Γιάννης Αθανασόπουλος: Όλοι είμαστε το ίδιο, ό,τι και να λέμε

«Να προσέχεις» είναι ο τίτλος του βιβλίου του Γιάννη Αθανασόπουλου, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Κλινικός ψυχολόγος με μεγάλο και πιστό κοινό στα social media, ο κ. Αθανασόπουλος πραγματοποιεί ομιλίες σε όλη την Ελλάδα, για τον έρωτα, τον πόνο, την πίστη, τη συγχώρεση και οτιδήποτε άλλο αντιλαμβάνεται πως έχουν ανάγκη να ακούσουν οι άνθρωποι σήμερα. Στο πρώτο του βιβλίο προτείνει εργαλεία για να αποδεσμευτούμε από τις πεποιθήσεις που μας περιορίζουν, στο όνομα της αγάπης.

Ο Γιάννης Αθανασόπουλος μιλάει για το βιβλίο του «Να προσέχεις»

Πώς έγινε το πέρασμα από το γραφείο στη σκηνή κι από εκεί στη συγγραφή; Ποια ανάγκη σάς κινητοποιεί;
Ήταν βαθιά ενορμητικό. Ούτε εγώ ο ίδιος δεν ξέρω πώς έγινε. Τόσο αυθόρμητα και τόσο γρήγορα βρέθηκα να ακουμπώ αυτό που πάντα λαχταρούσα. Το συλλογικό ασυνείδητο, το εμείς, το απλό, το ήσυχο. Ξέρω το γιατί όμως: Ήθελα να γίνω ένας ψύχραιμος καθρέφτης στην αλήθεια των ανθρώπων και να τους υπενθυμίσω πως όλοι είμαστε το ίδιο, ό,τι και να λέμε. Η σκηνή για εμένα δεν είναι απόσταση, δεν είναι ηθοποιία, ούτε αυτοβελτίωση. Είναι καθαρή βιωματική σύνδεση με πολλούς, στους κοινούς μας πυρήνες.

Τι πραγματεύεται το βιβλίο; Υπάρχει κάποιο κεφάλαιο που γράφετε ως ψυχολόγος;
Δεν πιστεύω σε ιδιότητες. Οι ιδιότητες πρέπει να εξυπηρετούν την καλοσύνη, όχι την επιστημοσύνη. Γράφω ως Γιάννης, που κάπου και κάπως πόνεσα, φοβήθηκα και ένιωσα ένοχος. Είμαι και ψυχολόγος, που πάλι φοβήθηκα, πόνεσα και ένιωσα ένοχος. Όπως και εσύ... Το βιβλίο μιλά για τους τρεις μεγάλους υπαρξιακούς μας πυρήνες: τον φόβο, την ενοχή και τον πόνο, και για το μασκάρεμά τους σε άλλα. Μιλά για το εμείς, για την αγάπη, τον Θεό και τη σύνδεση. Μιλά για το πώς οι σκέψεις μας, που κάποια στιγμή έγιναν πεποιθήσεις μας, δεν μας αφήνουν να πάρουμε ανάσα από την καταστροφολογία. Προτείνει εργαλεία για να αποδεσμευτούμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο, με έναν διαφορετικό τρόπο – όχι στο όνομα μόνο των εργαλείων της ψυχολογίας, αλλά και στο όνομα της ίδιας της αγάπης. Μιλά για το βίωμά μου. Και το δικό σου.

Πώς προέκυψε ο τίτλος του βιβλίου;
Είναι αυτό το αγαπησιάρικο «να προσέχεις». Το ήρεμο, αυτό που έχει την κατανόηση όλης της ύπαρξης εντός του. Η μάνα μου μου το έλεγε αυτό από μικρό παιδί. Και δεν μου το έλεγε ποτέ επικριτικά ή με τρόμο.

Είσαι πολύ ενεργός στα social media. Από τα διαδικτυακά σχόλια και το feedback που λαμβάνεις, τι αφουγκράζεσαι ότι έχει ανάγκη ο κόσμος;
Ένα «δεν πειράζει», μπας και ανασάνουν και αλλάξουν τις λάθος στροφές τους. Ένα «όλα είναι στη θέση τους», μήπως και σταματήσουν να αγωνιούν. Ένα «σ’ αγαπάω» για να ξυπνήσουν από την αδράνεια. Ένα «όλοι είμαστε το ίδιο«, ώστε να ορθώσουν τα μάτια τους ξανά ψηλά και να αγωνιστούν.

Στα βίντεό σου, μεταξύ άλλων θεμάτων, αναφέρεσαι στον έρωτα, την πίστη, τον φόβο και τον πόνο. Πιστεύεις ότι αυτές είναι καταστάσεις που οι άνθρωποι στην πλειονότητά μας δεν ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε;
Δεν είναι θέμα διαχείρισης. Εκεί το χάνουμε. Γιατί νομίζουμε ότι πρέπει να κάνουμε κάτι γι’ αυτά. Είναι πανανθρώπινα ζητούμενα που ανέκαθεν μας τρόμαζαν, γιατί ξεπερνούν το χαζό ανθρώπινο μυαλό μας. Τρομοκρατούμαστε από το πόσο μικροί είμαστε μπροστά σε αυτά – στην ίδια την ύπαρξη. Γι' αυτό πια κόβουμε ο ένας τα πόδια του άλλου. Γιατί δεν έχουμε το θάρρος να δούμε πανανθρώπινα ζητούμενα. Θέλουμε να τα «κάνουμε» κάτι, κι έτσι τα «φτύνουμε» ο ένας στον άλλον. Προσπαθούμε να τα προσεγγίσουμε με πώς και τι, ενώ στην πραγματικότητα τέτοια θέματα θέλουν συλλογική αγκαλιά, ήσυχη ανάγνωση και, κυρίως, αποδοχή και παραδοχή στον εαυτό μας. Φοβάμαι! Κι εσύ. Πονάω! Κι εσύ. Θέλω να πιστέψω... Όπως κι εσύ. Μαζί.