Τι μουσική ακούς;

Ακούνε οι Έλληνες συγγραφείς μουσική και ποιο είδoς προτιμούν; Θυμούνται ποιος ήταν ο πρώτος δίσκος που τους έκανε εντύπωση και με ποιον τρόπο χρησιμοποιούν τα ακούσματά τους στα βιβλία τους; Εννιά «σεσημασμένοι» μουσικόφιλοι συγγραφείς μάς αποκαλύπτουν το προσωπικό τους σάουντρακ.

Έλενα Mαρούτσου
Ακούω όλα τα παρακλάδια του ροκ, της τζαζ και των μπλουζ. Τη λάτιν μπορώ να την καταπιώ μόνο αναμεμειγμένη με άλλα είδη. Ο Peter Hammil καθόρισε τα νιάτα μου, τότε που είχα αντοχές για μεγάλες μελαγχολίες. Πάντα έτρεφα μεγάλη συμπάθεια για τον Tom Waits και ο Τim Buckley με συγκινεί ακόμα. Παραδέχομαι όμως πως συγκινούμαι και με τα παλιά λαϊκά.

Στα δώδεκά μου η καλύτερή μου φίλη μου έκανε δώρο το “The dark side of the moon” των Pink Floyd. Τον ακούσαμε στα σκοτεινά, ξαπλωμένες στο χαλί. Ήταν σαν να μπήκα σε έναν άλλο κόσμο. Με ποιον τρόπο χρησιμοποιώ τα ακούσματά μου στα βιβλία μου; Σαν καθρέφτες...
Το νέο βιβλίο της Έλενας Μαρούτσου «Το νόημα» κυκλοφορεί από τις εκδ. Κέδρος

Αλέξης Σταμάτης
Τη ροκ μουσική με όλα τις τα παρακλάδια. Από τον Μπομπ Ντίλαν και τον  Έλβις μέχρι τους Killers και τους Arcade Fire. Αγαπημένοι μου επίσης ο Νικ Κέιβ, ο Έλβις Κοστέλο, οι Ρέιντιοχεντ και ο Κλάους Νόμι.

Ο πρώτος δίσκος που μου έκανε εντύπωση; Εδώ θα είμαι… ελληνοκεντρικός. Ήταν ο Διονύσης Σαββόπουλος και το «Περιβόλι του τρελού». Θεωρώ τη «Δημοσθένους λέξις» το ωραιότερο ίσως ελληνικό τραγούδι.

Κάθε βιβλίο μου, αν το ψάξει καλά ο αναγνώστης, έχει και το δικό του «σάουντρακ», το οποίο δεν αποτελείται μόνο από τα τραγούδια που αναφέρονται… Ενυπάρχει και στο ρυθμό, στην αφήγηση, στο στιλ… Φερ’ ειπείν στο τελευταίο μου μυθιστόρημα που μόλις κυκλοφόρησε, το «Σκότωσε ό,τι αγαπάς», υπάρχει πολύς Χατζιδάκις αλλά όχι μόνο…
Το τελευταίο βιβλίο του Αλέξη Σταμάτη «Θρυλικές ιστορίες» κυκλοφορεί από τις εκδ. Καστανιώτη 

Βάσια Tζανακάρη
Μου αρέσει η σκηνή της Νέας Υόρκης των τελών του ’70 (Blondie), το dark wave (Siouxsie), τα πιο σκληρά πράγματα (AC/DC, Faith No More, Queens Of The Stone Age), η gothic Americana τύπου Sixteen Horsepower, όλα αυτά τα συγκροτήματα που επειδή έχουν γίνει πλέον mainstream στην Ελλάδα σνομπάρονται (Madrugada, Nick Cave κ.λπ.). Ο πρώτος καλλιτέχνης που μου έκανε εντύπωση είναι χωρίς δεύτερη σκέψη ο Nick Cave. Απαράμιλλη θεατρικότητα, ελεγειακή μουσική, στίχοι βουτηγμένοι στα πάθη, παράξενοι ήρωες, ένας ολόκληρος κόσμος που έμοιαζε να έχει φτιαχτεί αποκλειστικά για μένα.

Προφανώς ο Nick Cave αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για το πρώτο μου βιβλίο, με την έννοια ότι από έναν και μόνο στίχο έφτιαξα ολόκληρες ιστορίες και η μουσική του καθόρισε την ατμόσφαιρα. Στο βιβλίο που ετοιμάζω τώρα, πάντως, προσπαθώ να κρατήσω τη μουσική απ’ έξω, αλλά μου είναι δύσκολο!
Η Βάσια Τζανακάρη συμμετέχει στο συλλογικό βιβλίο «Ελληνικά oνόματα», που κυκλοφορεί από τις εκδ. Κέδρος

Δημήτρης Mαμαλούκας
Κλασικό ροκ και ιταλικά από το ’60 μέχρι σήμερα. Pink Floyd, Led Zeppelin κ.ά. Στα ιταλικά δεν υπάρχει κανόνας. Από Ornella Vanoni μέχρι progressive, βλέπε Latte e Miele και Il Volo. Επίσης κλασικά σίξτις όπως The Rokes, αλλά οι αγαπημένοι μου παραμένουν ο Luccio Battisti κι ο Paolo Conte.

Θυμάμαι πότε αγόρασα την πρώτη μου κασέτα, στα δώδεκά μου. Ήταν το “The Game” των Queen. Μου έχουν μείνει επίσης και τα ροκ εντ ρολ του Έλβις, αλλά κι όταν ο αδερφός μου αγόρασε το “The Wall”: αποκάλυψη.

Από το να με συνοδεύουν στη συγγραφή έως να είναι αναπόσπαστο κομμάτι των ηρώων μου, βοηθώντας έτσι να σκιαγραφούνται καλύτερα οι χαρακτήρες τους.
Το τελευταίο βιβλίο του Δημήτρη Μαμαλούκα «Κοπέλα που σε λένε Φίνι» κυκλοφορεί από τις εκδ. Λιβάνη

Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης
Ακούω jazz και κλασική, ιδίως την κλασική τζαζ (Coleman Hawkins, Miles Davis, John Coltrane, Chet Baker) και την τζαζεμένη κλασική (Bach, Ravel, Sati). Ακούω τροβαδούρους (Dylan, Cohen, Cave). Και, πάντα, Tom Waits. Θυμάμαι την «Οδό Ονείρων» του Χατζιδάκι – άκουγε το έργο απανωτά ο πατέρας μου και παραληρούσε ενθουσιασμένος. Ήμουν νήπιο και δεν θα λησμονήσω ποτέ τον «Ηθοποιό» με τον Χορν. Πιο μετά, το “Desire” του Dylan.

Τα ακούσματα είναι φανοί/εγχειρίδια/μίτοι στο λαβύρινθο των λέξεων/εικόνων/ιδεών. Διαυγάζουν/αποσαφηνίζουν/οδηγούν. Πάντα ακούω μουσική όταν γράφω, και κάποια γραπτά μου είναι μεταγραφή σε λέξεις κάποιων αγαπημένων μουσικών έργων.

Νίκος Xρυσός

Ακούω πολλά διαφορετικά μουσικά είδη. Αγαπώ τις απελπισμένες σκοτεινές μελωδίες, τη γερμανική περίοδο του Kurt Weill, το nuevo tango του Piazzola, το “Sketches of Spain” του Miles Davis, τις μουσικές του Χατζιδάκι. Μου αρέσει η hopeless delusional indie rock μουσική. Decemberists, Bellmer Dolls, το “Preliminaires” του Iggy Pop και βέβαια οι Black Heart Procession· το τελευταίο τους άλμπουμ “Six” είναι ό,τι καλύτερο άκουσα φέτος.

Ο «Σταυρός του Νότου» ήταν ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος που αγάπησα. Λίγο αργότερα, όταν άκουσα τις μελωδίες που έστησαν οι Ξέμπαρκοι πάνω στα ποιήματα του Καββαδία, ένιωσα πως είχαν μια ματιά πιο ταιριαστή –άγρια κι ακατέργαστη– για τις εικόνες του. Οι μουσικές συχνά γεννούν τις εικόνες μέσα στα βιβλία. Με βοηθούν να συλλάβω την ατμόσφαιρα της στιγμής και να την περιγράψω στο χαρτί.

Ηλίας Mαγκλίνης
Θα μιλήσω μόνο με παραδείγματα: «Τα τραγούδια της Γης» και συμφωνίες των Μάλερ, Βιβάλντι, Ρέκβιεμ (Μότσαρτ, Βέρντι, Φορέ, Μπραμς), Μπιλ Έβανς, Πολ Ντέσμοντ, The Killing Moon (Echo and the Bunnymen), Ντέιβιντ Μπόουι, This Mortal Coil, Σονάτα Κρόιτσερ (Μπετόβεν), Κοντσέρτο για βιολί (Μπεργκ, Σιμπέλιους), όπερες του Ρίχαρντ Στράους, Λέοναρντ Κοέν.

Ο κατά οκτώ χρόνια μεγαλύτερος αδελφός μου έφερε εν έτει 1975 ένα δίσκο των Doors. Θυμάμαι πολύ έντονα το “Hello, I love you”. Δεν υπήρξα φαν των Beatles, αγάπησα όμως τους Doors.

Στα βιβλία χρησιμοποιώ τα ακούσματά μου σαν άτυπα soundtracks. Φτιάχνουν ατμόσφαιρα για μένα πρωτίστως και δευτερευόντως για τους αναγνώστες εκείνους που ξέρουν για ποια μουσική μιλάω.
Το τελευταίο βιβλίο του Ηλία Μαγκλίνη «Η ανάκριση» κυκλοφορεί από τις εκδ. Κέδρος 

Χριστόφορος Kάσδαγλης
Έφαγα τη μισή μου ζωή προσπαθώντας να απαντήσω στο υπαρξιακό ερώτημα τι μουσική ακούω. Την άλλη μισή επικεντρώθηκα σε μουσικές των Απαλαχίων, στην κάντρι, στο ρεμπέτικο, στον Ντίλαν, σε ό,τι μπορεί να χωρέσει κάτω από την ομπρέλα της φολκ. Α, μ’ αρέσει κι η τζαζ…

«Το περιβόλι του τρελού». Ο πρώτος δίσκος που άκουσα συνειδητά, και μετά τον επέλεξα ως το είδος που με εκφράζει. «Είδα την Άννα κάποτε», «Έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα», «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη».

Μην περιμένετε να βρείτε στα βιβλία μου ολόκληρα σάουντρακ, όπως αλλού. Η μουσική είναι ενσωματωμένη στη ροή του λόγου, είναι ο ρυθμός του. Κι ακόμα (ελπίζω ότι) υπάρχει ως άδηλη υπόκρουση...
Το τελευταίο βιβλίο του Χριστόφορου Κάσδαγλη «Το γαμώτο ενός Παναθηναϊκού» κυκλοφορεί από τις εκδ. Καστανιώτη 

Σώτη Τριανταφύλλου
Aκούω ροκ εντ ρολ, από ροκαμπίλι της δεκαετίας του ’50 (όλο και λιγότερο, πράγματι), μέχρι σύγχρονο ροκ (White Stripes, Fleet Foxes). Eπίσης ακούω on-line σταθμούς με ηλεκτρικά μπλουζ, κάντρι (όχι τη συντηρητική, πατριωτικοχριστιανική, εννοείται αυτό...) και R&B. Eπειδή έχω τη σύνδεση που έχω με το Ντιτρόιτ, ακούω συχνά τη σκηνή του Ντιτρόιτ, από τη soul μέχρι το hip-hop.

Έφτασα στο ροκ από τα χολιγουντιανά μιούζικαλ, από τη «Μαίρη Πόπινς» και τον Έλβις. Αργότερα, πήγα ξανά και ξανά στο Μέμφις ακολουθώντας τα ίχνη του.

Στα βιβλία μου χρησιμοποιώ τα ακούσματά μου χωρίς καμιά πρόθεση: είμαι αυτό που είμαι επειδή όταν έκλεισα τα δεκατρία άκουσα το  “Let it be”, τον τελευταίο δίσκο των Beatles. Αν στη ζωή μου δεν είχαν υπάρξει οι Beatles, ο Έλβις, ο Μίκης Θεοδωράκης, όλα αυτά και πολλά ακόμα, θα ήμουν διαφορετικός άνθρωπος και διαφορετικός συγγραφέας.
Το τελευταίο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου «Ο χρόνος πάλι» κυκλοφορεί από τις εκδ. Πατάκη