Ο Ονούφριος Ντοβλέτης και οι «Θανάτου 20 ιστορίες»

Συνέντευξη στον Γιάννη Παπαδόπουλο

Ένας κλέφτης που ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας, μια γυναίκα που αλλάζει ήπειρο για να βρει τον άντρα των ονείρων της, ένας κατά συρροή δολοφόνος με προβλήματα στο γραφείο, ένα κορίτσι που έχασε για πάντα το λεωφορείο, ένα θύμα απαγωγής που ζητάει εκδίκηση, ένας πρίγκιπας που περιμένει την πριγκίπισσα με το άσπρο άλογο…

Σε 20 ιστορίες που εναλλάσσονται από το δράμα στη μαύρη κωμωδία, ο Ονούφριος Ντοβλέτης στο βιβλίο «Θανάτου 20 ιστορίες» (εκδόσεις Βακχικόν) μας παρουσιάζει χαρακτήρες παγιδευμένους στην καθημερινότητα ή σε ακραίες συνθήκες, χαρακτήρες που έμειναν υπομονετικά στο συρτάρι για 20 χρόνια (όσα και οι ίδιοι), ανθρώπους που φαινομενικά τους ενώνει όλους ο θάνατος, αλλά θα κάνουν τα πάντα για να σωθούν, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να καταστρέψουν και να καταστραφούν.

Τι είναι εκείνο που σας ωθεί να γράφετε;
Πιο παλιά, κυρίως αυτά που βίωσα εξαιτίας του κόσμου γύρω μου. Πλέον, τα συναισθήματα κι οι σκέψεις που μου γεννά ο κόσμος γύρω μου. Τώρα πια μάλλον θέλω πιο πολύ να εκφράσω τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για εσάς να καταφέρετε να εκφράσετε τη σκέψη σας πάνω στο χαρτί;
Ο ιδανικός τρόπος για να εκφραστώ είναι σίγουρα το γράψιμο. Και είναι και μια πολύ δημιουργική διαδικασία κιόλας. Γενικώς η δημιουργία είναι το «καταφύγιό» μου. Όποια κι αν είναι η απήχηση, νιώθω τυχερός που μπορώ να εκφράζομαι μέσα από την συγγραφή, τα πόντκαστκαι την ηθοποιία.

Ποιες είναι οι επιρροές σας;
Τόσες φορές που έχω αναφέρει την Μάρω Βαμβουνάκη και τον Γιάννη Ξανθούλη περιμένω τουλάχιστον ένα τηλεφώνημα από τους αγαπημένους μου. Από ποιητές θεωρώ ότι με έχει επηρεάσει η αμεσότητα και η απλότητα του Καβάφη. Επίσης ασχολούμαι κι εγώ πολύ με την ιστορία, που είναι μια άλλη μεγάλη αγάπη μου. Όχι όσο του Καβάφη βέβαια…

Ποια θεματολογία κρατεί τον κυρίαρχο ρόλο στα έργα σας;
Πολύ ευχάριστα θέματα… η ματαίωση, η απώλεια, ο εγωισμός, η απογοήτευση αλλά και το πάθος για ζωή και η αγάπη για την Ελλάδα. Άσχετα με τι φαίνεται ίσως στην πρώτη μου συλλογή με τίτλο Ένας νέος δίχως νέα, ο έρωτας γενικώς δεν με απασχολεί ιδιαίτερα.

Πείτε μας λίγα λόγια για το βιβλίο σας.
Μέσα στις ιστορίες μου θα βρει ο καθένας κάτι από τον εαυτό του (ή ελπίζω πως όχι κιόλας), θα νιώσει συναισθήματα, και θα ευχαριστηθεί θεωρώ την ίδια την ανάγνωση των ιστοριών. Είναι νομίζω ένα ιδιαίτερο βιβλίο. Θα διαβάσετε λοιπόν 20 ιστορίες, κάποιες δραματικές και άλλες μαύρη κωμωδία. Οι «ιδιαίτεροι» χαρακτήρες που δημιούργησα όλα αυτά τα χρόνια βρίσκονται παγιδευμένοι στην καθημερινότητα ή σε ακραίες συνθήκες. Πρόκειται για χαρακτήρες που έμειναν στο συρτάρι για περίπου 20 χρόνια (όσα και οι ίδιες οι ιστορίες), για ανθρώπους που φαινομενικά τους ενώνει όλους ο θάνατος, αλλά θα κάνουν τα πάντα για να σωθούν, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να καταστρέψουν και να καταστραφούν. Η γραφή είναι αρκετά ποιητική, ενώ και ορισμένες ιστορίες έχουν μια δόση υπερρεαλισμού. Δεν με ενδιαφέρει πάντα η αληθοφάνεια.

Συγγραφέας γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Ως παιδί διάβαζα αρκετά και επίσης έγραφα, χωρίς να υπάρχει κάποια ώθηση από το περιβάλλον μου. Η μητέρα μου είχε μια παλιά γραφομηχανή και εκεί ήδη από το Δημοτικό είχα αρχίσει να γράφω ιστορίες. Πάντα κάτι με ωθούσε προς το γράψιμο. Αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό. Ποτέ δεν έγραφα συστηματικά. Δεν θεώρησα ότι θα μπορούσα να τα καταφέρω ως συγγραφέας οπότε δεν ασχολήθηκα πολύ. Η κλίση λοιπόν μπορεί να υπάρχει, και θεωρώ ότι είναι έμφυτη, αλλά χρειάζεται πολλή δουλειά.

Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στον τομέα της λογοτεχνίας, τι θα ήταν αυτό;
Λογοτεχνία δεν είναι φυσικά μόνο ένα μυθιστόρημα ή μια συλλογή διηγημάτων. Η ίδια η σωστή χρήση της γλώσσας είναι λογοτεχνία, είναι η τέχνη του λόγου άλλωστε. Αν το μάθημα της νεοελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας γινόταν με τρόπο ουσιαστικό στα σχολεία, η λογοτεχνία δεν θα θεωρούνταν μόνο έκφραση καλλιτεχνικής δημιουργίας αλλά θα διέτρεχε το σύνολο της καθημερινής γλωσσικής μας έκφρασης, προφορικής και γραπτής. Ακόμη κι όταν κάναμε Καβάφη, θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά ότι, για έναν έφηβο όπως ήμουν τότε, ασχοληθήκαμε με σχετικά «αδιάφορα» ποιήματα. Τα ερωτικά (ομοφυλοφιλικού περιεχομένου) ποιήματά του, τουλάχιστον τότε τα αποσιωπούσαν. Και ήμαρτον… τελείωσα το λύκειο το 2003… Όχι το 1923. Βέβαια έκτοτε έχουν όντως αλλάξει αρκετά πράγματα. Η λογοτεχνία, όπως και η τέχνη γενικώς, έχει νόημα γιατί είναι αποτελεί την συλλογική μας έκφραση. Και αυτό πρέπει να το επιτρέπουμε και να το δείχνουμε και στους νέους στο σχολείο. Ίσως αυτό να μας έκανε καλύτερους ανθρώπους. Και ίσως αυτό να έφερνε και μια καλύτερη αντιμετώπιση και προς τους ίδιους τους δημιουργούς, γενικώς.

Έχετε επόμενα συγγραφικά σχέδια;
Έχω κάποιες ποιητικές συλλογές που θέλω να βγάλω. Ήρθε η ώρα να κυκλοφορήσει επιτέλους και η πρώτη συλλογή που έγραψα ποτέ όταν είχα μετακομίσει στο Λονδίνο, το 2012. Ελπίζω να μην περάσουν και γι’ αυτήν 20 χρόνια. Θέλω επίσης να βγάλω κι ένα ιστορικό βιβλίο(όχι μυθοπλασία) για την Επανάσταση του ’21 βασισμένο στο πόντκαστ μου Ελλάδα, ιστορία, λογοτεχνία. Μέχρι τότε μπορείτε να το ακούτε βέβαια.