Καλοκαίρι 2024: Ο Γιώργος Φλωράκης γράφει για τα βιβλία που θέλει να έχει μαζί του.
Σχεδιάζω τις διακοπές αυτού του καλοκαιριού. Και κάθε φορά, το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να γράψω τους τίτλους των βιβλίων που θέλω να έχω μαζί μου. Το πιο περίεργο είναι ότι μέχρι να ξεκινήσω, μερικά από τα υπό ανάγνωση βιβλία, τα έχω ήδη διαβάσει…
Καλοκαίρι 2024: 10 βιβλία για τις διακοπές
Να, για παράδειγμα ο «Νώε» (Κίχλη) του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη έφυγε… νερό. Μια πόλη έχει καλυφθεί ολοκληρωτικά από το νερό (που λέγαμε) και τα βουνά που βρίσκονται γύρω της έχουν μείνει ως νησιά. Ένας άνθρωπος με μια βάρκα που τη λέει Νώε, προσπαθεί να επιζήσει. Η ατμόσφαιρα αυτού του βιβλίου έφερε έντονα στο μυαλό μου μια αγαπημένη μου ταινία, την «Πρωινή περίπολο» του Νίκου Νικολαΐδη, κι ας μην έχει σχέση η υπόθεση. Έχω να παραθέσω τη στιγμή της απελπισίας: «Έμεινα εντελώς γυμνός. Νερό δεν έχω πιει από χτες τη νύχτα. Κανονικό φαΐ δεν έχω φάει δυο μέρες τώρα. Δεν ξέρω αν πρόκειται για ευθανασία ή αυτοκτονία, ο ίδιος πάντως προτιμώ να λέω πως απεργώ ενάντια στους φυσικούς και στους κοινωνικούς μηχανισμούς της επιβίωσης, με την έννοια ότι είμαι απεργός ελπίδας, δίχως μάλιστα να χρειάζεται να υπερασπιστώ τα ανύπαρκτα έτσι κι αλλιώς αιτήματά μου μπροστά σε κάποιον φορέα εξουσίας».
Πολύ γρήγορα διάβασα επίσης και την «Κατάλυση του χρόνου» (Νήσος) του Μιχάλη Αλμπάτη. Όχι μόνο επειδή μου άρεσε το προηγούμενο βιβλίο του, αλλά πολύ περισσότερο γιατί είμαι βαθιά απογοητευμένος από τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα και νιώθω αρκετά αρρωστημένα ρομαντικός ώστε να ενώνω τη φωνή μου σ’ αυτήν εδώ τη φράση: «Για να ξεμπερδεύουμε με όλες αυτές τις ατέρμονες διαμάχες, θα έπρεπε στη θέση της ενοποιητικής αρχής να τοποθετήσουμε όχι έναν θεό ή μια ιδεολογία, αλλά τον ίδιο τον άνθρωπο, με όλες τις αντιφάσεις του, και να ονειρευτούμε μια κυψέλη όπου καθένας θα είναι ταυτόχρονα εργάτρια μέλισσα ως προς τις υποχρεώσεις του στην κοινότητα, κηφήνας ως προς την απαίτηση ικανοποίησης των αναγκών και των επιθυμιών του και βασίλισσα ως προς το αυτεξούσιο και την επινόηση του εαυτού του». Η ομάδα των πιτσιρικάδων του Νεμπόβιτσε καταργεί την έννοια του χρόνου και δημιουργεί θεσμούς «εκ του μηδενός», όπως θα έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης. Όμως ο Γιόσουα «δεν ήξερε τίποτα για την Κροστάνδη», οπότε με την είσοδο του Κόκκινου Στρατού, τα πράγματα πήραν τον δρόμο που οι πιο ρεαλιστές από εμάς –μέσα στον ρομαντισμό τους– θα περίμεναν. Για το βιβλίο αυτό θα μιλήσουμε διεξοδικά το φθινόπωρο.
Διεξοδικά θα μιλήσουμε επίσης για δύο βιβλία ενηλικίωσης, που έρχονται από διαφορετικές εποχές: το «Κρασί του θέρους» (Άγρα) του Ray Bradbury και το «Ας πούμε πως είμαι εγώ» (Δώμα) της Βερόνικα Ράιμο. Μοιάζει να πρόκειται για εξαιρετικά κείμενα για τα οποία θα έχουμε πολλά να πούμε αμέσως μετά από την ανάγνωσή τους.
Σαράντα τρία διηγήματα περιλαμβάνει ο τόμος «Τα καλοκαίρια μας» (Λέμβος). Με τη σκέψη ότι «καλοκαίρι σημαίνει γέλιο, τρυφερότητα, αθωότητα», στο βιβλίο αυτό συμμετέχουν μερικοί από τους πιο αγαπημένους διηγηματογράφους, ανάμεσά τους η Λίτσα Τότσκα, ο Φίλιππος Φιλίππου και ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, που υπογράφει και την επιμέλεια του βιβλίου.
Τέλος, ξεκίνησα και κοντεύω να τελειώσω το «Deep Fake» (Αντίποδες) του Μάκη Μαλαφέκα. Όπως λέει ο ίδιος, «έπρεπε να γράψω ένα λάθος μυθιστόρημα». Μόνο που είναι απόλυτα σωστό και απόλυτα σύγχρονο.
Κι είναι κι άλλα: μια επανάληψη στη «Γραμμή του ορίζοντος» (Εστία) του Χρήστου Βακαλόπουλου που επανακυκλοφόρησε, στο ντεμπούτο μυθιστόρημα του Κάβε Ακμπάρ «Μάρτυς» (Ίκαρος), Paco Ignacio Taibo II «Το ποδήλατο του Λεονάρντο» (Άγρα) που έχει μείνει αδιάβαστο και τα «Γραπτά» του Γιώργου Β. Μακρή (Εστία), που είχα πρωτοδιαβάσει όταν βγήκαν, το 1986.
Καλό καλοκαίρι, καλές μουσικές, καλές αναγνώσεις, ραντεβού τον Σεπτέμβρη!
Ο Παναγιώτης Σκληρός μας ταξιδεύει στη Λευκάδατων δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 μέσα από τα βιβλία «Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες» και «Η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτικες ιστορίες»
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
«Προσπάθησα να γράψω ένα ποίημα που δεν παραιτείται, δεν παραδίδεται, δεν σηκώνει αμαχητί τα χέρια ψηλά, δεν το βάζει στα πόδια μπροστά στην αγριάδα και τη σκληρότητα της ζωής και της εποχής»
10°
