Μπορεί κανείς να εγκληματήσει για τη μόδα;

Είναι δυνατόν η ίδια η μόδα να προκαλέσει καταστάσεις και συναισθήματα, που με τη σειρά τους θα οδηγήσουν στο έγκλημα; Ας διαβάσουμε.

Οι ιστορίες μόδας και εγκλημάτων έχουν πάντα μια ιδιαίτερη γοητεία. Από τη μία πλευρά, η μόδα συχνά προβάλλει την ομορφιά και την καινοτομία, ενώ από την άλλη, τα εγκλήματα προσθέτουν ένα στοιχείο μυστηρίου και σασπένς που έρχονται να ρίξουν σκοτάδι στον κόσμο της λάμψης. Θυμάστε τη δολοφονία, Gianni Versace το 1997 από τον Andrew Cunanan στo σπίτι του Ιταλού σχεδιαστή στο Ocean Drive της Νότιας Φλόριντα που συγκλόνισε τον κόσμο της μόδας; Και όταν αυτές οι ιστορίες μπλεχτούν, δημιουργείται ένα «γιν γιαν» που μας καλεί να το αναλύσουμε. 

«Ιστορίες Μόδας και Εγκλημάτων», το νέο βιβλίο της Αναστασίας Αλεβίζου

Σε αυτούς τους δύο κόσμους της μόδας και του εγκλήματος, που συναντώνται αναπάντεχα, μας μυεί η νέα συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Ιστορίες Μόδας και Εγκλημάτων» της Αναστασίας Αλεβίζου. Μέσα από ιστορίες πρωταγωνιστών- φανταστικά πρόσωπα που έζησαν πλάι σε μεγάλους δημιουργούς της μόδας, το φαντασιακό σμίγει με το υπαρκτό. Στην ίδια φιλοσοφία κυμαίνονται και τα εγκλήματα που διαπράττονται σε αυτές τις σελίδες. Δηλαδή είναι εγκλήματα που είτε πρόκειται για αποτέλεσμα μυθοπλασίας, είτε αντλούν στοιχεία από τις βιογραφίες των προσώπων της μόδας (βλ. αυτοκτονία McQueen). Άλλοτε μένουν μόνο στις σκέψεις του δράστη, άλλοτε αποτελούν μέρος ενός κακού (;) ονείρου, άλλοτε λαμβάνουν χώρα από τους μη συνήθεις υπόπτους που δεν μπορούν να κατηγορηθούν και άλλοτε από τους αστέρες της μόδας με αποδέκτη τους ιδίους. 

Ποιοι είναι όμως αυτοί οι δημιουργοί που καθόρισαν με το έργο τους και το στιλ τους την εξέλιξη της μόδας; Ξεκινώντας από τον αρχαιότερο, αυτόν που αν ζούσε στην εποχή μας θα χαρακτηριζόταν, προς μεγάλη του δυσαρέσκεια, fashion influencer, τον θαυμάσιο Beau Brummell, φτάνουμε στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, για να συναντήσουμε τον μυστικοπαθή Mariano Fortuny και τον πληθωρικό Paul Poiret. Λίγο αργότερα, θα γνωρίσουμε την επίμονη Madeleine Vionnet και την απίστευτη Elsa Schiaparelli και λίγο πριν ολοκληρωθεί ο αιώνας, θα ανακαλύψουμε τον Manolo Blahnik, τον υποδηματοποιό που αγαπά τις σαύρες και τον άγριο ρομαντικό ράφτη, Alexander McQueen. 

Όλοι αυτοί οι σπουδαίοι έχουν κάτι κοινό, το οποίο τους χαρακτηρίζει βαθιά και το οποίο ξεδιπλώνεται στις σελίδες αυτών των 7 διηγημάτων (ένα για κάθε περσόνα). Την εμμονή. Ο Brummell είχε εμμονή με την τελειότητα του απέριττου («τύλιξε το ύφασμα προσεκτικά γύρω από τον λαιμό του, τακτοποιώντας τις πιέτες ώστε να παραμείνουν υπέροχες»), ο Fortuny με τις πτυχώσεις («πώς μπορεί κανείς να διπλώσει σε πυκνές, λεπτές και κυματιστές πτυχές ένα μεταξωτό ύφασμα;»), ο Poiret με την υπέρμετρη χλιδή («ντυμένος σαν σουλτάνος με μεταξωτή εμπριμέ ρόμπα»), η Vionnet με τις διαγώνιες υφασμάτινες διαδρομές «το ύφασμα παρέμενε ένας ίσιο, ευθύς δρόμος πάνω στον οποίο περπατούσε»), η Schiaparelli με την ανατροπή των κανόνων («είναι λεκό, είναι οργάντζα, αλλά βάζοντας έναν αστακό πάνω του γίνεται πολύ άγριο και ασυμβίβαστο»), ο Manolo με το γατίσιο περπάτημα («με ένα ζευγάρι ψηλά πέδιλα αισθανόταν θεά και μοιραία γυναίκα») και ο McQueen με το φετίχ του θανάτου («χαμογελούν με εκείνο το αιώνιο, άσαρκο χαμόγελο, χωρίς χείλια, μόνο σαγόνια και δόντια». 

Το πολύ ενδιαφέρον και έξυπνα διαφορετικό με αυτή τη συλλογή, είναι ότι αντί να μένει μόνο στην παρουσίαση των βιογραφιών αυτών των μεγάλων ονομάτων της μόδας, μεταφέρει ζωντανές πληροφορίες γι’ αυτούς και τους σκιαγραφεί μέσα από τα μάτια «ανθρώπων» που έζησαν δίπλα τους: την πλύστρα του Brummel, τον βοηθό του Fortuny, τον γάτο του Poiret, την κούκλα της Vionnet κλπ. 

Οι ιστορίες περιλαμβάνουν συγκρούσεις και ίντριγκες που κρατούν τον αναγνώστη σε εγρήγορση, ενώ έμμεσα αγγίζονται θέματα όπως η πίεση της βιομηχανίας, οι σχέσεις εξουσίας και φθόνου, οι επιπτώσεις του fame, προσφέροντας έτσι και μια κριτική ματιά στον κόσμο της μόδας.

Σε σχέση με τη γραφή, αυτή συνδυάζει τη ζωντάνια και την κομψότητα της μόδας- με αρκετή γλαφυρότητα για υφάσματα, πατρόν, κλπ - με την ένταση και την αγωνία του επικείμενου εγκλήματος. Περιγραφές των ρούχων, του στιλ και της κουλτούρας της μόδας εναλλάσσονται με τις πτυχές των εγκλημάτων, δημιουργώντας μια δυνατή αντίθεση. Το περίεργο είναι ότι ακόμη και στις προτάσεις που αφορούν κάποια παραβατική πράξη, φανερώνεται κάποιο στοιχείο μόδας («Τα τσακίσματα, οι μικρές ρυτίδες  στο ύφασμα έγιναν λείες και τότε χαμογέλασε. Ίσως αύριο…», «Ο λευκοντυμένος άντρας βρέθηκε πίσω του αόρατος,.., κρύβοντας στο μανίκι του ένα τόσο δα μικρό, αλλά απίστευτα αιχμηρό εργαλείο θανάτου». Έτσι κάθε αράδα αυτού του βιβλίου, είναι ένα σχόλιο για τη μόδα.

Για όσους αγαπάτε τη μόδα, αλλά και τα σκοτεινά «ντουλάπια» αυτής, είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσετε.