To γραφείο μου βρίσκεται στον τελευταίο όροφο του πύργου, στη Santa Maddalena, μια ώρα έξω από τη Φλωρεντία. Ο συγγραφέας Gregor von Rezzori και η γυναίκα του Beatrice Monti αναστήλωσαν τον πύργο δίπλα στο αγρόκτημά τους στη δεκαετία του ‘70. Ο πρώτος φίλος τους που έγραψε σ’ αυτό το δωμάτιο ήταν ο Bruce Chatwin. Ίσως γι’ αυτό τον σκληρό ξύλινο θρόνο να φτιάχτηκε η φράση ribe tuchus (τρίψε τον πισινό σου στην καρέκλα), που σημαίνει δούλεψε σκληρά και δες τι θα συμβεί. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο πισινός μου πιάνεται γρηγορότερα από τα χέρια μου και τότε ξαπλώνω με τις σημειώσεις μου απέναντι, στον οντά που ξάπλωνε ο Bruce. Στο κεφάλι μου τον αποκαλώ Bruce σαν να είναι το καλόβολο φάντασμα του πύργου. Και είναι: το πνεύμα του με έφερε εδώ. Παιδί σχεδόν πρωτοδιάβασα κείμενα που έγραψε σε αυτό το δωμάτιο. Ονειρευόμουν να ζήσω σαν αυτόν, να έχω απλώς ένα καρφί για να κρεμάω το καπέλο μου.
Στον πρώτο όροφο δουλεύει ο Γάλλος συγγραφέας Emmanuel Carrere που ήρθε ινκόγκνιτο - αν οι Ιταλοί δημοσιογράφοι το ήξεραν θα είχαμε γεμίσει τηλεοπτικά συνεργεία. Παρατηρώ πώς δουλεύει ο Emmanuel. Μετράω πόσα μπισκότα τρώει στην κουζίνα, παιδαριώδη πράγματα, λες και η διεθνής αναγνώριση είναι κάτι που μεταδίδεται μέσω ώσμωσης. Ή μέσω μπισκότων.
Όταν δουλεύω σε τέτοια μέρη, μακριά από το σπίτι και το γραφείο μου (που είναι γεμάτο λογαριασμούς και αλληλογραφία κι υποστηρίζει τη ζωή, όχι τη λογοτεχνία) δεν ονειρεύομαι μόνο την ησυχία. Αναζητώ και τα ίχνη άλλων ανθρώπων που νομίζουν σαν κι εμένα πως είναι λαγωνικά και περνάνε τη ζωή τους θάβοντας και ξεθάβοντας κόκαλα. Κάτι παράξενο και βαθύ με συνδέει με όσους κλείνουν μια πόρτα πίσω τους και γράφουν.
Στη Santa Maddalena ολοκληρώνω το βιβλίο «Το μακρύ ταξίδι της μιας μέσα στην άλλη», ένα υβριδικό μυθιστόρημα γύρω από τη μητρότητα και τη θυγατρικότητα. Ξεκίνησε στη Βασιλεία, σ’ ένα λευκό δωμάτιο, συνεχίστηκε στη Σουηδία, με θέα το λιμάνι του Βίσμπι και στο κελί ενός ελβετικού μοναστηριού. Κάθε φορά που αλλάζω γραφείο και καρέκλα αλλάζει η ποιότητα της σκέψης μου. Γίνομαι μια άλλη.
Το πρωί ανάβω αρωματικό στικ φασκόμηλο ή λιβάνι. Πετάγομαι στο αγρόκτημα να φτιάξω καφέ. Στην επιστροφή καρφώνω το βλέμμα στην ξύλινη σκάλα που επικολλήθηκε εξωτερικά στο πέτρινο τοιχίο του πύργου, κλασική αρχιτεκτονική λύση του Μεσαίωνα. Νιώθω πάντα το ίδιο ευχάριστο ρίγος: η σκάλα μοιάζει με κοιλιά κι εγώ γράφω ένα βιβλίο για λογής-λογής εγκυμοσύνες. Αναζητώ σημάδια που να με πείθουν ότι γράφω το σωστό βιβλίο. Σωστό για μένα, σωστό τώρα. Όταν ανεβαίνω τη σκάλα λέω μέσα μου «βρίσκομαι μέσα στην κοιλιά». Αυτό μου δίνει κουράγιο να ξαναρχίσω το γράψιμο. Ποιος έλεγε ότι το κουράγιο είναι φόβος υπό τη συνοδεία προσευχής; Στο μεταξύ το αρωματικό στικ έχει καεί, το δωμάτιο μυρίζει σαν εκκλησία. Αρχίζει η πρωινή λειτουργία.
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
13°
