Μανίνα Ζουμπουλάκη: Πώς είναι να χαρακτηρίζεσαι «κακή νοικοκυρά, μέτρια μαγείρισσα, τουρίστρια μάνα»

Η Μανίνα Ζουμπουλάκη γράφει βιβλία με την ταχύτητα ταχυδακτυλουργού. Ίσως γι’ αυτό και η ηρωίδα του νέου της βιβλίου να είναι ταχυδακτυλουργός, αφού παράλληλα είναι μάνα δύο παιδιών στην εφηβεία, εργαζόμενη και «μόλις χωρισμένη». Η Μανίνα γράφει βιβλία σαν ψυχοθεραπεία, ενώ οι ηρωίδες της πάντα έχουν να πουν κάτι σε μία σημερινή γυναίκα – ακόμα και όταν οι ιστορίες τους διαδραματίζονται στο μακρινό παρελθόν. Η «Κακή νοικοκυρά…» πάντως είναι εντελώς σημερινή και αντί για αντικαταθλιπτικά χάπια κατεβάζει αστεία, αυτό είναι που την κρατάει σε ισορροπία (μάλλον). Ζήτησα διευκρινίσεις για το θέμα!

Μανίνα Ζουμπουλάκη: Συνέντευξη για το νέο μυθιστόρημα «Κακή νοικοκυρά, μέτρια μαγείρισσα, τουρίστρια μάνα»

Δώσε μας το στόρι... Τι συμβαίνει στην ηρωίδα;
Αν και είναι εύκολο να το καταλάβει κανείς από τον τίτλο. Η Σόνια είναι 50φεύγα –έχει μια κόρη 17 κι έναν γιο 14– όταν μια μέρα ο άντρας της συνειδητοποιεί ότι δεν την αντέχει πια, οπότε φεύγει. Η Σόνια δούλευε σε τσίρκο μέχρι να γίνει μαμά και μόνον από ταχυδακτυλουργικά ξέρει. Το θέμα είναι να έρθει στα ίσα της, με τα (όχι πολύ δημοφιλή) ταχυδακτυλουργικά κόλπα της, και με παιδιά σε δύο διαφορετικές, αλλά εξίσου χάλια φάσεις της εφηβείας. Εννοείται ότι αυτή φταίει για όλα, τα έφηβα είναι αδίστακτα επειδή ισχύει το «ο απών θεοποιείται». Σαν να μην έφτανε η κουλή δουλειά της με τα έσοδα τρίχες, η ηρωίδα «τρέχει» και το Club27, μια σελίδα για καλλιτέχνες που πέθαναν νέοι, μαζί με τον κολλητό της τον Αντώνη τον Στρατηγό – αυτό κι αν είναι τρομερή λουζεριά! Ήθελα να πιάσω την πενηντάρα που φεσώνεται την εφηβεία των παιδιών της μαζί με χωρισμό, να την ανεβάσω, να δω την αστεία πλευρά. Η Σόνια καταφέρνει να γελάει με τις μουρλές κολλητές της, αποκαλύπτει το γκράντε μυστικό τής χαμένης φίλης της, καταλήγει στο Τμήμα μια νύχτα τρελού καρναβαλιού, αναρωτιέται αν υπάρχει έρωτας και ανθρώπινοι γκόμενοι μετά τα 50. Γενικά… έχει περιπέτεια η ιστορία, εκτός από γκομενικά και γέλιο.

Ο τίτλος και μόνο θα μπορούσε να είναι μία παντιέρα, ένα σύνθημα σε φεμινιστική διαδήλωση. Και μοιάζει σαν κάτι που θα το έλεγε κάποιος «άντρας του σπιτιού» τη δεκαετία του ’60. Είναι ακόμα όλα κολλημένα στο παρελθόν;
Είναι προϋπόθεση να είσαι με το ξεσκονόπανο στο κούτελο, ο Πετρετζίκης με φούστα και σούπερ μαμά, ενώ δουλεύεις στο καπάκι, έστω και λίγο. Τουλάχιστον έτσι τα βλέπει ο άντρας της Σόνιας που είναι κι αυτός πενηντάρης. Στις νεότερες γενιές οι απαιτήσεις (από τις γυναίκες) δεν είναι τόσο παραδοσιακές, ευτυχώς έχουν αρχίσει να αλλάζουν τα πράγματα. Το πόσο αλλάξανε, θα μας το πούνε οι κόρες και οι γιοι μας κάποια στιγμή…

Πώς απαντάει η ηρωίδα του βιβλίου σε αυτές τις κατηγορίες;
Το «κακή νοικοκυρά, μέτρια μαγείρισσα» την αφήνει παγερά αδιάφορη, σκασίλα της για τα πρωτεία. Το «τουρίστρια μάνα» την μπερδεύει γιατί είναι μια χαρά, είναι ζεστή, κοντά στα παιδιά της όσο μπορεί, ακόμα και τώρα που τα παιδιά γράφουν Πανελλαδικές (η μεγάλη) και απολυτήριες Γυμνασίου (ο μικρός) και κυκλοφορούν με τα νεύρα κορδέλες. Η Σόνια είναι μια κανονική Ελληνίδα μάνα, έτσι είμαστε όλες, καταπληκτικές! Δεν έχει την ευκαιρία να απαντήσει με λόγια. Απλώς συνεχίζει με τα παιδιά της ψήνοντας μπιφτέκια και φτιάχνοντας τοστ σαν να μην τρέχει τίποτα.

Έχει κανονικοποιηθεί το διαζύγιο με τέτοιους όρους, όπως αυτούς του βιβλίου, στη σημερινή εποχή για τα στρέιτ ζευγάρια; Υπάρχουν remedies πια για το τραύμα;
Ο χρόνος είναι το καλύτερο φάρμακο, μαγικό κλισέ. Δεν υπάρχει άλλη θεραπεία, γιατρέ μου. Μου φαίνεται αδιανόητο και θλιβερό το να γίνονται εχθροί δύο άνθρωποι, γκέι ή στρέιτ, όταν έχουν περάσει Χ χρόνια κι έχουν Χ παιδιά μαζί…

Αν δεν κάνω λάθος και απ’ όσο θυμάμαι, τα βιβλία σου έχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία. Ισχύει αυτό;
Έχουν και δεν έχουν. Η βάση είναι ένα πραγματικό περιστατικό, που έλαχε σε μένα ή σε κοντινό μου άτομο. Αλλά η βάση μόνη της δεν φτιάχνει μυθιστόρημα, χρειάζεται μυθοπλασία, φαντασία, δουλίτσα. Τα συναισθήματα είναι αληθινά, οι ήρωες πατάνε σε πραγματικά πρόσωπα, ακόμα κι όταν τους έχτισα σε προηγούμενα βιβλία. Η κολλητή της Σόνιας είναι η Βέρα, η ηρωίδα της «Ευτυχίας», άλλου μυθιστορήματός μου. Ο Νίκος ο κουνιάδος της είναι ο δικηγόρος από το «Κάτι μου κρύβεις». Και οι δύο, είναι καρμπόν άνθρωποι από το περιβάλλον μου. Όταν έχω φτιάξει πολύ αγαπημένα τα πρόσωπα, δεν θέλω να τα αποχωριστώ, είναι σαν να χάνω φίλους. Οπότε, τα κρατάω και τα κυκλοφορώ, να παίρνουν αέρα. Μπορεί να παίζεις κι εσύ σε κάποιο κομμάτι π.χ. – αν και αποκλείεται να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου, θα σε έχω μεταμφιέσει σίγουρα!

Τα παιδιά σου θα το διαβάσουν το βιβλίο; Το ρωτάω σε σχέση με το «τουρίστρια μάνα» ειδικά. Περιμένεις τις αντιδράσεις τους;
Μπα, χλωμό. Η γενιά από το ’00 και μετά, δεν διαβάζει βιβλία. Ο μεγάλος, γενιά του ’90, έχει πολλά στο κεφάλι του. Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν σε ενδιαφέρει να σε αναγνωρίσουν τα παιδιά σου, ας πούμε, σε ενδιαφέρει να είναι ευτυχισμένα άτομα, διαβάζουν δεν διαβάζουν. Αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και το διαβάσουν, ελπίζω να γελάσουν, να δούνε την αστεία του πλευρά…

Υπάρχουν άραγε σήμερα στην Ελλάδα γυναίκες ταχυδακτυλουργοί;
Υπάρχουν στα καζίνο σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα τις βρίσκεις στα παιδικά πάρτι, όπου σκίζουν! Το αναγνωρίζει η μέση μαμά που έχει οργανώσει στη ζωή της έστω και ένα παιδικό πάρτι.

Σίγουρα πάντως εσύ είσαι μία ταχυδακτυλουργός – αναφέρομαι στη μαγική ταχύτητα με την οποία γράφεις και εκδίδεις βιβλία. Πραγματικά σε θαυμάζω. Πες μου το μυστικό σου. Από πού εμπνέεσαι; Πώς βάζεις τις σκέψεις σου σε σειρά; Πώς ξεκινάς να γράψεις με τόσα πράγματα που τρέχουν στη ζωή σου;
Όταν τελειώνω ένα βιβλίο λέω «ουφ πια, βαρέθηκα, δεν γράφω άλλο». Μετά περνάει λίγος καιρός και έχω μία αμηχανία, αισθάνομαι τεμπελχανείο… και ακούω μια ιστορία, ή συμβαίνει κάτι άσχετο, ή διαβάζω κάτι ακόμα πιο άσχετο στις ειδήσεις. Διαχειρίζομαι πιο καλά την πραγματικότητα όταν γράφω, για την ακρίβεια την διαχειρίζομαι ΜΟΝΟ όταν γράφω. Το τραύμα, την απώλεια, τη θλίψη, τα πάντα όλα, τα φοράω καπέλο σε μια ηρωίδα και είναι σαν να απελευθερώνομαι.

Μίλα μου λίγο για το podcast που κάνεις με την Ελένη Ψυχούλη στην Athens Voice. Ακούω να το συζητάει ο κόσμος...
Μπράβο στον κόσμο, πολύ χαίρομαι! Βρίσκουμε ένα θέμα και το σκίζουμε για 20 λεπτά. Έχει πλάκα. Μη φανταστείς ότι λέμε αμπελοφιλοσοφίες (αν και μας ξεφεύγουν μερικές φορές κάτι τσιτάτα, άνθρωποι είμαστε). Διαφωνούμε σε διάφορα αλλά ανήκουμε στην ίδια γενιά, έχουμε κοινές εμπειρίες και δεν σκάμε που μεγαλώνουμε. Ψάχνουμε την αισιόδοξη πλευρά σε θέματα που απασχολούν τις γυναίκες, ή που απασχολούν εμάς, ή που θεωρούνται ταμπού. Και δεν παίρνουμε τίποτα στα σοβαρά. Αυτό μας έλειπε.

Για φινάλε: Μια συμβουλή σε γυναίκα-μάνα-μόλις-χωρισμένη-50άρα.
Ποοοο, είμαι η χειρότερη στις συμβουλές, άσε που τα κάνω θάλασσα πάντα… Θα έλεγα «Μην το βάζεις κάτω, κλάψε να ξεσκάσεις και μετά βρες τι σε κάνει χαρούμενη» ή «Θα στρώσεις με τον καιρό». Μπούρδες δηλαδή. Άμα κερδίσεις το λότο ή κληρονομήσεις μπάρμπα στην Κορώνη, καθόλου δεν ιδρώνεις που χώρισες. Οπότε, όλα είναι σχετικά…

Το βιβλίο «Κακή νοικοκυρά, μέτρια μαγείρισσα, τουρίστρια μάνα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος.