Εδώ γράφω: σε ένα μικρό δωμάτιο που μετατράπηκε σε γραφείο στο πίσω μέρος του σπιτιού γιατί έχει ησυχία. Δεν υπάρχει κανένα άλλο έπιπλο εκτός απ’ αυτά που βλέπουμε και έναν ανεμιστήρα οροφής. Βιβλιοθήκες στους τοίχους – μόνον ο απέναντι τοίχος είναι άδειος, βαμμένος ανοιχτό πράσινο για να ξεκουράζεται το μάτι. Μια μπαλκονόπορτα βλέπει λοξά στον δρόμο αλλά, όταν γράφω, δεν με ενδιαφέρει η θέα. Μόνον οι γάτες της γειτονιάς έρχονται στο μπαλκόνι για να τις ταΐσω. Πολλές φορές κλείνω και το παντζούρι για απόλυτη απομόνωση, βάζω τα τηλέφωνα στο αθόρυβο και αποσυνδέω τον υπολογιστή από το διαδίκτυο. Αυτά γίνονται όταν γράφω το πρώτο χέρι ενός κειμένου, στις επόμενες διορθώσεις είμαι πιο χαλαρός. Στο γραφείο υπάρχει ο πρωινός καφές γιατί δουλεύω εκείνες τις ώρες – σπανίως αν πέσει ο ήλιος. Το δωμάτιο αυτό βρίσκεται στον πρώτο όροφο ενός διαμερίσματος στη Νέα Σμύρνη. Εδώ ζω σχεδόν τριάντα χρόνια. Ανήκε σε μια οικογένεια Σμυρνιών, η σύζυγος ήταν συγγραφέας, η Ηρώ Λαμπίρη-Γεωργιάδη, που έγραφε τη δεκαετία του ’70 και, όταν άκουσε ότι ήμουν νέος συγγραφέας, έκανε το παν ώστε να αποκτήσω εγώ το διαμέρισμα. Πολλά βιβλία στη βιβλιοθήκη μου είναι χαρισμένα από τη δική της, πολύτιμη, βιβλιοθήκη. Μια σύμπτωση που ξεπερνάει τη μυθοπλασία.
Πάντως η ρουτίνα της γραφής με σώζει, με βολεύει. Έχω γράψει και αλλού· το καινούργιο μυθιστόρημα, που θα βγει την άνοιξη, γράφτηκε στη Σουηδία, δύο φορές φιλοξενούμενος στο Βίσμπι, στο σπίτι των συγγραφέων. Η αυτοσυγκέντρωση και η ηρεμία είναι τα βασικά ζητούμενα. Φροντίζω, τον καιρό της πρώτης γραφής, να αποφεύγω τις κοινωνικές εκδηλώσεις, καθώς και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γιατί αρκεί μια ανάρτηση ή ένα σχόλιο ώστε να σε εκτροχιάσει για ώρες. Η τηλεόραση είναι συνήθως κλειστή, βλέπω μόνον ταινίες στο Cinobo και στα -flix αργά το βράδυ. Κάνω το παν να προστατέψω τη διαδικασία της γραφής.
Για κάθε βιβλίο μου έχω και ένα ειδικό σημειωματάριο, εκείνα με το σκληρό εξώφυλλο και χωρίς γραμμές. Εκεί καταγράφω τις πρώτες ιδέες ή σκέψεις, μερικές φορές σκιτσάρω –το έχω κι αυτό–, κρατάω πλήρες ημερολόγιο της εξέλιξης του κειμένου. Όταν αισθανθώ ότι είμαι έτοιμος, προχωράω κατευθείαν στον υπολογιστή. Δύο τρία μυθιστορήματα γράφτηκαν κατευθείαν στο χέρι, στα ειδικά μπλοκ, και μετά τα πέρασα στον υπολογιστή: δύσκολο και καλό ταυτόχρονα, γιατί σχεδόν ξαναγράφτηκαν, αφού με δυσκολία αναγνώριζα τον γραφικό μου χαρακτήρα! Πάντως τα δύο πρώτα βιβλία, αρχές δεκαετίας του ’90, τα έγραψα σε γραφομηχανή, μια κομψή Olivetti, λατρεμένη! Την είχα αγοράσει από την αντιπροσωπεία, που βρισκόταν στην οδό Φιλελλήνων, με τα χρήματα από το πρώτο μυθιστόρημα «Κρυμμένοι άνθρωποι». Στο πέρασμα του χρόνου την αντικατέστησα με τους ογκώδεις pc, που λειτουργούσαν με floppy disk, και στη συνέχεια με τους εύχρηστους υπολογιστές. Πάντως, όπως και να γράψεις, η έμπνευση φωλιάζει στο μυαλό που κουβαλάμε, αυτός είναι ο σκληρός μας δίσκος.
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
17°
