. Οι γάτες που μένουν σε εξωτερικούς χώρους, ζουν κατά μέσο όρο τέσσερα χρόνια λιγότερο από τις γάτες που είναι κλεισμένες στο σπίτι, μια διαφορά που ο κτηνίατρος αποδίδει εν μέρει στο στρες.
Οι ιδιοκτήτες γατών, γράφει ο Μπεατά, θα πρέπει πάντα να θυμούνται ότι τα κατοικίδιά τους αρέσκονται να μένουν μόνα τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο εγκλεισμός στη διάρκεια της πανδημίας ήταν πιο δύσκολος για τις γάτες, σε σύγκριση με τους σκύλους. Και ο Μπεατά ψυχαναλύει: «Σε γενικές γραμμές, τα σκυλιά ήταν πολύ χαρούμενα που οι άνθρωποι ήταν εκεί. Αλλά οι γάτες, την πρώτη μέρα έλεγαν: “Ουάου, ενδιαφέρον”. Τη δεύτερη μέρα έλεγαν, “Εντάξει”. Την τρίτη μέρα έλεγαν, “Πότε θα επιστρέψεις στη δουλειά; Θα ήθελα το χώρο μου, παρακαλώ”».
Αυτό που κυριαρχεί στην «Ερμηνεία των γατών» είναι το μάταιο και η σκληρότητα, αλλά κυρίως το μάταιο της προσπάθειας να τιμωρήσει κανείς μια γάτα. Οι γάτες είναι θεμελιωδώς αντικοινωνικές, επειδή (σε αντίθεση με τα πρωτεύοντα θηλαστικά ή τους σκύλους) δεν είναι «προγραμματισμένες» για ιεραρχία και ως εκ τούτου η τιμωρία δεν είναι μέθοδος «σωφρονισμού». Μπορεί να θυμούνται ένα χτύπημα – πράγματι, λέει ο Μπεατά, οι γάτες μπορούν να κρατούν κακία για μια ζωή–, αλλά δεν θα μάθουν ποτέ από αυτό. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μαθαίνουμε από τις γάτες. Ίσα-ίσα.
Ο Ραντουάν Νασάρ πραγματεύεται τα προαιώνια θέματα της πατριαρχίας, των ορίων της συνύπαρξης στους κόλπους της οικογένειας, της ελευθερίας, της μοναξιάς, της βίας
Ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης για τη γενιά των ανθρώπων που μεγάλωσαν μέσα στην οικονομική κρίση και για τις αλλαγές που μπορεί να φέρει ο πραγματικός έρωτας
15°
