Κεβή Σαρρή: Συγγραφέας στα 80

«Φου φασόλια, φου φακές». Η Κεβή Σαρρή διαθέτει αυτό το φυσικό χάρισμα να διηγείται ιστορίες στις παρέες της δια ζώσης. Στο βιβλίο της «Χάρις σε σένα» (εκδόσεις Μελάνι) απέδειξε ότι μπορεί να τις καταθέσει και στο χαρτί: προσωπικές ιστορίες, αστείες και τραγικές, την ιστορία της πόλης, της χώρας και του κόσμου για το πολύ πυκνό δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Από το Κολωνάκι, τη Θεσσαλονίκη, την Κεφαλονιά, τη Θήβα, το Κατμαντού, την Ινδία και την πισίνα του Holmes, κάθε ιστορία της συνθέτει κομμάτι κομμάτι τη ζωή της για να κάνει στον εγγονό της, Χάρη, ένα σπουδαίο δώρο: την ιστορία της ζωής της.

Είναι η πρώτη γυναίκα που ξέρω που έγραψε το πρώτο της βιβλίο στα 80 της. Η πρώτη που τόλμησε να βγάλει σημειώσεις από το συρτάρι και να τις δώσει στον εγγονό της. Η πρώτη που έβγαλε τις σημειώσεις από το συρτάρι και της έκανε βιβλίο και να είναι συναρπαστικό όχι μόνο για τον εγγονό αλλά και για ανθρώπους που δεν τη γνωρίζουν. Η Κεβή Σαρρή θα μπορούσε να είναι μυθιστορηματική ηρωίδα. Μια επινόηση φίλων της συγγραφέων, που εμπνευσμένη από τη ζωή της, να έφτιαχναν αυτό το βιβλίο. Άμεσο, προσωπικό, αυτοβιογραφικό, εξομολογητικό, αστείο, με ιστορικές αναφορές, τις οποίες έζησε. Θα μπορούσε να είναι manual επιβίωσης κι ενδυνάμωσης μιας γυναίκας που βίωσε κακοποίηση, που περιχαρακώθηκε κι αποκλείστηκε σε μια ζωή που ούτε ονειρεύτηκε κι ούτε θέλησε ποτέ. Ένα εγχειρίδιο για το πως, όταν το “χεις», η ζωή θα στο φέρει. Έφερε τη ζωή της τούμπα, ερωτεύτηκε, συναναστράφηκε σπουδαίους ανθρώπους, πηγαινοερχόταν στην Ινδία επί χρόνια, τραγούδησε στα μπουζούκια, έκανε το δικό της δισκάδικο- σημείο αναφοράς για την Αθήνα των 80s. Σε κάθε τσουνάμι ήξερε να κολυμπάει κι αν έβρισκε ουρανό, υπήρχαν πάντα οι φίλοι.

H Κεβή Σαρρή έκανε ένα σπουδαίο δώρο στον εγγονό της, Χάρη.Του είπε την αλήθεια. Τη δική της αλήθεια. Το νόημα της ζωής, όπως άρχισε να το συμπεραίνει μέσα από τα διαβάσματά της. «Η Μαντάμ Μποβαρί όμως μ΄ έκανε να σκεφτώ πως οι άνθρωποι είναι πολύ πιο περίπλοκοι, πως δεν πρέπει να βγάζω εύκολα συμπεράσματα και πως δεν είναι όλα άσπρο- μαύρο». Έρωτες, οικογενειακές σχέσεις και φιλίες σε έναν κόσμο που άλλαζε συνεχώς: από το «τίντε» και τον παγωτζή, το τσα τσα πάνω στο γραφείο και την ΚΥΠ. Στα Ιουλιανά, τον Ανένδοτο, τη χούντα, τον Καραμανλή και την εποχή Παπανδρέου και τη μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου. Κάθε ιστορία της μπαίνει στο πλαίσιο της εποχής. Το Γκόλντεν, η Αθηναία, το Μπελ Ελέν, το Blue Pine, τα Παπάκια, η Ράτκα, το σπίτι στο Παγκράτι και εκείνο στην Ακράτα. Τον Κοροβέση, τον Παπαγιώργη, αλλά και η παρέα της Βραυρώνας. Κάθε ιστορία έχει τη δική της μουσική: Ντίλαν, Μαρίκα Νίνου, Ρόζα, Παπάζογλου και Παγιουμτζής ακούγονται στο υπόβαθρο. Κηλαηδόνης και Σαββόπουλος. Διαβάζοντας το βιβλίο είναι σαν να ακούς το δικό σου soundtrack με τη φωνή της Κεβής.

«Φου φασόλια, φου φακές» είναι μια από τις ιστορίες που την έχω ακούσει να λέει: «Ωραία μυρίζουν οι φακές», της είπε ο άντρας της φτάνοντας στο σπίτι. Της είχε ζητήσει να φτιάξει φασολάδα. «Μα εγώ φασόλια μαγείρεψα», λέει εκείνη. «Ναι, αλλά μυρίζει φακές», της απάντησε. «Όπως είχα ανοιχτό τον Τσελεμεντέ φαίνεται πως φύσηξε και γύρισε το φύλλο/ Φου φασόλια φου φακές, έβαλα κι εγώ σκορδάκι, δάφνη, πρόσθεσα και λίγο ξύδι». Φου και το φύσημα που παίρνει σελίδα τη σελίδα και καταφέρνεις να το διαβάσεις με μιαν ανάσα. Από την άγνοια της νιότης, στη συνειδητοποίηση της μέσης ηλικίας και τη διεκδίκηση, στις μπιριμπατζούδες και στην οικογένεια των φίλων. Θα μπορούσε να είναι και η δική σου σούπερ γιαγιά που δεν θέλει ούτε να σε διδάξει, ούτε να σε πείσει. Θέλει να πει την ιστορία της.