Η νέα στήλη της Athens Voice παρουσιάζει τα λημέρια των συγγραφέων μας – πεζογράφων, ποιητών, δοκιμιογράφων. Γιατί γράφουν εκεί που γράφουν; Τι φετίχ έχουν; Πώς εμπνέονται σ’ αυτόν τον χώρο;
Μένω στον Χολαργό. Κάτι με τράβηξε σε αυτή τη γειτονιά από την αρχή. Πιθανότατα η υπόσχεση της βραδύτητας που ακούγεται στο όνομά της. Το σπίτι μου κι εγώ μοιάζουμε με ιστιοφόρους ξιφίες (64 χιλιόμετρα/ώρα), ενώ θα θέλαμε να είμαστε σαλιγκάρια (0,0001 χιλιόμετρα/ώρα). Στο σπίτι μου υπάρχουν επτά διαφορετικοί χώροι, τους οποίους μπορεί κανείς να διασχίσει τόσο ως ιστιοφόρος ξιφίας (σε 1 λεπτό της ώρας) όσο και ως σαλιγκάρι. Έχω προσπαθήσει να γράψω και στους επτά: στο μπαλκόνι, στο υπνοδωμάτιο, στο γραφείο, στο μπάνιο, στην κουζίνα, στο σαλόνι και στο χολ. Σε όλους τους χώρους του σπιτιού μου είναι δύσκολο να γράψει κανείς (χωρίς, ωστόσο, αυτό να σημαίνει απαραίτητα πως φταίει το σπίτι). Αλλά, αν πρέπει οπωσδήποτε να το κάνει, θα πρότεινα, από τη δική μου εμπειρία, το σαλόνι.
Στο σαλόνι μου υπάρχουν: μια βιβλιοθήκη, ένας καναπές, δύο πίνακες του μπαμπά μου, ένα μικρό τραπεζάκι με μπιχλιμπίδια, ένα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι, που μοιάζει με σαλάχι (22 χιλιόμετρα/ώρα) και τέσσερις πολυθρόνες, που το περικυκλώνουν, σαν την τζαμαρία ενός ενυδρείου. Για να γράψω, μετακινώ ελαφρώς τη μία πολυθρόνα, επιτρέποντας με αυτόν τον τρόπο στο σαλάχι-τραπέζι να απελευθερωθεί και να καταδυθεί αστραπιαία (22 χιλιόμετρα/ώρα) σε έναν ωκεανό λέξεων, μαύρο κι άραχνο, αλλά με καλές προθέσεις, περιμένοντας, καθισμένη στη μαύρη βελούδινη πολυθρόνα μου, την καλή ψαριά.
Είμαι, ωστόσο, άνθρωπος ανυπόμονος. Γι’ αυτό γράφω πάντοτε στον υπολογιστή, αποθηκεύω αστραπιαία ό,τι γράφω σε ένα αρχείο word και κατόπιν σε ένα αρχείο pdf, που μοιάζει με υπόσχεση τυπωμένου βιβλίου, για να το ανοίξω ξανά λίγο αργότερα, να αλλάξω μια-δυο λέξεις, να το αποθηκεύσω εκ νέου, με την ίδια λαιμαργία για το οριστικό (που αργεί) και ούτω καθεξής. Αν μπορούσα να γράψω απευθείας σε μια τυπογραφική μηχανή τη στιγμή της εκτύπωσης, θα το έκανα ευχαρίστως και θα γινόμουν μια συγγραφέας-γατόπαρδος (105 χιλιόμετρα/ώρα). Με ανακούφιση, ωστόσο, έχω αποδεχτεί πως πρέπει να περιμένω· να γράφω, να ξαναγράφω και κυρίως: να σβήνω. Αργά, πιο αργά ακόμη κι από ένα σαλιγκάρι (0,0001 χιλιόμετρα/ώρα). Εάν γυρίσω το βλέμμα μου αριστερά, θα δω τα βιβλία της βιβλιοθήκης μου, στην ασφάλεια της προσωρινής ακινησίας που επιβάλλει η σταθερή τους θέση στον χώρο. Κάποτε, κάποιος, ίσως εγώ, παίρνει ένα βιβλίο από το μεσαίο ράφι, το ξεφυλλίζει και το τοποθετεί δυο ράφια πιο πάνω. Σκέφτομαι πως τελικά τα τυπωμένα βιβλία κατοικούν σε ένα σύμπαν αμετάκλητης βραδύτητας, σε αντίθεση με τα αρχεία του υπολογιστή που θυμίζουν λιόδεντρα σε ανεμοθύελλα (105 χιλιόμετρα/ώρα).
Info Τα βιβλία της Ελένης Κοσμά «Μες στον ψυχρό καιρό» (2021) και «Φιλιά τη Γη» (2016) κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πόλις
Η ψυχολόγος - ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια, εκπ. στη Βορειοελλαδική Ψυχαναλυτική Εταιρεία, γίνεται η φωνή των γυναικών που πενθούν για τα δικά τους ωάρια και μιλά για τη δική της διαδικασία εξωσωματικής
Τι συμβαίνει όταν το κράτος μπαίνει όλο και πιο βαθιά στην οικονομία, στη ζωή, στις επιλογές μας; Πότε η προστασία γίνεται έλεγχος; Και πότε ο έλεγχος γίνεται ανελευθερία;
12°
