Το μυθιστόρημα της Χίρο Αρικάουα, «Ο αποχαιρετισμός του γάτου» κυκλοφορεί στις 14 Οκτωβρίου από τις Εκδόσεις Μίνωας
Γνωρίσαμε τη Χίρο Αρικάουα (Ιαπωνία, 1972) από το μυθιστόρημά της «Το Χρονικό ενός Πολυταξιδεμένου Γάτου» (μετάφραση Αλεξάνδρα Κονταξάκη, Εκδόσεις Μίνωας 2018), ένα πολύ μεγάλο μπεστ-σέλερ, στην Ιαπωνία αρχικά και σε όλο τον κόσμο στη συνέχεια. Μόνο στην Ελλάδα, η έκδοση βρίσκεται στην 26η χιλιάδα της, μια πολύ μεγάλη επιτυχία. Στις 14 Οκτωβρίου κυκλοφορεί η πολυαναμενόμενη συλλογή διηγημάτων της Αρικάουα με τίτλο «Ο αποχαιρετισμός του γάτου» (μετάφραση Αργυρώ Μαντόγλου, Εκδόσεις Μίνωας) και πρωταγωνίστριες εφτά γάτες αυτή τη φορά, που, με φόντο την εναλλαγή των εποχών στην Ιαπωνία, προσφέρουν πολύτιμα διδάγματα, εξυμνώντας την αξία της φιλίας και τη δύναμη της αγάπης, και υπενθυμίζοντάς μας ότι η σταθερότητα και η αφοσίωση ενός αγαπημένου γάτου δεν μας εγκαταλείπουν ποτέ. Γι’ αυτό άλλωστε επιλέγουμε να μοιραστούμε τη ζωή μας μαζί τους.
Διαβάστε αμέσως παρακάτω ένα μικρό, χαρακτηριστικό απόσπασμα, από ένα βιβλίο που θα απολαύσουν οι πάντες — αλλά κυρίως όσοι έχουν συνδέσει τη ζωή τους με μια γάτα:
* * *
Η πρώτη ανάμνησή του ήταν να κρυώνει τρομερά. Πριν από είκοσι χρόνια, την περίοδο των βροχών, η μητέρα του, για κάποιον λόγο, τον είχε εγκαταλείψει. Τα μάτια του δεν είχαν ακόμη ανοίξει κανονικά. Είχε συρθεί έξω από τη γωνίτσα, πίσω από τον τοίχο όπου κοιμόταν μαζί της, και είχε αναζητήσει παντού τη ζεστασιά της μαμάς γάτας. Αντ’ αυτής τον μαστίγωσαν οι κρύες ψιχάλες της βροχής.
Κανονικά θα είχε πεθάνει λίγο αργότερα, αν δεν τον είχε σώσει ο πατέρας της οικογένειας Σακουράμπα. Οι Σακουράμπα είχαν ήδη μία γάτα: μια περσική με ανωμαλία στην ίριδα του ματιού, εξαιτίας της οποίας το pet shop ήταν έτοιμο να την ξεφορτωθεί. Ο κύριος Σακουράμπα είχε σώσει και εκείνη τη γάτα. Τέτοιος άνθρωπος ήταν: όταν έπεφτε πάνω σε γατί που κινδύνευε, δεν μπορούσε απλώς να το προσπεράσει. Είσαι πολύ τυχερός γάτος, λοιπόν, είπε η Περσίδα, που την έλεγαν Νταϊάνα, όσο άφηνε το ορφανό γατάκι να πιπιλάει τις θηλές της.
Συχνά, ο κύριος Σακουράμπα τον τάιζε, μάλλον αδέξια, γάλα. Όμως, η ανάγκη του να θηλάσει ένα ζεστό κορμί με χέρια και πόδια σαν της μητέρας του δεν μπορούσε να καλυφθεί από ένα πλαστικό μπουκάλι. «Θέλω κι εγώ να του δώσω γάλα!» κλαψούριζε ο γιος τους, ο Μασαχίρο. Η Νταϊάνα είπε στο γατάκι ότι ένα ανθρώπινο αδελφάκι βρισκόταν καθ’ οδόν και ότι ο Μασαχίρο θα γινόταν ο μεγαλύτερος αδελφός. Η έγκυος γυναίκα ήταν στο μαιευτήριο, πρόσθεσε. «Όχι. Δυσκολεύεσαι να τον ταΐσεις, Μασαχίρο – θα το κάνω εγώ».
Αυτό ήταν αλήθεια, γιατί κάθε φορά που ο Μασαχίρο επιχειρούσε να του δώσει ένα μπουκάλι γάλα έχωνε τόσο βαθιά τη θηλή στον λαιμό του γατιού που εκείνο έβηχε για ώρες μετά. Προφανώς, όσο ο πατέρας έλειπε στη διάρκεια της μέρας, παρακαλούσε κάποιες γειτόνισσες, φιλενάδες της κυρίας Σακουράμπα, να το φροντίσουν. Έπινε γάλα κάθε τρεις ώρες, και μετά κάθε πέντε, κι έπειτα τρεις φορές την ημέρα, μέχρι που τα μάτια του μικρού γάτου άνοιξαν εντελώς. Ήταν η μέρα που η κυρία Σακουράμπα και το καινούριο της μωρό ήρθαν σπίτι από το μαιευτήριο.
«Ουάου, μοιάζει με μαϊμού! Τι παράξενο πρόσωπο!» φώναξε ο Μασαχίρο μόλις επέστρεψε από το νηπιαγωγείο, και η μητέρα του τον φιλοδώρησε με μια σφαλιάρα. Πάντως, η Νταϊάνα μάλλον συμφωνούσε μαζί του. Κι εσύ με μαϊμού έμοιαζες, σκέφτηκε. Η κυρία Σακουράμπα ανυπομονούσε πραγματικά να δει το γατάκι που είχε σώσει ο άντρας της όταν εκείνη βρισκόταν στο μαιευτήριο. Αφού έβαλε το καινούριο μωρό για ύπνο, πλησίασε να το δει καλύτερα. «Ω, τι όμορφη, ασημένια γάτα Τάμπι!» Εκείνη τη στιγμή το γατάκι έμαθε για πρώτη φορά πώς ονομαζόταν το χρώμα της γούνας του. «Έχεις αποφασίσει για το όνομα;» «Όχι ακόμη» είπε κάπως αόριστα ο κύριος Σακουράμπα. «Μα δεν έχουν περάσει δύο εβδομάδες από τότε που το βρήκες;» «Δεν ήμουν σίγουρος ότι θα το κρατούσαμε και, αν του δώσουμε όνομα, θα δεθούμε μαζί του».
Ο κύριος Σακουράμπα σχεδίαζε να περιμένει μέχρι να επιστρέψει η γυναίκα του για να αποφασιστεί αν θα το κρατούσαν. Όμως εκείνη δεν είχε κανέναν δισταγμό. «Ας το υιοθετήσουμε» είπε. «Το γατάκι φαίνεται να τα πηγαίνει καλά με την Νταϊάνα» πρόσθεσε. «Είσαι τόσο γλυκιά γατούλα, έτσι δεν είναι, Νταϊάνα;» Η περσική γάτα φούσκωσε από υπερηφάνεια. «Λοιπόν, πώς θα το ονομάσουμε;» «Πρέπει πρώτα να δώσουμε όνομα στο μωρό».
Η οικογένεια έπρεπε να δηλώσει στον Δήμο το όνομα του μωρού μέσα σε δύο εβδομάδες, γι’ αυτό ο κύριος και η κυρία Σακουράμπα κουβέντιαζαν το ζήτημα του ονόματος εδώ και καιρό. Εφόσον το μεγαλύτερο αγόρι λεγόταν Μασαχίρο, συμφώνησαν, τουλάχιστον, σε ένα πράγμα – το όνομα του μωρού έπρεπε να περιλαμβάνει το ίδιο συνθετικό, το χίρο. Ο κύριος Σακουράμπα κατέληξε στο όνομα Χιρόμι, ενώ η γυναίκα του, αφού το σκέφτηκε καλά, ήθελε το Κότα – εφόσον το κο ήταν μια διαφορετική ανάγνωση του συνθετικού χίρο. Κανείς δεν υποχωρούσε και, τελικά, έπαιξαν «πέτρα-ψαλίδι-χαρτί» για να καταλήξουν. Ο κύριος Σακουράμπα νίκησε. Η κυρία Σακουράμπα φάνηκε πολύ απογοητευμένη. «Το Χιρόμι... δεν είναι άσχημη επιλογή, μήπως όμως ο κόσμος νομίζει ότι είναι κοριτσίστικο όνομα; Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ίσως το Κότα είναι καλύτερο». «Όχι παράπονα, παρακαλώ. Ψηφίσαμε, έντιμα και δίκαια. Αν σου αρέσει τόσο το όνομα Κότα, γιατί δεν λέμε έτσι το γατάκι;»
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
18°
