Στο queer βιβλίο του μήνα ο S. A. Cosby στο «Δάκρυα ξυράφι» (εκδ. Gutenberg) γράφει για την πορεία βίαιης συνειδητοποίησης και αποδοχής, έστω και καθυστερημένα.
Εντάξει, κάποια στιγμή θα γινόταν κι αυτό: θα είχαμε μια ιστορία που θα συνδύαζε το «Πολύ σκληρός για να πεθάνεις» με κουίρ χαρακτήρες.
Αυτό ακριβώς κάνει το «Δάκρυα ξυράφι» του πληθωρικού S.A. Cosby, όπου δυο πατεράδες από διαφορετικές τάξης και φυλές, αλλά με κοινό background σε ποινικά μητρώα, έρχονται αντιμέτωπη με την ανικανότητα –ή την απροθυμία– της αστυνομίας να βρει τους δολοφόνους των γιων τους, του Αϊζέια και του Ντέρεκ, κι έτσι αποφασίζουν να «καθαρίσουν» τη δουλίτσα μόνοι τους.
Ο Αϊζέια κι ο Ντέρεκ ήταν ζευγάρι. Αυτό δεν πολυάρεσε στους πατεράδες τους, τον Αφροαμερικανό Άικ και τον trailer trash λευκό Μπάντι Λι, αλλά τώρα που βρέθηκαν τρυπημένοι σαν σουρωτήρια από σφαίρες (αν μου επιτρέπεται να χρησιμοποιήσω τη σκληροτράχηλη γλώσσα του βιβλίου) οι δυο πατεράδες, λουσμένοι από ενοχές, θα μάθουν πώς είναι να είσαι γκέι άνδρας στις νότιες πολιτείες τον ΗΠΑ από την καλή κι απ’ την ανάποδη.
Στον δρόμο τους θα βρουν μια συμμορία από ξεπλυμένους λευκούς ρατσιστές μοτοσικλετιστές, μια σούπερ σέξι γκόμενα που εκπροσωπεί ένα από τα γράμματα του ακρωνύμιου ΛΟΑΚΤΙ (δεν σας λέω ποιο) και την αναζητεί η μισή Βιρτζίνια, έναν κωλοπιασμένο παραγωγό μουσικών επιτυχιών που έχει μάθει να κρύβεται πίσω από τους σωματοφύλακές του, παλιούς γνώριμους από τις εποχές των συμμοριών που «τρέχουν» ακόμα εμπόρια όπλων, ναρκωτικών και λευκής σάρκας πάνω κάτω στην ανατολική ακτή, γερουσιαστές, δικαστές, πρώην και νυν συζύγους που δεν μασάνε μία, αλλά κυρίως μια σειρά από αδιανόητα αιματοβαμμένες επικές σκηνές shoot-em-up, που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις «Επικίνδυνες αποστολές» και, ειλικρινά, δεν περίμενα ποτέ ότι θα δω σε βιβλίο με κουίρ θεματολογία.
Ο Cosby δεν χαρίζεται σε κανέναν. Ούτε σε διάφορους αναρχικούς που το παίζουν προοδευτικοί αλλά είναι βαθιά τρανσφοβικοί, ούτε σε όσους χρησιμοποιούν την έννοια woke με λάθος τρόπο, ούτε φυσικά στους λευκούς (Αμερικανούς) που νομίζουν ότι καταλαβαίνουν πώς είναι να γεννιέσαι και να μεγαλώνεις ως μαύρος στις ΗΠΑ, αλλά βασικά μιλούν από το λευκό τους προνόμιο – όμως ούτε και στους «δικούς» του: τους μαύρους συμπολίτες του που, για λόγους που αναλύει εύστοχα στο μυθιστόρημα, πολλές φορές είναι λιγότερο ανεκτικοί απέναντι σε άτομα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας απ’ ότι οι λευκοί συμπολίτες τους.
Δεν μπορώ να σας πω και πολλά παραπάνω για την πλοκή του βιβλίου γιατί πρόκειται για θρίλερ και δεν θέλω να κάνω spoilers. Και μη φανταστείτε τίποτα το υπερβολικά λογοτεχνικό: μιλάμε για κανονικό action thriller, από αυτά που διαβάζεις με κομμένη την ανάσα σε καναπέδες, παραλίες, τρόλεϊ με και χωρίς κλιματισμό, ένα βιβλίο που σε πιάνει από τη μούρη και δεν σ’ αφήνει. Παρ’ όλη τη βία και τα αίματα.
Η μετάφραση της Κίκας Κραμβουσάνου είναι αξιοπρεπέστατη. Χάνει –όπως είναι φυσικό– τη φυσική διαφοροποίηση που επιδεικνύει το αγγλόφωνο πρωτότυπο μεταξύ της στρωτής αμερικανικής γλώσσας του αφηγητή, του νότιου drawl του Μπάντι Λι και της edgy διαλέκτου του bro Άικ, αλλά έχει προσπαθήσει και καταφέρει να διατηρήσει την ελαστικότητα των προτάσεων, το killer χιούμορ του συγγραφέα και την ταχύτητα του λόγου του.
All in all, από εμένα είναι ναι! Παρά το πιστολίδι και τα αίματα.
Ο Παναγιώτης Σκληρός μας ταξιδεύει στη Λευκάδατων δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 μέσα από τα βιβλία «Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες» και «Η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτικες ιστορίες»
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
5°
