23 βιβλία ελληνικής λογοτεχνίας για τις γιορτές

Μανίνα Ζουμπουλάκη, Κακή νοικοκυρά, μέτρια μαγείρισσα, τουρίστρια μάνα, εκδόσεις Παπαδόπουλος
«Πώς είναι άραγε να χαρακτηρίζεσαι “κακή νοικοκυρά, μέτρια μαγείρισσα, τουρίστρια μάνα”, στα πενήντα-φεύγα σου, όταν ακόμα κι αν το θέλεις είναι πολύ αργά για να αλλάξεις εν κινήσει; Όταν η κόρη σου σού τη λέει γιατί είναι στο τέλος της εφηβείας (17), ο γιος σου σού τη λέει γιατί είναι στην αρχή της εφηβείας (14), ο άντρας σου, που σου έχει πει όλα τα παραπάνω σε παρατάει γιατί είσαι όλα τα παραπάνω, κι εσύ που δούλευες σε τσίρκο μέχρι προχθές μένεις σόλο αρκούδα να φέρνεις βόλτα τα παιδιά και τα καθημερινά τους δράματα, το σπίτι και τη λάτρα του, τα πλυντήρια, τα μαγειρέματα, τα κουζινικά και τα εξωκουζινικά, φίλες, φίλους, (ψιλο)δουλειές και το ζοφερό “Club 27”, που ασχολείται μόνο με καλλιτέχνες οι οποίοι έφυγαν από τη ζωή νέοι… Ειλικρινά, αν δεν ήμουν η Σόνια, η εν λόγω πενήντα-φεύγα μητέρα των δύο εν λόγω παιδιών, άρτι χωρισμένη, πρώην καλλιτέχνιδα του τσίρκου και νυν ταχυδακτυλουργός, αν δεν είχα μια “ηλίθια” αίσθηση του χιούμορ και φίλες με αντίστοιχη αίσθηση του χιούμορ, δεν έχω ιδέα πώς θα απαντούσα σε αυτές τις ερωτήσεις. Αλλά επειδή είμαι, ευτυχώς, η Σόνια, δηλαδή όλα τα παραπάνω, ίσως καταφέρω να βγάλω άκρη. Ίσως λύσω το μυστήριο του πώς έγινα “κακή νοικοκυρά, μέτρια μαγείρισσα, τουρίστρια μάνα” και ίσως γελάσω λίγο λύνοντάς το. Όσο μπορεί να γελάσει μια γυναίκα που είναι όλα τα παραπάνω και επιπλέον έχει την τάση να ξεχνάει τις πρακτικές υποχρεώσεις της (αλήθεια, μαλακτικό πήρα;)».

Λένα Διβάνη, Για την καρδιά και το συκώτι του, εκδόσεις Πατάκη
Η σύζυγος, η ερωμένη και η μάνα ενός κλινικά νεκρού άντρα μάχονται μέχρι τελικής πτώσεως μεταξύ τους για το ποια δικαιούται να δώσει (ή να αρνηθεί να δώσει) τα όργανά του για μεταμόσχευση. Στην ουσία μάχεται η καθεμιά να αποδείξει ότι ο άντρας είναι δικός της, ενώ στην πραγματικότητα και οι τρεις ικανοποιούσαν απλώς τις ανάγκες του. Εκείνος, όσο ζούσε, δεν ανήκε παρά μόνο στον εαυτό του. Εκείνες όμως στροβιλίζονται απλώς σαν δορυφόροι γύρω του ακόμα και μετά τον θάνατό του. Η μάχη τους θα έχει πολλές ανατροπές και ένα μοιραίο τέλος.

Σίσσυ Δουτσίου, Οι αδερφές του Κάιν, εκδόσεις Καστανιώτη
Τρεις γυναίκες στην Αριζόνα σχεδιάζουν μια σειρά από φόνους έπειτα από ένα σεξουαλικό όργιο που έχουν οργανώσει οι σύζυγοί τους μέσω Ίντερνετ. Μια φυλακισμένη ανήλικη υπηρέτρια εξιστορεί το έγκλημα που διέπραξε στη θαλαμηγό ενός εκατομμυριούχου στο Γιοχάνεσμπουργκ, αποκαλύπτοντας έτσι ένα δίκτυο παιδοβιασμών από εξέχοντα μέλη της κοινωνίας. Μια ηθοποιός, θύμα απόπειρας βιασμού από τον σκηνοθέτη της, τον σκοτώνει και διαφεύγει σε εγκαταλειμμένα θέατρα της Νέας Υόρκης, ζώντας με φαντάσματα θεατρικών ηρώων. Μια συγγραφέας στην Ταϊλάνδη συναντάει ένα ladyboy εμπλεκόμενο σε μια υπόθεση φρικιαστικού θανάτου. Σε αυτό το βιβλίο θα συναντήσετε γυναίκες, κορίτσια και τρανς άτομα αντιμέτωπα με σχέσεις κυριαρχίας και σεξ στον καιρό της πατριαρχίας, που σαν αρχέγονο τραύμα θέλουν αφού το ξεπλύνουν, μετά να βγουν στην αντεπίθεση και να εκδικηθούν.

Μαίρη Κόντζογλου, Από ήλιο σε ήλιο: Αποσπερίτης, εκδόσεις Μεταίχμιο
Σέριφος, τέλη 19ου αιώνα. Ο Περσέας Κονόμος σκοτώνεται δουλεύοντας σε μια γαλαρία και ο φιλόδοξος Δρακούλης, δεξί χέρι του Εμίλ Γκρόμαν, αφεντικού των μεταλλείων αλλά και του νησιού, με απειλές, τιμωρίες και βία, απομακρύνει από πάνω τους όλες τις κατηγορίες για ελλιπή μέτρα ασφαλείας. Η χήρα του Κονόμου, φοβούμενη μήπως ο γιος της κάποτε ζητήσει εκδίκηση, δεν θα του αποκαλύψει ποιον θεωρεί υπεύθυνο και έτσι δεν θα μπορέσει να τον αποτρέψει, μεγαλώνοντας, να πιάσει δουλειά στα μεταλλεία. Εκεί, εμπνευσμένος από τον φλογερό επαναστάτη Κώνσταντη Σπέρα, θα προσπαθήσει να αφυπνίσει τους συμπατριώτες και συναδέρφους του να απαιτήσουν επιτέλους τα δικαιώματά τους. Την ίδια εποχή θα γνωριστεί με το μοναδικό κορίτσι του νησιού που ούτε τα μάτια του δεν θα ’πρεπε να σηκώσει πάνω της. Ένας δυνατός έρωτας, ενάντια σε όλες τις συμβάσεις της κοινωνίας, του τόπου και της εποχής, θα προκύψει στο σιδερένιο νησί.

Λίγα λόγια για μένα, Καλλιόπη Παρούση, εκδόσεις Τόπος
Ένα παράξενο σηµειωµατάριο απορροφά τις ώρες του Χάρη καθώς επιδίδεται µε µανία στην ανάγνωσή του στο υπόγειο του σπιτιού του. Αναζητώντας τον εαυτό του στις σελίδες του, ο Χάρης πασχίζει να διακρίνει τα όρια µεταξύ της πραγµατικότητας που ζει και των αφηγηµατικών κόσµων που εντός τους εγκλωβίζεται. Είναι πράγµατι ο µεσήλικας πατέρας τριών κοριτσιών ή µήπως ο Γάλλος ορνιθολόγος Κονστάν Λεφέβρ; Καθώς προχωρά η ανάγνωση, ο Χάρης έρχεται αναπόφευκτα αντιµέτωπος µε µια σειρά τραυµατικών γεγονότων, όπως τον άδικο θάνατο του αδερφού του και την εξαφάνιση της µεγάλης κόρης του. Τα κείµενα και η ζωή του Χάρη εισβάλλουν στη ζωή της εκκεντρικής αφηγήτριας του βιβλίου, στη διάρκεια του σεµιναρίου δηµιουργικής γραφής που συντονίζει. Καθώς βιώνει κι εκείνη µια παράλληλη εσωτερική αναζήτηση, παραδίδει τα αλλόκοτα γραπτά του και µαζί παραδίδεται στις σκέψεις του Χάρη που απλώνονται σαν πλοκάµια στις δικές της σκέψεις και επιθυµίες.

Οι ήρωες αυτού του βιβλίου θέλουν όσο τίποτε άλλο να αυτοσυστηθούν, να µιλήσουν για τον εαυτό τους και κυρίως να µιλήσουν στον εαυτό τους για τον εαυτό τους. Το Λίγα λόγια για µένα συγκροτεί έτσι ένα γοητευτικό παράθυρο προς τις δαιδαλώδεις διαδροµές του µυαλού: τις εικόνες, τα κείµενα, τις αντιφάσεις, τα γεγονότα που συνθέτουν το περίπλοκο οικοδόµηµα που ονοµάζεται παρελθόν, µνήµη και εντέλει πραγµατικότητα.

Νεκταρία Αναστασιάδου, Στα πόδια της αιώνιας άνοιξης, εκδόσεις Παπαδόπουλος
Αυτή είναι η ιστορία της Αθηνάς, μιας ασυμβίβαστης Πολίτισσας που κοσκινίζει το παρελθόν της, σερβίρει σπιρτόζικες συμβουλές και μαγειρεύει το μέλλον της. Γεννημένη στην Κωνσταντινούπολη, έζησε τα Σεπτεμβριανά, κάμποσους αρραβώνες, τις απελάσεις του 1964 και ένα μάτσο χούντες. Τώρα είναι το 2016, η χρονιά που υποσχέθηκε –σαράντα χρόνια πριν– να συναντηθεί με τον Ραφαήλ, έναν παλιό εραστή από τον οποίο δεν έχει λάβει ποτέ νέα. Αναμένοντας το ραντεβού, η Αθηνά μπλέκεται σε δολοπλοκίες και καυγάδες, βάζει σε κίνδυνο όλες τις φιλίες της και αγωνίζεται να απελευθερωθεί από κουρασμένες προκαταλήψεις. Ματιές στην ιστορική και σύγχρονη Πόλη πασπαλίζονται με στοχασμούς για το γέρασμα, τη μοναξιά, τον έρωτα, αλλά και την κουζίνα, σε μια λογοτεχνική εκδήλωση αγάπης προς τους ελεύθερους ανθρώπους όλου του κόσμου.

Χριστόφορος Ευθυμίου, Όσα δεν έγιναν, εκδόσεις Βακχικόν
Στη νουβέλα του Χριστόφορου Ευθυμίου, ο Νίκος, καθώς σκέφτεται το παρελθόν, συνειδητοποιεί πως αυτά που δεν συνέβησαν, όχι δεν γερνούν ποτέ, μα μετατοπίζονται κάθε στιγμή προς το μέλλον και όσο πιο βαθιά καταχωνιάζονται τόσο πιο επίμονα μας καλούν να τα φέρουμε στο φως. Στο Όσα δεν έγιναν, στοιχεία παρωδίας και αγωνίας, ατομικής περιπέτειας και συλλογικής μνήμης συνδυάζονται σε ένα βιβλίο που η ιστορία του κινείται μεταξύ προσωπικής ενηλικίωσης, συντροφικότητας, πολιτικής αναζήτησης, κοινωνικής αποξένωσης και επαγγελματικής ενσωμάτωσης.

Νίκος Ξένιος, Άλλοτεκοίτη - Εκεί που χάθηκε η βλάστηση, εκδόσεις Κριτική
Σε ένα όχι πολύ μακρινό μέλλον όπου η βλάστηση αποτελεί παρελθόν και οι άνθρωποι ζουν εντελώς αποκομμένοι από το φυσικό περιβάλλον, το ακραίο κόμμα «Νέοι Δρόμοι για τον Λαό» παίρνει την εξουσία και χτίζει την Αλλοτεκοίτη καταδιώκοντας όλους όσοι νοσταλγούν το πράσινο, τη γονιμότητα της γης και την αφθονία του νερού. Η Κυβέλη, καθηγήτρια φιλόλογος και πρωταγωνιστικό πρόσωπο της πλοκής, ανήκει σε αυτούς που υπερασπίζονται δημόσια την ιερότητα της φύσης, οι «Νέοι Δρόμοι για τον Λαό» τη συλλαμβάνουν και την κλείνουν σε ψυχιατρείο. Διασχίζοντας την έρημη, άνυδρη χώρα, η δημοσιογράφος Στέλλα Μπεράτη θα έρθει στην Αλλοτεκοίτη για να αναζητήσει τα ίχνη της Κυβέλης. Ο Νίκος Ξένιος μάς θυμίζει ότι μια ιστορία ποτέ δεν λέγεται με έναν και μόνο τρόπο και πως σε μια εποχή απόλυτης ιδεολογικής, κοινωνικής και πολιτικής σύγχυσης, είναι σημαντικό οι άνθρωποι να έχουν το δικαίωμα και τη διαύγεια να αφηγηθούν μια ιστορία – τη δική τους ιστορία.

Βασίλης Κιμούλης, Όνειρο αληθινό, εκδόσεις Αιώρα
Ο Βασίλης Κιμούλης, δικός μας άνθρωπος, εργάζεται χρόνια στον εκδοτικό χώρο, γράφει το τρίτο του βιβλίο (Γκανιάν, αφηγήματα, εκδ. Λογότυπο, View-Master, ποιήματα, εκδ. Σαιξπηρικόν). Το αφιερώνει στην Μαργαρίτα Καραπάνου, ηρωίδα του πρώτου αφηγήματος, που του «έμαθε πως το λευκό χαρτί  απλώνεται σαν έκταση που πρέπει να τρέξεις και ότι το γράψιμο είναι ένα άλογο που καλπάζει. Κρατάς γερά το χαλινάρι, αλλά τ’ αφήνεις να σε πάει όπου θέλει. Και τα δυο ταυτόχρονα». Και το μάθημα ήταν πολύτιμο και απλώνεται στις 170 σελίδες του βιβλίου παρέα με χελωνόμορφα τέρατα στην Αμοργό, αλλόκοτους καθηγητές γλωσσολογίας σ’ αόρατες ανεμόσκαλες, παρανοϊκούς στρατηγούς –περφόρμερ και μοναχούς– Δον Χουάν, τσακισμένους από έρωτα αναχωρητές, πόλεις φαντάσματα, βαρκάρηδες και γοργόνες, καθεστωτικούς ψυχιάτρους κι αποσυνάγωγους πολιτικάντηδες και πολλούς συγγραφείς. Το εικαστικό του εξωφύλλου είναι έργο της Μάτως Ιωαννίδου.

Γιάννης Μαρής, Μπούμεραγκ, εκδόσεις Άγρα
Ο μηχανικός Αλέκος Κομνηνός έχει ταλέντο αλλά όχι επιτυχίες στη δουλειά του. Κυνηγά μάταια έναν ολόκληρο χρόνο τον εκατομμυριούχο Γερασιμάτο, που σχετίζεται με τον ισχυρό παράγοντα Τζέημς Παπούλια, για το «θέμα του»: Ένα σχέδιο για πρωτότυπο τουριστικό οικισμό. Και αναπάντεχα ο Γερασιμάτος αποφάσισε να τον δεχθεί. Γιατί όμως; Ύστερα, ήταν και εκείνη η παράξενη ιστορία: Ένα έγκλημα που παρακολούθησε τυχαία, από τη βεράντα ενός σπιτιού, με κιάλια, ένα έγκλημα που έγινε εκατοντάδες μέτρα μακριά, μέσα σ’ ένα διαμέρισμα... Ή μήπως έκανε λάθος; «- Ύστερα έρχεσαι εσύ. Μου μιλάς για την ερωτική συνάντηση του Δεληγιώργη με την κυρία Παπούλια. -Ίσως δεν ήταν ερωτική, και το νόμισα, είπε η κοπέλα. - Έστω. Μαθαίνω όμως ότι ο Τζέημς Παπούλιας δεν είναι ολότελα άσχετος με τον Δεληγιώργη. Ζητώ μια μικρή αναβολή αναχωρήσεως. Μου βάζουν τελεσίγραφο. Ή φεύγεις αύριο το πρωί ή τίποτε. Καταλαβαίνεις, Νέλλη. Υπάρχουν τρία πράγματα. Πρώτον. Είδα άλλους στο δωμάτιο, όπου υποτίθεται ότι εγκληματούσε ο Δεληγιώργης. Ο Παπούλιας έχει κάποια σχέση με τον Δεληγιώργη. Ο Παπούλιας, γιατί αυτός είναι το αφεντικό, επεδίωκε να με διώξει από την Ελλάδα. Όλα αυτά... -Μπορεί να μην έχουν σχέση με το έγκλημα. Κι αν μείνεις, αν καταστρέψεις τη μοναδική ευκαιρία της ζωής σου, τι έχεις σκοπό να κάνεις; Να αποδείξεις την αθωότητα του Δεληγιώργη – αν είναι αθώος;».

Γιάννης Βασιλακάκος, Το ανεμογκάστρι- Αποδελτιώνοντας την συντέλεια του κόσμου (Μαρτυρίες), εκδόσεις Οδός Πανός – Σιγαρέτα
Σαν αυτοβιογραφία ενός Έλληνα που έφυγε από την Ελλάδα και την Σπάρτη και ζει χρόνια στην Αυστραλία γεμάτος ελληνικές αναμνήσεις, το ογκώδες βιβλίο των 568 σελίδων του πολυβραβευμένου συγγραφέα Γιάννη Βασιλακάκου, είναι ένα έργο ζωής. Ο πρώτος μη αγγλόφων συγγραφέας στην Αυστραλία που κατάφερε να «σπάσει» το κλειστό λογοτεχνικό κι εκδοτικό αγγλοσαξονικό κατεστημένο γράφει το εικοστό έκτο βιβλίο του, «το πιο φιλόδοξο», καθώς χρειάστηκε έξι χρόνια εντατικής εργασίας ώσπου να το ολοκληρώσει. Αυτό το βιβλίο που δεν είναι ακριβώς μυθιστόρημα, αλλά όπως λέει ο ίδιος ο συγγραφέας του «ένα κολάζ, ένα μοντάζ, ένα ρεπορτάζ, αφού όλα πια έχουν γραφεί από άλλους και μάλιστα καλύτερα από μένα… Εξού κι εγώ είμαι ένας απλός, όχι συγγραφέας αλλά μάλλον συρραφέας, αντιγραφέας, απογραφέας, ή κατασκευαστής κοκτέιλ. Γι’ αυτό κι επέλεξα βιβλία, συγγραφείς και ήρωες (αληθινούς και φανταστικούς) γιατί «θα ήταν αυτοί που θα μιλούσαν για μένα, κι εγώ θα ήμουν υπεράνω πάσης υποψίας…».

Κυριάκος Μαργαρίτης, Σαμψών, εκδόσεις Ίκαρος
Μετά το «Εννέα», ο βραβευμένος συγγραφέας Κυριάκος Μαργαρίτης καταθέτει ένα ακόμα μυθιστόρημα με φόντο τα συνταρακτικά ιστορικά γεγονότα του Κυπριακού Αγώνα και της ταραγμένης περιόδου που ακολούθησε. Ο «Σαμψών» αποτελεί τον δεύτερο τόμο στην πρώτη τριλογία της σειράς «Νέα Κρόνακα», με την οποία ο συγγραφέας επιχειρεί να οικοδομήσει έναν νέο Μύθο, αξιοποιώντας ή μεταμορφώνοντας τα ερείπια της κυπριακής, αλλά και της παγκόσμιας Ιστορίας. Εδώ ο Μαργαρίτης σκιαγραφεί με τόλμη ένα από τα σκοτεινότερα πρόσωπα της νεότερης κυπριακής ιστορίας, τον πραξικοπηματικό πρόεδρο Νίκο Σαμψών φωτίζοντας άγνωστες λεπτομέρειες του χαρακτήρα του καθώς και τις πολυσύνθετες πτυχές των φορτισμένων εποχών στις οποίες πρωταγωνίστησε.

Γιώργος Αναγνωστόπουλος, Δεύτερος Παγκόσμιος Θόρυβος - Μικρές ιστορίες από τον χώρο της ακραίας μουσικής, εκδόσεις Δίαυλος
Ένα δωμάτιο με ένα τραπέζι και μια καρέκλα, υπολογιστές με δεκάδες κωδικούς πρόσβασης, γκρεμισμένοι τοίχοι, άνθρωποι ταγμένοι σε έναν και μοναδικό στόχο, μετα-αποκαλυπτικά concept με πραγματικές κατασκευές, ανήλιαγα υπόγεια δίκτυα χιλιομέτρων, κατεστραμμένα αρχεία και σβησμένες πληροφορίες, ευφάνταστες ηχογραφήσεις με πρωτόγονα μέσα και διακηρύξεις μίσους. Μικρές ιστορίες από τον χώρο της ακραίας μουσικής: συμβαίνουν σε απίθανα μέρη, απαγορευμένες περιοχές, περιέχουν δυσνόητα μηνύματα και αποφθέγματα, ακροβατούν ανάμεσα σε χαοτικές αντιλήψεις και ιδέες, άλλες πιο γνωστές, άλλες εντελώς άγνωστες. Όλες όμως στα όρια της υπερβολής, όλες στα δυσδιάκριτα όρια μεταξύ ψέματος και αλήθειας.

Μαρία Παναγοπούλου, Το δόγμα, εκδόσεις Βακχικόν
Τη μέρα που η Αλίκη και ο Μάρκος, δύο νέοι ειδικευμένοι στις προ-Δογματικές τέχνες– ξαναβλέπονται τυχαία μετά από καιρό, λαμβάνουν στο τερματικό τους την ίδια παράξενη πρόσκληση από κάποιον Άρη που ζητά να βρεθούν για να μιλήσουν σχετικά με μια «μη διαβαθμισμένη έρευνα». Η συνάντηση αυτή θα τους μπλέξει σε μια αλυσίδα από πρωτόγνωρες εμπειρίες και ερωτήματα που τους ξεπερνούν. Ανιχνεύοντας ένα από τα δυνατά μέλλοντα, Το Δόγμα ακολουθεί τον άνθρωπο σε μια ανεξερεύνητη περιοχή: εκεί όπου θα βρεθεί όταν εγκαταλείψει την ίδια του την πολιτική φύση.

Νίκος Χριστόπουλος, Υπεραστικός σταθμός, εκδόσεις Αλεξάνδρεια
«Πίσω μου ξεσπάει μια θύελλα, ξακρίζω και πηδώντας μέσα στο χαντάκι στηρίζω την πλάτη μου στα βράχια –το φεγγάρι στάθηκε, με κοιτάζει κατάματα και περιμένει απέναντι–, ένα πελώριο κύμα από προβολείς έρχεται καταπάνω μου, παίρνω μια βαθιά ανάσα βουτιάς, κλείνω τα μάτια και σηκώνω το χέρι, ο αγέρας άγριας αγέλης ξέφρενων αυτοκινήτων με ταρακουνάει με μια λάμψη στα μάτια, και –ουφ– φαίνεται πως κι αυτή τη φορά τη γλύτωσα και δεν συνθλίβομαι σαν νεαρή πεταλούδα, φρέσκια απ’ το κουκούλι, κατευθείαν στο κρύο πρόσωπο των βράχων». Μια τζαζ ορχήστρα από κινητήρες αυτοκινήτων, τα βήματα του ήρωα και οι ριπές του αέρα. Ένα οδοιπορικό στη σκληρότητα και τον λυρισμό της νύχτας, στο συναπάντημα με τον θάνατο, στη νοσταλγική φύση της μνήμης, στην υπέρβασή της από μια καινούργια δυνατή εμπειρία και την κατοπινή ποιητική της αναπαραγωγή.

Άρης Μαραγκόπουλος, Ω! Τι υπέροχη εκδρομή!, εκδόσεις Τόπος
Δεκέμβρης του 2016. ∆εκαπέντε άνθρωποι κι ένα σκυλί συγκεντρώνονται σε μια απόμερη ακτή της Βάρκιζας. Συμμετέχουν σ’ ένα ιδιότυπο «μνημόσυνο» ύστερα από την απροσδόκητη απώλεια δύο συντρόφων, ενός πρώην ναυτικού και της μεξικανής γυναίκας του. Aυτή η παραθαλάσσια σύναξη υποχρεώνει να συγχρωτιστούν για λίγες ώρες διαφορετικοί άνθρωποι και παρόλο που, εκ πρώτης όψεως, δεν φαίνεται να συμβαίνει κάτι συνταρακτικό, τίποτε μετά από αυτό δεν είναι πλέον το ίδιο. Για κανέναν. Το βιβλίο καταγράφει με λεπτομέρειες (και σε αντίστιξη με μια σειρά από σημαντικά, κατά τον συγγραφέα, συμβάντα των ετών 2012-2020) την καθημερινότητα όλων αυτών όπως βιώνεται αγχωτικά υπό το βάρος ενός αλλόκοτου, άρρωστου νέφους που καλύπτει την επικράτεια, νέφους που βαθμιαία εξωθεί όλο και περισσότερους ανθρώπους από την άκρα ταπείνωση στην άκρα εξαγρίωση. Αποτελεί, τυπικά, συνέχεια του προηγούμενου μυθιστορήματος του συγγραφέα (Φλλσστ, φλλσστ, φλλλσσστ, Τόπος 2020), καθώς στο κλείσιμο εκείνου του τόμου σβήνουν οι γερασμένες φωνές κάποιων ηρώων. Εδώ νέες φωνές, νέοι ήρωες προβάλλουν στο προσκήνιο και διεκδικούν μια ελευθερία πέρα από κάθε γνωστή ιστορική προσδοκία, περίπου πρωτόγονη, ως μέλλον (ή τέλος) αυτού του καιρού και αυτής της χώρας.

Θανάσης Χειμωνάς, Τρότζαν, εκδόσεις Πατάκη
Πώς είναι να πεθαίνεις και να σε επαναφέρουν στη ζωή πενήντα χρόνια αργότερα; Να βρίσκεσαι ξαφνικά σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχει ελευθερία λόγου και έκφρασης, ουσιαστικά ούτε και σκέψης; Σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχουν αλκοόλ, σπορ, φύλα; Σε έναν κόσμο όπου οι γάμοι και το σεξ γίνονται με αλγόριθμο και υπό αυστηρή επιτήρηση; Σε έναν κόσμο όπου η υγεία είναι υποχρέωση και η κρεατοφαγία έγκλημα; Σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι δεν επιλέγουν το επάγγελμα που θα ακολουθήσουν, δουλεύουν από το σπίτι σχεδόν 24 ώρες το εικοσιτετράωρο και δεν πάνε ποτέ διακοπές; Σε έναν κόσμο όπου τα social media είναι η ταυτότητά σου και έχουν υποκαταστήσει τα δικαστήρια; Σε έναν κόσμο όπου, στο όνομα της προόδου και της ισότητας, δεν επιτρέπονται ο έρωτας, το χιούμορ και καμιά μορφή τέχνης, όλοι είναι ίδιοι στο όνομα της διαφορετικότητας και η επιστήμη αντιμετωπίζεται ως θρησκεία; Σε έναν κόσμο όπου η Iστορία ξαναγράφεται συνεχώς από την αρχή για να δαιμονοποιεί τους εκάστοτε αντιφρονούντες και εξωτερικούς εχθρούς; Σε έναν κόσμο όπου τα πάντα λογοκρίνονται, όπου υπάρχει μόνο μία άποψη, η σωστή, αυτή του καθεστώτος; Το Τρότζαν είναι ένα μυθιστόρημα που μιλάει για το δυστοπικό μέλλον που μας περιμένει. Ή μήπως για κάτι που ήδη ζούμε;

Ιωάννα Μπουραζοπούλου, Ο Δράκος της Πρέσπας ΙΙΙ - Η μνήμη του πάγου, εκδόσεις Καστανιώτη
Η τριλογία του Δράκου της Πρέσπας διαβάζεται με οποιαδήποτε σειρά, παρουσιάζοντας τρεις αλληλοαναιρούμενες εκδοχές για την εμφάνιση ενός τέρατος στη Μεγάλη Πρέσπα, τη λίμνη που μοιράζονται τρεις μικρές χώρες, ευάλωτες σε δαιμόνια και κακοδαιμονίες: η Ελλάδα, η Βόρεια Μακεδονία και η Αλβανία. Η επέλαση του θηρίου είναι σαρωτική, μεταβάλλει το κλίμα, την πολιτική, την οικονομία, προκαλεί καταστροφές, ξεριζωμούς, θανάτους. Κάθε χώρα αντιλαμβάνεται διαφορετικά τις εκδηλώσεις του δράκου και τις ερμηνεύει με τον δικό της τρόπο. Στον παρόντα τόμο παρουσιάζεται η οπτική της αλβανικής όχθης, η οποία πλήττεται από πρωτοφανή παγετό. Οι ερευνήτριες τούτης της όχθης –τοξότριες και ιέρειες δρακολόγοι– αγωνίζονται να λύσουν το αίνιγμα της στοιχειωμένης λίμνης, αγνοώντας ότι αποτελούν μέρος του. Η Μνήμη του Πάγου είναι ταυτόχρονα το τέλος και η έναρξη της τριλογίας, επειδή μας μεταφέρει στην απαρχή του φαινομένου, όπου βρίσκεται και η λύση. Το τρίπτυχο του δράκου ξεδιπλώνεται ολοκληρωμένο και η συνείδηση καλείται να αναμετρηθεί με τις πέντε αισθήσεις.

Ευφροσύνη Μαντά-Λαζάρου, Τα κόκκινα ελάφια, εκδόσεις Βακχικόν
 Στα διηγήματα της Μαντά-Λαζάρου, η ερωτική τόλμη της γυναίκας, που ισοδυναμεί με κοινωνική και πολιτική ανταρσία, ξεσπά μπροστά στον αμήχανο άντρα ως απειλή και αυτό το ρίσκο, συχνά γίνεται αιτία να καταδικαστεί ακόμη και σε θάνατο. Τρεις γυναίκες ανασκευάζουν αυτήν την παλιά ιστορία, που ωστόσο επαναλαμβάνεται με άλλα πρόσωπα και σε διαφορετικές συνθήκες μέχρι και σήμερα. Όλες μαζί, με τις φωνές και τις σιωπές τους, συνθέτουν ένα τραγούδι ανυπέρβλητης συμπόνιας μέσα σε έναν κόσμο σκλαβιάς και βίας.

Μαργαρίτα Αλευρίδη, Λεωνίδας Καραγεώργου, démenti, εκδόσεις Bell
Démenti σημαίνει διάψευση. Η Μαργαρίτα Αλευρίδη και ο Λεωνίδας Καραγεώργος ενώνουν τις πένες τους και μάς προσφέρουν ένα αιχμηρό, τολμηρό και ταυτόχρονα τρυφερό μυθιστόρημα για τις επιλογές που καθορίζουν την πορεία μας μέσα στον χρόνο, για την κατάκτηση ή μη των ονείρων και τις διαψεύσεις της ζωής. Το démenti δεν είναι μια συνηθισμένη ιστορία, όπως αναφέρουν και οι ίδιοι οι συγγραφείς, το μυθιστόρημα αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας ζωντανής, ρευστής συγγραφικής διαδικασίας που άλλαζε διαρκώς δυναμική.

Γιώργος Συμπάρδης, Πλατεία Κλαυθμώνος, εκδόσεις Μεταίχμιο
Το μυθιστόρημα διαδραματίζεται στην Αθήνα από το φθινόπωρο του 1967 ως την άνοιξη του 1968. Ένα παιδί μεγαλώνει σε ένα σπίτι με τη μάνα του, τον πατέρα του κι έναν άλλο άνδρα, φίλο και των δύο. Αυτή η παράξενη σχέση, ιδωμένη από τα μάτια του παιδιού, που αργότερα στον πρώτο χρόνο της δικτατορίας των Συνταγματαρχών σαν φοιτητής της Νομικής θα συλληφθεί στο κηπάριο της πλατείας Κλαυθμώνος και αργότερα θα περιπλανηθεί στον κόσμο των ομοφυλοφίλων της εποχής, είναι ένα από τα ντεσού του βιβλίου. Η αναδρομή στο παρελθόν της ενηλικίωσης του νεαρού αφηγητή και η κατάδυση στον θολό βυθό του οικογενειακού του περιβάλλοντος, με τη μητέρα, τον πατέρα και τον τρίτο άνθρωπο που μπαινόβγαινε παλιά στο σπίτι, δίνουν στον Συμπάρδη τη δυνατότητα να αφηγηθεί μια ωραία ιστορία. Απόσπασμα από τα ενδότερα: «Ούτως ή άλλως μοιάζω στον πατέρα μου. Κανείς άλλος δεν το πιστεύει, ούτε και η Αλίκη, το λέω και το πιστεύω εγώ και κάνει το ίδιο. Στις φωτογραφίες των νεανικών του χρόνων αναγνωρίζω τον εαυτό μου σήμερα, στις κινήσεις των χεριών μου τις κινήσεις του. Η πιο περίεργη ομοιότητα, τίποτα το σπουδαίο, παράπλευρη ομοιότητα πες, ο γραφικός μας χαρακτήρας, που ανακάλυψα ότι είναι ολόιδιος όταν βρήκα κάτι γράμματά του σταλμένα στη μάνα μου, όσο εγώ ήμουνα μικρός και ενόσω εκείνος ταξίδευε με τα φορτηγά και τα γκαζάδικα».

Μάρω Δούκα, Φελιτσιτά, εκδόσεις Πατάκη
Ο Κωνσταντίνος Καβουράκης ήθελε να γίνει αστυνομικός, ήθελε να ζει για πάντα αγαπημένος με την Ελένη του και τα τρία παιδιά τους, ήθελε να τον σέβονται... Μια μέρα, που ο θυμός θα τον κάνει για άλλη μια φορά να παραφερθεί, θα αντιμετωπίσει την αντίσταση του μεγάλου του γιου, θα νιώσει εκδιωγμένος από το σπίτι του, και από τα Σεπόλια θα βρεθεί άστεγος στο κέντρο της Αθήνας. Αντιμετωπίζει τις δυσκολίες και τους κινδύνους της καινούργιας του συνθήκης, αναπολεί τη ζωή του και βρίσκει συμπαράσταση και καλοσύνη από άλλους απόκληρους. Και αν αυτό δεν είναι ευτυχία, τουλάχιστον η Φελιτσιτά, μια ασπρόμαυρη γάτα που συχνάζει στα πέριξ της πλατείας Αγίας Ειρήνης, του ζεσταίνει την καρδιά. Πέντε πρόσωπα, το καθένα με τα δικά του βάρη, τις έγνοιες και τα βάσανα, θέλουν να πουν τη δική τους ιστορία, το διήγημα της δικής τους ιστορίας, που συμπλέκεται με το μυθιστόρημα της οικογενειακής ζωής.

Ελισάβετ Παπαδοπούλου, Υψηλές για την εποχή θερμοκρασίες, εκδόσεις Καστανιώτη
Μια ιστορία για τις υψηλές θερμοκρασίες που αναπτύσσουν τα προσωπικά μας οικοσυστήματα, για γονείς που θέλουν το καλό των παιδιών τους, όμως εμποδίζονται από τις προκαταλήψεις τους. Η Λίλα και η Νεφέλη έρχονται από τέτοια σπίτια, η Νεφέλη έχει παραπανίσια κιλά και μια κοσμική γυναίκα για μητέρα, που θεωρεί το πάχος αναπηρία, η δε Λίλα, με μια μάνα θρησκόληπτη και εκδικητική, ψάχνει προστασία στους άντρες. Η Άννα και ο Ίκαρος, αδέλφια όχι από το ίδιο αίμα αλλά από κοινά βιώματα, μπλέκονται στη ζωή των κοριτσιών. Η φιλία, στην περίπτωσή τους, επιβεβαιώνει τον κανόνα ότι κατεστραμμένοι ψυχισμοί σε συνθήκες αποδοχής γιατρεύονται και ανθίζουν. Το μυθιστόρημα εξελίσσεται σε κλειστά δωμάτια, όμως μέσα και έξω από τα δωμάτια αυτά, σκοντάφτουμε στη σχέση που έχουν με το σώμα τα νέα κορίτσια, στον φυλετικό ρατσισμό και στον ρατσισμό της εικόνας, σε άντρες κακοποιητικούς αλλά και σε άντρες τρυφερούς. Στο τέλος μπορεί να υποψιαστούμε πως δεν φέρνει πάντα η «τέλεια ζωή» την ευτυχία. Μερικές φορές τα τραύματα τα καταφέρνουν καλύτερα, επειδή διατηρούν στη μνήμη τους την τέχνη της επούλωσης.

Ανδρέας Νικολακόπουλος, Φλόρενς Μπλαντ, εκδόσεις Ίκαρος
Μετά από τρεις συλλογές διηγημάτων, ο Ανδρέας Νικολακόπουλος επανέρχεται με ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα που διατρέχει δύο ταραγμένους αιώνες και μια φλεγόμενη Ευρώπη. Φλόρενς Μπλαντ ή αλλιώς Δηλητηριάστρα, Κυρία των Σπασμών, Ματωμένος Καρπός του Σάλφορντ, Πρωινή Κραυγή του Σάουθγκεϊτ: το όνομά της θα γίνει συνώνυμο του θανάτου και η ζωή της ένα αγωνιώδες κυνηγητό με το αδυσώπητο πεπρωμένο και το αναπόφευκτο σκοτάδι. Στο πλάι της ένας δήμιος, ένας μετανοημένος επαναστάτης, μια μετανάστρια από τη χώρα των πάγων και μια ολόλευκη τίγρης. Πρόσωπα, χώρες, πόλεις, εποχές, κινήματα, καταστροφές, ουσίες, εγκλήματα με φόντο τα μεγάλα ευρωπαϊκά ποτάμια, παρασέρνουν τους ήρωες άλλοτε στην έκσταση και άλλοτε στον όλεθρο. Ένα ταξίδι στον τόπο και στον χρόνο μα πάνω απ’ όλα στον λαβύρινθο της ανθρώπινης ύπαρξης.

Σόνια Σαουλίδου, Μη με ξεχάσεις, εκδόσεις Bell
Το τρίτο μυθιστόρημα της Σόνιας Σαουλίδου είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ που κινείται ανάμεσα στις διαφορετικές εκφάνσεις της crime λογοτεχνίας. Διαβάζεται με κομμένη την ανάσα και κάθε επόμενο κεφάλαιο ανατρέπει τα δεδομένα του προηγούμενου. Γρήγορο, πρωτότυπο, εγκληματικά έξυπνο – αυτό είναι το βιβλίο που ανεβάζει το ελληνικό ψυχολογικό θρίλερ σε άλλο επίπεδο. «Η πρώτη σκέψη που έκανε έντρομη η Κορνίλια μόλις άνοιξε τα μάτια της κι αντίκρισε τα αμέτρητα σωληνάκια και τα τελευταίας τεχνολογίας ιατρικά μηχανήματα, ήταν ότι στη μνήμη της δεν υπήρχε η παραμικρή πληροφορία. Αδύνατον να θυμηθεί το όνομά της, να μαντέψει την ηλικία της ή την πόλη στην οποία βρισκόταν. Ήταν παντρεμένη; Η πόρτα του δωματίου της άνοιξε και ο γοητευτικός Εμανουέλ της συστήθηκε ως ο σύζυγός της. Ένας πετυχημένος πιλότος, που απλόχερα της πρόσφερε την αγάπη του και, επιπλέον, όλες τις ανέσεις μιας καλής ζωής. Ή μήπως όχι; Η Κορνίλια ήξερε. Μ’ έναν περίεργο τρόπο, ήξερε πως αυτή η ζωή δεν ήταν η δική της. Πεπεισμένη ότι καθόταν στο θρόνο μιας άλλης, έπρεπε αμέσως ν’ ανακαλύψει με ποιον τρόπο της είχε κλέψει τη ζωή… και πού πραγματικά βρισκόταν η προκάτοχός της. Έπρεπε πρώτα να δώσει απάντηση στο ερώτημα: Πώς τόσοι άνθρωποι την είχαν αναγνωρίσει ως την εξαφανισμένη σύζυγο και γιατί ένιωθε πως τώρα κινδύνευε η ζωή της;».