Η Ελένη Χελιώτη μιλάει για το πρώτο της βιβλίο «Σχεδόν πάντα, σχεδόν κάτι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Athens Voice Books
Το «Σχεδόν πάντα, σχεδόν κάτι» είναι το πρώτο σου βιβλίο. Όμως, στο βιογραφικό σου σημειώνεις ότι έγραφες από παιδί. Έχεις κι άλλα χειρόγραφα στον ηλεκτρονικό σου υπολογιστή; Έχω χειρόγραφα παντού...σε τετράδια, ατζέντες, βιβλία, σε διάφορα αρχεία στον υπολογιστή. Από τα πρώτα κεφάλαια ενός μυθιστορήματος για παιδιά μέχρι και μια σύντομη ιστορία τρόμου (γραμμένα και τα δύο στα αγγλικά). Το σπίτι μου είναι γεμάτο με τετράδια και σε καθένα από αυτά υπάρχει κάτι γραμμένο. Ακόμα και το «Σχεδόν Πάντα, Σχεδόν Κάτι» είναι σε κάποιο βαθμό ένα παζλ που ενώθηκε από διάσπαρτα γραπτά.
Το «Σχεδόν πάντα, σχεδόν κάτι» μοιάζει με σελίδες ημερολογίου: η διαδρομή μιας νεαρής γυναίκας ενώ αναζητεί το νόημα και την αληθινή αγάπη. Ναι, ουσιαστικά αυτό είναι. Η άναρχη δομή του βιβλίου παρομοιάζει σε ένα βαθμό και τις σκόρπιες σκέψεις της όπως και τα συναισθήματά της. Όλα συγκεχυμένα: παρελθόν, παρόν και μέλλον. Στο μυαλό της είναι όλα αλληλένδετα, και η μορφή αυτή της επιτρέπει να μιλήσει τόσο για αυτά που έζησε όσο και αυτά που νιώθει.
Πολλά ονόματα είναι αρχαία: Ορφέας, Περσεφόνη, Πάρις… Πάντα δυσκολεύομαι να «βαφτίσω» τους χαρακτήρες μου, και η διαδικασία είναι πάντα χρονοβόρα. Εάν κάποιος το παρατηρήσει, επίσης, δεν περιγράφω ποτέ πώς είναι εμφανισιακά, με εξαίρεση ίσως κάποιο συγκεκριμένο χαρακτηριστικό που εξυπηρετεί κάποιο σκοπό. Όταν λοιπόν έρχεται η ώρα να τους δώσω ονόματα αμφιταλαντεύομαι μεταξύ του να τους ταιριάζουν και να έχουν κάποια σημασία (ή και όχι...ένα ενδεχομένως «αδιάφορο» όνομα να ταιριάζει σε έναν αδιάφορο χαρακτήρα). Τα αρχαία ονόματα πάντα μου άρεσαν, και αυτοί οι τρεις χαρακτήρες (Ορφέας, Περσεφόνη, Πάρις) είναι αυτοί με τη μεγαλύτερη βαρύτητα. Ο μύθος της Περσεφόνης συγκεκριμένα με γοήτευε πάντα. Έχω νιώσει Περσεφόνη αρκετές φορές στη ζωή μου, όπως έχει νιώσει και η πρωταγωνίστρια του βιβλίου μου.
Μιλάς συχνά για την «προδοσία»… Ναι, γιατί είναι μια λέξη με την οποία παλεύει η Περσεφόνη. Αυτό που οι περισσότεροι ονομάζουν προδοσία είναι κάτι με το οποίο η ίδια δεν μπορεί να ταυτιστεί. Για εκείνη είναι μια πολύ βαριά λέξη την οποία όμως οι άνθρωποι γύρω της φαίνεται να «πετάνε» με ευκολία χωρίς δεύτερη σκέψη. Και όπως και με πολλά άλλα πράγματα, έτσι και με αυτό, αναλογίζεται συχνά ποιος κάνει λάθος. Είναι όντως τόσο μαύρο/άσπρο ή είναι ακόμα και αυτό in the eye of the beholder; Το πώς το βλέπει, δηλαδή, κανείς.
Τι ρόλο παίζει η φιλία στη ζωή σου; Είναι η Μάγδα αληθινό πρόσωπο; Η φιλία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, αλλά η άποψή μου για τη φιλία, το τι σημαίνει, πως μεταφράζεται στην καθημερινότητα και πως μετουσιώνεται, έχει αλλάξει με τα χρόνια. Δεν είχα ποτέ πολλούς φίλους, αλλά τώρα έχω ακόμα λιγότερους. Θεωρώ τη φιλία, έτσι όπως την έχω εγώ στο μυαλό μου, ως μία από τις πιο περίπλοκες και δύσκολες σχέσεις που μπορούμε να κάνουμε και να διατηρήσουμε. Όπως επίσης πιστεύω ότι δεν είναι όλοι για όλα, και παίρνουμε από τον κάθε φίλο κάτι διαφορετικό...και γι' αυτό έχουμε συνήθως παραπάνω από έναν. Η Μάγδα, ναι, είναι βασισμένη σε αληθινό πρόσωπο, και είναι φίλη μου.
Στο βιογραφικό σου σημειώνεις την αγάπη σου για τους αγώνες αυτοκινήτων. Στο βιβλίο σου περιλαμβάνεις ταξίδια με αυτοκίνητο, αλλά δεν μιλάς για τα ράλι που παρακολουθείς. Το «Σχεδόν πάντα, σχεδόν κάτι» επικεντρώνεται στις ανθρώπινες σχέσεις, όχι στις άλλες προτιμήσεις όπως θα ήταν π.χ. η μουσική ή η ταχύτητα. Αν και οι μουσικές αναφορές δεν λείπουν… Τόσο η μουσική όσο και το αυτοκίνητο γενικότερα είναι δύο πολύ σημαντικά στοιχεία στη ζωή μου (από τα σημαντικότερα θα έλεγα). Ο λόγος ίσως που δεν ενσωματώθηκαν περισσότερο στο μυθιστόρημα αυτό είναι γιατί εστιάζω αλλού. Γιατί οι σκέψεις ήδη έτρεχαν σε δεκάδες κατευθύνσεις και ένιωθα ότι κάπως πρέπει να μαζευτούν για να μην γίνει ακόμα πιο χαώδες το τοπίο. Το επόμενο πρότζεκτ, το οποίο έχω ήδη αρχίσει να δουλεύω, έχει πολύ έντονο το στοιχείο της μουσικής.
Ποιο είναι το επόμενο βήμα σου στη λογοτεχνία; Έχω ήδη αρχίσει εδώ και λίγους μήνες να δουλεύω κάτι. Όπως μόλις ανέφερα βασίζεται πολύ στη μουσική και στο στοιχείο του ήχου γενικότερα. Είναι ξανά γραμμένο στο πρώτο πρόσωπο, το οποίο είναι μια προσωπική προτίμηση (τόσο στη γραφή όσο και στην ανάγνωση για μένα), αλλά το ύφος είναι λίγο διαφορετικό. Έχει ήδη αρχίσει να παίρνει μορφή, αλλά δεν ξέρω ακόμα που θα με οδηγήσει.
Το βιβλίο σου είναι μια εκδοχή της ζωής των Millennials. Σε τι νομίζεις ότι διαφέρει στον τρόπο διαβίωσης και στα ήθη από τις γενιές των boomers, Υ και Ζ; Δεν ξέρω αν μπορώ να μιλήσω για το πως η γενιές πριν τη δική μου των millenials βίωσαν τις εξελίξεις κλειδιά που βρήκαν στο δρόμο τους ιστορικά, αλλά θεωρώ πως η δική μου έπρεπε να αντιμετωπίσει, να διαχειριστεί και να αναθεωρήσει κάποιες από τις πιο ριζικές αλλαγές τόσο στον τρόπο ζωής όσο και σκέψης για τη ζωή. Συχνά έχουμε τη φήμη του «γκρινιάρη», τουλάχιστον έτσι το βλέπω να απεικονίζεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και νομίζω ότι σε ένα ποσοστό είναι αλήθεια, και σοβαρά και χιουμοριστικά. Είμαστε, η αλήθεια είναι, λίγο γκρινιάρηδες, αλλά νομίζω αυτό συνέβη γιατί άλλα μας μάθανε και άλλα βρήκαμε μπροστά μας. Άλλα μας υποσχέθηκαν"και άλλα είδαμε να γίνονται. Να μου πεις...δεν συμβαίνει πάντα αυτό; ίσως, αλλά θεωρώ ότι οι ριζικές αυτές αλλαγές για εμάς ήρθαν σε πολύ κρίσιμες στιγμές/ηλικίες της ζωής μας, και έπρεπε ανά τακτά χρονικά διαστήματα να ξεχάσουμε ότι ξέραμε, για την επικοινωνία, την ελευθερία λόγου, τα ήθη γύρω από τις σχέσεις, και τα «πρέπει» της πορείας της ζωής μας, και να κάνουμε συνέχεια reboot των «εργοστασιακών ρυθμίσεων» σε σημείο που χάσαμε τη μπάλα. Ως εκ τούτου πιστεύω ότι βρισκόμαστε σε μια μόνιμη σύγχυση και το αποτέλεσμα είναι ότι τώρα δυστυχώς δεν ξέρουμε πια τι θέλουμε.
Ελένη Χελιώτη - βιογραφικό
Η Ελένη Χελιώτη ξεκίνησε να γράφει γιατί δεν μπορούσε να μιλήσει. Τώρα μιλάει πολύ και γράφει πιο κοφτά. Παράτησε τη μετάφραση για τη λογοτεχνία, και την Αγγλία για την Ελλάδα. Αγαπά τα αυτοκίνητα, λατρεύει τα βιβλία, και πίνει bourbon. Όταν δεν διαβάζει ακούει μουσική, και όταν είναι ανήσυχη ταξιδεύει.
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
13°
