Τέκνο του Θεού: Σκοτάδι από τον Κόρμακ Μακάρθι

Ο Κόρμακ Μακάρθι, ο συγγραφέας του «Ματωμένου μεσημβρινού», δεν μένει πια εδώ. Μετοίκησε, πλήρης ημερών, στα ενενήντα του, από τον δικό του «Δρόμο» σε άλλες «Πεδινές πολιτείες».

Ο μονήρης συγγραφέας που απέφευγε την έκθεση σε δημοσιογράφους και λοιπά μίντια, που ακολούθησε το μονοπάτι του Σάλιντζερ, δεν βρίσκεται πια κοντά μας. Όμως βρίσκονται τα βιβλία του. Βρίσκονται, τρόπος του λέγειν, τα περισσότερα είναι εξαντλημένα στον εκδότη – όπως διαβάζω τόσο μονότονα στο Δίκτυο. (Δυστυχώς, πολλά από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας που μεταφράστηκαν κάποτε στα ελληνικά βρίσκονται κάτω από την απογοητευτική ταμπέλα: Εξαντλημένα στον εκδότη.)

Έτυχε πρόσφατα να διαβάσω δύο βιβλία του Μακάρθι, τον «Επιβάτη» και το «Stella Maris». Το καθένα με τη δική του ιδιαιτερότητα, με το προσωπικό ύφος του συγγραφέα, με τη διαστροφική ανάγκη που επιβάλλει στον αναγνώστη να συνεχίσει να γυρίζει τις σελίδες – σελίδες συχνά πυκνά γεμάτες απελπισία για την ανθρώπινη κατάσταση των πραγμάτων.

Φαντάζομαι ότι με την έκδοση του μικρού μυθιστορήματός το «Τέκνο του Θεού», οι επίμονοι αναγνώστες θα έχουν ήδη εξακοντιστεί σε κάθε γωνιά του βασιλείου (εννοώ της δημοκρατίας) να αγρεύσουν –όμοια οι Απόστολοι τους νεοφώτιστους πιστούς– το συγγραφικό νέκταρ του Κόρμακ Μακάρθι. Εγώ προσωπικά είχα στηθεί από τα χαράματα έξω από το διανεμητήριο του Gutenberg στη Διδότου και περίμενα αδημονώντας να δω να στρίβουν από τη γωνία η Κάλλι ή η Γκαμπριέλα.

Άρπαξα το βιβλίο όπως ο Γιάννης Αγιάννης το καρβέλι ψωμί και θρονιάστηκα σε παρακείμενο καφέ ώστε να μη χάσω λεπτό από την ανάγνωση. Ο καφές κρύωσε, το γκαρσόνι μου έριχνε βλοσυρές ματιές, ένα σκυλί διαβατάρικο παρολίγο να θεωρήσει τα καινούργια μου υποδήματα δημόσιο ουρητήριο, αλλά ήταν αδύνατο να αφαιρεθώ από το διάβασμα. Το σκοτάδι που έβγαινε από τις σελίδες με απορροφούσε σαν μαύρη τρύπα. Ήμουν στον ορίζοντα των γεγονότων.

Το μυθιστόρημα ανήκει στα πρώτα του συγγραφέα. Ο ήρωάς του, ένας μισοκακόμοιρος αγρότης, χάνει το σπίτι του σε πλειστηριασμό και καταφεύγει σε ακραίες λύσεις για να επιβιώσει. Γίνεται παρίας, μετατρέπεται σε παράσιτο, μεταμορφώνεται σε ηδονοβλεψία, ώσπου καταλήγει δολοφόνος κατά συρροή. Αλλά, χμ, η περίπτωσή του δεν εξαντλείται εκεί. Ο Κόρμακ Μακάρθι, προφανώς σε κρίση μισανθρωπίας (με την ευκαιρία να πω ότι λατρεύω τους μισάνθρωπους συγγραφείς) οδηγεί τον ήρωά του στα άκρα. Ποια είναι αυτά τα άκρα; Δεν έχει νόημα να τα αναφέρω εδώ και να στερήσω από τον αναγνώστη το πηχτό σκοτάδι όπου θα κολλάνε ανατριχιαστικά τα ακροδάχτυλά του καθώς θα γυρίζει τις σελίδες.

Το «Τέκνο του Θεού» το διάβασα μονορούφι σ’ εκείνο το καφέ – θεώρησα ότι όφειλα να αφήσω ένα γενναίο φιλοδώρημα αφού λυμαινόμουν επί τρεις ώρες το τραπέζι, ωστόσο ο συναγελασμός μου με τον άθλιο ήρωα του Μακάρθι με έκανε να φύγω χωρίς να δώσω ούτε σεντ.

Η μετάφραση και η εισαγωγή του Παναγιώτη Κεχαγιά αξίζουν πραγματικά – αν και σώφρον θα ήτο να μελετήσετε την εισαγωγή αφού πρώτα διαβάσετε το μυθιστόρημα, και αυτή είναι μια συμβουλή που αφορά κάθε εισαγωγή.

Με τις ευλογίες μου, τέκνα μου!