Αναγνώστης με αιτία: Ο Άρης Σφακιανάκης γράφει για το βιβλίο «Η κόρη μου» της Κιμ Χιε-Τζιν, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος.
Τι είναι αυτό που φοβούνται οι περισσότεροι γονείς για τα παιδιά τους; Υποθέτω να μην μπλέξουν με ναρκωτικά. Τουλάχιστον αυτή ήταν η δική μου ανησυχία, όταν η κόρη μου έμπαινε στην εφηβεία. Μάλιστα, όταν κάποια στιγμή στα δεκάξι της με ρώτησε αν είχα δοκιμάσει ο ίδιος διάφορες ουσίες, της αποκρίθηκα, χωρίς να διστάσω, ότι είχα δοκιμάσει κάθε λογής απαγορευμένου ναρκωτικού μια δυο φορές –έτσι, για την εμπειρία– όταν υπήρξα κι εγώ νέος. Της είπα ακόμα πως τίποτε δεν με έκανε να κολλήσω, εκτός από μια ουσία που διόλου απαγορευμένη δεν ήταν: τη νικοτίνη. Εθίστηκα τόσο που επί είκοσι χρόνια το τσιγάρο μού είχε γίνει εξίσου απαραίτητο με τον στυλό για να γράφω τα βιβλία μου. Την ικέτεψα να μη δοκιμάσει καν το άθλιο αυτό κατασκεύασμα – συγγνώμη, καπνοπαραγωγοί της βορείου Ελλάδος.
Η άλλη ανησυχία των γονέων της γενιάς μου –δεν αναφέρομαι στις προηγούμενες γιατί εκεί τα πράγματα ήταν πολύ πιο ξεκάθαρα– ήταν μήπως το παιδί βγει ομοφυλόφιλο. Εγώ δεν είχα τέτοιο θέμα. Θα έλεγα μάλιστα ότι προέτρεπα την κόρη μου να δοκιμάσει το ίδιο της το φύλο, αλλά αυτό το έκανα για καθαρά εγωιστικούς λόγους. Δεν ήθελα να παντρευτεί κανένα βαρβάτο αρσενικό και να καταλήξω πρόωρα παππούς. Όχι, παππούς δεν θέλω να γίνω επ’ ουδενί (ελπίζω να διαβάσει η κόρη μου αυτό το κείμενο).
Η Κορεάτισσα Κιμ Χιε-Τζιν γράφει στο μυθιστόρημά της «Η κόρη μου» για μια μητέρα που έχει χηρεύσει, δουλεύει σε έναν οίκο ευγηρίας όπου δύσκολα τα βγάζει πέρα οικονομικά, κι όπου ξαφνικά η τριαντάρα κόρη της επιστρέφει στην πατρική οικία και ζητά να συγκατοικήσει με τη μητέρα της. Τι πιο ωραίο για μια μάνα να ζήσει πάλι με την κόρη της; Το δυστύχημα στη συγκεκριμένη περίπτωση –δυστύχημα για τη μάνα– είναι πως η κόρη της φέρνει στο σπίτι και την αγαπημένη της και της δηλώνει πως ανήκει στην κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ. Η μάνα μετά βίας γλιτώνει το εγκεφαλικό. Διότι η μάνα είναι μια παραδοσιακή γυναίκα, μιας πουριτανικής νοοτροπίας, που αδυνατεί να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι το σπλάχνο της ξεστράτισε από το ασφαλές μονοπάτι της ζωής.
Την ίδια στιγμή η κατάσταση στον οίκο ευγηρίας που εργάζεται η μητέρα εκτραχύνεται, η ζωή και το οικονομικό κέρδος παρουσιάζουν το πραγματικό –ήγουν ανάλγητο– πρόσωπό τους, και η εξηντάχρονη μητέρα βρίσκεται σε έναν κυκεώνα δυσκολιών που η συγκατοίκηση με την κόρη και τη φίλη της απλώς προσθέτουν ένα ξινόπικρο κερασάκι στην τούρτα. Διότι, εκτός των άλλων, η κόρη είναι και ακτιβίστρια. Τι άλλο μπορεί να ζητήσει μια μάνα από τη ζωή;
Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα μυθιστόρημα 170 σελίδων όπου η συγγραφέας με άψογο πεζογραφικό τρόπο –εννοώ δίχως φιοριτούρες και καλολογικά στοιχεία απλώς για να γεμίζει το κείμενο– ισορροπεί ανάμεσα στις αγωνίες μιας μάνας και τον διαφορετικό και δύσκολο τρόπο ζωής που διάλεξε μια κόρη.
Ευθύς μόλις τέλειωσα την ανάγνωση, πακετάρισα το βιβλίο και το ταχυδρόμησα στην κόρη μου που διαβιεί στο Λονδίνο.
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
20°
