Αναγνώστης με αιτία: Παρουσίαση του βιβλίου «Frankissstein» της Τζάνετ Γουίντερσον, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Gutenberg
Κάποτε που περνούσα μια ρομαντική περίοδο στη ζωή μου τριγυρνούσα στην Ευρώπη αναζητώντας χνάρια του λόρδου Βύρωνα. Είχα περάσει από την Ιταλική Ριβιέρα κι είχα δει τη βίλα Μπιάνκα αλλά και τα διάφορα ξενοδοχεία στις λίμνες της Ελβετίας όπου κατά καιρούς είχε καταλύσει. Εκεί, στη λίμνη της Γενεύης, η παλιοπαρέα του λόρδου Βύρωνα, νεαροί όλοι τότε, για να πολεμήσουν την ανία τους αποφάσισαν ένα βράδυ να γράψει ο καθένας μια ιστορία τρόμου. Την πιο γνωστή την έβαλε στο χαρτί (μιλάμε για το 1816, πέντε χρόνια πριν ξεκινήσει η Ελληνική Επανάσταση) η Μαίρη Σέλεϋ, η γυναίκα του γνωστού ποιητή που θα πνιγόταν λίγο αργότερα με το σκάφος του σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα και θα έκαιγαν το σώμα του σε μια νεκρική πυρά που έστησαν οι φίλοι του στην ακτή.
Η Μαίρη Σέλεϋ έγραψε αυτό που οι περισσότεροι έχουμε δει σε ταινίες, ενώ κάποιοι έχουν διαβάσει και το ίδιο το βιβλίο. Έγραψε για τον δόκτορα Φράνκενστάιν και το διαβολικό του έργο, ένα πλάσμα καμωμένο από σάρκες άλλων που τελικά ο δημιουργός του, σε μια κρίση μεγαλομανίας –ή μεγαλοψυχίας–, του εμφυσά ζωή. Λάθος του. Θυμίζει λίγο το λάθος του Πλάστη όταν έφτιαχνε τον άνθρωπο.
Καμιά άλλη από τις ιστορίες τρόμου που έγραψαν εκείνοι οι φίλοι δεν έγινε τόσο γνωστή όσο η ιστορία της Μαίρης Σέλεϋ, «Φρανκενστάιν».
Η συνομήλική μου Αγγλίδα συγγραφέας Τζάνετ Γουίντερσον γράφει ένα απολαυστικό μυθιστόρημα 400 σελίδων όπου παράλληλα με την ιστορία της παρέας του λόρδου Βύρωνα πριν δύο αιώνες, μας μεταφέρει στο κοντινό μέλλον όπου μια παρέα παρόμοια με την παλαιά αναζητά τρόπους αθανασίας. Ο σύγχρονος δόκτορ Φρανκενστάιν επιχειρεί να αναδημιουργήσει την ανθρώπινη συνείδηση εκτός σώματος, εντός αλγορίθμων, κάτι που θα ξεπεράσει με αυτόν τον τρόπο τη φθορά της ύλης, την αποδόμηση των σωμάτων και τελικά τον ίδιο τον θάνατο.
Η Μαίρη Σέλεϋ σε αυτήν τη σύγχρονη εκδοχή είναι μια τρανς ύπαρξη που την ερωτεύεται σφόδρα ο δόκτορ Φρανκενστάιν, ο οποίος ασχολείται με την Τεχνητή Νοημοσύνη, ενώ ο λόρδος Βύρων (κατά κόσμον Ρον) είναι ένας κατασκευαστής που εμπορεύεται κούκλες-ρομπότ του σεξ. Το κομμάτι του βιβλίου όπου ο Ρον (Βύρων) αναφέρεται εκτενώς στις ιδιότητες αλλά και τα προσόντα των προϊόντων του, η παράθεση των διαφόρων σεξουαλικών συντρόφων-ρομπότ που κατασκευάζει η εταιρεία του κάνει τον αναγνώστη να σπαρταράει από το γέλιο.
Η παρέα οδηγείται από τον δόκτορα Φρανκενστάιν στα υπόγεια εργαστήρια όπου διεξάγει τα πειράματά του ώστε κάποτε να καταφέρει να δημιουργήσει το δικό του σύγχρονο τέρας, τον άνθρωπο χωρίς σώμα, την ασώματο κεφαλή που θα υπάρχει μόνο ως εγκέφαλος ή ακόμα καλύτερα μόνο ως αλγόριθμος. Κι εκεί γίνονται συζητήσεις απείρου κάλλους σχετικά με την ανθρώπινη οντότητα, τη συνείδηση και την ίδια την ψυχή.
Στο μυθιστόρημα εμφανίζεται και η κόρη του λόρδου Βύρωνα, η λαίδη Άντα Λάβλεϊς, μια κοπέλα που δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα της και που ασχολήθηκε με την ποίηση των μαθηματικών –καθώς ο λόρδος Βύρων στη διαθήκη του της απαγόρευε ρητά να ασχοληθεί με την ίδια την ποίηση– για να γίνει γνωστή για το έργο που άφησε σχετικά με την Αναλυτική Μηχανή του Τσαρλς Μπάμπατζ, ένα κατασκεύασμα που υπήρξε ο πρώτος υπολογιστής.
Η μετάφραση του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη(εκδ. Gutenberg) εξίσου απολαυστική με το μυθιστόρημα.
Θα μπορούσε η εικονική πραγματικότητα να είναι μια μορφή αυθεντικής πραγματικότητας; Μήπως ζούμε ήδη σε μια προσομοίωση που έχει δημιουργηθεί από κάποια τεχνητή νοημοσύνη; Τι μας είπε ο συγγραφέας
Ο Παναγιώτης Σκληρός μας ταξιδεύει στη Λευκάδατων δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 μέσα από τα βιβλία «Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες» και «Η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτικες ιστορίες»
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
