«Το υπόγειο στην οδό Ήρας 12»: Εκεί που οι γυναίκες διεκδικούν την αυτοδιάθεση του σώματός τους

«Η γυναίκα δεν είναι απλώς το συμπλήρωμα στη ζωή του άντρα, κάτι σαν το παράρτημα σ’ ένα κείμενο. Είναι το κόμμα, η τελεία και το θαυμαστικό στη δημιουργία του Παντοδύναμου. Και αν μπει σε λάθος θέση, χάνεται και το νόημα αυτού του κόσμου».

Στον Παράδεισο όμως, σε ένα βουνίσιο χωριό της δεκαετίας του ’60, οι γυναίκες μόνο έτσι δεν αντιμετωπίζονταν. Το όνομα στο χωριό το έδωσαν άντρες, μιας και για τις γυναίκες μόνο Παράδεισος δεν υπήρξε. Αν το βάφτιζαν οι ίδιες, θα το ονόμαζαν κόλαση. Ένα χωριό συντηρητικό, με τις ρίζες της πατριαρχίας βαθιά ριζωμένες, με ανθρώπους που ήθελαν τις γυναίκες υποταγμένες.

Εκεί διαδραματίζεται η ιστορία του βιβλίου «Το υπόγειο στην οδό Ήρας 12» (εκδ. Διόπτρα) της Πασχαλίας Τραυλού, που επιδιώκει να αποτυπώσει μυθιστορηματικά τις μάχες για τη μονιμοποίηση των αμβλώσεων. Μάχες για ένα δικαίωμα που μπορεί στον 21^ο αιώνα να θεωρείται αυτονόητο, ωστόσο, το σκοτάδι παραμονεύει. Ειδικά μετά τον πρόσφατο νόμο στις ΗΠΑ, που επανέφερε αυστηρούς περιορισμού και απαγορεύσεις, σε ένα ζήτημα που χωράει μια μόνο απάντηση: οι γυναίκες δεν χρειάζονται κηδεμόνα στη συνείδηση και το σώμα τους.

Η Πασχαλία Τραυλού τολμά να μιλήσει μέσα από τις ιστορίες των ηρωίδων της για την αμφισβήτηση του δικαιώματος των γυναικών στην αυτοδιάθεση του σώματος, μια ιστορία καθηλωτική και ανατριχιαστικά επίκαιρη μέχρι και σήμερα.

Η Ανθή, η ηρωίδα του βιβλίου αντιμετωπίζει τα δεινά μιας πολύ μικρής και στενής κοινωνίας του ’50-‘60. Όνειρο της να γίνει γιατρός, μα ένα τραγικό γεγονός στη ζωή της, ένας βιασμός, γίνεται αιτία και αφορμή να βγουν στην επιφάνεια, όλες οι παθογένειες της κοινωνίας, με αποκορύφωμα, ο παππάς και πατέρας της να της ζητήσει να παντρευτεί τον βιαστή της. Μα στη θέα της απειλής του ονείρου της, η ηρωίδα δεν διστάζει να φύγει μακριά από τον Παράδεισο, που ήταν η φυλακή της και να ελευθερωθεί.

«Την ελευθερία του γυρεύει ο άνθρωπος σε όλη του τη ζωή. Μόνο που οι γυναίκες δεν ξέρατε καν τι σήμαινε η λέξη. Δεν προφταίνατε να την ψάξετε. Σας έπεισαν ότι είναι ντροπή να την αποζητάει η καρδία σας. Την καταχώνιασαν σε απίστευτες κρυψώνες για να μην την βρείτε ποτέ. Μέσα στα γράμματα που δεν ξέρατε. Κάτω από τις στοίβες με τα άπλυτα και τα ασιδέρωτα του αφέντη. Κάτω από τα κλάματα των παιδιών που γεννούσατε. Ένας ψύλλος στ’ άχυρα η ελευθερία μέσα σε αυτές τις συνθήκες».

Η συγγραφέας  χρησιμοποιεί στοιχεία μυθοπλασίας και παραλληλισμούς για να δώσει μια αλήθινή διάσταση στα γεγονότα που επινόησε. Γεγονότα διόλου μακρινά από την σύγχρονη επικαιρότητα, με τις καταγγελίες που έρχονται συνέχεια στο φως της επικαιρότητας, για ανθρώπους υπεράνω κάθε υποψίας, που δεν είχαν δώσει κανένα δικαίωμα. Συχνά όμως, η ζωή αποδεικνύεται πιο ευφάνταστη από την μυθοπλασία και υπάρχει ο Παράδεισος που είναι μια επίγεια Κόλαση, υπάρχει κάποιος ιερέας σαν τον Παπα-Δρόσο, που μπροστά στο τι θα πει ο κόσμος είναι έτοιμος να θυσιάσει την κόρη του και υπάρχουν αμέτρητα μυστικά ιατρεία χωμένα σε σοκάκια και υπόγεια, που δεν πηγαίνει ο νους του ανθρώπου. Πάντα θα υπάρχουν όμως και άνθρωποι σε κάποια υπόγεια σαν αυτό υπόγειο της οδού 12 που θα μάχονται για το δικαίωμα των γυναικών να ορίζουν την καρδιά και το σώμα τους.

Βαθιά ευαισθητοποιημένη για θέματα που αφορούν την ισότητα των φύλλων και τις διακρίσεις, η εξαίρετη συγγραφέας Πασχαλία Τραυλού γράφει ένα βιβλίο που αποδεικνύει ότι η γυναίκα είναι το κόμμα, η τελεία και το θαυμαστικό σε κάθε νόημα της ζωής.

Πασχαλία Τραυλού, «Το υπόγειο στην οδό Ήρας 12», μυθιστόρημα, σελίδες 521,εκδόσεις Διόπτρα

Μπορείτε εδώ να διαβάσετε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου