Το μικρό αυτό γραφείο βρίσκεται ακριβώς δίπλα από το κρεβάτι μου. Συνεπώς είμαστε στην κρεβατοκάμαρα. Ας πω ένα χιλιοειπωμένο, εντυπωσιακό, ψέμα. Αν σκεφτώ κάτι την ώρα που κοιμάμαι, θέλω να σηκωθώ και να το γράψω αμέσως. Ας πω και την αλήθεια, που θα μπορούσε να είναι και ψέμα. Το δωμάτιο, αυτή η γωνιά του, με διάλεξε. Εδώ υπάρχει ησυχία, κι ας βράζουν τα τσιμέντα έξω, κι ας γαβγίζουν τα σκυλιά, κι ας βρυχώνται, ξαφνικά, κάποιες μέρες, τα τρυπάνια της οικοδομής. Ζω στο Πολύγωνο και όλα είναι κοντά και μακριά την ίδια στιγμή. Εδώ συνδυάζεται η εξ αποστάσεως εργασία και η καλλιτεχνική δημιουργία. Σε αυτή τη γωνία «στριμώχνονται» οι νότες από τη μουσική που ακούω την ώρα που εργάζομαι. Εργασία και χαρά, χαρά και εργασία. Χαρά. Εργασία. Καταλάβατε.
Η μικρή επιφάνεια του γραφείο χωρά πολλά πράγματα. Κυρίως βιβλία. Διαβάζω βιβλία για να ψυχαγωγηθώ. Διαβάζω για να γράψω. Διαβάζω για να γράψω για τα βιβλία των άλλων. Ζητώ ευγενικά και με σεβασμό βιβλία, και μου στέλνουν βιβλία. Βιβλία λοιπόν. Στοίβες, μικροί πύργοι, σύνορα. Το ποτήρι με τον τελειωμένο καφέ υπάρχει γιατί ξέχασα να το μαζέψω. Η κατανάλωση του εν λόγω ροφήματος είναι συνήθεια που δεν κόβεται (γιατί άλλωστε). Το θηριώδες λεξικό υπάρχει για να βοηθάει, κι ας υπάρχει η γνωστή μηχανή αναζήτησης. Το κουκλάκι, funko pop λέγεται, έχει τη μορφή του Μάικλ Τζόρνταν. Ίσως ο καλύτερος αθλητής όλων των εποχών. Μου κάνει παρέα, όπως και το τηλεχειριστήριο του κλιματιστικού τώρα το καλοκαίρι. Υπάρχουν, όμως, και ζωγραφιές. Της κόρης μου. Αυτή που διακρίνεται λέει «Χρόνια πολλά μπαμπά». Ήταν για τη γιορτή του πατέρα.
Συνήθως εδώ γράφω. Ρουτίνα δεν μπορώ να πω ότι έχω. Είναι πολύ απλά τα πράγματα. Όταν έχει μπει το ερέθισμα στο μυαλό μου, βρίσκω τον χρόνο, κάθομαι και γράφω. Λέω από μέσα μου τώρα θα κάτσω να γράψω. Και γράφω. Αφήνομαι στο ταξίδι της σκέψης μου και γίνομαι ο ενδιάμεσος της δημιουργίας μου. Το δωμάτιο βοηθάει στο να συγκεντρώνομαι. Το ίδιο και η μουσική. Τις περισσότερες φορές γράφω ακούγοντας ραπ, κλασική, ελληνικό έντεχνο κ.ά.
Γράφω, κυρίως, ποιήματα. Έχω βγάλει και μια συλλογή διηγημάτων. Γράφω σε υπολογιστή. Η ανάγκη να μπουν στο χαρτί οι λέξεις, σκέψεις, φτιάχνει τις συνήθειες. Για μένα, στην ουσία, είναι μία: ανοίγω τον υπολογιστή και αναμετριέμαι με τη λευκή σελίδα. Στο τέλος κάτι θα προκύψει, πάντα. Έτσι έγινε και με την τέταρτη ποιητική μου συλλογή, «ώρα 09:36 π.μ. Συνεχίζουμε» (Εκδόσεις Στερέωμα).
Τα βιβλία του Αλέξανδρου Στεργιόπουλου κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ιωλκός και Στερέωμα
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
17°
