«Όταν ο χρόνος ψιθύρισε»: Το πιο αγνό κομμάτι της παιδικής ψυχής της Ευθυμίας Καλαϊτζίδου

Συνέντευξη στον Γιάννη Παπαδόπουλο

Τι είναι εκείνο που σας ωθεί να γράφετε;
Η βαθύτερη ανάγκη μου να εκφραστώ, να επικοινωνήσω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου με ώθησε στη συγγραφή. Από πολύ μικρή ηλικία άκουγα διαρκώς πως δεν μιλάω πολύ, πως δεν εξωτερικεύω συναισθήματα. Ο δικός μου τρόπος επικοινωνίας είναι η συγγραφή. Μόνο μέσω αυτής νιώθω πως έχω την ικανότητα να μιλήσω για τον εαυτό μου, για τους ανθρώπους που είναι το επίκεντρο του έργου μου ‘Όταν ο χρόνος ψιθύρισε’, για την δική μου κοσμοθεωρία. Μόνο μέσω αυτού του τρόπου έκφρασης μπορώ να αναπνεύσω ελεύθερα.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για εσάς να εκφράσετε τη σκέψη σας πάνω στο χαρτί;
Για πολλά  χρόνια πίστευα πως δεν υπάρχουν οι κατάλληλες λέξεις για να εκφράσω αυτό που έχω μέσα στο μυαλό και προπαντός αυτό που έχω μέσα στην ψυχή μου. Οπότε, αν με ρωτούσατε τότε θα σας έλεγα πως είναι σχεδόν ακατόρθωτο. Τώρα αυτό έχει αλλάξει. Τώρα είναι απλά δύσκολο. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να παλεύει με τις λέξεις. Να πασχίζει να συνταιριάξει την ψυχή με τις πιο κατάλληλες από αυτές που έχουν τη δύναμη να πορευτούν μαζί της. Βέβαια έχοντας ήδη ξεκινήσει τη συγγραφή του δεύτερου βιβλίου τολμώ να πω πως μία ευκολία απροσδόκητη στην αποτύπωση των σκέψεων έχει κάνει την εμφάνισή της.

Ποιες είναι οι επιρροές σας;
Ξεκίνησα να διαβάζω κλασική λογοτεχνία. Κάθε καλοκαίρι που πήγαινα στο χωριό τις μεσημεριανές ώρες είχε γίνει συνήθεια για εμένα και τις ξαδέρφες μου να επιλέγουμε ένα βιβλίο από τα αμέτρητα έργα -έτσι μου φαίνονταν τότε- που είχε η θεία και ο θείος μου. Τότε ήρθα σε επαφή με τον Χέμινγουεϊ, τον Ντίκενς, τον Όσκαρ Ουάιλντ, τον Βερν, τον Παπαδιαμάντη, τον Καρκαβίτσα και πολλούς άλλους συγγραφείς. Ωστόσο, θεωρώ πως τον πιο καθοριστικό ρόλο τον έπαιξε ο Αντώνης Σαμαράκης με τα έργα του διότι φούντωσε μέσα μου την φλόγα της ανησυχίας για τον άνθρωπο ακόμη περισσότερο. 

Ποια θεματολογία κρατεί τον κυρίαρχο ρόλο στα έργα σας;
Θα σας μιλήσω για το πρώτο μου έργο στο οποίο επικρατούν ζητήματα υπαρξιακά, ο προβληματισμός για τον άνθρωπο, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις αντιδράσεις του και τον αντίκτυπο που φέρουν στην ελληνική και παγκόσμια κοινωνία, στο ίδιο το περιβάλλον που μας έθρεψε από την πρώτη ημέρα της γέννησης μας και που συνεχίζει να κάνει το ίδιο ακόμη και τώρα αλλά με τελείως διαφορετικούς ρυθμούς. Είναι οι ρυθμοί που εμείς ορίσαμε.

Πείτε μας λίγα λόγια για το βιβλίο σας.
Το πρώτο μου βιβλίο «Όταν ο χρόνος ψιθύρισε» (εκδ. Βακχικόν) είναι το καλύτερο και πιο αγνό κομμάτι της παιδικής μου ψυχής με δόσεις ενήλικης επεξεργασίας που ελπίζω πως δεν έχουν χάσει την παιδικότητά τους. Ο κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου, το μικρό παιδί, δεν έχει φύλο, δεν έχει πατρίδα. Με λίγα λόγια δεν έχει ταυτότητα. Για τον απλούστατο λόγο πως το παιδί αυτό είναι τα παιδιά όλου του κόσμου. Εξαιτίας μίας συγκεκριμένης εικόνας και κάποιων λέξεων που λαμβάνει μπαίνει σε μία διαδικασία αναζήτησης της αλήθειας, σε μία αναζήτηση της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης, γιατί πλέον δεν μπορεί να παραμείνει ήσυχο. Έχει ριζώσει μέσα του η ανησυχία. Αγωνιά για τους ανθρώπους, για τις σκέψεις τους, για τις αντιδράσεις του, για το μέλλον τους, για τον ίδιο τον πλανήτη. Και το μόνο που επιδιώκει είναι η αλήθεια του τώρα με την ελπίδα να μην είναι η αλήθεια του αύριο. 

Συγγραφέας γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Δεν το έχω σκεφτεί. Μιας και μου τίθεται η ερώτηση μπορώ μονάχα σας μιλήσω για την δική μου περίπτωση, για τότε που παιδί ακόμα άκουσα μια φωνή μέσα μου να ψιθυρίζει πως η συγγραφή είναι η μόνη διέξοδος για εμένα. Ο δικός μου τρόπος έκφρασης. Ο δικός μου τρόπος επιβίωσης.

Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στον τομέα της λογοτεχνίας, τι θα ήταν αυτό;
Δεν νομίζω να άλλαζα κάτι. Θεωρώ πως ό,τι υπάρχει εκεί έξω έχει λόγο ύπαρξης. Υπάρχουν τόσες διαφορετικές ανάγκες οπότε το κάθε έργο θα βρει το δρόμο και τον στόχο του. Αυτό που θα ήθελα μονάχα να τονίσω, να υπενθυμίσω στο αναγνωστικό κοινό είναι πως υπάρχει μία πληθώρα λαμπρών νέων κόσμων που απλώς περιμένουν υπομονετικά να σε οδηγήσουν σε μία πρωτόγνωρη περιπέτεια, κάτι που είμαι σίγουρη πως όλοι μας αναζητούμε.  

Έχετε επόμενα συγγραφικά σχέδια;
Βεβαίως! Έχω ήδη ξεκινήσει τη συγγραφή του δεύτερου βιβλίου μου το οποίο ευελπιστώ να ολοκληρώσω το ερχόμενο καλοκαίρι. Πραγματεύεται το ζήτημα της ανθρώπινης ύπαρξης, της οικουμενικής ανησυχίας που θα έπρεπε να διακατέχει τα ανθρώπινα όντα και την δημιουργία και πορεία του πλανήτη γη ανάμεσα σε άλλα μέσα από μία διαφορετική σκοπιά και ένα τελείως διαφορετικός είδος.