Ο χώρος όπου εργάζομαι ήταν κάποτε το υπνοδωμάτιο των πεθερικών μου. Καταλαμβάνοντάς το προσέβαλα με δύο τρόπους τη μνήμη τους: το έβαψα όλο μαύρο, ενώ, προτού το κάνω, έφερα στο σπίτι ένα αδέσποτο τσοπανόσκυλο τριών μηνών και το άφησα να ξύσει τα δόντια του στους τοίχους. Πλέον είναι τριών χρόνων και έχει σταματήσει να τρώει τοίχους, πόρτες, γλάστρες και παιδάκια – το καταλαβαίνω, κι εμένα μου πέφτουν βαριά τα παιδάκια.
Αφού παρήλθε η κουταβίσια περίοδος, άλλαξα τα περισσότερα έπιπλα. Απέναντι από το γραφείο έχω τρεις βιβλιοθήκες. Δεν κρατώ πολλά βιβλία γύρω μου, με κουράζουν πια. Κρατώ κυρίως όσα χρησιμοποιώ σε έρευνες της εκάστοτε περιόδου αντικαθιστώντας τα κάθε τόσο. Τα υπόλοιπα είναι παραχωμένα σε άλλα δωμάτια, όπως στο σαλόνι και το γραφείο του άντρα μου.
Ρουτίνα, με τη στενή έννοια, δεν υπάρχει. Η καθημερινότητά μου μοιράζεται ανάμεσα σε δουλειά και τεμπελιά, και μπορώ να ασχολούμαι και με τα δύο ακατάπαυστα από εδώ. Δεν λειτουργούσα ποτέ με ωράρια και προγράμματα: για να είμαι παραγωγική, θέλω ελευθερία. Επειδή ενίοτε πρέπει να ανταποκρίνομαι σε deadlines, ανέπτυξα την ικανότητα να ξεκινώ και να ολοκληρώνω μια δουλειά στην εκπνοή της διορίας. Έχω κάποιες τεχνικές που με βοηθούν να το καταφέρνω, για παράδειγμα τη μέθοδο διακοπτόμενου ύπνου, σε σαραντάλεπτες φάσεις, που ακολουθώ όποτε χρειάζεται. Από τον ντα Βίντσι το ξεσήκωσα αυτό, όπως ξεσήκωσα από τον Μπαλζάκ την ιδέα ότι το ανθρώπινο σώμα αντέχει πολλή καφεΐνη, τουλάχιστον μέχρι να μην την αντέχει. Όταν είσαι κουλτουριάρης, μαθαίνεις κόλπα.
Ανέκαθεν εργαζόμουν στο σπίτι και αποφεύγω να βγαίνω αν δεν είναι αναγκαίο. Τις περισσότερες ώρες τις περνώ στο γραφείο. Μπαίνει ελάχιστο φυσικό φως κι αυτό με εξυπηρετεί, επειδή, για να εργαστώ, χρειάζομαι χαμηλό τεχνητό φωτισμό. Επιπλέον, χρειάζομαι δύο τινά: να ξυπνήσω από μόνη μου, όποια ώρα ξυπνήσω, και να μην έχω καμία αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους πριν πιω καφέ. Ιδανικά, ούτε μετά.
Για τη δουλειά μου χρησιμοποιώ λάπτοπ, αλλά προτιμώ να γράφω όρθια, με στυλό σε σημειωματάρια, για να διευκολύνεται η ροή του αίματος και της σκέψης. Ό,τι αξιόλογο γράφεται εκεί μέσα –λογοτεχνικό ή μη– το πληκτρολογώ και το διορθώνω. Θα μπορούσα να γράψω οπουδήποτε κρατώντας τα σημειωματάριά μου, αλλά δεν διορθώνω ποτέ εκτός δωματίου. Γενικώς, έχω διάφορες εμμονές με τον χώρο· για παράδειγμα, προτού ξεκινήσω να κάνω οτιδήποτε, καθαρίζω τα πάντα με αντισηπτικό. Δεν είναι κατάλοιπο της πανδημίας, χρησιμοποιούσα ανέκαθεν αντισηπτικά. Απλώς θέλω όλα στο γραφείο μου να είναι λεία και σε συγκεκριμένη διάταξη, μου αρέσει να κάνουν γωνίες.
Αυτό είναι όλο, ένα απομονωτήριο όπου κάνω το μόνο που ξέρω – να δουλεύω και να τεμπελιάζω ισόποσα. Χωρίς ήχους, φώτα, αλληλεπιδράσεις. Το υλικό έρχεται πάντα απ’ έξω, έχω συνδέσει αυτό που αποκαλούμε «έμπνευση» με την ημικρανία, την αποστροφή και την ανία, γι’ αυτό προτιμώ να κλείνομαι εδώ μέσα για μέρες. Όταν δεν σου αρέσει πολύ ο κόσμος, ο αναχωρητισμός είναι μια διπλά ελεητική πράξη – δεν προστατεύεις μόνο εσένα από τους ανθρώπους, αλλά και τους ανθρώπους από εσένα. Είναι μια μορφή έργου κι αυτό. Φιλανθρωπικού, θα έλεγα.
Το βιβλίο της Αγγελικής Κορρέ «Σιγκιρίγες για τον ταύρο του Τερουέλ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Στιγμός.
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
7°
