Βιβλιο

Ανατολικά

Ένα ποίημα που ήρθε στο mail μας

32014-72458.jpg
A.V. Guest
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
82485-166269.jpg

Με παρέσυραν

Σκέψεις,

μαζί με συναισθήματα

Δίσταζα να γράψω

Μήπως και τά ξορκίσω

Μήπως πάψουν να είναι τόσο δικά μου.

Και τόσο δικά |σου|

Σχεδόν φοβόμουν πως θα ξεχυθούν όλα

στο πρώτο πλήκτρο μεμιάς

Θα χάσουν κάτι από το νόημά τους.

Αλλά δεν μού κάνουν πια τη χάρη οι λέξεις

Λες και ζηλεύουν

Που μπήκες |εσύ| ανάμεσά μας.

Δεν θυμάμαι το πριν

Κάτω από τη γέφυρα,

έχασα το παπούτσι μου

Λένε πως ο έρωτας απελευθερώνει

Νιώθω πως είναι φυλακή

Ενώ πασχίζω να είμαι ελεύθερη,

|θέλω| να καταδικαστώ σε ισόβια.

Μαύρο, μπλε, άσπρο

Γκρι

και μπορντώ

Ναι, και το κυπαρισσί

Ψάχνεις για |νόημα| στο καθετί

Και χάνεσαι

Γιατί;

Όλα θολά

Εκτός από μένα

Δεν έχω παρελθόν

Εσένα είναι το παρόν σου

Δεν θέλω να μπλεχτώ

Δεν θα ρωτήσω

Κανείς δεν θέλει να μάθει

Ξέρω μόνο ποια θέλω να είμαι

Δεν βιάζομαι

Πότε πήγε 4;

Κι ας ξέρουμε να ξενυχτάμε και μόνοι μας.

Διστάζω

Ένα φιλί στα γρήγορα

Δεν κάνει

Δυο κουβέντες

Κι άλλο φιλί

Σέ κοιτάω

Και χαμογελάω

Και χάνομαι

Ανατολικά.

Δεν θέλω να μέ κοιτούν

Ούτε να βλέπω την εικόνα μου σε φωτογραφία

Αξίζει να τραβηχτεί μόνο αν πίσω απ’ τον φακό είσαι συ

Ντε Σαντ, Μπατάιγ,

σκέψεις απαγορευμένες.

Κι αθώες

Μού είπες πως είμαι εργαλειακή.

Δεν παρατάμε αυτούς που αγαπάμε

[Τί είπα;]

Τούς κουβαλάμε

Δεν ξέρω ακόμα ν’ αγαπώ

Μόνο να φροντίζω.

Πλας Μισέλ Φουκώ

Ξαφνικά μ’ αρέσει το Παρίσι

Κι ας μην τό ‘χουμε περπατήσει

Ακόμα

Αύριο το πρωί δεν ξέρω αν θα σέ θέλω

Όμως δεν βιάζομαι

Κι ας μην έχω χρόνο

Δεν είχα ποτέ.

Πώς μπορείς να πείσεις τον εαυτό σου

να μην ζήσει;

Είναι σα να κόβεις κάτι από τα όνειρά σου

Αλλά εγώ μού χρωστάω.

Δεν πήγαμε στο πάρκο με τα βότανα

Δεν χάιδεψες τα ρούχα μου

Ούτε έπαιξες με τα μαλλιά μου

Στον ξύπνιο μου

Θέλω να σέ θέλω

Για μένα

Ξέρω να ζω χωρίς

Δεν θέλω.

Δεν θα κόψω τα βραχιόλια απ’ τα πόδια

Θα φοράω μακριά φουστάνια

Τα νύχια μου σκούρα

Ή γαλάζια

Δεν έψαχνα

Δεν μπορώ να εξηγήσω

Δεν θέλω και να προσπαθήσω

Σέ βλέπω στους σταθμούς

Ευτυχώς.

Γιατί στο τρένο μπαίνω κάθε μέρα

Μ’ αρέσει ο ήλιος.

Θα ‘θελα η ζωή μου να ‘ναι καλοκαίρι

Κι αν σέ φαντάζομαι στην παραλία,

στο μυαλό μου |εσύ| είσαι ο χειμώνας.

Δεν υπάρχει χώρος για ενοχές

Τίποτα δεν είναι σωστό και λάθος

Η ομορφιά δεν είναι υποκειμενική.

Ούτε οι στιγμές

Το μαύρο είναι.

Ανεβάζω αργά τις κάλτσες μου

στο σκοτάδι

Ξέπνοη

Άφησέ με να μην φύγω

Μην μέ διώξεις

Από τις σκέψεις σου

Εκείνες, πριν αποκοιμηθείς

Στον ύπνο σου παραμιλάς

Δεν θα σού πω τί λες.

Φάτα Μοργκάνα

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.