Μαρία Δριμή: Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μεταλλάσσονται σε μέσα κοινωνικής απομόνωσης

Συνέντευξη στον Γιάννη Παπαδόπουλο

Ένας μεσήλικας, εθισμένος στο Διαδίκτυο, διαπιστώνει ότι ο λογαριασμός του στην πιο δημοφιλή πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης είναι κλειδωμένος, αφού η πλατφόρμα, εντελώς ξαφνικά, τον καταχώρισε ως πεθαμένο. «Ο Ορφέας νιώθει ευλογημένος στον Παράδεισο», το νέο θεατρικό έργο της Μαρίας Δριμή που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν, είναι ένα σύγχρονο δράμα που πραγματεύεται τη μοναξιά και τον εθισμό στο Διαδίκτυο, την αναζήτηση ταυτότητας και τα αδιέξοδα που εμφανίζονται στη διαδρομή μεταξύ εικονικής και πραγματικής ζωής. Μιλήσαμε με τη συγγραφέα για να μάθουμε περισσότερα.

Τι είναι εκείνο που σας ωθεί να γράφετε;
Πρώτα απ’ όλα η μεγάλη μου αγάπη για τα βιβλία, αποκεί ξεκινούν όλα. Είναι μια αγάπη βαθιά και ταυτόχρονα μια ανικανοποίητη ανάγκη, γράψω ένα κείμενο εφάμιλλο αυτών που ζηλεύω σε άλλους συγγραφείς, να γράφω κάτι που θα με ικανοποιεί ως αναγνώστρια. Ακούγεται λογικό, αλλά δεν είναι απλό, είναι μια διαρκής διαδικασία αναζήτησης: της συναρπαστικής ιστορίας, των στέρεων χαρακτήρων, της δομής, των φράσεων, των λέξεων. Φτάνεις κάπου και αναρωτιέσαι αν αυτό που έγραψες αξίζει, μετά αρχίζει να μη σου πολυαρέσει, το χαλάς, φέρνεις τα πάνω κάτω, το πετάς ή το ξαναγράφεις. Κάποτε έρχεται η στιγμή που όλο αυτό ισορροπεί, στέκεται στα πόδια του ως αυθύπαρκτος οργανισμός. Τότε έχει ολοκληρωθεί το κύριο κομμάτι της συγγραφής. Και πάλι γεννιούνται αμφιβολίες. Ακόμα και μετά την έκδοση, σκέφτομαι «αυτό έπρεπε να το είχα γράψει αλλιώς».

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για εσάς είναι να καταφέρετε να εκφράσετε τη σκέψη σας πάνω στο χαρτί;
Καθόλου εύκολο. Οι πρώτες σελίδες ίσως βγαίνουν πιο άνετα, υπάρχει η αρχή της ιστορίας, η βασική έμπνευση. Στη συνέχεια όμως πρέπει οι ήρωες να αλληλεπιδράσουν, να υπάρξει μια κορύφωση, να διατηρηθεί ζωντανή η αγωνία του αναγνώστη. Συχνά μεσολαβούν μεγάλα κενά χωρίς γράψιμο, μόνο με σκέψη. Προβάλλω την ιστορία στο μυαλό μου, οι ήρωες συνομιλούν, συγκρούονται, μου εξομολογούνται, μπορεί να με κατηγορούν κιόλας για τα δεινά που τους προκαλώ. Από ένα σημείο και πέρα έχουν κι εκείνοι τις ευθύνες τους. Με το προχώρημα της ιστορίας αποκτούν υπόσταση και με καθοδηγούν, κάνουν μόνοι τους τα επόμενα βήματά τους.

Ποιες είναι οι επιρροές σας;
Θα ήθελα να είναι οι συγγραφείς που αγαπώ, όμως θα ήταν κάπως επιπόλαιο ή και αλαζονικό να δηλώσω από μόνη μου ότι έχω επηρεαστεί από τον τάδε μέγιστο συγγραφέα. Μπορώ να αναφέρω επιρροές που έχουν βρει άλλοι στα βιβλία μου, οι οποίες είναι ιδιαίτερα τιμητικές, αλλά και «too good to be true», όπως πάντα λέω στον εαυτό μου. Στη νουβέλα μου «Ρωγμή στον τοίχο» κάποιοι έχουν βρει επιρροές από Κάφκα, στο θεατρικό μου έργο «Garamond 12» άρωμα Tένεσι Ουίλιαμς, στο «Continuum» επιρροές από Πίντερ, Μπέκετ (και από Δημήτρη Δημητριάδη θα πρόσθετα εγώ), ο «Ξέρξης» ξαναγεννά το δίδυμο Κεχαΐδη-Χαβιαρά, ενώ το πιο πρόσφατο έργο μου «Ο Ορφέας νιώθει ευλογημένος στον Παράδεισο» έχει επίσης σαφείς αναφορές στο καφκικό σύμπαν.

Ποια θεματολογία κρατεί τον κυρίαρχο ρόλο στα έργα σας;
Οι ιστορίες μου εκτυλίσσονται στη σύγχρονη αστική πραγματικότητα και αναφέρονται σε αντιήρωες, ανθρώπους με δυσκολίες προσαρμογής, που αντιμετωπίζουν την περιπέτεια της ζωής με τον δικό τους λοξό τρόπο. Οι δύσκολες ερωτικές και οικογενειακές σχέσεις, η κοινωνική απομόνωση, η μοναξιά γενικότερα, είναι οι βασικοί θεματικοί πυρήνες των βιβλίων μου.

Πείτε μας λίγα λόγια για το βιβλίο σας.
Το θεατρικό μου έργο «Ο Ορφέας νιώθει ευλογημένος στον Παράδεισο» αναφέρεται στην εξάρτηση του σύγχρονου ανθρώπου από το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και είναι ένα δράμα καφκικής ατμόσφαιρας. Ο Παντελής Κρόκος, ή Ορφέας Δελής διαδικτυακά, είναι απόλυτα εξαρτημένος από το Lifelong (ή Διά Βίου στα ελληνικά), μια πλατφόρμα αντίστοιχη με το facebook, στην οποία διατηρεί έναν λογαριασμό επί πολλά χρόνια. Όλη του η ζωή έχει καταγραφεί εκεί μέσα,  η ζωή που διάγει με το διαδικτυακό του προφίλ, με το οποίο έχει καταφέρει να μασκαρέψει τη μοναξιά του. Όταν «κλειδώνεται» έξω από τον λογαριασμό του, αυτή η επίπλαστη ζωή καταρρέει. Το θέμα του έργου είναι ο ολοένα αυξανόμενος εθισμός του σύγχρονου ανθρώπου στο διαδίκτυο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που οδηγεί στην κοινωνική απομόνωση και την αλλαγή των χαρακτηριστικών της προσωπικότητας. Στους εθισμένους τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μεταλλάσσονται σε μέσα κοινωνικής απομόνωσης. Μια τέτοια ακραία έκφραση είναι η ιστορία του Ορφέα Δελή.

Συγγραφέας γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Γεννιέσαι ως αθώο, ανυποψίαστο μωρό. Θηλάζεις γάλα με παραμύθια, αργότερα μαθαίνεις να διαβάζεις και κάπου εκεί σε βρίσκει η λογοτεχνία. Κάθε παιδί αντιδρά διαφορετικά: άλλο δοκιμάζει και προσπερνάει, άλλο γοητεύεται και γίνεται συστηματικός αναγνώστης, ενώ κάποια, όπως εγώ, την κολλάνε σε πιο βαριά μορφή. Μαθαίνουν να ζουν με τους συγγραφείς και τους ήρωες των βιβλίων, να κρέμονται από τις λέξεις τους. Πολλά από αυτά τα παιδιά κάποτε θα γράψουν. Από το «γράφω» μέχρι το «είμαι συγγραφέας» μεσολαβούν πολλές χιλιάδες διαβασμένες σελίδες και άλλες τόσες που γράφτηκαν, σκίστηκαν, ξαναγράφτηκαν και τελικά πετάχτηκαν.

Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στον τομέα της λογοτεχνίας τι θα ήταν αυτό;
Θα ήθελα να μπορούσα να κάνω όσο περισσότερους νέους ανθρώπους να αγαπήσουν το βιβλίο. Είναι ανάσα σε κάθε στιγμή της ζωής. Χιλιοειπωμένο κλισέ, αλλά αληθινό: οι αναγνώστες ζουν πολλές ζωές. Και οι συγγραφείς γεννούν περισσότερες, θα πρόσθετα.

Έχετε επόμενα συγγραφικά σχέδια;
Αναμένω την έκδοση της νουβέλας μου «Τετ α τετ» από τις εκδόσεις Εστία. Επίσης, έχω στα σκαριά ένα μυθιστόρημα, το οποίο δουλεύω εδώ και αρκετά χρόνια και που έχει πλέον πάρει μια σχεδόν ολοκληρωμένη μορφή.