Το «Θέλω» της Τζίλιαν Άντερσον είναι μια «αποκαλυπτική» υπενθύμιση για το πόσο δρόμο έχουμε ακόμη να διανύσουμε
Η ανθολογία της Τζίλιαν Άντερσονείναι μια τολμηρή και βαθιά συγκινητική εξερεύνηση της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, που επιτρέπει στις γυναίκες να είναι ελεύθερα και αυθεντικά ο εαυτός τους. Το «Θέλω» είναι μια συλλογή από αποκαλυπτικές επιθυμίες και φαντασιώσεις που έστειλε ανώνυμα ένα πλήθος γυναικών, προσφέροντας μια γνήσια και χωρίς φίλτρα ματιά στην πολυπλοκότητα της γυναικείας σεξουαλικότητας. Δεν πρόκειται για ένα ηδονοβλεπτικό ανάγνωσμα, ακόμη κι αν η ανάγνωσή του σας «φτιάξει». Δεν είναι φαντασιώσεις που γράφτηκαν με τέτοια πρόθεση. Είναι ένα αποκαλυπτικό ανάγνωσμα για το τι επιθυμούν, τι φοβούνται και τι λαχταρούν οι άνθρωποι.
Οι φαντασιώσεις κυμαίνονται από παιχνιδιάρικες και ρομαντικές μέχρι σκοτεινές, φαντασιώσεις ταμπού και ακραία προκλητικές. Άγνωστο με ποιο κριτήριο έγινε η επιλογή των επιστολών. Άφησε εκτός τις ποινικά κολάσιμες, περιορισμό που επέβαλε ο εκδότης του βιβλίου - ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για μία φαντασίωση που παραμένει φαντασίωση.
Στο τέλος κάθε επιστολής αναφέρεται η εθνικότητα, ο τόπος διαμονής της γυναίκας, η οικογενειακή κατάσταση, το εισόδημα και ο σεξουαλικός της προσδιορισμός. Είναι αμέτρητες οι φαντασιώσεις που περιγράφουν λεσβιακές επιθυμίες αλλά με έκπληξη ανακαλύπτει ο αναγνώστης ότι υπογράφονται από ετεροφυλόφιλες γυναίκες. Άραγε μπορούμε στη φαντασίωσή μας να ελκυόμαστε από άτομα που στην αληθινή μας ζωή δεν θα αντέχαμε να μοιραστούμε τίποτα; Ή μήπως προσπαθούμε να οριοθετήσουμε τη σεξουαλική μας ταυτότητα μέσα σε κοινωνικές νόρμες ώστε να απωθούμε βαθύτερες επιθυμίες μας. Νόρμες που καταρρίπτονται βεβαίως κατά ριπάς από τη woke κουλτούρα την τελευταία δεκαετία. Μην περιμένετε το βιβλίο να μπει σε χωράφια ψυχολογίας, φιλοσοφίας, κοινωνιολογίας. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως coffee table βιβλίο, έτοιμο να ρίξει μια σπίθα για συζητήσεις εκτός comfort zone. Άραγε, θα απαντούσαν σε μία τέτοια πρόκληση με την ίδια ειλικρίνεια και οι άντρες; Ακόμη και ανώνυμα;
Ασφάλεια και προστασία
Υπάρχει κι ένα πλήθος γυναικείων φαντασιώσεων που σχετίζονται με την ασφάλεια και την προστασία. Συμπεραίνεται ότι οι γυναίκες συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν φόβο και κοινωνική κατακραυγή όταν εκφράζουν βαθύτερες ανάγκες τους. Και αυτή η συλλογή χρησιμεύει ως μια «αποκαλυπτική» υπενθύμιση για το πόσο δρόμο έχουμε ακόμη να διανύσουμε. Οι αφηγήσεις συχνά αντηχούν συναισθήματα που οι γυναίκες μοιράστηκαν δεκαετίες πριν, αισθήματα ντροπής για τα χώματά τους ή ενοχή για το ότι επιθυμούν περισσότερα από όσα κρίνει η κοινωνία ως αποδεκτά. Αυτή η αμφισημία, η επίμονη εσωτερική πάλη, είναι επώδυνη για τον αναγνώστη. Γιατί αγγίζει βαθιά ριζωμένα ζητήματα που αφορούν την αυτονομία των γυναικών και τη σεξουαλική τους ελευθερία.
Το βιβλίο δεν δίνει απλώς φωνή στις επιθυμίες των γυναικών. Κρατά έναν καθρέφτη μπροστά στην κοινωνία, δείχνοντας πόση πρόοδος χρειάζεται ακόμη σε όρους σεξουαλικής απελευθέρωσης, αποδοχής του σώματος και κατάρριψης των ταμπού που συνεχίζουν να περιορίζουν τις ελευθερίες των γυναικών.
Ο Παναγιώτης Σκληρός μας ταξιδεύει στη Λευκάδατων δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 μέσα από τα βιβλία «Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες» και «Η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτικες ιστορίες»
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
«Προσπάθησα να γράψω ένα ποίημα που δεν παραιτείται, δεν παραδίδεται, δεν σηκώνει αμαχητί τα χέρια ψηλά, δεν το βάζει στα πόδια μπροστά στην αγριάδα και τη σκληρότητα της ζωής και της εποχής»
10°
