«Μέρες Μαγικές με Γρανίτες και Ταμ Ταμ»: Απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννη Ηλίδη
Ένα ταξίδι με αυθεντικές μαρτυρίες από τη καθημερινή ζωή στις γειτονιές της Αθήνας τα χρόνια του ’60-’80. Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ATHENS VOICE BOOKS.
Μέσα από τις προσωπικές αναμνήσεις –που είναι πέρα για πέρα αληθινές– ξεπετάγεται ολοζώντανη η ιστορία των δύσκολων χρόνων της συναρπαστικής δεκαετίας του ʼ60, αλλά και του ʼ50 και του ʼ70 και ʼ80. Ιστορίες από μια εποχή γεμάτη αγκάθια, σε μια χώρα μαγική. Ιστορίες από την καθημερινή ζωή στις γειτονιές της Αθήνας, από το σχολείο, το ραδιόφωνο, τη μουσική, τους δίσκους, το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη διασκέδαση, τα αναψυκτήρια, τη μόδα, τα ταξίδια, τις διακοπές μας. Όλοι τότε περιμέναμε με ανυπομονησία τα χρόνια που θα έρχονταν. Μακάρι να ξέραμε ότι εκείνα ήταν τα καλύτερά μας χρόνια!
«Μέρες Μαγικές με Γρανίτες και Ταμ Ταμ» του Γιάννη Ηλίδη (εκδόσεις ATHENS VOICE BOOKS): Απόσπασμα από το βιβλίο
Μερικοί πιτσιρικάδες στην πρόβα της Πόλυς Πάνου
Το φθινόπωρο του 1961, μαθητής στη Β΄ τάξη του Γυμνασίου επέστρεφα στο σπίτι μου μαζί με κάποιους συμμαθητές. Είχαμε σχολείο το απόγευμα και όταν σχολάσαμε ήταν σκοτεινά πλέον. Το σπίτι μου ακόμα ήταν στη Μιχαήλ Βόδα. Ακολουθήσαμε την Αχαρνών και στρίβοντας δεξιά στην Ηπείρου ακούσαμε μουσική, μπουζούκια, τραγούδια και σαματά μεγάλο. Στον χώρο όπου τα πολλά τελευταία χρόνια βρίσκονταν το «Κύτταρο», τότε ήταν μπουζουξίδικο. Λεγόταν «Φαληρικόν του Μαργωμένου». (Οι επιχειρηματίες των νυχτερινών κέντρων συνήθιζαν να προσθέτουν το όνομά τους δίπλα στην όποια ονομασία, όπως «Τριάνα του Χειλά», «Σπηλιά του Παρασκευά» κ.λπ.) Οι πόρτες διάπλατα ανοιχτές. Ένας συμμαθητής ρίχνει την ιδέα. Μπαίνουμε να δούμε; Και όλοι μας, 4-5 άτομα ήμασταν, με μια φωνή... μπαίνουμε! Και μπουκάρουμε. Γινόταν πρόβα. Στο πάλκο μια τραγουδίστρια που δεν την αναγνώρισα. Η Πόλυ Πάνου! λέει κάποιος. Μας άρεσε. Συνεννοηθήκαμε με νεύματα να παραμείνουμε στον χώρο. Κάποιος, όμως, από τους υπεύθυνους στο μαγαζί είχε αντίθετη άποψη. Επ… εσείς, πιτσιρικάδες, όλοι έξω και γρήγορα. Τότε επενέβη η Πόλυ Πάνου... δεν πειράζει, άσε τα παιδιά να μείνουν στην πρόβα, αυριανοί πελάτες μας είναι τα παιδάκια. Και φυσικά παραμείναμε σε όλη τη διάρκεια της πρόβας, περισσότερο από μία ώρα. Δεν ήταν επίσημη βραδινή έξοδος, αλλά ένα ευχάριστο και αναπάντεχο απογευματινό διάλειμμα, η πρώτη μου φορά στα μπουζούκια! Ο χώρος αυτός στα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι και σήμερα λέγεται «Κύτταρο». Το γνωστό ροκάδικο. Κάποτε εκεί ήταν το στέκι του Διονύση Σαββόπουλου, για αυτό και ο στίχος «Έλα Ηπείρου και Αχαρνών, να σε γιουχαΐσω». Το «Φαληρικόν» τα καλοκαίρια μεταφερόταν στη φυσική του έδρα που ήταν στις Τζιτζιφιές, κάπου παραδίπλα από τον Ιππόδρομο επί της παραλιακής οδού προς τον Πειραιά. Εκεί, στο «Φαληρικόν του Μαργωμένου», τραγούδησε για τελευταία φορά σε νυχτερινό κέντρο ο Στέλιος Καζαντζίδης. Και ήταν καλοκαίρι του 1965.
Στη γειτονιά μας υπήρχαν δύο ψιλικατζίδικα, «εμπορικάκια» όπως τα έλεγαν. Ο κύριος Τηλέμαχος στην οδό Λιοσίων, απέναντι από την είσοδο του 55ου Δημοτικού Σχολείου, που είχε περισσότερα χαρτικά και σχολικά είδη, και η κυρία Σόνια στη Λιοσίων και Κρήτης. Η κυρία Σόνια είχε περισσότερο κλωστές, μασουράκια DMC και άλλα είδη ραπτικής. Επίσης μαντάριζε γυναικείες κάλτσες και έντυνε κουμπιά. Οι επιγραφές «Ενδύονται κομβία» και «Μαντάρονται κάλτσαι» ήταν πολύ συνηθισμένες στις προθήκες των ψιλικατζίδικων εκείνα τα χρόνια. Πηγαίναμε με τη μητέρα μου πολύ συχνά στην κυρία Σόνια για να μαντάρει τις κάλτσες της, εφόσον συνεχώς έφευγαν πόντοι. Συχνό φαινόμενο. Τόσο οι πόντοι που έφευγαν, όσο και το μαντάρισμα.
Δεν έντυνε, όμως, εκεί τα κουμπιά της. Προτιμούσε την κυρία Έλλη, στο κέντρο της Αθήνας στην οδό Ρόμβης. Πίστευε ότι εκεί η όλη διαδικασία γινόταν πιο καλλιτεχνικά. Η μητέρα μου συμπαθούσε την κυρία Σόνια, όμως η κυρία Σόνια έδειχνε να συμπαθεί εμένα και με χάιδευε κάθε φορά που πηγαίναμε. Ήταν μια μεγάλη γυναίκα, ή τουλάχιστον μεγάλη την έβλεπα εγώ τότε. Σαραντάρα πρέπει να ήταν, ψηλή, παχουλή, ομορφογυναίκα. Μάλιστα ο Αλέκος Σακελλάριος, που έμενε εκεί κοντά στην «πολυκατοικία του Μακέδου » στην οδό Σουρμελή στα χρόνια της Κατοχής, την αναφέρει κάπου σε ένα ανάγνωσμά του και δήλωνε θαυμαστής της.
Στο ψιλικατζίδικο της κυρίας Σόνιας, μου άρεσε να χαζεύω τις εφημερίδες αλλά περισσότερο τα περιοδικά. Το «Ρομάντζο», τον «Θησαυρό», το «Μπουκέτο», αλλά και τα νεότερα που είχαν αρχίσει να εκδίδονται τότε. «Εικόνες», «Θεατής», «Φαντασία», «Πρώτο». Τα παιδικά περιοδικά ήταν ελάχιστα. Το «Μίκυ Μάους» (κάποιοι τα έλεγαν και Μίκυ Μάου), τα «Κλασικά Εικονογραφημένα», ο «Γκαούρ Ταρζάν» και ο ανυπέρβλητος «Μικρός Ήρως». Υπήρχαν βέβαια και η «Μάσκα» και η «Μασκούλα», αλλά μου είχαν πει ότι τα καλά παιδιά δεν πιάνουν στα χέρια τους τέτοια περιοδικά. Όλον αυτόν τον υπέροχο καινούργιο κόσμο των περιοδικών τον γνώρισα και άρχισα να τον θαυμάζω ξεφυλλίζοντάς τον εκεί, στο ψιλικατζίδικο της κυρίας Σόνιας».
Γιάννης Hλίδης - βιογραφικό
O Γιάννης Hλίδης γεννήθηκε τον ∆εκέβριο του 1948 στην Αθήνα. Μεγάλωσε και έζησε από κοντά το κέντρο της Αθήνας, καθώς και ό,τι συναρπαστικό συνέβαινε εκεί. Σπούδασε Οικονομικές και Εμπορικές Επιστήμες (ΑΣΟΕΕ). Ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη διαφήμιση, άλλοτε σαν διαφημιστής και άλλοτε σαν διαφημιζόμενος ως υπεύθυνος μάρκετινγκ σε μεγάλες εταιρείες. Μεγάλωσε αγκαλιά με ένα ραδιόφωνο ταξιδεύοντας στους δρόμους που τον πήγαιναν τα ερτζιανά. Έτσι η πρώτη του αγάπη και παντοτινή ήταν η μουσική. Είχε την ευτυχία –έστω και περιστασιακά– να κάνει το χόμπι του εργασία. Ξεκίνησε να παρουσιάζει διαφημιστικές εκπομπές εταιρειών δίσκων στο ∆εύτερο Πρόγραμμα του ΕΙΡ στα χρόνια που ήταν ακόμα μαθητής στο Γυμνάσιο. Αργότερα συνεργάστηκε με τους ραδιοφωνικούς σταθμούς Seven X και πιο πρόσφατα με το Radio Gold. Αυτό είναι το πέμπτο του βιβλίο. Τα προηγούμενα τέσσερα, εξαντλημένα, είναι: «Ritsi MANual» (1988), «Το παπούτσι και η ιστορία του» (1989), «Το χέρι» (1990), «Rock Manual» (1991).
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
18°
