«Σαν νερό για ζεστή σοκολάτα», ένα βιβλίο χορταστικό

Όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο κι έφυγα από την Κρήτη για τη Νομική Αθηνών, η μάνα μου –που είναι τώρα σεφ στις αιώνιες μονές– άρχισε να με βομβαρδίζει με δέματα γεμάτα από τάπερ με φαγητά. Και δεν έφτανε αυτό, αλλά στο ισόγειο ακριβώς της πολυκατοικίας όπου είχα στήσει το φοιτητικό μου τσαρδί, βρισκόταν ένα μαγέρικο. Αν ποτέ ξέμενα από τροφή, δεν είχα παρά να πάρω το ασανσέρ.

Επίσης, δεν χρειάστηκε ποτέ να χρησιμοποιήσω τη μαγειρική για εκμαυλισμό των περιστασιακών φιλενάδων μου. Ήμασταν νέοι τότε, τρεφόμασταν ο ένας από τη σάρκα του άλλου. Τώρα, στη δύση του βίου μου, υπάρχουν πάντα τα αστέρια Μισελέν – αστειεύομαι, δεν αγγίζω!

Εξεπλάγην λοιπόν με τον εαυτό μου –ο οποίος έχει πάψει από καιρό να με εκπλήσσει– όταν έπιασα να διαβάζω το μυθιστόρημα της Μεξικάνας Λάουρα Εσκιβέλ με τίτλο «Σαν νερό για ζεστή σοκολάτα» (εκδ. Κέδρος), καθώς πρόκειται για ένα βιβλίο όχι ακριβώς μαγειρικής αλλά του οποίου πάντως η πλοκή προχωράει με συνταγές μεξικάνικης κουζίνας.

Το μυθιστόρημα ξετυλίγεται σε δώδεκα ημερολογιακούς μήνες, όπου σε κάθε μήνα μαθαίνουμε να εκτελούμε και μια συνταγή, άλλοτε σπάνια κι άλλοτε λιγότερο εκκεντρική. Για τους ρέκτες του κυνηγιού, υπάρχει ο τρόπος παρασκευής ορτυκιών με ροδοπέταλα. Για τους λιγότερο εστέτ, παρατίθεται η συνταγή για λουκάνικα βορείων συνόρων. Για τους λάτρεις της σούπας –στους οποίους συγκαταλέγομαι ανερυθρίαστα– υπάρχει η παρασκευή σούπας από βοδινή ουρά. Για τις κρύες νύχτες του χειμώνα βρίσκουμε τις τηγανίτες με καϊμάκι γάλακτος. Ένεκα του τίτλου δεν θα παραλείπονταν βέβαια και η συνταγή για ζεστή σοκολάτα και κουλούρα των Τριών Μάγων.

Μπορεί να ακούγεται σαν μεξικάνικος τσελεμεντές αλλά δεν είναι. Πρόκειται για μια ιστορία αγάπης. Η ηρωίδα, τελευταία κόρη μιας ευκατάστατης οικογένειας, πληροφορείται από την κακοποιητική μάνα της (μια δύστροπη γυναίκα που φέρνει στις κακές μάγισσες των παραμυθιών) ότι οφείλει να ξεχάσει τους έρωτες και τους συνακόλουθους γάμους καθώς είναι υποχρέωσή της να γηροκομήσει τη μητέρα της. Είναι το παραδοσιακό καθήκον της τελευταίας κόρης. (Εδώ, πρέπει να δηλώσω πόσο χαίρομαι που γεννήθηκα πρωτότοκος κι ας έχουν, δυστυχώς, χαθεί τα προνόμια των πρωτότοκων αγοριών.)

Η ηρωίδα, μην έχοντας άλλα ενδιαφέροντα, παραμένει στον οικείο χώρο της κουζίνας όπου μαθαίνει να μαγειρεύει και γίνεται ο εκλεκτός σεφ του οικογενειακού τραπεζιού. Είναι ο μάγος της κατσαρόλας, ο γκουρού των μπαχαρικών, ο μέγας αλχημιστής των εδεσμάτων. Κάποια στιγμή όμως, έρχεται η ώρα που ερωτεύεται. Η μάνα της, αυτή η άθλια γυνή, της απαγορεύει κάθε σκέψη για γάμο και εγκατάλειψη των πατρογονικών εθίμων που την θέλουν έγκλειστη στην κουζίνα. Για να μην τη χάσει από τα μάτια του, για να είναι κοντά της, ο αγαπημένος της παντρεύεται την αδελφή της.

Η ερωτική αυτή ιστορία είναι τόσο καλογραμμένη που δεν άφησα το βιβλίο από τα χέρια μου ώσπου να το τελειώσω (εντάξει, πηδούσα τις συνταγές). Βιβλίο απολαυστικό και εξόχως χορταστικό!