Η ποιήτρια Μαρίνα Παπούλα μιλάει για τη νέα της ποιητική συλλογή «Μήτερ ημών», από τις εκδόσεις Βακχικόν | Συνέντευξη στον Γιάννη Παπαδόπουλο
Η Μαρίνα Παπούλα γεννήθηκε το 1994 στον Πειραιά. Τώρα ζει στο Κυπαρίσσι Λακωνίας με την οικογένειά της. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Από το 2016 διδάσκει σε μαθητές Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης καθώς και την ελληνική ως δεύτερη γλώσσα. Από το 2020 ασχολείται με τη συγγραφή. Ποιήματα και διηγήματά της έχουν εκδοθεί σε συλλογικές εκδόσεις μετά από τις διακρίσεις της σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Μιλήσαμε μαζί της για Μήτερ ημών, την πρώτη ποιητική συλλογή της που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Τι είναι εκείνο που σας ωθεί να γράφετε; Συσσωρευμένα συναισθήματα, σκέψεις και προβληματισμοί για ό, τι συμβαίνει γύρω μου αλλά και για ό,τι συμβαίνει μέσα μου, ψάχνουν τρόπο να εκτονωθούν και βρίσκουν διαφυγή στη γραφή.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για εσάς είναι να καταφέρετε να εκφράσετε τη σκέψη σας πάνω στο χαρτί; Για μένα είναι κάτι εύκολο. Αν κάποιες στιγμές δυσκολεύομαι, σημαίνει ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Αυτά τα πράγματα δε θέλουν πίεση.
Ποιες είναι οι επιρροές σας; Σίγουρα τα βιώματά μου μέχρι τώρα. Έπειτα, πολλά και διάφορα, μικρά ή μεγάλα πράγματα: από ένα τραγούδι ή έναν πίνακα ζωγραφικής μέχρι έναν απλό καθημερινό διάλογο. Φυσικά επηρεάζομαι πολύ και από τους συγγραφείς που διαβάζω.
Ποια θεματολογία κρατεί τον κυρίαρχο ρόλο στα έργα σας; Το «Μήτερ ημών» είναι η πρώτη μου ποιητική συλλογή και σε αυτήν κυρίαρχο ρόλο έχει ο Θεός, ο θάνατος, η ψυχή και η γυναίκα-μητέρα.
Πείτε μας λίγα λόγια για το βιβλίο σας. Αποτελείται από μικρά κυρίως ποιήματα αλλά και αρκετά πεζόμορφα και θα έλεγα ότι είναι για γερά νεύρα. Οι στίχοι μου είναι απλοί, κοφτοί αλλά και σε αρκετά σημεία επιθετικοί. Αναζητούν απαντήσεις σε πικρές ερωτήσεις.
Συγγραφέας γεννιέσαι ή γίνεσαι; Στο ερώτημα για το αν γεννιόμαστε ή γινόμαστε δεν έχω απαντήσει ακόμα ξεκάθαρα μέσα μου.
Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στον τομέα της λογοτεχνίας τι θα ήταν αυτό; Θα άλλαζα σίγουρα τον τρόπο που διδάσκεται η λογοτεχνία στα σχολεία. Ως φιλόλογος κι εγώ βλέπω ότι τα παιδιά έχουν μια τρομερή αποστροφή και είναι πραγματικά κρίμα. Για αυτά είναι ένα ακόμα μάθημα στο ήδη επιβαρημένο πρόγραμμά τους. Δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι η λογοτεχνία είναι τέχνη και ότι η τέχνη είναι εδώ για να μας δωρίσει ό, τι έχει και δεν έχει!
Έχετε επόμενα συγγραφικά σχέδια;
Σίγουρα θα συνεχίσω να γράφω κι όπου βγει.
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
«Προσπάθησα να γράψω ένα ποίημα που δεν παραιτείται, δεν παραδίδεται, δεν σηκώνει αμαχητί τα χέρια ψηλά, δεν το βάζει στα πόδια μπροστά στην αγριάδα και τη σκληρότητα της ζωής και της εποχής»
Το βιβλίο του, με τον τίτλο «Στον ίδιο δρόμο», είναι από κάθε άποψη ένα γοητευτικό ανάγνωσμα. Τόσο γιατί αφηγείται μια γοητευτική ζωή, όσο και γιατί είναι γοητευτική η γραφή του.
Ο τόμος αριθμεί τον εικοστό τρίτο της σειράς «Ο Κύκλος των Μουσείων», μιας εκδοτικής πρωτοβουλίας η οποία αποτελεί μακρά πολιτιστική συνεισφορά στο πλούσιο αρχαιολογικό απόθεμα της Ελλάδας.
11°
