Η νέα στήλη της Athens Voice παρουσιάζει τα λημέρια των συγγραφέων μας – πεζογράφων, ποιητών, δοκιμιογράφων. Γιατί γράφουν εκεί που γράφουν; Τι φετίχ έχουν; Πώς εμπνέονται σ’ αυτόν τον χώρο;
Δεν έχω δωμάτιο, ούτε τίποτε που να θυμίζει συγγραφέα στη μικρούτσικη κατοικία μου στον Ροδώνα Βολισσού Χίου. Διότι αφενός η φιλοσοφία μου είναι η παλαιά: «σπίτι όσο χωρείς, χωράφι όσο θωρείς» αφετέρου διότι ουσιαστικά δεν είμαι συγγραφέας, είμαι αγρότης, ειδικού μεν καθεστώτος, πλήρους δε και καθημερινής απασχόλησης, μαστιχοπαραγωγός, κηπουρός και μεταποιητής χαρουπόμελου, που όμως, επειδή μου σκάνε διάφορες ιστορίες κατά καιρούς –τις οποίες μου αρέσει πάρα πολύ να αφηγούμαι– ασκούμαι πότε πότε και στη συγγραφική τέχνη, με συχνότητα περίπου ένα φθινοπωρινό δίμηνο-τρίμηνο κάθε δύο χρόνια, όταν συνήθως έχω μια ιδέα και όρεξη να συνθέσω την ιστορία.
Τώρα τελευταία μου συμβαίνει τις χρονιές που δεν κάνουν καρπό τα ελαιόδεντρα και έτσι δεν έχω τον Νοέμβρη συγκομιδή. Βρίσκεται τότε ο απαραίτητος κενός χρόνος και χώρος, ώστε να εισβάλει και να με κατακτήσει η «έμπνευση», να με κάνει να νιώσω σαν την κλωσού που κάθεται να ζεστάνει τα αυγά. Οπότε κάθομαι κι εγώ αναγκαστικά, εξ ενστίκτου θαρρείς, και γράφω την ιστορία, η οποία προφανώς με τριβελίζει από καιρό αλλά όλο την αποδιώχνω λόγω φόρτου εργασίας τις άνοιξες και τα καλοκαίρια, όταν η φύση και η παραγωγή είναι στο ζενίθ τους.
Δανείζομαι τότε, τα άκαρπα ελαιοκάρπου φθινόπωρα, ένα λάπτοπ και γράφω τα χαράματα όπου βρίσκομαι, συνήθως εδώ, στο σπίτι στο αγρόκτημα. Άλλα πρωινά πηγαίνω και γράφω στο καφέ Μπλέντερ στο κέντρο της Χίου, που έχει ησυχία και ωραίο μεγάλο τραπέζι με πάγκο. Και όταν φτάνει η ώρα της κορύφωσης, παίρνω καμιά φορά το βαπόρι της άγονης και πηγαίνω στην αγαπημένη μου πανσιόν Αγριόλυκος, στα Θέρμα της Ικαρίας, όπου με φιλοξενεί γενναιόδωρα η αξιολάτρευτη κυρία Βούλα Μανωλάρου, για να συνθέσω ή να ολοκληρώσω το έργο μου.
Όλο τον υπόλοιπο χρόνο μου δουλεύω στα χωράφια κάθε μέρα και κάνω, αναλόγως την εποχή, φυτέματα, κλαδέματα, σπορές, κέντος, συγκομιδές, καθαρίσματα, μεταποιήσεις κ.λπ.
Στη φωτογραφία βλέπουμε το «δωμάτιο του συγγραφέα» σε λήψη που έγινε στις αρχές του μήνα Μάρτη 2024, με τις αγκιναριές φουντωμένες, τη λεμονιά και την πορτοκαλιά φορτωμένες, τη γη ολόδροση με φρέσκο χορτάρι, τις ροδιές κοιμώμενες ακόμη ή έστω κάπως αγουροξυπνημένες να σκάνε τα πρώτα τους κοκκινωπά φυλλαράκια και στο βάθος την αμυγδαλιά ανθισμένη.
Στο ηχητικό τοπίο, που διαφεύγει της φωτογράφισης, κυριαρχούν ο βόμβος των μελισσών στα ανθάκια, το κελάηδισμα των πουλιών με σολίστ τα κοτσύφια και φυσικά οι ήχοι των ορνίθων, χηνών, πετεινών του κοτετσιού μου στο βάθος, πίσω από τις φυλλωσιές των δέντρων.
Τα βιβλία του Γιάννη Μακριδάκη κυκλοφορούν από τις εκδόσεις της Εστίας. Τα πιο πρόσφατα: «Ενάμισι δευτερόλεπτο φως» (2020), «Τα απόνερα της σοφίας» (2022) και «Ιπποπόταμοι συντροφιάς» μόλις κυκλοφόρησαν.
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
18°
